„Ewa Landowska” – książki

Książka, którą trzymacie Państwo w ręce jest częścią drugiego tomu podręcznika do kaligrafii Piękna Litera. Drugą częścią tego tomu jest opracowana przez Barbarę Bodziony Minuskuła karolińska. W pierwszym tomie natomiast opracowane zostały: Uncjała oraz Italika. Piękna Litera nie jest w swym założeniu kompendium wiedzy o kaligrafii. W prostej, minimalistycznej formie nawiązuje do klasycznych podręczników kaligrafii. Fani albumowych wydań nie znajdą tu nic dla siebie. Miłośnicy pięknej klasycznej litery mogą liczyć na kilka cennych wskazówek - jak pracować z literą, gdy nie ma się możliwości uczestniczenia w zajęciach, jak unikać błędów, jak nauczyć się je dostrzegać, jak ćwiczyć. Uwaga od wydawcy. Proszę się nie dziwić, jeżeli po otwarciu egzemplarza zobaczycie goły grzbiet z widocznym szyciem, to był zamierzony cel. Już wyjaśniamy, dlaczego… Książka Piękna Litera oprawiona jest w specjalną oprawę, zwaną broszurą szwajcarską. Cecha charakterystyczna takiego rodzaju oprawy to otwarty grzbiet i umocowanie okładki tylko do tylnej części bloku książki. Dzięki temu rozwiązaniu można zobaczyć łączenie składek, które, podobnie jak w książce dawnej, są szyte i tworzą dekoracyjne „zwięzy”. Oprawa taka jest bardzo estetyczna i trwała dzięki dodatkowemu klejeniu…

Do Elementarza i Podręcznika zostały przygotowane również zeszyty ćwiczeń. Zeszyty te umożliwią naukę litery zarówno dzieciom, jak i osobom dorosłym. Zostały podzielone na dwie części: w zeszycie pierwszym będzie można znaleźć ćwiczenia liter małych i wyrazów, w zeszycie drugim – ćwiczenia liter dużych oraz zwrotów i zdań. Ćwiczenia prowadzone są równolegle z podręcznikiem. Elementarz do nauki pisania i czytania ułożony według metody nauki pisania powstał z potrzeby przywrócenia nauce pisania odpowiedniej rangi. Od dziesięcioleci obserwujemy drastycznie obniżający się poziom umiejętności pisania wśród dzieci szkolnych, a także zanikającą umiejętność nauczania pisania wśród nauczycieli. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, iż autorzy współczesnych elementarzy, kładąc nacisk na naukę czytania, nie zdają sobie sprawy z tego (lub fakt ten ignorują), że nauka pisania jest niezwykle trudna i wymagająca dla osoby nauczającej, ale zwłaszcza dla dzieci przyswajających sobie tę umiejętność. Inicjatywę podjęła Ewa Landowska, zajmująca się kaligrafią i nauką pisania od 20 lat, zapraszając do współpracy Izabelę Barankiewicz – neurologopedę, nauczycielkę, absolwentkę polonistyki (w tym projekcie odpowiedzialna za wiersze), Kamilę Piazza – doktora sztuk pięknych (autorka ilustracji w elementarzu) oraz Monikę Wojtaszek-Dziadusz – doktor habilitowaną sztuk pięknych (odpowiedzialną za projekt książki). Tak powstał elementarz, w którym każdy z jego komponentów został rzetelnie opracowany przez kompetentne w swych dziedzinach osoby, począwszy od liter, część merytoryczną, przez ilustracje, wierszyki dla dzieci oraz dobrze zaprojektowaną całość. Elementarz przeznaczony będzie dla nauczania prywatnego i domowego. Będą mogli z niego korzystać nauczyciele szkół niepublicznych i rodzice, uczący swoje dzieci w domu. Nauczanie pisania nie jest proste, dlatego do elementarza przygotowany został Podręcznik dla nauczycieli i rodziców, z którego można nauczyć się pisać pismem szkolnym, zaprojektowanym przez Ewę Landowską. Do Podręcznika dla nauczycieli i rodziców przygotowane zostały Zeszyty ćwiczeń dla dzieci i dorosłych. Podręcznik do nauczania pisma szkolnego dla nauczycieli i rodziców napisałam tak, aby ułatwić przyswojenie poszczególnych liter – dla liter małych jest to ta sama kolejność, którą mamy w elementarzu (nie licząc liter ze znakami diakrytycznymi, dwuznaków i trójznaków), dla liter dużych kolejność ta jest inna niż w elementarzu. Kolejność liter w elementarzu ułożona jest według kolejności poznawania małych liter według metody nauki pisania. Wraz z małą literą pokazywany jest jej duży odpowiednik (ale tylko w elementarzu), jednak kolejność poznawania liter dużych powinna być inna, również zależna od stopnia trudności pod względem nauki pisania. I tę właśnie kolejność prezentuję w podręczniku, a także w zeszytach ćwiczeń, które pod względem kolejności poznawanych liter są prowadzone równolegle z podręcznikiem / Ewa Landowska

Piękna Litera. Pismo rondowe to kolejna część wielotomowego podręcznika do kaligrafii. Tym razem Ewa Landowska opracowała styl pisma zwany rondowym, wzorując się na przedwojennych francuskich zeszytach szkolnych. W przedwojennej Polsce w szkołach nauczany był tzw. niemiecki wariant pisma rondowego – prostszy, ale – zdaje się – nie tak szykowny. Pismem rondowym rzadko składa się całe bloki tekstów. Jest ono raczej używane do wyróżniania w tekście pojedynczych zdań, zwrotów czy wyrazów. np. tytułów, nagłówków, wyszczególnień. Zasługuje jednak na szczególną uwagę przez wzgląd na wyjątkową harmonię znaków, która niewątpliwie będzie rozwijać w nas wrażliwość estetyczną. W podręczniku znajdziemy instrukcję pisania każdej litery, zarówno małej, jak i dużej, zagadnienia dotyczące ich łączenia, a także wskazania najczęściej popełnianych błędów. Jest to podręcznik przeznaczony dla osób zupełnie początkujących, ale także dla zaawansowanych, chcących doskonalić technikę kreślenia liter tego stylu pisma.

Publikacja nie jest w swym założeniu kompendium wiedzy o kaligrafii. W prostej, minimalistycznej formie nawiązuje do klasycznych podręczników kaligrafii. Fani albumowych wydań nie znajdą tu nic dla siebie. Miłośnicy pięknej klasycznej litery mogą liczyć na kilka cennych wskazówek – jak pracować z literą, gdy nie ma się możliwości uczestniczenia w zajęciach, jak unikać błędów, jak nauczyć się je dostrzegać, jak ćwiczyć. Tego wszystkiego dowiedzą się czytelnicy na podstawie dwóch krojów: uncjały oraz italiki. Planowane są kolejne części, kaligrafia bowiem to piękna historia rozwoju kultury zawarta w pięknej formie litery. Bardzo ważna uwaga. Proszę się nie dziwić, jeżeli po otwarciu egzemplarza zobaczycie goły grzbiet z widocznym szyciem, to był zamierzony cel. Już wyjaśniamy, dlaczego. Książka Piękna Litera oprawiona jest w specjalną oprawę, zwaną broszurą szwajcarską. Cecha charakterystyczna takiego rodzaju oprawy to otwarty grzbiet i umocowanie okładki tylko do tylnej części bloku książki. Dzięki temu rozwiązaniu można zobaczyć łączenie składek, które, podobnie jak w książce dawnej, są szyte i tworzą dekoracyjne „zwięzy”. Oprawa taka jest bardzo estetyczna i trwała dzięki dodatkowemu klejeniu.

