Każdy słyszał kiedyś o Kurdach, ale czy wiemy o nich coś, co wymykałoby się stereotypom powielanym przez telewizyjne migawki?
Zielone migdały to owoc podróży do Iraku i Kurdystanu, które autor odbył w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Znajdziemy tu zarówno historię prześladowań Kurdów, jak i ich partyzanckiej walki o niepodległość pod przywództwem klanu Barzanich. Smoleński odwiedza miejsca konstytuujące kurdyjską tożsamość – muzeum ludobójstwa w Halabdży i jazydzkie sanktuarium Lalisz, ale spotyka się też ze zwykłymi ludźmi w ich codziennym życiu, pomiędzy pracą a wizytą w centrum handlowym, z powracającymi do kraju emigrantami i tymi, którzy bez wahania oskarżają rządzących o nepotyzm.
Ta książka to opowieść o autonomicznym regionie z niezależnym prezydentem, własną flagą i ambasadorami, choć wciąż pozbawionym granic. O narodzie, który skutecznie opiera się fundamentalizmowi islamskiemu i o ludziach pełnych marzeń.
O Kurdach i Kurdystanie pisze się i mówi coraz więcej, także w Polsce. Niewiele jest jednak książek o Kurdystanie napisanych tak, jak uczynił to Paweł Smoleński – przejmująco i dociekliwe. Autor przypomniał czytelnikom o dramatycznych losach Kurdów, nie unikając trudnych tematów, ale jednocześnie z ogromną sympatią. A przede wszystkim pięknie przedstawił niezłomność naszego ducha, determinację i chęć polepszenia swojego losu, które w ostatnich latach doprowadziły do tak zawrotnego rozwoju irackiego Kurdystanu.
| Autor | Paweł Smoleński |
| Wydawnictwo | Czarne |
| Rok wydania | 2016 |
| Oprawa | twarda |
| Liczba stron | 176 |
| Format | 13.3 x 21.5 cm |
| Numer ISBN | 9788380492226 |
| Kod paskowy (EAN) | 9788380492226 |
| Waga | 316 g |
| Wymiary | 140 x 223 x 17 mm |
| Data premiery | 2016.02.03 |
| Data pojawienia się | 2016.01.11 |
Produkt niedostępny!
Ten produkt jest niedostępny. Sprawdź koszty dostawy innych produktów.
Autor po wieloletnich podróżach po Kurdystanie i okolicznych krajach przedstawia krainę oraz ich mieszkańców w książce niczym „patchwork” pozszywany z drobnych kolorowych łatek”, którymi są opowieści oraz przytaczane historie ludzi, których spotyka na swojej drodze w czasie wieloletnich podróży. Książka ta to pewnego rodzaju retrospekcja widziana z różnych lat, począwszy od 1988 roku, gdzie nastąpił pierwszy zmasowany atak na Kurdów, po lata 2005 , aż do roku 2015, w którym autor odbył kolejną wyprawę, już do całkiem odmienionego kraju. Autor porusza wiele trudnych i drażliwych tematów, które dotykają emocji. Pierwszym z nich jest wspomniana masakra z 1988 roku. Jednak znacznie wcześniej, przed kilkoma wiekami, Kurdowie musieli już walczyć o swoją tożsamość. Jak niesie legenda, wywodzą się oni od starożytnych Medów, do których należało ogromne imperium. Jednak po przegranej z Persami utracili własne państwo. Już wtedy zaczęła się walka o ich tożsamość. Jednak poza walką o własne imię i dobro, mają również w swojej biografii czyny niegodne. Jako lud koczujący i oblegający rejony górskie, gdzie doskwierał im zawsze głód i zimno, zawsze byli wolnym narodem i świadomym swojej odrębności. Najbliżej do kurdyjskiej niepodległości było po II Wojnie Światowej, jednak niepodległość ta przetrwała zaledwie do grudnia 1946 r. W drodze do wolności, Kurdowie wiele zawdzięczają Mustafiemu Barzanieemu. To on twardą niezależną ręką prowadził naród do wolności i niezależności, a przy tym romansował z siłami takimi jak KGB, CIA, MI6, Mosadem. Z przyjaciela przeistaczał się we wroga, aby tylko jak najwięcej ugrać dla swojego narodu, dzięki czemu stał się bohaterem narodowym, niczym „Józef Piłsudzki dla Polaków”, a jego następcą stał się jego syn, który kontynuował tradycję ojca.
Problemem regionu Kurdystanu stanowi tło. Jeszcze niedawno można było tam jeździć na wakacje, gdzie widoki, klimat są niepowtarzalne. Jednak cały region pogrążony w wojnach domowych czy później oblegany przez Państwo Islamskie stały się odstraszające dla turystów. Już nikt nie chce się zapuszczać w tamte rejony, aby nie narażać się na niebezpieczeństwo. Jednak do dziś rejon mylnie jest uważany za niebezpieczny. Niebezpieczeństwo pojawiające się okresowo dotyczyło prześladowań kurdyjskiej ludności, a nie samych terenów. Teren ten jest bogaty w złoża ropy, czego dowodem są ciągłe walki o niego, jednak nadal należy do władz kurdyjskich.
Autor zwraca też uwagę na ogromną zmianę jaka zaszła w rejonie, w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Pewne miejsca tak bardzo się rozwinęły, rozbudowały, że nie da się ich porównać z tym co zapamiętał z poprzednich dekad. Poza rozwojem urbanistycznym, zmienił się też kraj pod względem mentalnym. To tutaj najbardziej w regionie zadbano o pozycję kobiet w społeczeństwie. Dopuszczone zostały do parlamentu, zawodów, do tej pory otwartych jedynie tylko dla mężczyzn. Kobiety na równych prawach zaczęły mieć dostęp do edukacji, wypowiadania się i walki o swoje prawa. Problemów nadal jest mnóstwo, jednak jako jeden z niewielu krajów regionu, przeistacza się dynamicznie w demokratyczny kraj.
Poza zmianami na dobre, w pamięci ludności pozostają wydarzenia z przeszłości o których pisze autor przytaczając historie zwykłych ludzi. To oni przedstawiają w swoich opowieściach ciągła walkę o niezależność. Wiele narodów jednoczyło się, aby zwalczać i zwyciężyć Kurdów. Oni jednak mimo wielu przeciwności od wieków są niezwyciężeni. Mimo braku swojego kraju, dzielnie walczą o swoją niezależność.
Atutem książki jest obraz Kurdów na przestrzeni lat, nie tylko z punktu widzenia dzisiejszego obrazu. Autor w sposób dociekliwy, a zarazem przejmujący przedstawia obraz dramatycznych losów ludzi, których wytrwale walczą o swoja przynależność.
Polecam książę.
Kurdyjską autonomię położoną na północnym wschodzie Iraku od zawsze nękały inne narody. Iraccy władcy nigdy nie obchodzili się z Kurdami delikatnie; to samo można powiedzieć o Turkach i Irańczykach. Saddam Husajn nienawidził mniejszości kurdyjskiej do tego stopnia, że w latach osiemdziesiątych dopuścił się ludobójstwa, którego skalę porównuje się dziś do zbrodni hitlerowskich. Kurdom nie pomogła również wojna domowa, która kilka lat później podzieliła kraj na zwolenników Barzaniego i Talabaniego.
"Dzieli ich wszystko, nienawidzą się i chętnie przegryźliby sobie tchawice. Ale zebrali się dlatego, że łączy ich tak zwany problem kurdyjski, wspólnie mogą nam dopiec o wiele bardziej, niż w pojedynkę. Zostawiają więc na boku wszystkie różnice, Arab brata się z Persem, Syryjczyk ściska dłoń Turkowi. Mają cel nadrzędny: spacyfikować Kurdów. Nic innego się nie liczy."
Wśród narodów silnie związanych z szyickim islamem, ta mniejszość narodowa jawi się jako odszczepieńcy. Ludność kurdyjską prześladuje się przede wszystkim za wyznawanie jazydyzmu, choć większość Kurdów jest sunnickimi muzułmanami. Europejski sposób myślenia i zachodnie aspiracje Kurdystanu sprawiają, że z ogromną determinacją dąży on do osiągnięcia swoich celów. Zakaz okaleczania kobiet ze względów religijnych, walka o równouprawnienie i przyzwolenie na luźny ubiór Kurdyjek to cechy odróżniające ten region od poddanych prawnej islamizacji prowincji Iraku.
