Lirogon

Ostatnio trafiam na książki, które intrygują mnie już samą okładką, a opis jeszcze bardziej podsyca moją ciekawość. Taką intrygującą i tajemniczą okładkę ma powieść Ceceli Ahern „Lirogon”. Czy okładka dorównała wnętrzu? Zapraszam na recenzję.

„Historia dzikiego serca, które bije w każdym z nas.”

Dwudziestosześcioletnia Laura od dziesięciu lat mieszka sama odcięta od cywilizacji w leśnej głuszy. Dziewczyna posiada niezwykły dar, potrafi naśladować rozmaite dźwięki i dzięki nim wyraża swoje emocje i nastroje. Pewnego dnia jej życie zmienia się diametralnie i Laura staje się telewizyjną celebrytką? Czy Laura odnajdzie się w wielkim świecie? Czy poradzi sobie w nowej roli? Czy miłość uchroni ją przed pułapkami czyhającymi w bezwzględnym świecie?

Cecelię Ahern do sławy wyniosła debiutancka powieść PS Kocham Cię, na podstawie której nakręcono cieszący się powodzeniem film. Tematyka jej książek trafia do serc czytelników na całym świecie, a łączny nakład sprzedanych egzemplarzy przekroczył już 15 milionów. Cecelia jest także producentką filmową i pisze scenariusze do seriali.

Bardzo lubię twórczość Ceceli Ahern, choć nie zawsze jej książki trafiają w mój czytelniczy gust, jednak są to sporadyczne wyjątki, bo większość jej powieści trafia prosto do mojego serca. To autorka, której książki są mądre, życiowe i niejednokrotnie do bólu prawdziwe. Cieszę się, że i tym razem miałam możliwość, by przeczytać jej książkę, bo „Lirogon” to piękna i fascynująca historia o samotnej kobiecie, która posiada niesamowity dar, a może talent. Akcja dzieje się wolno, niespiesznie, ale pojawia się wiele wątków i wiele tajemnic, co chwila jesteśmy czymś nowym zaskakiwani. Nie jest to typowy romans, myślę, że bardziej jest to powieść obyczajowa z wątkiem miłosnym, który toczy się między Laurą i mężczyzną, który odnalazł ją w jej pustelni. Wątek ten nie dominuje, jest świetnie wpleciony w całą fabułę i z wielką przyjemnością obserwowałam rodzące się między nimi uczucie.

Kreacja głównej bohaterki wyszła autorce idealnie, gdyż Laura jest inna niż bohaterki, jakie do tej pory spotykałam w książkach. Jest to dziewczyna dzika, tajemnicza, fascynująca, bardzo miła i z duszą romantyczki. Te wszystkie cechy sprawiły, że stała się dla mnie bohaterką wyjątkową, która dzięki swojej sile potrafiła się zmienić i dostosować do otaczającej j nowej rzeczywistości. Od razu zapałam do niej sympatią i z bijącym sercem przyglądałam się jej poczynaniom. Nie tylko Laurze autorka poświęciła wiele uwagi, gdyż każdy bohater otrzymał od niej własną ciekawą osobowość. Zafascynowała mnie także postać Solomona, chłopaka niezwykle spokojnego, opanowanego, czasami zagubionego, ale który zawsze był opoką dla Laury.

Jest to historia niezwykle wciągająca, od której nie potrafiłam się oderwać. Autorka posługuje się bardzo prostym stylem i dzięki temu książkę czyta się w zastraszającym tempie. Cecelia Ahern potrafi zainteresować i zaciekawić czytelnika, ja nie żałuję żadnej minuty, jaką spędziłam z historią Laury, bo to powieść pełna emocji, która niejednokrotnie skłania do refleksji.

Polecam!

Kiedy tylko zobaczyłam w majowych zapowiedziach najnowszą powieść Cecelii Ahern, od razu zapragnęłam ją przeczytać. Moją uwagę przykuło wszystko – piękna okładka, tajemniczo brzmiący tytuł i przede wszystkim intrygujący opis. „Lirogon” to moje drugie spotkanie z twórczością tej autorki i tym razem zdecydowanie należy ono do udanych.

