„Beata Jarosz” – książki

„Książka jest efektem […] tytanicznej pracy nad zgromadzeniem i analizą ogromnego materiału źródłowego (źródła pisane, ale też nagrania sporządzone w redakcjach) oraz zebraniem i uporządkowaniem opracowań teoretycznych czy źródeł encyklopedycznych. Wysiłek ten, jak pisze Autorka, umożliwił pozyskanie ponad 2600 jednostek leksykalnych, z których znaczna część nie znalazła się jak dotąd w opracowaniach na temat języka/profesjolektu dziennikarskiego i stanowi oryginalny wkład w badania nad językiem zawodowym dziennikarzy prasowych. Analiza materiału językowego została w pracy zanurzona w szerokim kontekście historycznym i społecznym, związanym z narodzinami profesji dziennikarskiej, organizowaniem pracy w redakcji, zadań wydawniczych, rozwojem dziennikarstwa, ale też profesji ściśle z nim związanych, a więc przede wszystkim drukarstwa czy kolportażu prasy. W rezultacie otrzymujemy nie tyle klasyczną pracę leksykograficzną, ile nad wyraz niebanalną próbę osadzenia materiału leksykalnego w diachronicznej perspektywie rozwoju i stopniowego kształtowania się przez kilka wieków dziennikarstwa jako profesji”. Z recenzji wydawniczej Prof. dr. hab. Jacka Warchali

„Refleksja humanistyczna nad sprawami trapiącymi ludzkość wydobywa wyspecjalizowane nierzadko wątki (jak epidemia, uzależnienie, dysfunkcja) i czyni z nich zagadnienia uniwersalne, a więc wspólne, ogólnoludzkie. Takie poszerzanie perspektyw pozwala na zaproszenie do dyskusji przedstawicieli różnych dyscyplin oraz – co równie istotne – budzi społeczną świadomość i wrażliwość. Autorki i Autorzy tekstów pomieszczonych w tym tomie bacznie przyglądają się fenomenom kulturowym, literaturze, językowi i komunikacji, oswajają sytuacje kryzysowe i nadzwyczajne poprzez ich wielostronne oświetlenie. Dzięki zróżnicowaniu stylów, gatunków i epok poddanych oglądowi zyskujemy nie tylko przekonanie o niejednorodności przestawień epidemii, chorób, patologii – ale jesteśmy jako społeczeństwo lepiej przygotowani do kolejnych trudnych zdarzeń i sytuacji granicznych”. Z recenzji dr hab. Agnieszki Kuli, prof. UAM

”Książka Nauczyciel – mistrz, sybaryta czy frustrat? Rozważania humanistów wpisuje się w dyskusję o zadaniach, możliwościach, przeszkodach i barierach, z którymi stykają się nauczyciele w różnych przestrzeniach - rzeczywistych, wirtualnych, wewnątrzgrupowych i społecznych. Swoimi przemyśleniami, analizami, badaniami, pomysłami dzielą się młodzi badacze reprezentujący różne ośrodki (Katowice, Kraków, Lublin, Poznań, Warszawa) i odwołujący się nierzadko do własnych doświadczeń dydaktycznych. Przedstawiony do recenzji tom, poświęcony różnym wizerunkom nauczyciela i różnym perspektywom patrzenia na jego pracę, uważam za potrzebny i cenny. Przypomnienie, omówienie, a niekiedy reinterpretacja ważnych obrazów i relacji mistrz–uczeń są konieczne w dobie stopniowego zaniku lub zmieniania się wartości i autorytetów.” – z recenzji wydawniczej dr hab. Beaty Walęciuk-Dejneki, prof. UPH w Siedlcach

„Edycja szkicu Poezja szlachecka. Legendy herbowne to opracowanie przygotowane z mistrzowską akrybią. Materiał potraktowano z niezwykłą sumiennością, rzetelnością i troską o znalezienie jak najlepszego rozwiązania edytorskiego. Ponadto został on podany z intencją uchylenia czytelnikowi rąbka tajemnicy warsztatu pisarskiego Józefa Ignacego Kraszewskiego, ale także z zamiarem jak najpełniejszego i najprostszego zarazem objaśnienia realiów występujących w tekście autora Starej baśni. Beata Jarosz zadbała o k a ż d y szczegół swojej pracy, nie tracąc przy tym baczenia na jej ogólny cel i funkcjonalizując każde badawcze działanie. To wręcz instruktażowy przykład procesu podejmowania decyzji edytorskich […], począwszy od wyboru podstawy, przez pracę z przekazami (przedstawioną w czytelny, przemyślany i konsekwentnie realizowany sposób), na godnej podziwu trosce o stronę typograficzną i wywiązanie się z powinności redakcyjnych kończąc. [...] Wartość edycji polega też na tym, że pozostając pracą specjalistyczną, jest jednocześnie lekturą dla każdego – dla badaczy historii Polski (jako materiał do dalszych studiów w dziedzinie heraldyki) i prasy polskiej, dla historyków literatury (szczególnie tych interesujących się spuścizną autora Chaty za wsią), dla kulturoznawców, badaczy folkloru etc. Niezwykle ważna może okazać się dla językoznawców [...], zwłaszcza tych, którzy próbują „rozeznać się” w ciągle nie w pełni opracowanych dziejach polszczyzny XIX wieku (w moim odczuciu badania B. Jarosz wiele w tej dziedzinie wnoszą, gdyż pokazują indywidualne rozstrzygnięcia pisarza na tle krzepnących powoli „norm” polszczyzny tamtych czasów). Ale jest także dostępna dla tzw. przeciętnego czytelnika, który z niewątpliwym pożytkiem intelektualnym (a niekiedy także z radością) przeczyta przedstawiony tekst Legend herbownych”. – z recenzji wydawniczej dr hab. Beaty Obsulewicz-Niewińskiej, prof. KUL

Autorka w swej książce podejmuje się opisu ślubu jako jednego z fenomenów kulturowych. Sytuując badania w obszarze szeroko pojętego językoznawstwa antropologicznego ze szczególnym uwzględnieniem teorii językowego obrazu świata (JOS). Prezentuje ona wybrany fenomen procesualny, wieloaspektowy oraz wysoce heterogeniczny. Z jednej strony ślub pozostaje głęboko zanurzony w długiej tradycji, tak polskiej, jak i europejskiej, z drugiej zaś okazuje się podatny na zmiany zachodzące w obyczajowości współczesnych społeczeństw. Poparte subtelnymi i przemyślanymi rozważaniami natury teoretycznej analizy empiryczne, odwołujące się do niezwykle bogatego i zróżnicowanego materiału – systemowego i tekstowego – pozwoliły uzyskać holistyczny obraz wyodrębnionego wycinka rzeczywistości. Fragment recenzji dra hab. Artura Rejtera, prof. UŚ