Opowieści Świata Zorzy. Tom 1. Silla

Opowieści Świata Zorzy Karoliny Lewestam przenoszą nas do mroźnej krainy pełnej niezwykłych stworzeń, krainy w której ludzie bez problemu porozumiewają się ze zwierzętami.

Pierwsza z cyklu Silla opowiada o młodym chłopcu Arim, który postanawia ratować Zorzę Polarną. Żyje on w trudnych warunkach, a zorza jest czymś co daje nadzieję. Decyduje się więc na długą wędrówkę, w której to spotyka przedziwne stworzenia, nigdy nie wiadomo, czy będą one przyjaciółmi czy też wrogami. Bardzo baśniowa, mroźnie tajemnicza i wzruszająca. Co też Ari znajdzie w drodze do Zorzy Polarnej dowiesz się czytając tę książkę.

Książka jest opatrzona pięknymi artystycznymi ilustracjami. Myślę, że będzie idealna dla dzieci w wieku 9-13 lat.

Karolina Lewestam oddała w ręce czytelników dynamiczną historię z wartką fabułą, sekretami i ciekawymi zwrotami akcji, przy której nie ma szansy na nudę. Motywy są bardzo dobrze znane, ale jest to dobrze napisana powieść z pięknymi ilustracjami, która zaciekawi młodszych czytelników.

Autorka jest bardzo samoświadoma, jakie zarzuty często padają pod kątem tego typu powieści i świetnie rezygnuje z pewnych uproszczeń schematów gatunkowych. Jednocześnie dalej jest to książka kierowana do dzieci, więc trudno nie odnieść wrażenia, że głównemu bohaterowi wszystko łatwo przychodzi, ale nie brakuje w tej historii także poświęceń. Wraz z bohaterami przeżywa się wachlarz emocji.

W powieści Karoliny Lewestam niepokojący klimat i mrok przeplata się z nadzieją. Autorka zadbała również o światotwórstwo tworząc wokół świata Silly własną mitologię i wierzenia.

Nie mogę nie wspomnieć o cudownych ilustracjach Mariusza Andryszczaka, które odzwierciedlają konkretne sceny z książki. Świetny dobór palety kolorów tylko podsyca już baśniowy klimat.

W Świecie Zorzy, jak sama nazwa wskazuje, najważniejszą rzeczą jest właśnie Zorza. Zielona łuna, która co roku wywołuje i sprowadza każdego mieszkańca Tlate Hiin na polanę, by właśnie tam o konkretnej godzinie podziwiać to niezwykłe, napawające nadzieją na lepsze życie zjawisko. Sęk w tym, że tegoroczna przemknęła przez świat zbyt szybko i mało wyraźnie, co według Sii - mężczyzny potrafiącego wróżyć z Zorzy - jest efektem jej zaniku...

Zanim jednak zniknęła, zdążyła wyszeptać imię Ariego, nastoletniego chłopca i zarazem głównego bohatera "Silli" autorstwa Karoliny Lewastam. "On znajdzie drogę po drugiej stronie nieskończoności" - mówiła Zorza - lecz musi wyruszyć sam. Tylko w ten sposób da radę uratować świat przed większym zimnem i coraz bardziej dokuczliwym brakiem pożywienia.

Ari więc wyrusza w świat, sam nie do końca wiedząc, dokąd powinien zmierzać. Kolejno odwiedza przeróżne miejsca oraz miasta, poznaje nowych wrogów, ale również przyjaciół, a wszystko po to, by ocalić ludzi oraz zwierzęta przed śmiercią. Czy Ariemu uda się przywrócić dawną świetlistość Zorzy? Kogo spotka na swojej drodze?

"Silla" to przepiękna, słodko-gorzka historia, którą pokochałam niemal od pierwszej strony. Opowieść napawa nadzieją, ale też w pewnych momentach przeraźliwie wzrusza oraz bawi - wielokrotnie nawet nie zorientowałam się, że uśmiechałam się sama do siebie.

Autorka wykreowała kompletnie nowy świat, gdzie ludzie koegzystują z gadającymi zwierzętami, których traktują na równi. Tu każdy narodził się po to, by sobie nawzajem pomagać, co w pewnej chwili zostało nagle zatracone. Niedźwiedzie, wilki, foki, Czarne Ptaki, lisy czy pantery śnieżne to zaledwie garstka wyjątkowych osobowości, których Ari napotyka podczas swojej prywatnej wędrówki. Sprawia to, że książka zyskuje na wartości, ponieważ uczy najmłodszych czytelników o równości i szacunku do drugiej osoby, bez względu na to, czy ma futro, pazury czy płetwy.

