Rodzina O. Sezon I. 1968/69

Popełnianie drobnych błędów czy podejmowanie pochopnych decyzji jest całkowicie naturalną rzeczą ludzką. Wiele błędów popełniamy w afekcie, pod wpływem poczucia sytuacji bez wyjścia. Jednak prawdziwą sztuką jest przyznanie się do własnych słabości i poszukiwanie rozwiązania problemów, a przede wszystkim wyciąganie z nich odpowiednich wniosków na przyszłość. Im częściej kłamiemy, a także im bardziej nie potrafimy przyznać się do popełnionych błędów przed samym sobą, tym bardziej prawdopodobnym jest to, że w końcu się w tym pogubimy. Będzie to jak labirynt, w którym droga ucieczki nagle za nami zniknęła, a każda inna wydaje się być błędna. W takiej plątaninie dróg funkcjonują też członkowie Rodziny Opolskich z książki „Rodzina O.” Ewy Madeyskiej.

Wszyscy, którzy tworzą Rodzinę O., ale także wiele osób z ich otoczenia mają swoje tajemnice dotyczące przeszłości ,i powracają do nich te uporczywe wspomnienia. Kiedy raz okłamią swoje otoczenie i siebie, już nie potrafią się z tego wycofać. Czasem ma się wrażenie, że żyją jak wiele współczesnych nam rodzin – ze sobą, ale obok siebie. Nic o sobie nie wiedzą, być może zbyt ślepo ufając sobie wzajemnie. Próbują uciekać w pracę, za klasztorne mury, w świat początków kariery zawodowej, ale przeszłość znów przyciąga ich do punktu wyjścia. Chociaż opisana historia dzieje się w latach 1968 – 1969, wydaje się, że dzieje się ona obok nas.

Książka „Rodzina O.” Ewy Madeyskiej ma charakter obyczajowy, historyczny, z lekkim tłem kryminalnym. Trudno jest powiedzieć, że to książka do przeczytania „jednym tchem”. Bohaterowie prowadzą bowiem czytelnika przez labirynt życia, który wyrósł wokół nich jak mur. Niemniej jednak książka skłania do przemyśleń nad tym, jak radzić sobie z konsekwencjami własnych decyzji, a także – jak uczyć się na własnych błędach. Z pewnością jest to pozycja godna zainteresowania.

Życie to nie bajka,a Rodzina O. wie o tym doskonale. Inne lata,inni ludzie,inne czasy,inna rzeczywistość,wszystko inne. Poplątane historie,powiązane wątki,różne tajemnice,miłość,zdrada i brudy ulicy-to wszystko możemy znaleźć w książce. Okładka książki,na której widnieje drzewo,jabłka oraz korzenie,czy to się nam z czymś nie kojarzy? Okładka przyciąga uwagę,a czytelnik chętnie sięga po takie książki.Książka "Rodzina O." to serial literacki o rodzinie Opolskich i ludzi,z którymi mają do czynienia,których spotkali na swojej drodze. Książka opowiada o rodzinie,dosyć dziwnej rodzinie,o życiu tej rodziny i o zdarzeniach z lat 1968-1969. Akcja zaczyna się w pociągu od Pawła Opolskiego,który zmierza do miasta Bolegoszcz,miasta w którym mieszka rodzina Opolskich i gdzie dzieją się dalsze losy bohaterów. W książce każdy z bohaterów ma swoją tajemnicę. Autorka opisała wszystko w szczegółach,w bardzo lekki sposób.Książka jest utrzymana bardziej w ponurych klimatach.W książce dużo się dzieje,wszystko jest poplątane i ciężko połapać się o co chodzi. Z czasem przewracając kolejne strony i kolejne to większość zdarzeń się wyjaśnia,a my zaczynamy rozumieć o co w tym wszystkim chodzi.W książce znajdziemy historie różnych ludzi,które się ze sobą łączą.Książka zaczęła się trochę dziwnie i nie bardzo mi to się spodobało, trochę zniechęciło mnie do książki ale mimo to czytałam dalej i dobrze zrobiłam. Im dalej czytałam tym książka bardziej mnie wciągała. Książkę czytało mi się ciężko,bo jest mocno pogmatwana. Ogólnie książka ciekawi,wciąga,a zakończenie jest zaskakujące. Ewa Madeyska świetnie sobie poradziła pisząc serial literacki o Rodzinie O. i wgląd na trudne czasy,w których przyszło im się żyć. Jestem ciekawa jaki będzie drugi sezon.

