„Romuald Kaczmarek” – książki

Od VIII wieku na Ostrowiu Tumskim istniał gród, który w wieku X był już obwarowaną fortecą, strzegącą zachodniej rubieży państwa Piastów; około roku 1000 powołano tu biskupstwo. Od XII do XIV wieku Wrocław rozwijał się, dogodnie ulokowany na skrzyżowaniu ważnych dróg handlowych. Słaba Polska straciła Śląsk w 1335 roku na rzecz Czech. Od roku 1526 Wrocław był ośrodkiem reformacji, za którą opowiedziało się zamożne mieszczaństwo. W XVII wieku prowincja znalazła się pod panowaniem Habsburgów, nastąpiła przymusowa rekatolizacja. Wrocław podlegał cesarskiej opiece i mecenatowi. Pod pruską dominacją od 1753 roku Wrocław stagnował aż do początku XIX wieku, potem korzystne prawo pomogło miastu w odzyskaniu znaczenia. XX wiek rozpoczął się dla miasta pomyślnie rozwojem nowoczesnego budownictwa: banki, Poczta Rzeszy, ponad 60 domów towarowych i największa konstrukcja żelbetowa w ówczesnym świecie, Hala Stulecia. II wojna światowa dla Wrocławia zakończyła się tragicznie, Festung Breslau bronił się 80 dni przed Armią Czerwoną. Miasto skapitulowało 6 maja 1945 roku i doszczętnie zrujnowane znalazło się w granicach Polski. Odbudowany po alianckich nalotach Wrocław jest dziś miastem uniwersyteckim, z teatrami, filharmonią i operą.

Na kartach historii miasto pojawiło się w roku 1000, wtedy w Gnieźnie ustanowiono nowe polskie biskupstwa, m.in. we Wrocławiu. Lokalną kulturę utkała zmienność: z wątkiem niemieckim, nitkami czeskimi, austriackimi, żydowskimi, zachodnioeuropejskimi. Osnową była piastowska przeszłość śląska. Na przestrzeni lat, jakie minęły od wojennej zagłady Wrocławia - powstało nowe miasto i wyrosły nowe pokolenia wrocławian. Ich największą wartością jest akceptacja i zachowywanie wielokulturowej historii miasta.

Na kartach historii miasto pojawiło się w roku 1000; wtedy w Gnieźnie ustanowiono nowe polskie biskupstwa, m.in. we Wrocławiu. Lokalną kulturę utkała zmienność: z wątkiem niemieckim, nitkami czeskimi, austriackimi, żydowskimi, zachodnioeuropejskimi. Osnową była piastowska przeszłość Śląska. Na przestrzeni lat, jakie minęły od wojennej zagłady Wrocławia, powstało nowe miasto i wyrosły nowe pokolenia wrocławian. Ich największą wartością jest akceptacja i zachowywanie wielokulturowej historii miasta.

Od VIII wieku na Ostrowiu Tumskim istniał gród, który w wieku X był już obwarowaną fortecą, strzegącą zachodniej rubieży państwa Piastów; około roku 1000 powołano tu biskupstwo. Od XII do XIV wieku Wrocław rozwijał się, dogodnie ulokowany na skrzyżowaniu ważnych dróg handlowych. Słaba Polska straciła Śląsk w 1335 roku na rzecz Czech. Od roku 1526 Wrocław był ośrodkiem reformacji, za którą opowiedziało się zamożne mieszczaństwo. W XVII wieku prowincja znalazła się pod panowaniem Habsburgów, nastąpiła przymusowa rekatolizacja. Wrocław podlegał cesarskiej opiece i mecenatowi. Pod pruską dominacją od 1753 roku Wrocław stagnował aż do początku XIX wieku, potem korzystne prawo pomogło miastu w odzyskaniu znaczenia. XX wiek rozpoczął się dla miasta pomyślnie rozwojem nowoczesnego budownictwa: banki, Poczta Rzeszy, ponad 60 domów towarowych i największa konstrukcja żelbetowa w ówczesnym świecie, Hala Stulecia. II wojna światowa dla Wrocławia zakończyła się tragicznie, Festung Breslau bronił się 80 dni przed Armią Czerwoną. Miasto skapitulowało 6 maja 1945 roku i doszczętnie zrujnowane znalazło się w granicach Polski. Odbudowany po alianckich nalotach Wrocław jest dziś miastem uniwersyteckim, z teatrami, filharmonią i operą.