Kiedy Bo, Solomon i Rachel, członkowie ekipy telewizyjnej, zaczynali kręcić reportaż o pogrążonym w żałobie po bracie bliźniaku osiemdziesięciolatku, który spędził z bratem całe życie, nie przypuszczali, że wkrótce dokonają niezwykłego odkrycia. W niewielkiej chatce położonej na ziemiach bliźniaków mieszka dziewczyna, o której istnieniu nie wie nikt. Laura od razu robi wrażenie na całej ekipie. Dziewczyna zwraca uwagę subtelną urodą, ale najbardziej niezwykły w niej jest fakt, że potrafi naśladować każdy usłyszany dźwięk. Bo, producentka telewizyjna, nie może przepuścić okazji, by zrealizować tak zdumiewający dokument. Ekipa telewizyjna towarzyszy dziewczynie na każdym kroku i rejestruje jej życie. Wkrótce Laura trafia do jednego z popularnych talent show i staje się sławna. Nie przypuszcza jednak, jak kapryśną przyjaciółką potrafi być sława.

Czy wiecie, czym jest tytułowy lirogon? To żyjący w Australii gatunek ptaka posiadający wyjątkową zdolność do naśladowania zasłyszanych dźwięków. Podczas godów wabi on potencjalną partnerkę pieśnią, w którą wplata znane sobie odgłosy. Najczęściej są to trele innych ptaków, jednak lirogon potrafi bezbłędnie odtworzyć także głosy cywilizacji, jak choćby dźwięk piły mechanicznej czy alarmu samochodowego. Po prostu musicie to zobaczyć i usłyszeć. Bez problemu znajdziecie filmik, jeśli w wyszukiwarce YouTube wstukacie „lyrebird”.

Lirogon to naprawdę niezwykłe stworzenie. Czy, poznawszy jego zdumiewające umiejętności, nie jesteście ciekawi książki, dla której ten wyjątkowy ptak stał się inspiracją? Czy nie wydaje Wam się intrygującym pomysł, by talentem takim mogła pochwalić się zwykła-niezwykła dziewczyna, żyjąca w izolacji od świata? Mnie właśnie to zachwyciło od samego początku. Postać Laury fascynuje. To delikatna i wrażliwa kobieta. Jest bardzo oczytana i mocno nieprzystosowana społecznie. Naśladowanie dźwięków przychodzi jej naturalnie, czasem wręcz bezwiednie. To nierozerwalna część jej osobowości, będąca dodatkowym i bardzo niecodziennym sposobem komunikacji ze światem, który właśnie zaczyna odkrywać. To, jak Laura reaguje na świat i jak świat reaguje na nią, jest właśnie tym, co nie pozwala oderwać się od książki.

Akcja powieści płynie raczej spokojnym rytmem, ale w żadnym stopniu nie nudzi. Jeśli ktoś liczy na porywające tempo i zaskakujące zwroty akcji, to tutaj ich nie znajdzie. Autorka czaruje słowem, wywołuje emocje i to przede wszystkim jest w „Lirogonie” jego najmocniejszą stroną. Do jego mocnych stron należy także niewątpliwie kreacja postaci. Poza rewelacyjną główną bohaterką w książce znajdziecie całą gamę barwnych postaci drugoplanowych, w tym także i tych niekoniecznie pozytywnych, spośród których na pierwszy plan wysuwają się Bo i Solomon, prezentujący tak różne spojrzenie na pomysł ujawnienia istnienia Laury światu.

„Lirogon” to urzekająca powieść przepełniona dźwiękami. Lektura jej potrafi uświadomić, jak wielu z otaczających nas dźwięków już nie słyszymy, bo nauczyliśmy się je ignorować. Magiczne opisy koncertów przyrody czy orkiestry odgłosów miasta skłaniają do tego, by zatrzymać się na chwilę, zamknąć oczy i wsłuchać się w muzykę otoczenia. „Lirogon” to także powieść o poszukiwaniu siebie. Laura żyła dotąd w swojej bezpiecznej bańce i zupełnie nie wie, co ma dalej zrobić ze swoim życiem, jak odnaleźć się w nowej sytuacji. Dziewczyna stara się odkryć, kim jest i kim chce się stać.

Powieść z jednej strony niewątpliwie zachwyca pięknem dźwięków, obrazowymi opisami i wrażliwością Laury, z drugiej zaś przeraża bezwzględnością współczesnego świata i chciwością mediów łasych na szokujące tematy. Można w pewnym stopniu przewidzieć, co stanie się, gdy tak delikatna istota trafi w łapy show biznesu i stanie się zjawiskiem medialnym. „Lirogon” to obraz współczesnych czasów, gdzie media gonią za każdą sensacją, im bardziej szokującą czy niezwykłą, tym lepiej, i nie spoczną, póki nie wycisną z tematu wszystkiego, co się da.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Cecelii Ahern nie należało do udanych – „Love, Rosie” mnie rozczarowało i niespieszno mi było, by sięgać po kolejne książki tej autorki. „Lirogon” mnie zachwycił i tym samym zatarł nienajlepsze pierwsze wrażenie. Od teraz chętniej będę sięgała po dzieła tej autorki.

