Oblężenia odgrywały kluczową rolę w wielu konfliktach świata antycznego, a wodzowie tacy jak Dariusz, Aleksander Wielki, Hannibal czy Scypion Afrykański często uciekali się do nich dla realizacji swych politycznych ambicji. Zatrudniano inżynierów i uczonych celem wynalezienia nowych taktyk oblężniczych, w tym manewrów związanych z przełamywaniem wrogich umocnień, blokady miasta bądź też zastosowania różnego typu podstępów. Na stronach niniejszego fascynującego opracowania śledzimy osiągnięcia w sztuce oblężniczej, począwszy od starożytnej Persji aż po Rzym w II w. przed Chrystusem, omawiając przy tym ewolucję wyposażenia oraz techniki walki w tym okresie.
Autor | Duncan B. Campbell |
Wydawnictwo | Napoleon V |
Rok wydania | 2017 |
Oprawa | broszurowa |
Liczba stron | 71 |
Format | 18.5 x 25.0 cm |
Numer ISBN | 9788365855329 |
Kod paskowy (EAN) | 9788365855329 |
Data premiery | 2017.08.06 |
Data pojawienia się | 2017.08.06 |
Produkt niedostępny!
Ten produkt jest niedostępny. Sprawdź koszty dostawy innych produktów.
Studia nad statusem i kompetencjami dowódców kartagińskich w okresie przewagi Barkidów (237-201 p.n.e)
Pierwszymi na świecie machinami wojennymi były okręty budowane dwa tysiące lat przed świtem świata klasycznego. Ich wpływu na bieg historii nie da się przecenić. Kolejne cywilizacje konstruowały różnorodne typy galer i innych okrętów wojennych, a niemal każda preferowała inny wygląd tych jednostek, inne osiągi i różne sposoby użycia. Najwcześniejszymi takimi jednostkami były statki wysyłane przez Egipcjan do krainy Punt oraz okręty wojenne, dzięki którym pokonali oni Ludy Morza w pierwszej w historii opisanej bitwie morskiej. Po upadku tych cywilizacji, Fenicjanie zaczęli budować dwurzędowce i inne jednostki, podczas gdy w Grecji okręty opisane szczegółowo w homeryckich epopejach stanowiły część tradycji budownictwa okrętowego, której kulminacją sta...
Solidna, duża wieś z murowanymi zabudowaniami, krytymi strzechą, których było 175, i zamkiem osadzonym na wschodnim krańcu Ligny, stanowiła silny punkt oparcia. Zamieszkiwały ją wtedy 443 osoby, w większości rolnicy i pracownicy kamieniołomów (gros z nich, z chwilą przybycia Prusaków, zdecydowała się opuścić wieś i tylko nieliczni postanowili przetrwać w piwnicach). Cmentarz był otoczony wysokim, kamiennym murem, natomiast niemal naprzeciw kościoła stała oberża zwana du Cerf. Stary zamek, choć wówczas już w ruinie, mógł stanowić dobry punkt oparcia (zniknął z krajobrazu w latach 80. XIX wieku). Po obu stronach strumienia równolegle biegły dwie ulice: na południu En-Haut, na północy En-Bas. Między nimi leżało kilka luźno rozrzuconych chat, kośció...
Dolny Bóbr- Nysa 1945 to rekonstrukcja wydarzeń i przebiegu bojów o miasta i wioski w rejonie na południe od Odry,pomiędzy Bobrem a Nysą Łużycką w lutym 1945 roku. Przede wszystkim szczegółowo przedstawiono militarne zmagania o Przemków, Szprotawę, Żagań, Krzystkowice/Nowogród Bobrzański, Bieniów, Żary, Jasień, Lubsko, Krosno Odrzańskie, Zieloną Górę, Tuplice i Trzebiel. Wymienione fakty,dotychczas przekręcane lub nieznane,epizody oraz przytoczone relacje świadków odzwierciedlają atmosferę grozy w tych dniach,zniszczenia i cierpienia ludności, jakie przyniósł koniec II wojny światowej na Dolnych Łużycach oraz na pograniczy Dolnego Śląska z Brandenburgią.