Po książkę Ewy Madeyskiej „Rodzina O.”, przyznaję się z ręką na sercu, bałam się sięgnąć. Kiedy listonosz ją dostarczył, miałam co do niej mieszane uczucia, odkładałam ją jak tylko mogłam, czytałam inne, w moim przekonaniu, ciekawsze pozycje. Ale nadszedł ten czas, kiedy powiedziałam sobie „dość!” i otworzyłam tę pokaźną książkę na pierwszej stronie. Czytałam i czytałam i coraz bardziej zmieniałam o niej zdanie!

O czym w ogóle opowiada książka? Jest ona o rodzinie Opolskich:

- najstarszej z rodziny Helenie, władczej starszej pani, która kieruje wszystkimi wokół;

- synu Heleny, Tadeuszu, szanowanym ordynatorze zakładu dla psychicznie chorych w Niedorośli;

- Barbarze, żonie Tadeusza, która skrywa niejeden sekret przed rodziną;

- Pawle, najstarszym synu Tadeusza i Barbary, który ma równie sporo za uszami, co każdy z członków rodziny;

- na końcu Andrzej, młodszy syn, który zostaje oskarżony o morderstwo.

Przyznam szczerze, że taka mieszanka osób i charakterów w ciągu pierwszych… stu stron wywoływała w mojej głowie pomieszanie z poplątaniem. Nie pomyślałam o tym, żeby robić sobie notatki, bo z reguły tego nie robię, a w przypadku tej książki przydałby się taki nawyk! Każda w głównych postaci przeżywa swoje życie, swoje przygody, przeplatając się z całą resztą. Ciekawym zabiegiem jest powrót do przeszłości, wspomnienia bohaterów z różnych okresów ich życia, dzięki czemu odkrywałam powoli całą historię jakby na nowo, nie tylko z perspektywy teraźniejszości, ale również tego co już się wydarzyło; pomogło mi to zrozumieć niektóre zachowania bohaterów, ich decyzje podjęte i mające swoje skutki teraz, obecnie.

Czytałam ją długo. Nie dlatego, że mnie męczyła czy zniechęcała swoją objętością (ponad 500 stron), tylko powód był taki, że miałam sporo na głowie i na czytanie nie pozostawało zbyt wiele czasu na dobę. Czytanie w pociągu? Owszem, czemu nie, ale nie o 5 rano, kiedy ledwie wiedzę na oczy. I nie po osiemnastej, kiedy wracam do domu. Chciałam tę książkę czytać, bo choć nie zawiera w sobie żadnych nagłych zwrotów akcji, wielkich wybuchów czy wojen między dwoma rasami, to jest w tej książce coś, co rzeczywiście nie pozwala się oderwać. Tłumaczę to sobie w ten sposób, iż na tych pięciuset stronach jest zawarta historia typowej, polskiej rodziny z lat 68/69 ubiegłego wieku. Jest też to dobra okazja by nieco poznać mentalność ludzi żyjących w tamtych czasach, czym się kierowali, co robili w obliczu niechcianych ciąż czy jak bardzo ważna była dla nich opinia sąsiadów. Każda z postaci pojawiająca się choćby na małą chwilę po prostu była, żyła, jadła… nie było żadnego rycerskiego charakteru, nie było obrony kraju, tajemnych mocy. Ludzie z krwi i kości ze swoimi zaletami i wadami, tak pospolici w dzisiejszym świecie, a jednak popatrzcie! Nie potrafiłam się oderwać, choć czytałam ją bardzo długo.

Bohaterowie… każdy z nich miał swój niepowtarzalny charakter, swoje problemy i tajemnicę, które z czasem powoli zaczęły wypływać na światło dzienne. Gdybym miała wskazać, z kim zżyłam się najbardziej, odpowiedziałabym, że nie wiem. Jest ich za dużo. Chwilami, gdy już czytałam twardo i nieprzerwanie to miałam wrażenie, że czytam telenowelę przeniesioną na papier. Bo niektóre sytuacje i wydarzenia były bardzo absurdalne, jak na przykład spotkania dwójki bohaterów, z czego jedna z bohaterek została żoną sąsiada i to jeszcze przez czysty przypadek! Sporo było takich sytuacji, gdzie ktoś znajdował się w odpowiednim momencie, a na końcu okazywało się, że powiedzenie „świat jest mały” ma swoje faktyczne uzasadnienie w życiu.