Wszystko zaczęło się od przedwojennych zeszytów Zosi, odnalezionych przeze mnie na krakowskim targu staroci. Niepozorne, z dość niezdarnie wykreślonymi literkami, ale za to z lat 1931–1933, z nadrukowaną na okładce nazwą przedmiotu „Kaligrafja polska” (pisownia oryginalna). Pięć zeszytów uczennicy, która w pierwszym z nich uczy się dopiero, jeszcze ołówkiem, stawiać elementy liter, tj. owale i laseczki, w kolejnych kreśli pojedyncze litery, już stalówką o coraz smuklejszych i coraz bardziej wyrafinowanych kształtach, aż po ostatni zeszyt, w którym Zosia, dwa lata później, kaligrafuje już całe zdania literami przypominającymi w swej konstrukcji kursywę angielską. Były też kartki i listy z pierwszej połowy XX wieku, które zawsze budzą niedające spokoju pytanie: „dlaczego ludzie kiedyś pisali piękniej? Co takiego stało się, że nie potrafimy dziś pisać ładnie i czytelnie?”. Sama przez dość długi czas obwiniałam za ten stan rzeczy porzucenie stalówki maczanej w kałamarzu na rzecz długopisu i to właśnie długopis – skądinąd świetny, moim zdaniem, wynalazek – uczyniłam kozłem ofiarnym historii piśmiennictwa. Nie dawał mi jednak spokoju fakt, iż osoby starsze nawet długopisem potrafiły kreślić ładne kształty liter, a ich charakter pisma pomimo dojrzałego już wieku (trzeba bowiem wiedzieć, że charakter pisma, podobnie jak nasza osobowość, zmienia się wraz z wiekiem – dojrzewa, a potem się starzeje) wciąż budził podziw. Wreszcie zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno to długopis powinniśmy winić za problemy z pisaniem u większości z nas. Słyszałam o wciąż nowych tezach: że brak czasu, że nie piszemy, że nie ćwiczymy, że zła technika, że zła metodyka, że za szybko i że za późno. Czułam jednak, że problem tkwi w innym miejscu. Postanowiłam dokładniej przyjrzeć się współcześnie nauczanym literom. Wydrukowałam oficjalny szkolny elementarz (o ile pamiętam, nie był wtedy dostępny w formie książkowej do zakupu w księgarniach) i zaczęłam przeglądać go strona po stronie. Pomijam stronę estetyczną, ilustracje, metodykę. Skoncentrowałam się na samych literach, bo na tym – zdaje się – znam. Trudno było jednak poświęcić mu więcej uwagi. Poraziła mnie ilość błędów, chaos, brak logiki w konstrukcji liter, brak harmonii i proporcji. Na warsztaty kaligrafii, które prowadzę nieprzerwanie od 2006 roku, przyjeżdżają osoby z całej Polski i bardzo często wśród uczestników pojawiają się nauczyciele nauczania początkowego, którzy zaniepokojeni tym, jak piszą ich uczniowie, próbują zrozumieć, co oni, jako nauczyciele, robią nie tak. To często pojawiające się pytanie kursantów zainspirowało mnie do napisania programu autorskiego warsztatu, który nazwałam „Kaligrafia przedwojenna”, a jednym z jego punktów jest wykład o konstrukcji litery elementarzowej oraz zestawienie liter nauczanych w szkole przedwojennej ze współczesnymi… Ewa Landowska, fragment Wstępu Uwaga!. Proszę się nie dziwić, jeżeli po otwarciu egzemplarza zobaczycie goły grzbiet z widocznym szyciem, to był zamierzony cel. Już wyjaśniamy, dlaczego… Książka Podręcznik do elementarza oprawiona jest w specjalną oprawę, zwaną broszurą szwajcarską. Cecha charakterystyczna takiego rodzaju oprawy to otwarty grzbiet i umocowanie okładki tylko do tylnej części bloku książki. Dzięki temu rozwiązaniu można zobaczyć łączenie składek, które, podobnie jak w książce dawnej, są szyte i tworzą dekoracyjne „zwięzy”. Oprawa taka jest bardzo estetyczna i trwała dzięki dodatkowemu klejeniu... A więc prosimy, by się nie martwić – nie jest to jakiś defekt i niedopracowanie.

