„Piotr Gociek” – książki

Matrix pisany cyrylicą „Gociek odważył się poprowadzić Demokratora w oryginalnej stylizacji na rosyjską skazkę wykręconą w narzędzie totalitarnej propagandy. Ironia tego chwytu jest bardziej przewrotna, niż sugerują doraźne odczytania powieści; one z czasem zblakną, a pozostanie mocna metafora XXI-wiecznej postdemokracji”. – Jacek Dukaj „Demokrator to powieść fantastyczna. Ale, Towarzyszu Gociek, uważajcie! Jeśli Wasza kniga wpadnie w ręce Władimira Władimirowicza, może być z Wami krucho. Przed drzwiami mogą pojawić się „zielone ludziki”, a sąsiedzi ogłoszą referendum w sprawie eksmisji z mieszkania”. – Bogdan Rymanowski, „faszysta z Polszy” „Gociek zadebiutował potężną powieścią. Wszystko w niej zaskakuje: temat, jego ujęcie, forma i humor. Jest Demokrator pamfletem na dzisiejszą Rosję i wczorajsze Sowiety, na wielkoruski szowinizm, kult siły i robienie w bambuko społeczeństwa, na wielkoskalowość wszystkiego: oszustwa, zbrodni i nadużyć władzy”. – Marek Oramus

Widzenie Eneasza to moje życie sekretne. W opowiadaniach i powieściach patrzę w przyszłość. Tam, dokąd prowadzi nas rozum. Jako publicysta komentuję to, co dzieje się teraz. W wierszach spoglądam w przeszłość.Tam, dokąd prowadzi mnie moje serce.

„Ciekawiło kiedyś kruka jak świętować Dzień Borsuka”. Czy wiecie jak? Czy ten, kto marnuje wodę, spotka Bazylichę? Która książka najlepsza i dlaczego mama wie lepiej? Kiedy lepiej nie rymować bez sensu? Jakie są skutki wrzasków ponad miarę? Co to jest ogród ZOO-nie-logiczny? Dlaczego dinozaury omijają wszystkie Laury? A smoki? Nie zapomnijcie o smokach! I o smartfonach! Jak nakarmić smoka to zbiór zupełnie nowych wierszy dla dzieci w najlepszej tradycji Jana Brzechwy i Juliana Tuwima: mistrzowsko napisanych, zaskakujących i zabawnych. Opowieści niekiedy straszliwych jak u Lewisa Carrolla czy Hilaire’a Belloca, ale tylko po to, by bawiąc – edukować. Dzieci wszak uwielbiają być straszone. Ze stylem.

Czeka Was masowy przeszczep wyobraźni. Piotr Gociek sprawdza się nie tylko jako publicysta, ale jest też doskonałym pisarzem, którego wyobraźnia zaskakuje na wielu frontach. Tajemnica, orwellowski niepokój i obce fascynujące światy są niebywałą mieszanką historii, współczesności oraz futuryzmu. Jego książki odznaczają się popkulturowym miksem, błyskotliwości i poczuciem humoru. "Czarne Bataliony" to opowiadania, które nie podlegają jednoznacznej klasyfikacji. Takiej prozy nie powstydziłby się nawet Lem. Ceniony publicysta spróbował swoich sił w literaturze i z sukcesem wkroczył na pole królowej polskiej literatury - fantastyki. Rzeczywistość jest przesiąkliwa jak benzyna. Nawet fantastyka nie zdoła się od niej uwolnić. Podobnie jak zbrodnia sprzed lat kala szczęśliwą komunistyczną utopię z tytułowego opowiadania "Czarne Bataliony". Na tym właśnie polega siła tej prozy. Andrzej Pilipiuk

ZbiórCzarne batalionyzostał nominowany do Literackiej Nagrody im. Józefa Mackiewicza, a także trafił na listę nominacji do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Nakład książki jest od dwóch lat wyczerpany, więc ci, którzy chcieliby się z nią zapoznać, skazani są na poszukiwanie egzemplarzy w antykwariatach czy portalach aukcyjnych. Teraz się to zmieni. Niniejsza edycja Wydawnictwa IX nosi tytułCzarne bataliony 2.0i została poszerzona o trzy opowiadania. TekstPies, papuga i płastugaukazał się na łamach magazynu „Fantastyka Wydanie Specjalne” (nr 1/2017), a opowiadanieJak utopiliśmy Hana Solonapisane zostało na zamówienie Wojtka Sedeńki do antologiiPrzedmurze(2016, Solaris). Trzecim opowiadaniem jestZaścianek, który ukazał się w „Fenixie” (7/1992). Autor zbioru pisze także: „Chciałbym też niniejsze rozszerzone wydanieBatalionówpotraktować jako podsumowanie tego, czym w krótkiej formie zajmowałem się w latach (uwaga, zabrzmi to poważnie) 1990–2020″.