Z chęcią sięgnę po drugi tom, jeśli pani Madeyska postanowi powrócić do losów rodziny O., bo jest to powieść, która niczym się nie wyróżnia w obecnej modzie czytelniczej, jest właściwie o niczym… a jednak potrafi przyciągnąć swoją prawdziwością, jakiej brakuje obecnie wielu książkom. Z mojej strony polecam gorąco, każdy powinien przeczytać tę książkę. Zaciekawi Was od pierwszych stron, tak bardzo, że nie zauważycie nawet, kiedy zarwaliście całą noc.

RODZINA O.

Ewa Madeyska

Pierwszy polski serial literacki RODZINA O. Ewy Madeyskiej. Historia opowiada o losach rodziny Opolskich i ich bliższych lub dalszych znajomych. Akcja toczy się w powojennej Polsce, w której układy są najważniejsze, dzięki nim można wszystko albo jest się nikim. Doskonale przekonał się o tym Tadeusz Opolski - głowa rodziny i ordynator oddziału dla psychicznie chorych w Niedorośli.

Znajomość z młodzieńczych lat ma ogromny wpływ na nieświadomą rodzinę Opolskich. Zawistny, mściwy i mający władzę Ryszard Mielnicki za plecami knuje i mąci, by zniszczyć Tadeusza Opolskiego. Dąży po trupach do celu, chwyta się każdego sposobu, by udowodnić ordynatorowi, że to on jest lepszy i mądrzejszy. Za pionki w grze obiera sobie członków rodziny Opolskich. Ryszard Mielnicki jest prokuratorem przez co ma władzę w ręku, jest jednak człowiekiem bez uczuć. Swoją żonę zamyka w szpitalu dla psychicznie chorych tylko dlatego, że ma w tym korzyść, a z niej robi wariatkę. Zdesperowana chwyta się nawet próby samobójczej, chociaż w gruncie rzeczy to właśnie on wyrządził jej największą przysługę uwalniając ją spod swoich skrzydeł.

Wiele przypadkowych zdarzeń zmienia bieg życia, przekonają się o tym doskonale bohaterowie, których życie zmienia się diametralnie i gna, i pędzi do przodu. W książce pojawia się zdrada, śmierć, samobójstwo, oskarżenie o zabójstwo, ślub i narodziny, czyli prawdziwe nieprzewidywalne życie. Jest tez rozwód, ale wydaje się on być zbawczy. Barbara Opolska po rozpadzie małżeństwa, które było tylko układem wyzbywa się ciężaru wdzięczności, zaczyna żyć własnym życiem, a w rezultacie staje się szczęśliwsza. Zauważa to jej były mąż i w zupełnie inny sposób zaczyna patrzeć na swoją byłą żonę, wydaje się, że dopiero teraz, po tylu latach zaczynają zbliżać się ku sobie.

Jak rozwinie się uczucie, jak oskarżenie ich syna o zabójstwo wpłynie na rodzinę, jak śmierć matki Opolskiego, która łączyła ich wszystkich zmieni bieg wydarzeń? I co stanie się z niechcianym dzieckiem niedoszłej zakonnicy ? Tego nie dowiemy się z tej książki, ponieważ ciąg dalszy dopiero nastąpi, ale myślę, że zachęciłam Was do przeczytania tej pozycji. Dzieje się w niej na prawdę bardzo wiele, nie będziecie się na pewno nudzić, nowe problemy, niespodziewane wydarzenia. Początkowo można się pogubić, o co tak na prawdę chodzi, ale zbiegiem czasu wszystko staje się jasne i czytanie nabiera tempa.

Książkę mogę polecić z czystym sumieniem. Wydarzenia poważne przeplatane są humorystycznymi tekstami, dzięki czemu pozycja nabiera wyjątkowego charakteru. To w moim odczuciu coś w rodzaju tragikomedii. Czy ktoś z Was pomyślałby, że przyszła-niedoszła zakonnica może zostać zapłodniona przez pszczołę, a ojciec i syn sypiąc będą z jedna kobietą? Nic z tego nie rozumiecie? I o to chodzi! Przeczytajcie, a wszystkiego się dowiecie. Ja czekam już na kolejna część!

Dziś przedstawiam Wam książkę : „Rodzina O. Sezon I 1968/69” Ewy Madeyskiej. Hm najlepiej z rodziną wychodzi się na zdjęciach. Ta myśl przychodzi mi pierwsza, gdy myślę o tej książce. Ale jak bez niej żyć? No właśnie nie da się! Cóż taka jest prawda i każdy to wie.

Ta powieść nazywana jest pierwszym serialem literackim. Sama jako wielka fanka seriali właśnie oraz książek, stwierdziłam, że ta pozycja jest dla mnie idealna. Czy tak mogę tez teraz powiedzieć? I tak i nie. Zacznijmy od plusów. Na pewno powieść wciągnęła mnie, może nie tak, że nie mogłam się od niej oderwać, ale zawsze. Opowiada kilku pokoleniowy portret pewnej rodziny, w której każdy znajdzie jakieś odniesienie do Siebie, może Swoich bliskich. Jest napisana z humorem. Ta scena z pociągu dalej jest przed moimi oczami, haha  To jednym słowem piękna wielowątkowa powieść o rodzinie Opolskich. Pełna wzruszeń, śmiechu oraz zdziwienia, prawdy lub półprawdy, sekretów ciemniejszych niż najczarniejsza noc. Po prostu cos dla fanów tajemnic. Minusy: 544 nie zachęcają, ale uwierzcie, dacię radę i nie będziecie żałować. Poza tym, nie wspominałam jeszcze, ale to dopiero pierwszy sezon, ciąg dalszy nastąpi.

Nadszedł czas na prezentację bohaterów. Najstarsza w rodzie to bezkompromisowa Helena, potem jej syn Tadeusz, znany psychiatra Następnie jego żona Barbara ,doświadczona przez życie oraz ich dwójka synów Andrzej, niezły rozrabiaka i starzy Paweł, student. Wszystko na razie w porządku, heh poczekajcie dalej., będzie coraz ciekawej.

Sama czekam na kontynuację, jak rzeczywiście na dobry serial. Mam tylko nadzieję, że nie będę musiała na długo rozstawać się z bohaterami.

Wiele chciałabym napisać o powieści „Rodzina O. Sezon 1. 1968/69” Ewy Madeyskiej, jednak nie wiem, czy uda mi się to wszystko przelać na elektroniczny papier. Wiele przemyśleń i różnorakie emocje. Dawno nie czytałam czegoś tak misternie napisanego.

„Rodzina O. Sezon 1. 1968/69” to książka o rodzinie Opolskich. A należy do nich:

Helena – głowa rodu, której do niczego nie można zmusić i która zawsze ma swoje zdanie;

Tadeusz – syn Heleny; ordynator jednego z oddziałów w zakładzie dla psychicznie i nerwowo chorych w Niedorośli;

Barbara – żona Tadeusza; kobieta o wielu twarzach, której do tej pory nie rozgryzłam… mimo poznania jej historii, wciąż do końca nie potrafię jej przypasować do odpowiedniej kategorii;

Paweł – starszy syn; niby ma poukładane w głowie, ale potrafi być nieprzewidywalny i mało rozsądny;

Andrzej – młodszy syn; pierwszy do bójki, ale jednocześnie rozsądniejszy do Pawła… przynajmniej taki mi się wydaje.

Książka pisana jest z dwóch perspektyw. Przeszłości i teraźniejszości. Bohaterowie wracają wspomnieniami do minionych wydarzeń, często do tych mało przyjemnych. Co podrozdział, to jakaś perspektywa. Akcja teraźniejsza dzieje się, tak jak w tytule, w roku 1968 i 1969. W czasach dość burzliwych, w których milicja miała wiele do powiedzenia. Szukano haków i przesłuchiwano. Warto było mieć dobre dojścia i wiele znajomości. Helena i Tadeusz mieli sporo do powiedzenia, jednak czasami przeciwnik nie ma nic do stracenia. Kim on był? Milicjantem. Jednak rodzina Opolskich doświadczyła wiele kłopotów przez Tadeusza. To on naraził się milicjantowi, choć pewnie nawet o tym nie wiedział. W końcu dorastanie to ciężki okres w życiu każdego człowieka, a właśnie wtedy popełnił parę gaf – milicjant okazał się być pamiętliwy. Warto więc uważać na to, co się robi i mówi, bo nigdy nie wiadomo, jakiego wroga można sobie przysporzyć.

Nie pojmuję fenomenu tej książki, ponieważ jak na ponad 500 stron, spodziewałabym się jakiejś głębszej historii, która będzie przewodzić. Nic takiego nie było. Od pierwszych stron pojawiali się bohaterowie, którzy po prostu żyli. Jeden jechał pociągiem, drugi handlował, a trzeci robił jeszcze coś innego. Obłędnie codzienne i mało ekscytujące czynności. I tak było przez długi czas. Później pojawiła się jakaś zagwozdka, kolejna i następna. Ale mimo tego, nie było czegoś konkretnego, wokół czego mogłoby się wszystko kręcić. Każdy z rodziny miał swoje sekreciki i każdy próbował żyć normalnie. A mimo wszystko chciałam czytać i czytać!

Gdyby ktoś zapytał mnie, dlaczego mimo początkowego braku zainteresowania nie zaprzestałam czytać – odpowiedziałabym, że nie wiem. Akceptuję książkę jaka jest i chętnie sięgnęłabym po drugi sezon. Zżyłam się z bohaterami i nic na to nie poradzę. Zresztą nie mam takiego zamiaru. Podoba mi się, w jaki sposób autorka wykreowała wszystkie postacie i w jaki sposób zakończyła całą historię. Małe trzęsienie ziemi na ostatnich stronach zdecydowanie zaostrzyło mój apetyt.

Obawiałam się książki o rodzinie Opolskich, jednak niesłusznie. Polecam ją absolutnie wszystkim – zarówno kobietom jak i mężczyznom. Nie zrażajcie się ilością stron. Powieść ta jest napisana naprawdę solidnie. I choć początek jest obrzydliwie zwyczajny, to z czasem Wy również zżyjecie się z bohaterami. Wy też będziecie ciekawi, jak poradzą sobie ze swoimi problemami i Wy również będziecie zaskoczeni, jak mocno niektóre wątki się splatają.

"Rodzina O." to nowa propozycja od Ewy Madeyskiej. Porywająca historia rodzinna podzielona na akty.

Wielowątkowa akcja toczy się głównie w latach 60-tych, choć autorka często wraca do lat 40-tych. Osoby występujące w tej historii są bardzo różnorodne i (niekiedy) szalone. Ale po kolei- Helena to jednooka seniorka rodu, głowa rodziny, Tadeusz- syn Heleny, ceniony psychiatra, jego żona Barbara- którą przyjął po tym jak uciekła z rodzinnego domu i została zgwałcona, ich dwóch synów – Andrzeja - młodego i zbuntowanego rozrabiakę oraz Pawła - studenta, lub byłego studenta, który powrócił do domu. Ale to nie jedyne postacie występujące w tej historii. Jest ich tutaj o wiele więcej, a każda z nich ma swoją ważną rolę do odegrania w tej opowieści. Każda z tych postaci ma swój sekret. Mamy tu do czynienia z historią miłosną, ze zbrodnią, z tajemnicą i kłamstwem, ukrytymi pragnieniami, a do tego wszystkiego nieślubne dziecko. Cała historia wydaje się być bardzo zagmatwana, choć gdy już przebrniemy przez pierwsze strony, jesteśmy tak pochłonięci zgłębianiem kolejnych sekretów rodziny O., że nie zauważamy niczego dookoła.

Wszystkie wątki w tej powieści się ze sobą przeplatają. Mamy tutaj misternie utkaną całość, w której każdy okruszek zmienia postać rzeczy. Wszystkie wydarzenia opisane w powieści kumulują się, aby dać nam nieoczekiwane i zaskakujące zakończenie, które wyjaśnia większość niedomówień, które powstają przy czytaniu tej opowieści. Choć nawet w zakończeniu nie brakuje nuty tajemnicy, która potęguje dobre wrażenie o książce i autorce. Ewa Madeyska sprytnie manewruje między pokazaniem całej historii a zatajeniem jej niektórych szczegółów, które, jak się później okazuje, mają niebagatelne znaczenie dla całej opowieści.

Autorka używa lekkiego i przystępnego języka, nawet jeśli pisze o mrocznych sytuacjach rodziny O. Mimo, iż cała powieść ma około 530 stron, nie jest ona przepełniona nudnymi uzupełnieniami. Przez całą powieść mamy wartką akcję, ciągle coś się w tej historii dzieje i zmienia, dzięki czemu czytelnik nie ma prawa się nudzić. Zdecydowanie polecam tę powieść dla każdego kto lubi zagmatwane historie rodzinne w serialowej formie. Bardzo przyjemna lektura, której, mam nadzieję, powstaną kolejne części.

Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Rodzina rzecz święta, choć czasem przeklęta. Helena, jednooka głowa rodziny O. Tadeusz, syn Heleny, psychiatra czy wariat? Barbara, żona Tadeusza, kochanka czy prostytutka? Paweł, starszy syn, ofiara czy zdrajca? Andrzej, młodszy syn, rozrabiaka czy morderca? Nieślubne dziecko, zdrada, zagadkowa śmierć. Ta rodzina wciągnie cię w swoje kłamstwa i półprawdy, uczucia i natręctwa…

Takimi słowami Wydawnictwo Znak Literanova zachęca nas do przeczytania pierwszego serialu literackiego w Polsce „Rodziny O.” autorstwa Ewy Madeyskiej. W tej powieści nic nie jest czarne lub białe. Postacie skonstruowane są naprawdę w genialny sposób, tworzą barwną i nietuzinkową rodzinę. Ich problemy, radości, smutki, sąsiedzi, kochanki, kochankowie, intrygi, morderstwa sprawiają, że ciężko oderwać się od czytania. Wszystkie wątki przeplatają się po mistrzowsku doprowadzając do zaskakującego punktu kulminacyjnego. Pomimo tego, że książka liczy sobie ponad 500 stron nie zawiera w sobie nic zbędnego. Autorka ujawnia o swoich bohaterach tylko tyle informacji ile jest to w danym momencie niezbędne, zostawiając czytelnikowi nutkę niedopowiedzenia. Seniorka rodu Helena, bogobojna, ze zdecydowanie zbyt dużą ilością wolnego czasu i pieniędzy. Jej syn Tadeusz – genialny psychiatra czy wariat ukrywający się pod lekarskim kitlem? Barbara – żona Tadeusza niekoniecznie z wielkiej miłości, w młodości zgwałcona, matka dwóch synów: Pawła – starszego, rozsądniejszego, studenta (byłego studenta?) prawa i Andrzeja lekkoducha ze zbyt dużym popędem seksualnym. I wielkie tajemnice dobrze ukryte w szafie.

Bardzo ciekawe są też czasy, w których toczy się akcja „Rodziny O.”. Mała miejscowość Bolegoszcza na przełomie lat 1968/69. Idealnie oddany klimat Polski Ludowej ale z nawiązaniami do tego co lubię najbardziej – II wojny światowej. Polecam!

Nie do końca wiedziałam co kryje się pod definicja pierwszego polskiego serialu literackiego. Jednak, że nie lubię zarówno czytać jak i czasem usiąść i obejrzeć jeden sezon serialu, który wpadł mi w oku podczas jednej nocy, uznałam, że może być to całkiem interesujące rozwiązanie.

Akcja skupia się wokół tytułowej rodziny Opolskich. Seniorka rodu, syn i jego żona oraz dwóch synów. Każdy z nich zupełnie inny, odgrywający inną rolę w tym teatrze. Chwilami ciężko uwierzyć, że osoby połączone więzami krwi mogą być od siebie tak zupełnie różne.

Teoretycznie jest to opis lat 1968-69, jednak dzięki licznym retrospekcjom czytelnicy mają okazję bliżej poznać poszczególne osoby i dowiedzieć się, co je ukształtowało i jak znaleźli się w miejscu, w którym teraz są.

Liczne przygody, charyzmatyczne postacie (Ewa i seniorka rodu Helena to moje ulubione) sprawiają, że najlepsze obyczajowe seriale się chowają. Po prostu brak im werwy i charakteru, przy tym, co dostajemy w tej książce.

Nie wszystko jest do końca jasne i jednoznaczne, co sprawia, że z każdym rozdziałem chciałam więcej, czekałam na dalsze wątki czy wskazówki. Mam nadzieję, że autorka już niedługo wypuści kolejny “sezon”, ponieważ na koniec zostawiła mnie z wielką zagadką i zupełnie nie mam pojęcia jak dalej potoczą się losy bohaterów. Wielki niedosyt, który mi pozostał, karmi się nadzieją na kolejne tomy.

“Rodzina O” to książka napisana z wielką starannością. Nie ma tutaj miejsca na błędy czy niedociągnięcia, co czuć. Od początku do końca czytelnik jest prowadzony w taki sposób, aby mógł sam ocenić bohaterów, postawić się na chwilę w ich sytuacji, a potem na nowo zanurzyć się w świecie stworzonym przez autorkę.