Doskonałym urozmaiceniem książki były niezwykle klimatyczne, przepiękne ilustracje autorstwa Mariusza Andryszczyka. Wielokrotnie zamiast czytać dalej po prostu wpatrywałam się w rysunki, tak barwne i magiczne.

Największym plusem powieści, poza oczywiście tonem emocji, jakie wzbudza, byli nietuzinkowi, przesympatyczni bohaterowie, narysowani w odcieniach szarości. Tutaj nikt nie był ani biały, ani czarny, dzięki czemu Silla automatycznie wypadła realistyczniej.

W kilku słowach podsumowania: Karolina Lewastam napisała przesympatyczną, wciągającą oraz niezwykłą historię. "Silla" to książka idealna dla młodszych czytelników, ponieważ poza wartką fabułą i wieloma zwrotami akcji przekazuje też szereg rozmaitych emocji oraz posiada różnobarwnych bohaterów. Już dawno żadna książka nie wzbudziła we mnie aż tylu uczuć, dlatego z niecierpliwością będę czekała na kontynuację, w międzyczasie starając się przekonać was do sięgnięcia po "Sillę" i do otwarcia się na ten magiczny, zachwycający świat. Bardzo polecam!

Ta opowieść jest niczym najpiękniejsza legenda! Bardzo przypomina mi mądre opowieści jakie wychodzą w Wydawnictwie Literackim. Aż nie wierzę jak bardzo mnie pochłonęła. Ogólnie to trochę smutna opowieść, z uwzględnieniem tych chwil, kiedy postacie były szczęśliwe. Musicie wiedzieć, że w tej książce bohaterzy żyją w zgodzie ze sobą. Zdarzają im się małe spory, ale tylko dlatego, by druga osoba zobaczyła co jest dla nich najważniejsze. Tutaj zwierzęta ludzi rozumieją i potrafią sobie pomagać. Mieszkają w mroźnej krainie, gdzie wszystko pokrywa śnieg albo lód. Ostatnio jednak jest u nich coraz gorzej. Jedenastoletni chłopiec wspomina tutaj swojego tatę, który zginą prawdopodobnie pochłonięty przez wodnego potwora. Był najlepszym poławiaczem ryb, gdzie w tym wszystkim pomagały mu też zwierzęta wodne. Ryby stanowiły ich podstawowe pożywienie. Niestety od tego wypadku wszystko zniknęło. Ludzie żywią się już tylko jajkami, a ptaki coraz bardziej są wrogo do nich nastawieni. Również na dworze robi się smutniej i mroźniej. Ziemia nie potrafi wydać plonów, gdyż minusowa temperatura na to nie pozwala. Mieszkańcy idą zatem na krótkie spotkanie z Zorzą polarną, która zawsze przepowiadała im przyszłość. Tym razem jednak miała same złe wieści. Jeden mędrzec przetłumaczył jej prośbę, po czym zniknęła. Wychodziło na to, że umierała. Wybrała jednak z pośród wszystkich mieszkańców jednego, którego imię tylko on usłyszał. Miał wyruszyć bardzo daleko, za najdalszą górą, by móc ich wszystkich uratować. Najgorsze było jednak to, że nie wiedział nic więcej. Jak zatem wyruszyć i naprawić wszystko, kiedy nic więcej się nie wie? Kiedy samemu wciąż jest się jeszcze dzieckiem?

Naprawdę to piękna opowieść o przyjaźni, o odwadze i miłości, którą postacie potrafią okazywać sobie wzajemnie. Tutaj już w młodych rozumkach pojawiają się myśli, by w szczęściu patrzeć nie tylko na siebie, ale i na innych. Postać przeżyje tu wiele przygód, nie zawsze dobrych, lecz z przestrogą na przyszłość. Zobaczymy jak kto potrafi być cwany i będzie chciał korzystać z naiwności innych tłumacząc, że taka już jego natura. Znajdziecie tu piękne jakby lekko zamazane obrazy. Jeśli oglądaliście kiedyś bajkę o chłopcu Kinaju, który został zamieniony w niedźwiedzia, to właśnie taki nieco indiański klimat tutaj znajdziecie. Druk jest większy, a każdy rozdział to etap następnych wydarzeń. Bardzo mi się podobała, dlatego polecam ją dzieciom od lat dziesięciu do nieskończoności!

Ari ma blisko jedenaście lat. Mieszka z mamą i siostrą prawie na końcu świata, na równinie Tlate Hiin. Tam, gdzie śnieg pokrywa wszystko, a ludzie i zwierzęta mówią tym samym językiem. To miejsce, w którym największą świętością jest Zorza - magiczne, zielone światło, które daje otuchę wszystkim istotom i z którego wróżbita Sii potrafi wyczytać przepowiednie na nadchodzące miesiące. Tym razem, na wieczór Zorzy wszyscy mieszkańcy Tlate Hiin idą z wielką nadzieją w sercach. Bardzo chcieliby usłyszeć, że będzie lepiej. Bo w całej krainie jest coraz zimniej. W wodach zamieszkały potwory. Foki już nie pomagają nikomu w połowie ryb, a jedynym pożywieniem stały się jajka, wykradane Czarnym Ptakom. W dodatku dostojne, śnieżne krowy linieją. Wilki, niedźwiedzie, zające, ludzie - wszyscy czekają na słowa wróżbity. A ten, ku ogólnemu przerażeniu oznajmia, że Zorza umiera? Jedyną szansą jest ruszyć jej z pomocą. Daleko, na drugą stronę nieskończoności. A osobą, która może to uczynić, jest wyłącznie zielonooki Ari.

Chłopiec, pomimo strachu, protestów bliskich i wątpliwości pozostałych mieszkańców, wyrusza w podróż. W jej trakcie przeżyje wiele przygód. Dotrze na skraj własnej wytrzymałości i będzie walczył o życie. Ktoś wyciągnie do niego pomocną dłoń, a ktoś inny zdradzi. Pozna nowych przyjaciół, ale też niektórych straci. Będzie brnął do przodu, uciekał, latał i mierzył się z tym, co mu przeznaczone? A przede wszystkim, będzie poznawał prawdę o Silli, świecie pod dwoma księżycami i sobie samym.

Porywająca jest ta opowieść. Magiczna. Zachwyciła i mnie i moich synów (6 i 10 lat). Gorąco ją Wam polecam! Zostanie w Waszej pamięci na długo.

Pełna białego puchu. Porwała i w ośnieżoną dal mnie przeniosła. Nieodkrytą, nieokiełznaną, nieoczywistą. Kryjącą w sobie coś tak pierwotnego, jakby prastarych prawd dotykała, ale i tak mistycznego jakby pod niebo szybowała. Chcesz wracać i wracać, bo metafizyki osadzonej w surowości przyrody doświadczasz.

Tylko w tej opowieści krowa czuje w futrze śpiew lodu. Tylko w tej Zorza jest symbolem życia i bezkresu, a gdy umierać zaczyna zastany świat na miliony kawałków się tłucze. Czy rzeczywiście to ona jest źródłem wszystkiego?

Ari i Anija to rodzeństwo, które lat jedenaście i pięć sobie liczy. Poznajemy ich już od stron pierwszych. Dzieci jeszcze, które po omacku bycia się uczą, które jeszcze tyle przed sobą, a jednak swoje już przeszły, bo ojca utraciły. Tiikai - rybak zginął czas jakiś temu, wciągnięty do wody przez tajemniczą siłę. Słuch po nim zaginął, ale miłości echo wciąż jest słyszalne. Domowego ogniska czuła matka więc pilnuje, a każde wyjście o zmroku pochodnie rozpala.

Nagle Polana w Śpiącym Lesie gromadzi społeczność całą. Są wilki, niedźwiedzie, lisy, wiewiórki. Są ludzie. Żyją razem, od zawsze współistniejąc i zgodą się karmiąc. Bez podziałów. Okazuje się, że zorza blednie, znika, umiera. Deficyty pożywienia dają się we znaki i zimno narasta. Źle się dzieje, co strach budzi. Czy to zwiastuny końca? Na ratunek światu ruszyć trzeba. Ale kto ma takie moce, kto potężny na tyle, by wybrańcem losu zostać? Mimo szeroko otwartym ze zdziwienia oczu wielu, wybór na Ariego pada. Niemożliwe? To żart jakiś. Przecież to maluch jeszcze. Przecież...Ale wszelkie argumenty racjonalnością nasycone tu na nic. Słowo się rzekło. Odwrotu nie ma. Mój synku, synku...

I tu proza drogi się rozpoczyna, spowita przygód wiatrem. Od pierwszych kroków po zlodwaciałych ścieżkach, od pierwszych oddechów pośród śnieżnych symfonii, od chwil wśród leśnej głuszy. Idziemy z Arim, wcale nie sunąc gładko, ale raz po raz w niebezpieczeństwa wpadając. W tajemnicę. W niepewność. Z duszą na ramieniu. Co będzie? Czy przeżyć się uda i ocalenie przynieść?