"Przed wiekami ćwiczyliście to samo w Europie. Dajcie nam trochę czasu."
Smoleński pokazuje, jak wiele znosili i ile wycierpieli Kurdowie w ostatnich latach. Mimo to, z historii jego rozmówców wyłania się obraz regionu silnego, dumnego i pewnego swojego zwycięstwa. W jedności i przekonaniu o słuszności walki o lepsze jutro tkwi siła ludzi, którym wciąż nie udało się oddzielić od znienawidzonego irackiego brata. Bolesne wspomnienia z pacyfikacji całych wiosek i miast utrwalone są w muzeach i mauzoleach upamiętniających ofiary reżimu Husajna. Równie mocno wryły się w pamięć ludzi, którzy je przetrwali; nieliczni naoczni świadkowie nieludzkich tortur, którym poddawano Kurdów, dzielą się z autorem swoimi opowieściami.
Mocno doświadczony naród nauczył się walczyć o swoje, nie poddawać się nawet wtedy, gdy sytuacja wydaje się beznadziejna. Dziedzictwo partyzantów zwanych w Kurdystanie peszmergami pomaga im znieść o wiele więcej, niż mogłoby się wydawać. Masakra w Halabdży wciąż tkwi w świadomości Kurdów jako najtragiczniejszy moment w ich zagmatwanych dziejach. Pamięć o tym, że w jednej chwili świat jaki znamy znika, nauczył ich, że należy cenić każdą odrobinę wolności, jaką uda się wywalczyć.
Warto przeczytać "Zielone migdały", bo choć autor nie szczędzi czytelnikom krwawych historii, nigdy nie należy odwracać się od prawdy. Pamiętajmy o tym, że świat nie jest czarno-biały, a na zagarniętych przez Państwo Islamskie rejonach żyją ludzie, którzy w zupełności nie identyfikują się z ideologią dżihadu. Polecam.
Recenzja z: www.book-loaf.blogspot.com
Autor po wieloletnich podróżach po Kurdystanie i okolicznych krajach przedstawia krainę oraz ich mieszkańców w książce niczym „patchwork” pozszywany z drobnych kolorowych łatek”, którymi są opowieści oraz przytaczane historie ludzi, których spotyka na swojej drodze w czasie wieloletnich podróży. Książka ta to pewnego rodzaju retrospekcja widziana z różnych lat, począwszy od 1988 roku, gdzie nastąpił pierwszy zmasowany atak na Kurdów, po lata 2005 , aż do roku 2015, w którym autor odbył kolejną wyprawę, już do całkiem odmienionego kraju. Autor porusza wiele trudnych i drażliwych tematów, które dotykają emocji. Pierwszym z nich jest wspomniana masakra z 1988 roku. Jednak znacznie wcześniej, przed kilkoma wiekami, Kurdowie musieli już walczyć o swoją tożsamość. Jak niesie legenda, wywodzą się oni od starożytnych Medów, do których należało ogromne imperium. Jednak po przegranej z Persami utracili własne państwo. Już wtedy zaczęła się walka o ich tożsamość. Jednak poza walką o własne imię i dobro, mają również w swojej biografii czyny niegodne. Jako lud koczujący i oblegający rejony górskie, gdzie doskwierał im zawsze głód i zimno, zawsze byli wolnym narodem i świadomym swojej odrębności. Najbliżej do kurdyjskiej niepodległości było po II Wojnie Światowej, jednak niepodległość ta przetrwała zaledwie do grudnia 1946 r. W drodze do wolności, Kurdowie wiele zawdzięczają Mustafiemu Barzanieemu. To on twardą niezależną ręką prowadził naród do wolności i niezależności, a przy tym romansował z siłami takimi jak KGB, CIA, MI6, Mosadem. Z przyjaciela przeistaczał się we wroga, aby tylko jak najwięcej ugrać dla swojego narodu, dzięki czemu stał się bohaterem narodowym, niczym „Józef Piłsudzki dla Polaków”, a jego następcą stał się jego syn, który kontynuował tradycję ojca.