Pierwotni Rzymianie byli jednym z wielu ludów, które w epoce żelaza zamieszkiwały centralną Italię. Od VIII do III wieku przed Chr. Rzymianie prowadzili ekspansję terytorialną. Konflikt z sąsiednimi plemionami doprowadził w końcu do otwartej wojny, przede wszystkim z Samnitami. Chociaż zawiązywano różnorakie sojusze, to nie można już było powstrzymać potęgi Rzymu. W niniejszym zeszycie zaprezentowano wyposażenie, broń i odzież ochronną wczesnych wojowników rzymskich od 753 roku przed Chr., czyli daty tradycyjnie przyjmowanej jako założenie Rzymu, do III wieku przed Chr., kiedy panowanie Rzymian w Italii nie podlegało już dyskusji. Znaleźć tu można również opis ewolucji sztuki wojennej, w tym wczesnej kawalerii, armii przedhoplickiej, hoplickiej oraz oparte...
Podczas jednej z przedłużających się kampanii przeciwko Tebom w latach 70-tych IV w. p.n.e. sprzymierzeńcy stracili ochotę do dalszej służby pod rozkazami Lacedemończyków, ponieważ podczas gdy sami wysłali na wojnę licznych żołnierzy, Sparta wystawiła zaledwie garstkę. Król Sparty, Agesilaos, rozkazał więc, by Lacedemończycy i sprzymierzeńcy usiedli na ziemi w dwóch oddzielnych grupach. Następnie herold armii dał sygnał, by wstali wszyscy garncarze, po nich kowale, cieśle, budowniczowie i tak dalej, aż wymienił przedstawicieli wszystkich zawodów. Okazało się, że niemal wszyscy sprzymierzeńcy stoją, ale ani jeden spośród Lacedemończyków, gdyż zabraniano im uczenia się i praktykowania pokojowych profesji. Wówczas Agesilaos roześmiał się i rzekł:...
Unieśmiertelnieni za sprawą swoich czynów w bitwie pod Termopilami pod wodzą legendarnego króla Leonidasa, a także licznych zwycięstw w okresie klasycznym, Spartanie byli jednymi z najlepiej wyszkolonych, zorganizowanych i wzbudzających największy postrach wojowników, jakich widział świat starożytny. Małe miasto Sparta, znane antycznym Grekom jako Lacedemon, wykształciło unikalne społeczeństwo wojowników, wykorzystujące niewolników i nieobywateli do wszelkich prac fizycznych, co umożliwiało wolno urodzonym spartańskim mężczyznom skoncentrowanie całej energii na rzemiośle wojennym. Mając zakaz podejmowania się wszelkich prac ręcznych, owi spartańscy wojownicy byli od wczesnej młodości trenowani w brutalnej szkole, która dawała im niezbędną dyscyplinę o...
Reedycja z 1926 roku. Od autora: Pobudką do napisania niniejszej pracy, będącej początkiem większej całości, był brak w naszym piśmiennictwie naukowym dziejów powszechnych wojskowej służby zdrowia oraz chęć dania do rąk mym słuchaczom Oficerskiej Szkoły Sanitarnej i słuchaczom kursów dla oficerów Korpusu Sanitarnego pewnego rodzaju compendium, ułatwiającego poznanie służby zdrowia w wojsku w perspektywie dziejów. Jak można się o tym przekonać nawet z niniejszego krótkiego szkicu, początki wojskowej służby zdrowia tkwią już w bardzo odległych czasach, posiadając niektóre nader ciekawe i pouczające karty w dziejach wojskowości i medycyny.Z czynników, które wywierały wpływ na kształtowanie się wojskowej służby zdrowia w czasach starożytnych, uw...
Bitwa pod Zamą, stoczona w Afryce Północnej w 202 r. przed Chr., była imponującym starciem zbrojnym między dwiema ówczesnymi zachodnimi potęgami, Kartaginą i Rzymem. Na tunezyjskich równinach wielojęzyczne siły legendarnego wodza kartagińskiego Hannibala Barkasa, który siał zniszczenie w całej kontynentalnej Italii między 218 a 202 r. przed Chr., stanęły do walki z legionami Rzymu i ich numidyjskimi sojusznikami dowodzonymi przez Publiusza Korneliusza Scypiona, którego weterani nie mogli się doczekać, aby pomścić mordercze upokorzenie zadane im pod Kannami. Czerpiąc z wyników szczegółowych badań naukowych, autor Mir Bahmanyar podaje skrupulatny opis najazdu Rzymu i końcowej bitwy, analizując taktykę zastosowaną przez każdego z wodzów oraz przez siły, jak...