Jeśli poszukujecie powieści, która potrafi oczarować słowem i zmusza do refleksji to jest to coś dla Was. Polecam!

Jest autorką kilkunastu książek, ale światową sławę przyniosły jej dwie z nich. Ekranizacja "P.S. Kocham cię" z Gerardem Butlerem i Hilary Swank weszła już w poczet najbardziej kultowych filmów o miłości, a "Love, Rosie" - od samego dnia premiery - jest bodaj jednym z najchętniej oglądanych romansów.

Aż wstyd się przyznawać, ale do tej pory kojarzyłam Cecelię Ahern tylko z tych dwóch produkcji. I choć oczywiście zamierzałam poznać je kiedyś także w wersji książkowej, to odkładałam to na bliżej nieokreśloną przyszłość. Kiedy jednak pośród majowych premier znalazłam "Lirogona", o równie intrygującej jak sam tytuł fabule, wiedziałam, że nadszedł czas.

Czas, by poznać Cecelię Ahern.

Czy można odnaleźć się w nowej rzeczywistości?

Zamienić ciszę na oślepiający blask reflektorów?

I czy sława to faktycznie coś, czego należy pożądać...?

Laura od lat żyje w swej leśnej samotni, w zgodzie z naturą - i przede wszystkim - samą sobą. Przypadkowe spotkanie z częścią ekipy filmowej wyrywa ją z tego bezpiecznego miejsca i skupia na niej oczy niemal całego świata. Machina telewizyjnego show rusza, a wraz z nią pojawia się masa pytań. Kim jest tajemniczy Lirogon? Skąd wziął się jego talent? I dlaczego nikt nie widział o jego istnieniu?

Kiedy pozory i medialny szum stają się ważniejsze od prawdy, Laura zmuszona będzie na nowo obrać drogę, którą chce podążać i raz jeszcze określić, kim tak naprawdę jest i kim chce być.

Nie da się ukryć, że książek/filmów o sławie i jej kulisach powstało już multum i że nie można powiedzieć czy napisać na ten temat niczego nowego (tudzież zaskakującego). "Lirogon" nie jest więc niczym oryginalnym czy nad wyraz wybitnym. Kwestia popularności, jej blasków i cieni, ukazana została dokładnie tak, jak we wszystkich poprzednich (i pewnie kolejnych też) produkcjach czy też powieściach na ten temat. Mamy zbłąkaną i nieobytą duszyczkę - w tym przypadku Laurę, znaną też jako Lirogon - która zupełnie przypadkowo zdobywa sławę i niemal z dnia na dzień staje się światową sensacją. Sama Laura nie jest idealną bohaterką, powiem nawet więcej - bywa szalenie irytująca. Raz zachowuje się niczym pięcioletnie dziecko, zagubione w wielkim i dzikim świecie, a już kilka minut później zadziwia nad wyraz dojrzałymi przemyśleniami czy absolutnie nie niewinnym postępowaniem. Bywa naiwna i infantylna, a do tego ma zadatki na manipulatorkę (co zresztą w jednej ze scen wytyka jej Bo, producentka filmowa). Wątek miłosny, który pojawia się w "Lirogonie" jest do bólu przewidywalny i w zasadzie od samego już początku wiemy, jak potoczą się losy głównych bohaterów i kto z kim skończy. Z drugiej jednak strony Ahern bardzo obrazowo (i skrupulatnie) przedstawiła wieloletni związek dwóch osób, który istnieje już tylko z przyzwyczajenia. I choćby za ten realizm należy jej się duży plus.

"Lirogon" nie jest źle opowiedzianą historią; motyw tego nad wyraz utalentowanego ptaka jest intrygujący i interesujący, a naukowe wstawki o nim zainteresowały mnie chyba bardziej niż sama Laura. Mam jednak nieodparte wrażenie, że Cecelia Ahern nieco pogubiła się w swojej powieści - miała co prawda pomysł, miała koncepcję na główne punkty całej opowieści i wizję zakończenia, ale czegoś jednak zdecydowanie zabrakło. Przez całą powieść odnajdujemy w bohaterach jedne i całe czas te same emocje, a wszystko, co ich spotyka, w gruncie rzeczy prowadzi do identycznych wniosków czy też konsekwencji. W efekcie odnosimy wrażenie, że czytamy cały czas dokładnie to samo. A to w końcu prowadzi do jednego.