Problemem regionu Kurdystanu stanowi tło. Jeszcze niedawno można było tam jeździć na wakacje, gdzie widoki, klimat są niepowtarzalne. Jednak cały region pogrążony w wojnach domowych czy później oblegany przez Państwo Islamskie stały się odstraszające dla turystów. Już nikt nie chce się zapuszczać w tamte rejony, aby nie narażać się na niebezpieczeństwo. Jednak do dziś rejon mylnie jest uważany za niebezpieczny. Niebezpieczeństwo pojawiające się okresowo dotyczyło prześladowań kurdyjskiej ludności, a nie samych terenów. Teren ten jest bogaty w złoża ropy, czego dowodem są ciągłe walki o niego, jednak nadal należy do władz kurdyjskich.
Autor zwraca też uwagę na ogromną zmianę jaka zaszła w rejonie, w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Pewne miejsca tak bardzo się rozwinęły, rozbudowały, że nie da się ich porównać z tym co zapamiętał z poprzednich dekad. Poza rozwojem urbanistycznym, zmienił się też kraj pod względem mentalnym. To tutaj najbardziej w regionie zadbano o pozycję kobiet w społeczeństwie. Dopuszczone zostały do parlamentu, zawodów, do tej pory otwartych jedynie tylko dla mężczyzn. Kobiety na równych prawach zaczęły mieć dostęp do edukacji, wypowiadania się i walki o swoje prawa. Problemów nadal jest mnóstwo, jednak jako jeden z niewielu krajów regionu, przeistacza się dynamicznie w demokratyczny kraj.
Poza zmianami na dobre, w pamięci ludności pozostają wydarzenia z przeszłości o których pisze autor przytaczając historie zwykłych ludzi. To oni przedstawiają w swoich opowieściach ciągła walkę o niezależność. Wiele narodów jednoczyło się, aby zwalczać i zwyciężyć Kurdów. Oni jednak mimo wielu przeciwności od wieków są niezwyciężeni. Mimo braku swojego kraju, dzielnie walczą o swoją niezależność.
Atutem książki jest obraz Kurdów na przestrzeni lat, nie tylko z punktu widzenia dzisiejszego obrazu. Autor w sposób dociekliwy, a zarazem przejmujący przedstawia obraz dramatycznych losów ludzi, których wytrwale walczą o swoja przynależność.
Polecam książę.
Ten alfabet winien zaczynać się od I. Bo I dotyczy jednego z najgorętszych I, jakie kiedykolwiek pojawiły się w geografii, polityce, kulturze – Izraela. I jak Izrael, kraj na Bliskim Wschodzie, z historią – zależy, jak kto liczy – trwającą lat siedemdziesiąt z haczykiem lub pięć tysięcy z hakiem. Dotyka Morza Śródziemnego i Czerwonego. Powierzchnia – dwadzieścia dwa tysiące kilometrów kwadratowych. Około dziewięciu milionów mieszkańców w 2020 roku. Izrael ma co najmniej jedną rzekę znaną na całym świecie (Jordan), jedno jezioro (Galilejskie), pustyń dość, za to miejsc świętych więcej niż gdziekolwiek indziej. Po ziemi Izraela chadzali prorocy: Abraham, Jakub i Dawid. Mieszkał tu Jezus, a Mahomet właśnie z Izraela odbył swoją podróż do nieba...
Temu reporterowi jeden konflikt i dwa kraje nie dają spokoju. Paweł Smoleński na nowo rusza w najbardziej zapalne tereny Palestyny i Izraela, w Jerozolimie, Gazie i wioskach na Zachodnim Brzegu niestrudzenie pyta, czy pokój jest wciąż możliwy. Patrzy na rosnący z każdym miesiącem mur separacyjny, czyta o kolejnych samobójczych zamachach, słucha o nienawiści. Próbuje zrozumieć, ale nikt nie ma złudzeń, że o jakiekolwiek porozumienie będzie bardzo trudno.