Okres przewagi Barkidów zaznaczający się w dziejach Kartaginy po zakończeniu pierwszej wojny punickiej (241 p.n.e.) i utrzymujący się niemalże do zakończenia drugiego konfliktu z Rzymem (201 p.n.e.) na trwałe zmienił oblicze państwa. Kartagina dzięki dynamicznej strukturze politycznej była w stanie przez długi czas skutecznie przeciwstawiać się Rzymowi, a wojny punickie (zwłaszcza druga wojna punicka 218-201 p.n.e.) na trwałe zagościły w rzymskiej historiografii jako najcięższy z etapów zmagań przez które musiała przejść rzymska Republika. Dr hab. Miron Wolny poszukuje fenomenu Kartaginy w sposobie zorganizowania państwa, unika przy tym gotowych rozwiązań, stroniąc zwłaszcza od koncepcji przypisujących szczególną rolę jednostkom ? spogląda holistycznie...
Dioklecjan i Konstantyn byli najwybitniejszymi spośród późnorzymskich cesarzy, a na okres ich panowania przypada apogeum istnienia legionów. Pod rządami następców Konstantyna, liczebność poszczególnych legionów spadła i w coraz większym stopniu traciły one swój wysoki status na rzecz nowych, elitarnych jednostek auxilia. Jednakże pomiędzy 284 a 337 rokiem to właśnie legiony były dominującą siłą. Legioniści pokonali wszystkich przeciwników i stanowili forpocztę zapierającej dech w piersiach odnowy cesarstwa, która przyniosła upokorzenie imperium perskiego i sprowadzenie Gotów i Sarmatów do roli wasali. Niniejszy tom poświęcony jest omówieniu wyposażenia, pochodzenia, szkolenia i doświadczeń bojowych ludzi ze wszystkich zakątków cesarstwa, którzy sta...
Ta książka autorstwa czołowego historyka starożytnego świata śródziemnomorskiego opisuje macedońskie armie w ciągu dwóch stuleci po śmierci Aleksandra Wielkiego. Gdy ten zdobywca zmarł bez naturalnego spadkobiercy, jego rozległe imperium w zachodniej Azji i rejonie Morza Śródziemnego zostało podzielone na części i ostatecznie podbite przez charyzmatyczną, rozwijającą się republikę rzymską. Opierając się na źródłach dokumentalnych i archeologicznych – wielu zilustrowanych w niniejszej książce – dr Sekunda bada organizację i wyposażenie rdzennych armii królów Macedonii i przedstawia rekonstrukcje na dopracowanych artystycznie tablicach.
Unieśmiertelnieni za sprawą swoich czynów w bitwie pod Termopilami pod wodzą legendarnego króla Leonidasa, a także licznych zwycięstw w okresie klasycznym, Spartanie byli jednymi z najlepiej wyszkolonych, zorganizowanych i wzbudzających największy postrach wojowników, jakich widział świat starożytny. Małe miasto Sparta, znane antycznym Grekom jako Lacedemon, wykształciło unikalne społeczeństwo wojowników, wykorzystujące niewolników i nieobywateli do wszelkich prac fizycznych, co umożliwiało wolno urodzonym spartańskim mężczyznom skoncentrowanie całej energii na rzemiośle wojennym. Mając zakaz podejmowania się wszelkich prac ręcznych, owi spartańscy wojownicy byli od wczesnej młodości trenowani w brutalnej szkole, która dawała im niezbędną dyscyplinę o...
Oblężenia często były kluczowymi działaniami w wojnach prowadzonych przez Rzymian, zarówno podczas konfliktów z Macedonią i Kartaginą w II wieku przed Chrystusem, jak i wojen domowych okresu schyłku Republiki, czy rywalizacji późnego Cesarstwa z sasanidzką Persją, której mieszkańcy, jako jedyni spośród przeciwników Rzymian, mogli się z nimi równać jeśli chodzi o sztukę oblężniczą. Niniejsza książka omawia techniki prowadzenia tego rodzaju działań stosowane przez Imperium Rzymskie i jego oponentów, zarówno w czasach Republiki, jak i Cesarstwa. Pokazuje, że choć I wiek po narodzinach Chrystusa uznaje się za złotą erę sztuki prowadzenia oblężeń, po której nastąpił regres, to tak naprawdę w późniejszych stuleciach wykorzystywano na tym polu nowe...
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro