„Charles Baudelaire” – książki

Jak bym cię kochał, Nocy! bez twych gwiazd miliona, Bo ich światło to mowa stokroć powtórzona! A próżni, mroku szuka moja dusza smutna! Lecz, niestety, ciemności nawet są jak płótna, Gdzie tysiączne postacie odtwarza me oko Osób znikłych, lecz tkwiących w pamięci głęboko. Charles Baudelaire (1821-1867) Wybór wierszy najsłynniejszego symbolisty francuskiego w klasycznych przekładach.

Charles Baudelaire (1821-67) - francuski poeta, tłumacz (m.in.. Edgara Poe, pod którego wpływem tworzył), krytyk literacki parnasista, postromantyk, prekursor symbolizmu. Sławę przyniósł mu skandalizujące tom poezji "Kwiaty zła", za opublikowanie którego autorowi wytoczono proces o obrazę moralności. Od tego tomu też przylega doń opinia "poety przeklętego" (odtrąconego przez rodzinę i świat geniusza, opiewającego nie tylko piękno, ale też zło i bzydotę). Towarzyszy jego poezji motyw spleenu (śmierci za życia, zblazowania), połączony z kontrastowym motywem ucieczki od świata, podróży (np. Zaproszenie do podróży). Kto wie czy nie tym właśnie, swego rodzaju ucieczką, podróżą (ale wgłąb siebie) jest zbiór studiów Pożeracz opium i inne szkice. Opublikowany w 1860 roku zbiór "Les paradis artificiels" (który niemal w całości publikujemy w przekładzie Leona Choromańskiego) to na pół poetyckie, na pół filozoficzne opowieści o stanach upojenia wywołanych przez opium i haszysz

Pisząc w roku 1851 szkic Wino i haszysz Baudelaire wierzył jeszcze, że z wina może się zrodzić poezja, ale wiedział już, że haszysz jedynie obezwładnia. Twierdził, że wino pobudza wolę, a haszysz ją unicestwia, że wino czyni człowieka towarzyskim, a haszysz go izoluje. Dziewięć lat później wszystkim środkom pobudzającym stawia ten sam kardynalny zarzut: paraliżują wolę, najcenniejszą ze wszystkich władz. Łudzą wspaniałymi wizjami, których nie udaje się przekształcić w trwałe piękno. Nie sposób jednakowoż nie odnieść wrażenia, że te wizje go zachwycają. W swych dociekaniach dochodzi do wniosku, że pociąg do środków pobudzających wynika ze szlachetnej pobudki: głodu nieskończoności. (Ze Wstępu) W komentarzach Czytelnik znajdzie wszystkie dane, które pozwolą mu rozstrzygnąć, czy Baudelaire był narkomanem. A także prawdę o Klubie Haszyszystów.

Intymne notatki Baudelaire’a odkryte po jego śmierci. Myśli, tematy fragmenty, materiały do dwóch nienapisanych książek, Moje serce obnażone i Biedna Belgia!. W pierwszej „parzącym niby lód stylem, spiekłym i zmrożonym w abstrakcję” chciał zamknąć swoją wściekłość na cały świat oraz najbardziej osobiste myśli i uczucia. Miało to być podsumowanie jego życia. Druga, pierwotnie pomyślana jako rodzaj literackiego przewodnika, przekształciła się w zjadliwy i stronniczy pamflet, wyraz rozpaczy i bezradności „znużonego człowieka, który za sobą, w głębi lat, widzi jedynie gorycz rozczarowań, a przed sobą burzę, nie wróżącą niczego, ani nowej nauki, ani bólu”.

?Plonger au fond du gouffre, Enfer ou Ciel, qu'importe ? Au fond de l'inconnu, pour trouver du nouveau !? Ces vers du ?Voyage? éclairent a eux seuls l'entreprise du poete. Esprit vagabond, toujours mobile, Baudelaire explore les dédales de la conscience. Il atteint tantôt a l'extase, tantôt se perd dans les abîmes du péché. A travers ses poemes, il nous fait partager le drame qui se joue en lui et qui n'est autre que la tragédie humaine. Baudelaire, premier poete moderne, donne a la poésie sa véritable dimension : exprimer, par-dele les mots, ce vertige absolu qui s'empare de l'âme. Tout chez lui, en lui affirme la nécessité de la souffrance, la fatalité du péché. Tout traduit en lui une âme profondément troublée mais charitable. Baudelaire fait des Fleurs du Mal un immense poeme de la vie et du monde.

Poet, aesthete and hedonist, Baudelaire was also one of the most groundbreaking art critics of his time. Here he explores beauty, fashion, dandyism, the purpose of art and the role of the artist, and describes the painter who, for him, expresses most fully the drama of modern life.

Lektura nadobowiązkowa. Żądza wolności w poezji poètes maudits przybierała kolosalne rozmiary, a punktami wyzwalania stały się dusza, ciało i miłość. Śmierć przecież przyszła po nich prędko, pozostawiając im wieczną młodość. Wyklęci zostawili po sobie poezję niepokoju, pokazali, jak przekracza się granice. To dziewiętnastowieczny portret tamtych burzliwych myśli i pełnych namiętności i niebezpieczeństw męskich historii.

Poprzez "Le Spleen de Paris", Charles Baudelaire nadaje prozie nowoczesną formę. W książce znajdują się wszystkie toposy charakterystyczne dla autora: morze, podróże, wino, miłość Studiowanie jej umożliwia eksplorację gatunku poetyckiego i rejestrów takich jak liryczny, polemiczny, tragiczny.Pojęcia literackie: wiersze w prozie, poeci przeklęci.Historia sztuki: fotografowanie poetów, poezja w muzyce.Kontekstualizacja: koniec XIX wieku ku nowoczesności.

W czerwcu 1857 Charles Baudelaire publikuje" Kwiaty zła ", kilka miesięcy po tym, jak Flaubert został osądzony za" pogardę dla moralności publicznej, religijnej i moralnej. Kwiaty Zła operują odważną erotyką, brzydotą oraz obrazami pełnymi śmierci i zła, wywołały, podobnie jak Madame Bovary Flauberta, skandal i proces sądowy, w wyniku którego Baudelaire oraz jesgo wydawca zostali ukarani grzywną za niemoralność, a sześć wierszy usunięto. W tym zbiorze dominujące są motywy i tematy: Dobra i Zła, Boga i szatana, grzechu pierworodnego, poezji, kobiety, wina, kotów...