Po zmianie granic w Polsce Ludowej zostało siedemset tysięcy Ukraińców. Nie pasowali do nowej wizji państwa, dlatego wiosną 1947 roku władze postanowiły „rozwiązać ostatecznie problem ukraiński”. Rozpoczęto deportacje, które objęły wszystkich „podejrzanych o ukraińskość”, włączając Łemków i mieszane rodziny polsko-ukraińskie. Zmasowana akcja trwała trzy miesiące. Niektórzy badacze przyjmują, że zakończyła się na przełomie września i października 1947 roku, ale mniej systematyczne wywózki ciągnęły się jeszcze przez wiele lat. W sumie wywieziono około 140–150 tysięcy osób. W wielu wsiach w Bieszczadach, Beskidzie Niskim, na Lubelszczyźnie i Chełmszczyźnie zapadła cisza. Wysiedleni zamieszkali kilkaset kilometrów dalej, w okolicach Ols...
Leonardo Sciascia nie mylił się, pisząc, że „Sycylia jest metaforą”. Bo jak inaczej mówić o miejscu uwodzącym różnorodnością odziedziczoną po wszystkich, którzy w ciągu wieków żeglowali przez Morze Śródziemne? W sycylijskich krajobrazach i miasteczkach jak w zwierciadle odbija się skomplikowana historia wyspy, a kontrasty nie dają o sobie zapomnieć: Wschód i Zachód, turyści i uchodźcy, mafia i praworządność, historia i nowoczesność. Jarosław Mikołajewski i Paweł Smoleński, „jeden z Rzymu, drugi z Krymu”, zabierają nas w wyjątkową podróż po Sycylii. Spotkanie poetyckie w więzieniu, gwarny targ rybny, stare świątynie, wyludnione centra miasteczek, dzielnice imigrantów – to tylko kilka z licznych przystanków na trasie tej niezwykłej wyp...
Po wyjściu z Egiptu, po czterdziestu latach tułaczki na pustyni, kiedy odeszło na tamten świat pokolenie malkontentów i niedowiarków, Pan kazał Mojżeszowi wejść na górę z łańcucha Abarim i pokazał mu kraj, który wybrał dla swojego ludu. Mojżesz był już stary, niedołężny i miał nigdy nie postawić stopy na ziemi Izraela. Ale zanim umarł, poprosił Boga, by wskazał jego następcę, który wprowadzi naród wybrany do Ziemi Obiecanej. „Weź Jozuego, syna Nuna” – odpowiedział mu Pan. Na Zachodnim Brzegu biblijne opowieści sprzed tysięcy lat znaczą tyle samo, co doniesienia prasowe, są równie realne i aktualne. Dla coraz liczniejszych żydowskich osadników słowa Księgi są podstawą roszczeń do tej ziemi. Ale co począć z arabskimi sąsiadami? Uwikłani...
Pasjonująca opowieść o państwie Izrael. W dwudziestu kilku znakomitych reportażach Paweł Smoleński prowadzi nas po zaułkach izraelskich miast, po miasteczkach i kibucach, po plażach, knajpach i świątyniach. Wszędzie gdzie się da, w salonach i na bazarach, rozmawia z ludźmi. Słucha ich opowieści. I pisze: o Fatimie i innych kobietach ze stowarzyszenia Sziruk jadących z misją do kobiet izraelskich, o życiu osadników w strefie Gazy i o likwidacji żydowskich osiedli, o chorobie zwanej „Syndromem Jerozolimy”, o rozpaczy i nadziei, o kibucu Beverly Hills na pustyni Negew, o murze oddzielającym Izrael od terytoriów palestyńskich i powszednim życiu po obu jego stronach, o rabinach i sprzedawcach marihuany, o chasydach i tych, którzy przyjechali budować nowe państwo...
Wyniszczona trwającą od dwudziestu pięciu lat wojną domową, sterroryzowana samobójczymi atakami terrorystycznymi, doświadczona klęską głodu Somalia od lat plasuje się w czołówce państw, w których panują najtrudniejsze warunki życia. Zagraniczni dziennikarze nie ruszają się nigdzie bez uzbrojonych po zęby ochroniarzy, ale miejscowi muszą radzić sobie sami. Niektórzy – tak jak Baszir, właściciel hoteli, w których zatrzymują się wszyscy zagraniczni goście w Mogadiszu – wierzą, że w Rogu Afryki jeszcze będzie lepiej. Wielu straciło nadzieję; poddali się, żyją z dnia na dzień, troszcząc się tylko o to, by zdobyć kolejną porcję khatu, narkotyku, który żuje dziewięćdziesiąt procent somalijskich mężczyzn. Kobiety nie mogą sobie pozwolić na re...