Dzieje się wiele. Utknięcie w zaspie i niedźwiedzie przyjaźnie, kobieta o białych włosach w tafli wody, od której oderwać się nie sposób, spotkanie z Kutik odważną, porwanie bezwzględne, lot balonem, wygłodniałych wilków wataha i pęd ku skalnemu pałacowi. Są dostojne krowy, w których nieskończoność zapisana i śnieżne pantery, które żądzą unicestwiania żyją. Jest książka, która okazuje się skrywać wyjaśnień wiele, jeśli umie się słuchać. Są powroty do świata początków, do przodków i odkrywanie swojej tożsamości, ale i pamięć, która stopniowo się ulatnia. Nie zabierajcie jej!

Dobro i zło nieustannie się tu przenikają. A pomimo tego z każdej stronicy wydobywa się jakaś transcendentalna cisza. I pytania nurtujące niesiemy, nabierające wagi z kilometrem każdym, kto naprawdę stwarza Zorzę i czy to ona siłę daje? A może w nas się tli? I kim jest tytułowa Silla? Na każde odpowiedź się znajdzie.

Powieść fantasy o naszej relacji z naturą, która już tak krucha. Tu ludzkie z fauną i florą się miesza i piękne to. Dlatego wypalony obraz skowyczącego lisa, śmierć wilczego przyjaciela czy rozprzestrzeniające się na foki zgorzknienie, tak bolą. Uczy empatii, szacunku i razem bycia zamiast egocentryzmu, który spustoszenie sieje. Budzi nas do zachwytów nad tym co otacza.

Język plastyczny niezwykle, z błyskami poetyckiej prozy. Pełen zwrotów akcji i niespodziewanych wydarzeń, a jednak i powolnego podziwu dla stworzonego bytu. Z mądrym przesłaniem, bo tyle wartościowych myśli nam daje. Jak choćby tę, że miłość prawdziwa nie kosztuje nic a nic. I już.

Do tego ilustratorski świat przez Mariusza Andryszczyka stworzony to inna galaktyka. Ilustratora znacie już z tytułów takich jak "Lolek", "Rutka" czy "Przyjaciel Północy" i za każdym razem porusza mnie głębią kreski oraz barw. Magicznie tu!

Nastrojowa i enigmatyczna to powieść, która urok baśniowości, ale i moc realizmu wprowadza. Wyjątkowa. Na swoje sanie pakuję z niej zdanie jedno, które moim sednem się stało:

"To znak. Znak, że czas się obudzić. Musimy pomóc temu szczenięciu i zawalczyć o lepszy świat. Świat, gdzie wszyscy żyją w zgodzie, morze nie wadzi się z lądem, a Zorza świeci mocno i przynosi nadzieję w najdalsze krańce świata."

i ruszam z nim w dalszą wędrówkę. W życie.

Zaczarowała!

Bez zbędnego wprowadzenia: uwielbiam taka fantastykę dla dzieci?

A dlaczego bo sama z zapartym tchem czytam i czekam na rozwuj sytuacji. Tym razem to agoradladzieci zabrała nas w magiczny świat, dzięki książce:

Silla- Karoliny Lewestam

Pięknie zilustrowana książka, w miękkiej oprawie ze skrzydełkami opowiada historię o chłopcu, który aby ratować zorze w bliskich rusza na samotną wyprawę. Bardzo piękna historia, świetnie opowiedziana. Nawet z młodszymi dziećmi można czytać. Historia lekka, pełna magii, niezwykłych postaci i zwierząt, a także emocji. Czyta się przyjemnie i wydaje sie, że czyta się ją bardzo szybko.

Wieczór zorzy jest zawsze wyjątkowy. Jednak ten raz okazał się wyjatkowyszy, bo przecież nikt nigdy nie rozmawiał z wilkiem swojej wielkości. Ari, gdy go zobaczył wychodząc zza skalnej grani zesztywniał że strachu, a wtedy wilk przemówił.

Wszyscy zebrali się na polanie, aby podziwiać zorze i usłyszeć co im przepowie na najbliższy rok. Jednak zorza okazała się słabsza niż w poprzednich latach. Ona umiera. Ale jest w stanie jej pomoc ktoś kogo wybrała.

Ari się tego nie spodziewał, jednak postanowił pomóc zorzy, dla siebie, dla rodziny i wszytskich, którzy coraz bardziej cierpieli.

Co przydarzy mu się w tej samotnej podróży i czy faktycznie będzie sam?

Zapraszam do czytania