Nie będę ukrywać, że dla mnie lata 1968-69 to zupełnie inny świat. Tamte realia są mi zupełnie obce, znam je tylko z opowieści, dlatego ta książka zrobiła na mnie jeszcze większe wrażenie. Jakby nie patrzeć, przeskok pomiędzy tamtymi czasami a współczesnością jest ogromny, a towarzyszenie rodzinie Opolskich i uczestniczenie w ich życiu, daje szansę, aby poznać coś więcej, odkryć inne realia, zanurzyć się w ich świecie.

Choć na początku nie było mi łatwo przejść przez tą książkę i się nią zainteresować, to cieszę się, że się nie poddałam. Udało mi się zachłysnąć tym światem i czas z “Rodziną O” nie należał do straconych.

Dobra książka do czytania w wiosennym słońcu z dobrą kawą przy boku.

Powoli, powoli wciąga tak, że pod koniec nie można się od niej oderwać.

Po pierwszych kilkunastu stronach myślałam, że będzie to mecząca historia, w której nie połapie się o co chodzi. Stało się zupełnie inaczej. Autorka Ewa Madeyska wprowadza nas w zawiły świat rodziny Opolskich i małego miasteczka Bolegoszcz.Losy głównych bohaterów przeplatają się tworząc zawiłe historie, która niejednokrotnie szokuja i zaskakują.Rodzina O. to bardzo ciekawa historia, która toczy się w latach 60-tych (momentami powraca do wydarzeń z lat 40-tych). Czekam na kolejna odsłonę bo pierwsza część kończy się niezwykle interesująco. Polecam

Czuję się jakbym wyszła z domu wariatów. W rodzinnej galerii osobliwości Opolskich bowiem każda jedna postać jest zdrowo rąbnięta. Nie wiem czy mogłabym nazwać tutaj kogoś normalnym… Życiorysy szacownych bohaterów są tak pokręcone, powykręcane i zakręcone, że aż przyprawiają o zawrót głowy. Takiego skupiska oryginałów dawno nie widziałam. Istne szaleństwo!

Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że „Rodzina O.” Ewy Madeyskiej to powieść napisana bardzo dobrze, dopieszczona w każdym detalu. Postacie z krwi i kości oraz przemyślana, wciągająca fabuła. Warto też wspomnieć o ciekawym zabiegu: historia osadzona w burych latach 1968 – 1969 zostaje skontrastowana z barwnymi bohaterami. A uwierzcie mi, życie tej rodziny nadaje się na wypasione realisty show! Każdy ma tu jakiś problem, każdy skrywa jakąś tajemnicę lub przynajmniej sekrecik, każdy ma coś na sumieniu… Nieślubne dziecko, zdrada, zagadkowa śmierć. Kłamstwa i półprawdy, uczucia i natręctwa. Z Opolskimi starymi i młodymi trudno dojść do ładu i składu. Poza tym tak na nich patrząc aż na usta cisną się słowa: niedaleko pada jabłko od jabłoni (co wydawca zaakcentował już na okładce…).

Jedno jest pewne – z tą rodziną nie sposób jest się nudzić.

Choć powieść mnie nie porwała (czytałam na "raty"), to nie mogę jej odmówić tego, że jest to pozycja bardzo dobra w swojej kategorii. I to wariactwo Opolskich... Polecam!

Zauważyłam,że lubię sięgać po grube książki.Już na wstępie jest to dla mnie jedną z zalet.Tutaj mamy również ciekawą okładkę i informację,że na pierwszym tomie się nie skończy.

Sezon pierwszy koncentruje się na przełomie lat 1968-69.

Rodzina,w której każda z postaci jest inna,wyrazista,posiadająca swoje sekrety.Poznajemy ich wszystkich i uczestniczymy przez chwilę w ich życiu.Akcja toczy się wartko,bez zbędnych opisów i dłużyzn.A przecież to dopiero początek.Z niecierpliwością oczekuję na ciąg dalszy,mam nadzieję,że znów będzie przynajmniej 500 stron.

Rodzina O. Ewy Madeyskiej reklamowana jest jako pierwszy polski serial literacki. Opowiada on losy rodziny Opolskich. Jednak nie jest to typowo lekka literatura kobieca. Książka to historie, które porywają za serce tym bardziej, że jest to samo życie. Helena – seniorka rodu – to kobieta z charakterem, pieniędzmi i wolnym czasem. Następnie jest Tadeusz wraz ze swoją rodziną i jego brat, o którym słuch zaginął. Każdy z osobna ma tajemnicę, rodzina ma tajemnice co sprawia, że od książki trudno się oderwać. Pisarka genialnie wykreowała bohaterów, którzy są niemalże namacalni, prawdziwi. To wszystko osadzone w czasach głębokiego PRL i to również można odczuć czytając. Naprawdę godna polecenia pozycja, która nie kończy się na tej jednej książce. Pozostaje tylko czekać na kolejne cześci.

„Rodzina O.” to ciekawa, wielowątkowa, polska powieść o rodzinie Opolskich. Jej akcja toczy się pod koniec lat sześćdziesiątych, choć wielokrotnie wraca do lat czterdziestych. Postacie są różnorodne. Mamy tu seniorkę – Helenę, która jest jednooką głową rodziny, jej syna Tadeusza – będącego znanym i cenionym psychiatrą, jego żonę Barbarę – którą przygarnął po tym jak uciekła z rodzinnego domu i została zgwałcona, ich dwójkę synów – Andrzeja – młodego, zbuntowanego rozrabiakę oraz Pawła – studenta lub też byłego studenta, który wrócił do domu. Poznajemy również Ewę Mazurkiewiczównę, która odgrywa w powieści ważną rolę – ucieka przed obłapującym ją wzrokiem młodego Opolskiego, próbuje wymazać z głowy myśli o starszym bracie Andrzeja, pomaga seniorce w pracach domowych, by zarobić na „dwanaście wszystkiego”. Jest jeszcze Jerzy – brat Tadeusza, który zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach. Każda z tych postaci ma swój sekret. Mamy zdradę, nieślubne dziecko, tajemniczą śmierć, ukryte pragnienia, garść kłamstw – wszystko to tworzy mieszankę wybuchową. Autorka umiejętnie zbudowała napięcie oraz pokazała kontrast pomiędzy postaciami.

Wszystkie wątki przeplatają się, tworząc jedną misterną całość, po to by na zakończenia dać niesamowity punkt kulminacyjny, wyjaśniający większość niejasności pojawiających się przez całą długość fabuły, choć niektóre z nich pozostają bez odpowiedzi, zapowiadając kolejną część serialu literackiego, jakim jest „Rodzina O.”. Jestem ciekawa czym Ewa Madeyska zaskoczy czytelników w drugim tomie. Bardzo podoba mi się, to że wszystko w tej książce odgrywa ważną rolę i pojawia się w jakimś celu. Mimo, że powieść liczy przeszło pięćset trzydzieści stron, nie ma w niej zbędnego lania wody, cały czas coś się dzieje.

Autorka pisze w sposób lekki i przystępny, mimo że problemy, które opisuje są nierzadko trudne oraz skomplikowane. Barwne postacie nie pozwalają wkraść się nudzie. Na największy plus zasługuje nuta tajemniczości, która gdzieś tam w tle cały czas występuje. „Rodzina O” to historia, która mogłaby być napisana przez życie, nie posiada zbędnych ubarwień, które miałyby „podkolorować” fabułę. Bardzo podobało mi się również przywoływanie wydarzeń z przeszłości, pomaga to czytelnikowi dogłębniej poznać każdą postać i sytuację w jakiej się znajduje.

Polecam Wam serdecznie tę książkę, choć zdecydowanie nie jest to łatwa lektura. Porusza, szokuje i pozostawia za sobą wiele pytań. Jestem pewna, że autorka zaskoczy mnie jeszcze nie raz, dlatego też czekam na kolejny sezon tego innowacyjnego pomysłu, jakim jest serial literacki.

Powieść wyjątkowa, nie mogłam się od niej oderwać. Historia rodziny Opolskich wciągnęła mnie całkowicie. Bo jest w niej wszystko – miłość, zdrada, chęć poświęcenia się Bogu, zmysłowość, trudne życiowe wybory i spontaniczne decyzje. Autorka pisze w bardzo lekki sposób, często o trudnych sprawach. Bo mimo fajnego poczucia humoru, zgrabnego stylu, książka rzadko wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika. Losy bohaterów są splątane, nie zawsze kończą się dobrze – takie jest życie. Ewa Madeyska świetnie wykreowała postacie bohaterów. Powiedziała o nich dokładnie tyle, ile w trzeba w danym momencie, pozostawiając nitkę tajemnicy. Fabuła również zaskakuje – przyznaję, że nie spodziewałam się takiego zakończenia.

„Rodzina O.” to nie jest cukierkowa powieść, to opowieść o prawdziwym życiu. Czekam na kolejny sezon. Z niecierpliwością. Serdecznie polecam!