Toszarkijja pokonała wojska Napoleona, kiedy chciały zawładnąć Bliskim Wschodem. Gdy wieje ten pustynny wiatr, gorący piasek gryzie w oczy i daje się we znaki tak samo jak krzywda, która spotyka Beduinów zepchniętych na najniższy szczebel drabiny społecznej Izraela. Rząd niezmiennie kwestionuje ich prawo do ziemi, przyznane jeszcze przez władze osmańskie i potwierdzone przez mandat brytyjski. Izraelski plan zagospodarowania pustyni Negew zakłada przymusowe wysiedlenia Beduinów, wyburzanie postawionych bez specjalnej zgody domów, osiedli i całych wiosek. Choć teoretycznie są pełnoprawnymi obywatelami i od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku spierają się przed sądami z władzami Izraela, ich sytuacja niewiele się zmienia. Brak im doświadczonych przywódców, a...
Wacuś ściskał dłoń Hansa Franka, gdy przez Tatry ruszali pierwsi kurierzy. Wacuś Krzeptowski chluby nazwisku nie przyniósł i skończył marnie, a jego kuzyn Józef „Ujek” Krzeptowski poświęcał życie, by hańbę z nazwiska zmazać. O pierwszym chętnie by zapomniano i pamiętano tylko o drugim. Witkiewicz, Chałubiński, Zaruski, Przerwa-Tetmajer i inni stworzyli wizję Tatr i Podhala jako pięknego zakątka zamieszkanego przez ludzi szlachetnych, swoiste plemię nieskażone cywilizacją. Niemieccy naukowcy również twierdzili, że podtatrzański lud jest nadzwyczajny, a wręcz że górale to w istocie Germanie rozpuszczeni w słowiańskim żywiole – Goralenvolk. Kenkarty z literą „G” przyjęło około 20 procent ludności Podhala. Ci, co je przyjęli, wierzyli w wie...
Przedstawiamy reporterską opowieść o winie i pojednaniu, zbrodni bez kary i ludziach, którzy wymykają się przeznaczeniu. To też jest Kanada: siedem zapałek w słoiku, sny o czubkach drzew, powiewające na wietrze czerwone suknie, dzieci odbierane rodzicom o świcie. I ludzie, którzy nie mówią, że są absolwentami szkół z internatem. Mówią: jesteśmy ocaleńcami. Przetrwaliśmy. „Zniszczono cały nasz naród. Nigdyśmy się nie podnieśli. W Europie ekscytujecie się modą na Kanadę, bo patrzycie na nią przez kolorowe skarpetki naszego nowoczesnego premiera. Ale prawda mniej się nadaje do lajkowania” – powiedział autorce jeden z bohaterów tej książki. Joanna Gierak-Onoszko spędziła w Kanadzie dwa lata, sprawdzając, co ukryto pod tamtejszą kulturową mozaiką...
Nie sposób go z nikim pomylić, choć jest podobny i zarazem niepodobny do reszty ludzkości. Ma własny słownik i doskonale wie, co jest dobre, a co złe. Paszport radziecki przechowuje jako najcenniejszy skarb. Homo sovieticus. Nie umarł wraz z upadkiem imperium, za to musiał stawić czoła nowej rzeczywistości, gdy wbrew przewidywaniom Marksa po socjalizmie nastąpił kapitalizm, ojczyznę zastąpił supermarket, a władzę przejęli handlarze i cinkciarze. Wiecznie żywy, chętnie opowiada o swoich bohaterach i męczennikach, o nadziejach i rozczarowaniach, o złości, frustracji i zderzeniu z rzeczywistością. To z tych opowieści, domowych i osobistych składa się nowa niezwykła książka wybitnej białoruskiej autorki, wymienianej w gronie kandydatów do Nagrody Nobla. Swiet...