• Nie ma ucieczki przed dyktaturą • Nie ma ratunku przed manipulacją • Nie ma historii bez superbohaterów Niezwykła powieść łącząca fantastykę z literaturą współczesną, humor z horrorem, antyutopię z liryzmem. Wielki hołd dla rosyjskiej literatury i zarazem niezwykle ostra krytyka politycznych praktyk rosyjskiego imperium. Pobrzmiewają w niej echa Orwella, Huxleya, Bułhakowa i Strugackich. Językowy majstersztyk, jakiego nie było w Polsce od czasów Wojny polsko-ruskiej pod flagą biało-czerwoną Doroty Masłowskiej, a może i od Cyberiady Stanisława Lema. Wydana w roku 2012 i dwukrotnie wznawiana, teraz po raz pierwszy trafia na księgarskie półki w kolekcjonerskim, luksusowym wydaniu. „Gociek zadebiutował potężną powieścią. Wszystko w niej zaskakuje: temat, jego ujęcie, forma i humor. Jest Demokrator pamfletem na dzisiejszą Rosję i wczorajsze Sowiety, na wielkoruski szowinizm, kult siły i robienie w bambuko społeczeństwa, na wielkoskalowość wszystkiego: oszustwa, zbrodni i nadużyć władzy”. – Marek Oramus „Demokrator jest rewelacyjny. Od czasu Carycy Janusza Szpotańskiego nikt czegoś takiego nie napisał. Odzyskałem wiarę w polską fantastykę”. – Rafał A. Ziemkiewicz „Talmon pisał kiedyś o „totalitarnej demokracji”. Czyli – dyktacie zmanipulowanej większości. A Gociek pokazuje, co grozi nam dziś. Fantastyka okazuje się realizmem. Bo coraz trudniej jest wymyślać coś, czego nie wymyśliłby już wcześniej ośrodek władzy. Umiędzynarodowiony i wykorzystujący najnowsze technologie”. – prof. Jadwiga Staniszkis

Kto jest mężem stanu, a kto tylko mężem swojej żony? O jakich politycznych hakach nie przeczytacie w gazetach? Czym się różnią lemingi od mohengów? Jak bardzo media zepsuły Polskę? Po co premierom obiady czwartkowe? Kogo warto podsłuchiwać? Dlaczego nie chodzę na filmy polskie? Gdzie jest palarnia u prezydenta? Dlaczego pijaków szanują w Brukseli? Co wiewiórki mówią o ministrach? Kto ma dostęp do ucha prezesa? O co chodzi, kiedy nie wiadomo, o co chodzi? Piotr Gociek, współautor satyrycznej rubryki „Dwaj Panowie G” z tygodnika „Do Rzeczy”, opisuje sekrety III RP w subiektywnym, przezabawnym i złośliwym leksykonie, który otworzy wam oczy.

Kreta subiektywnie, czyli wesołe zapiski dyletanta. Przewrotna opowieść o wyspie, na której im więcej zobaczysz, tym więcej pozostaje do odkrycia. • Co można robić nad zatoką, przy której tańczył Grek Zorba? • Dlaczego król Grecji musiał nocować w wąwozie Samaria? • Czego absolutnie nie należy mówić Kreteńczykom? • Czy Knossos to archeologiczny Disneyland? • Jak trafić na urodziny Giorgiosa i pozostać trzeźwym? • Co polscy żołnierze w służbie rosyjskiego cara robili na Krecie? • Które miasto wyspy było dumą Rzymu i dlaczego nic o tym nie wiecie? • Dlaczego autor spacerował po Rethymnonie w górze od pidżamy, żółtych szortach i z fuksjową parasolką?

- Czy Nowoczesna to nowa wersja Platformy Obywatelskiej - Co ją łączy z dawnym KLD, a co z Unią Wolności - Kim jest Ryszard Petru Nowym Nikodemem Dyzmą polskiej polityki czy groźnym narzędziem w rękach obrońców starego porządku - Czy Leszek Balcerowicz chce Polski nowoczesnej, czy tylko Nowoczesnej - Dlaczego Nowoczesna ma twarz Janusza Palikota - Na czym naprawdę polega spór między Europejczykami a Sarmatami Między samozwańczym salonem a rzekomym ciemnogrodem - Po co partii Ryszarda Petru Polska

Platforma Obywatelska rządziła III RP przez jedną trzecią jej historii. Być może będzie nią rządzić w przyszłości. Można nawet powiedzieć, że porwała Polskę na kilka różnych sposobów. Porwała ją za sobą, gdy seryjnie wygrywała wybory. Porwała niczym kidnaper, kiedy zawłaszczała kolejne urzędy i instytucje. Porwała na kawałki, bo Polacy są dziś podzieleni bardziej, niż kiedykolwiek po 1989 roku.Czym była PO w chwili narodzin, czym gdy zatriumfowała, a czym jest dziś? Jakie cele przyświecały politykom Platformy? Czy był to projekt naprawy kraju, czy realizacji prywatnych ambicji? Czy PO to twór wyjątkowy w ostatnim ćwierćwieczu, czy logiczna i nieuchronna kontynuacja polityki niegdyś prowadzonej przez Kongres Liberalno-Demokratyczny i Unię Wolności? Kiedy Donald Tusk zamienił się z reformatora w hipnotyzera? Dlaczego Bronisław Komorowski musiał zostać prezydentem?Czy tylko lemingi kochają PO? Jak to się stało? Jak to zrobiono? I po co? Krótko mówiąc: jak Platforma Obywatelska porwała Polskę i co z tego wynikło?