Do znudzenia.

Nie mogę powiedzieć, że "Lirogon" to zła książka. Jestem pewna, że zdobędzie serca fanów Nicholasa Sparksa i tych, którzy w podskokach pędzili do księgarni po każdą jej poprzednią powieść. Widzę w tej historii parę minusów, ale i bez problemu znajdę kilka atutów, dzięki którym wiem, że sięgnę po inne powieści Cecelii. Choćby po to, by sprawdzić i przekonać się, że słabe strony "Lirogona" to tylko wypadek przy pracy, a nie spadek formy pani Ahern ;)

Jeżeli szukacie powieści z bohaterką inną, niż wszystkie, macie ją. Laura, tytułowy lirogon, to nieśmiała, płochliwa, czuła dziewczyna, która chwilami przypominała mi zapamiętanego z czasów dzieciństwa Tarzana – z tą różnicą, że jest ona bardziej cywilizowana. Wychowana pośród dóbr natury zostaje oderwana od tego, co dla niej swojskie i bezpieczne. Zaś wepchnięta w okrutny świat gwiazd, ze względu na niezwykłe umiejętności, trafia pod opiekę uczciwego Solomona. Czy wyjdzie jej to na dobre? Jak wiele będzie musiała poświęcić? Czy coś zyska?

Kociołek wyrazistych i oryginalnych osobowości – od tych dobrych, po te malowane w nieco ciemniejszych kolorach. Tak nazwałabym bohaterów drugoplanowych tej książki, którzy potrafili wywołać we mnie skrajnie różne emocje. To właśnie postaci, niecodzienne, a jednak wiarygodne – uznałabym za największy atut tej powieści. Autorka miała świetny pomysł na ich kreację i tym samym udowodniła, że w każdej swojej książce potrafi zafundować czytelnikowi odkrywcze spotkanie z kimś zupełnie nowym.

Akcja powieści jest raczej stonowana. Nie powiedziałabym, że mdła, ale zróżnicowana pod względem atrakcyjności. Nie nudziłam się, ale też nie czułam nieodpartej pokusy brnięcia w to dalej. Autorka zaimponowała mi, choć brakowało mi tutaj mocnych bodźców, jakichś zwrotów zmieniających bieg wydarzeń. Sporo przewidziałam, jednak nie powiem, że jest to słaba książka. Oryginalna pod względem pomysłu na wstęp i bohaterkę, powolna i jednostajna w dalszym ciągu. Mimo wszystko podobała mi się, bo Cecelia Ahern skłoniła mnie do refleksji.

Książka pełna jest uczuć. I choć najbliżej jej do powieści obyczajowej, można natknąć się tutaj na wątek miłosny. Stanowiący przyjemny dodatek, nieprzytłaczający tematu niezwykłości głównej bohaterki, rozwija się powoli, choć w towarzystwie obecności osoby trzeciej – co na pewno działa na korzyść atrakcyjności fabuły.

Jeżeli liczycie na powieść z wartką akcją i elementem zaskoczenia – odpuście. Jeśli szukacie nostalgicznej historii z wyjątkowo oryginalną bohaterką i treścią z przekazem, to jest właśnie to. Nie najgorsza, ale i nie najlepsza powieść tej autorki, dobra, ale nieidealna. „Lirogon” to jednak niewątpliwie taka książka, która potwierdza, że Cecelia Ahern potrafi pisać skrajnie różne scenariusze i właśnie fakt, że za każdym razem mnie zaskakuje, cenię w jej twórczości najbardziej.

Lirogon, to niezwykły australijski ptak, który jest w stanie powtórzyć niemal każdy usłyszany dźwięk tak dokładnie, że nikt nie odróżni go od oryginału. Fascynujące zdolności lirogona zainspirowały Cecelię Ahern do stworzenia Laury, zielonookiej piękności mieszkającej samotnie w małym leśnym domku wśród dziewiczych irlandzkich wzgórz. Laura, podobnie jak lirogon, naśladuje usłyszane dźwięki. Nie jest to nic wyuczonego, to część niej samej, sposób na wyrażenie emocji i uczuć, coś tak naturalnego i niedostrzegalnego jak oddychanie. Dla innych ludzi, Laura jest jednak czymś nadnaturalnym, fascynującym, ale też niepokojącym. Istnienie młodej pustelniczki, odkrywa zupełnie przez przypadek trzyosobowa ekipa filmowa, która przybyła na pogrzeb jednego z bohaterów ich ostatniego filmu dokumentalnego. Zafascynowani Laurą decydują się za wszelką cenę stworzyć film o jej życiu. Widzą w niej coś niesamowitego, co trzeba pokazać światu. Tylko czy wielki świat jest gotowy na ludzkiego lirogona? I co ważniejsze, czy Laura-lirogon jest gotowa na wielki świat.

Autorce udało się stworzyć niesamowitą bohaterkę. Tajemniczą, dziką, fascynującą, naturalną i skromną, ale jednocześnie odważną, potrafiącą zadziwić czytelnika pewnością siebie i determinacją. Mix kontrastujących ze sobą cech wypadł zadziwiająco naturalnie i do końca nie pozwalał zamknąć Laury w sztywnych ramach, ani przewidzieć jej kolejnego kroku. Wyjście z ukrycia i wkroczenie do współczesnych realiów nie będzie łatwe, ale Laura nie jest prymitywną dzikuską. To piękna i inteligentna kobieta, która choć ukrywała się przez całe życie, ma w sobie siłę i determinację, by zmienić się w raz ze zmianą zachodzącą w jej życiu. W skutek splotu wypadków i ludzkiej zachłanności Laura trafia do programu telewizyjnego, w którym ma zaprezentować światu swój talent. Podczas gdy świat wpada w szał zachwytu nad lirogonem, Laura brutalnie przekona się jak wielką cenę przyjdzie jej zapłacić za pięć minut niechcianej sławy.

Udział Laury w konkursie talentów, to bardzo ważny, niemal kluczowy element tej powieści, ale jednocześnie coś, czego obawiałam się najbardziej i do czego podchodziłam bardzo sceptycznie. Nie przepadam za motywem show w książkach, tym bardziej, że w tak wielu historiach został wykorzystany. Bardziej jednak chodziło mi o kontrast między telewizyjnym show, a dotychczasowym życiem Laury. Nie chciałam, żeby historia tajemniczej pustelniczki potoczyła się w tym kierunku, ale muszę przyznać, że dla fabuły był to strzał w dziesiątkę i wypadł zaskakująco świeżo wiarygodnie i wydobył to, co należało szczególnie podkreślić. Autorka bez upiększania pokazuje mroczną stronę mediów ich siłę i brutalność. Książka przepełniona jest kontrastami i skrajnościami. Talent Laury daje nam niepowtarzalną okazję, by wsłuchać się w swój własny głos, który przeważnie pozostaje niesłyszany, by zajrzeć do własnego wnętrza, do krainy wspomnień, choćby na krótką chwilę.

Uwielbiam Cecelię za jej świeże pomysły, za to, że potrafi uczynić swoją inspirację bijącym sercem całego utworu. Za powolny, leniwy rytm, który mimo pozornej melancholii trzyma w napięciu i nie pozwala oderwać się od opisywanej historii. Za trafne spostrzeżenia i puenty trafiające w samo sedno. I w reszcie za magię jaką tworzy wokół każdej swojej książki, za to, że zawsze potrafi oczarować mnie swoją opowieścią, zatrzymać na chwilę i skłonić do refleksji nad rzeczami jakim na co dzień nie poświęcamy wcale uwagi. „Lirogon” jest właśnie kwintesencją wszystkiego, za co uwielbiam autorkę.

O CZYM? „Lirogon”, to piękna i fascynująca opowieść o samotnej kobiecie, posiadającej niezwykły talent, który całkowicie zmieni jej życie. To historia spleciona z wielu wątków i całej masy tajemnic i ogromnej ilości mądrych, przemyślanych słów. Autorka nie pozostawia niczego przypadkowi, snuje swoją opowieść nieśpiesznie, stopniowo ujawniając tajemnice z przeszłości i wstrząsając czytelnikiem raz za razem i nikogo nie pozostawiając obojętnym na los młodej pustelniczki. Wisienką na torcie jest pięknie ukazane rodzące się uczucie między Laurą i mężczyzną, który odnalazł ją w jej pustelni, łagodne, delikatne, niesamowicie elektryzujące i naturalnie zakazane. Mogę zachwycać się bez końca, bo „Lirogon” trafia do ścisłej czołówki moich ulubieńców, jeśli chodzi o twórczość Pani Ahern.

Zachęcam do dyskutowania o książce na moim blogu:

http://beauty-little-moment.blogspot.com/2017/05/lirogon-cecelia-ahern-premierowo.html