Ze wstępem Ryszarda Kapuścińskiego. Stosunki polsko-ukraińskie nigdy nie były łatwe. Lata konfliktów, dziejowych niesprawiedliwości i wzajemnych oskarżeń odcisnęły się na relacjach między sąsiadami. W najtrudniejszym okresie lat czterdziestych XX wieku beskidzkie i bieszczadzkie wsie znikały jedna za drugą, zarówno wskutek wysiedleń, jak i brutalnych mordów dokonywanych przez obie strony konfliktu. Zostały opuszczone domy, pogorzeliska i masowe groby. Wołyń, Zawadka Morochowska, Bandera, AK, OUN, UPA, „Wołyniak”, Łemkowie, Polacy, Ukraińcy, grekokatolicy, rzymscy katolicy, prawosławni – w kotle wzajemnych krzywd trudno było o zapomnienie. Mieszkający na tych ziemiach wiedzą, że „nie uciekną od przeszłości, bo jakoś czują, że to ucieczka donikąd...
Pasjonująca opowieść o państwie Izrael. W dwudziestu kilku znakomitych reportażach Paweł Smoleński prowadzi nas po zaułkach izraelskich miast, po miasteczkach i kibucach, po plażach, knajpach i świątyniach. Wszędzie, gdzie się da, w salonach i na bazarach, rozmawia z ludźmi. Słucha ich opowieści. I pisze: o Fatimie i innych kobietach ze stowarzyszenia Sziruk jadących z misją do kobiet izraelskich, o życiu osadników w Strefie Gazy i o likwidacji żydowskich osiedli, o chorobie zwanej „syndromem Jerozolimy”, o rozpaczy i nadziei, o kibucu Beverly Hills na pustyni Negew, o murze oddzielającym Izrael od terytoriów palestyńskich i powszednim życiu po obu jego stronach, o rabinach i sprzedawcach marihuany, o chasydach i tych, którzy przyjechali budować nowe państwo...
Ze wstępem Ryszarda Kapuścińskiego. Stosunki polsko-ukraińskie nigdy nie były łatwe. Lata konfliktów, dziejowych niesprawiedliwości i wzajemnych oskarżeń odcisnęły się na relacjach między sąsiadami. W najtrudniejszym okresie lat czterdziestych XX wieku beskidzkie i bieszczadzkie wsie znikały jedna za drugą, zarówno wskutek wysiedleń, jak i brutalnych mordów dokonywanych przez obie strony konfliktu. Zostały opuszczone domy, pogorzeliska i masowe groby. Wołyń, Zawadka Morochowska, Bandera, AK, OUN, UPA, „Wołyniak”, Łemkowie, Polacy, Ukraińcy, grekokatolicy, rzymscy katolicy, prawosławni – w kotle wzajemnych krzywd trudno było o zapomnienie. Mieszkający na tych ziemiach wiedzą, że „nie uciekną od przeszłości, bo jakoś czują, że to ucieczka donikąd...
Wacuś ściskał dłoń Hansa Franka, gdy przez Tatry ruszali pierwsi kurierzy. Wacuś Krzeptowski chluby nazwisku nie przyniósł i skończył marnie, a jego kuzyn Józef „Ujek” Krzeptowski poświęcał życie, by hańbę z nazwiska zmazać. O pierwszym chętnie by zapomniano i pamiętano tylko o drugim. Witkiewicz, Chałubiński, Zaruski, Przerwa-Tetmajer i inni stworzyli wizję Tatr i Podhala jako pięknego zakątka zamieszkanego przez ludzi szlachetnych, swoiste plemię nieskażone cywilizacją. Niemieccy naukowcy również twierdzili, że podtatrzański lud jest nadzwyczajny, a wręcz że górale to w istocie Germanie rozpuszczeni w słowiańskim żywiole – Goralenvolk. Kenkarty z literą „G” przyjęło około 20 procent ludności Podhala. Ci, co je przyjęli, wierzyli w wie...
