„Barbara Sienkiewicz” – książki

Przedmiotem refleksji autorów są utwory poetyckie, prozatorskie, dramatyczne, ale także słuchowiska radiowe, tomy o charakterze reportażowym czy wspomnieniowym. Autorzy kilku szkiców próbują uchwycić specyfikę narracji alternatywnych i wskazać możliwości, jakie daje ich wykorzystanie. W tomie znalazły się także szkice, których autorzy sięgają po historie alternatywne, tak zwane narracje kontrfaktyczne, często sytuujące się w obrębie literatury popularnej. Ich analiza prowadzi do konstatacji o przesuwaniu się granic możliwości i stosowności literackiego wyzyskania doświadczeń ekstremalnych, szczególnie przez literaturę popularną, a także wykorzystywania ich śladów w sporach o charakterze światopoglądowym.

W książce Barbary Sienkiewicz utwory Schulza, Leśmiana, Gombrowicza i Wata przeglądają się w sobie nawzajem. W ponowionej lekturze wybrzmiewają na nowo. Stawiają zasadnicze pytania o świadomość i tożsamość, o granice poznania i granice istnienia, o zło, o jego metafizyczny rdzeń, o cierpienie i formy pograniczności, o spotkanie ludzkiego z nie-ludzkim. I o współistnienie jako obcowanie, jako „zjednoczenie afektywne”. Zaproponowane przez Barbarę Sienkiewicz wykładnie ufundowane są na głębokiej erudycji – rzetelnie i twórczo spożytkowanej. Jest w nich uważność i rozmach. Są też przejawem sztuki interpretacji najwyższej próby. „Barbarę Sienkiewicz interesują tropy i tryby refleksji antropologicznej – kiełkujące we współczesnej myśli i wrażliwości, a zarazem mocno osadzone w twórczości Schulza, Leśmiana, Gombrowicza i Wata. W ten sposób ze szczególną siłą wybrzmiewa awangardowość idiomatycznych systemów i dzieł pisarzy kanonicznych, wrośniętych w oddalającą się przeszłość, ale też wyprzedzających swój czas – gdy dziś, w jakże odmienionym świecie, przemawiają treściami najżywiej aktualnymi”. Danuta Opacka-Walasek