Po zmianie granic w Polsce Ludowej zostało siedemset tysięcy Ukraińców. Nie pasowali do nowej wizji państwa, dlatego wiosną 1947 roku władze postanowiły „rozwiązać ostatecznie problem ukraiński”. Rozpoczęto deportacje, które objęły wszystkich „podejrzanych o ukraińskość”, włączając Łemków i mieszane rodziny polsko-ukraińskie. Zmasowana akcja trwała trzy miesiące. Niektórzy badacze przyjmują, że zakończyła się na przełomie września i października 1947 roku, ale mniej systematyczne wywózki ciągnęły się jeszcze przez wiele lat. W sumie wywieziono około 140–150 tysięcy osób. W wielu wsiach w Bieszczadach, Beskidzie Niskim, na Lubelszczyźnie i Chełmszczyźnie zapadła cisza. Wysiedleni zamieszkali kilkaset kilometrów dalej, w okolicach Ols...
Temu reporterowi jeden konflikt i dwa kraje nie dają spokoju. Paweł Smoleński na nowo rusza w najbardziej zapalne tereny Palestyny i Izraela, w Jerozolimie, Gazie i wioskach na Zachodnim Brzegu niestrudzenie pyta, czy pokój jest wciąż możliwy. Patrzy na rosnący z każdym miesiącem mur separacyjny, czyta o kolejnych samobójczych zamachach, słucha o nienawiści. Próbuje zrozumieć, ale nikt nie ma złudzeń, że o jakiekolwiek porozumienie będzie bardzo trudno.
Po wyjściu z Egiptu, po czterdziestu latach tułaczki na pustyni, kiedy odeszło na tamten świat pokolenie malkontentów i niedowiarków, Pan kazał Mojżeszowi wejść na górę z łańcucha Abarim i pokazał mu kraj, który wybrał dla swojego ludu. Mojżesz był już stary, niedołężny i miał nigdy nie postawić stopy na ziemi Izraela. Ale zanim umarł, poprosił Boga, by wskazał jego następcę, który wprowadzi naród wybrany do Ziemi Obiecanej. „Weź Jozuego, syna Nuna” – odpowiedział mu Pan. Na Zachodnim Brzegu biblijne opowieści sprzed tysięcy lat znaczą tyle samo, co doniesienia prasowe, są równie realne i aktualne. Dla coraz liczniejszych żydowskich osadników słowa Księgi są podstawą roszczeń do tej ziemi. Ale co począć z arabskimi sąsiadami? Uwikłani...
Pasjonująca opowieść o państwie Izrael. W dwudziestu kilku znakomitych reportażach Paweł Smoleński prowadzi nas po zaułkach izraelskich miast, po miasteczkach i kibucach, po plażach, knajpach i świątyniach. Wszędzie gdzie się da, w salonach i na bazarach, rozmawia z ludźmi. Słucha ich opowieści. I pisze: o Fatimie i innych kobietach ze stowarzyszenia Sziruk jadących z misją do kobiet izraelskich, o życiu osadników w strefie Gazy i o likwidacji żydowskich osiedli, o chorobie zwanej „Syndromem Jerozolimy”, o rozpaczy i nadziei, o kibucu Beverly Hills na pustyni Negew, o murze oddzielającym Izrael od terytoriów palestyńskich i powszednim życiu po obu jego stronach, o rabinach i sprzedawcach marihuany, o chasydach i tych, którzy przyjechali budować nowe państwo...
„Okrucieństwo dyktatury, nędza wolności, arogancja najeźdźców… Wszystko to i o wiele więcej zobaczymy w dramatycznych opowieściach Irakijczyków, które powierzyli Pawłowi Smoleńskiemu. Nie jest to książka wpisująca się w spór o słuszność lub niesłuszność interwencji wojskowej w Iraku. To rzecz o losie kraju i ludzi, po których przejeżdżały walce Historii. Wreszcie z dala od zgiełku telewizyjnych fajerwerków i wojennej propagandy możemy wsłuchać się w głosy Irakijczyków. Są różne, bardzo różne. I nic tu nie jest proste ani oczywiste, zwłaszcza dla nas, ludzi z innego świata. Posłuchajmy tych głosów. Koniecznie”. Artur Domosławski „Smoleński nie występuje tylko w roli kronikarza, lecz komentatora wydarzeń i relacji nieraz ze sobą sprze...
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro
Powiadomienie