Elementarz powstał z potrzeby przywrócenia nauce pisania odpowiedniej rangi. Od dziesięcioleci obserwujemy obniżający się poziom umiejętności pisania wśród dzieci szkolnych, a także zanikającą umiejętność nauczania pisania wśród nauczycieli. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, iż autorzy współczesnych elementarzy, kładąc nacisk na naukę czytania, nie zdają sobie sprawy z tego (lub fakt ten ignorują), że nauka pisania jest niezwykle trudna i wymagająca dla osoby nauczającej, ale zwłaszcza dla dzieci przyswajających sobie tę umiejętność. Inicjatywę podjęła Ewa Landowska, zajmująca się kaligrafią i nauką pisania od 20 lat, zapraszając do współpracy Izabelę Barankiewicz – neurologopedę, nauczycielkę, absolwentkę polonistyki (w tym projekcie odpowiedzialna za wiersze), Kamilę Piazza – doktora sztuk pięknych (autorka zachwycających ilustracji w elementarzu) oraz Monikę Wojtaszek-Dziadusz – doktor habilitowaną sztuk pięknych (odpowiedzialną za projekt książki). Tak powstał elementarz, w którym każdy z jego komponentów został rzetelnie opracowany przez kompetentne w swych dziedzinach osoby, począwszy od liter, część merytoryczną, przez ilustracje, wierszyki dla dzieci oraz świetnie zaprojektowaną całość. Elementarz przeznaczony jest do nauczania prywatnego i domowego. Będą mogli z niego korzystać nauczyciele szkół niepublicznych i rodzice uczący swoje dzieci w domu. Nauczanie pisania nie jest proste, dlatego do elementarza przygotowany został Podręcznik dla nauczycieli i rodziców, z którego można nauczyć się pisać pismem szkolnym, zaprojektowanym przez Ewę Landowską. Do Podręcznika dla nauczycieli i rodziców przygotowane zostały Zeszyty ćwiczeń dla dzieci i dorosłych.

Elementarz do nauki pisania i czytania ułożony według metody nauki pisania powstał z potrzeby przywrócenia nauce pisania odpowiedniej rangi. Od dziesięcioleci obserwujemy drastycznie obniżający się poziom umiejętności pisania wśród dzieci szkolnych, a także zanikającą umiejętność nauczania pisania wśród nauczycieli. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, iż autorzy współczesnych elementarzy, kładąc nacisk na naukę czytania, nie zdają sobie sprawy z tego (lub fakt ten ignorują), że nauka pisania jest niezwykle trudna i wymagająca dla osoby nauczającej, ale zwłaszcza dla dzieci przyswajających sobie tę umiejętność. Inicjatywę podjęła Ewa Landowska, zajmująca się kaligrafią i nauką pisania od 20 lat, zapraszając do współpracy Izabelę Barankiewicz – neurologopedę, nauczycielkę, absolwentkę polonistyki (w tym projekcie odpowiedzialna za wiersze), Kamilę Piazza – doktora sztuk pięknych (autorka ilustracji w elementarzu) oraz Monikę Wojtaszek-Dziadusz – doktor habilitowaną sztuk pięknych (odpowiedzialną za projekt książki). Tak powstał elementarz, w którym każdy z jego komponentów został rzetelnie opracowany przez kompetentne w swych dziedzinach osoby, począwszy od liter, część merytoryczną, przez ilustracje, wierszyki dla dzieci oraz dobrze zaprojektowaną całość. Elementarz przeznaczony będzie dla nauczania prywatnego i domowego. Będą mogli z niego korzystać nauczyciele szkół niepublicznych i rodzice, uczący swoje dzieci w domu. Nauczanie pisania nie jest proste, dlatego do elementarza przygotowany został Podręcznik dla nauczycieli i rodziców, z którego można nauczyć się pisać pismem szkolnym, zaprojektowanym przez Ewę Landowską. Do Podręcznika dla nauczycieli i rodziców przygotowane zostały Zeszyty ćwiczeń dla dzieci i dorosłych.

Do Elementarza i Podręcznika zostały przygotowane również zeszyty ćwiczeń. Zeszyty te umożliwią naukę litery zarówno dzieciom, jak i osobom dorosłym. Zostały podzielone na dwie części: w zeszycie pierwszym będzie można znaleźć ćwiczenia liter małych i wyrazów, w zeszycie drugim – ćwiczenia liter dużych oraz zwrotów i zdań. Ćwiczenia prowadzone są równolegle z podręcznikiem. Elementarz do nauki pisania i czytania ułożony według metody nauki pisania powstał z potrzeby przywrócenia nauce pisania odpowiedniej rangi. Od dziesięcioleci obserwujemy drastycznie obniżający się poziom umiejętności pisania wśród dzieci szkolnych, a także zanikającą umiejętność nauczania pisania wśród nauczycieli. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, iż autorzy współczesnych elementarzy, kładąc nacisk na naukę czytania, nie zdają sobie sprawy z tego (lub fakt ten ignorują), że nauka pisania jest niezwykle trudna i wymagająca dla osoby nauczającej, ale zwłaszcza dla dzieci przyswajających sobie tę umiejętność. Inicjatywę podjęła Ewa Landowska, zajmująca się kaligrafią i nauką pisania od 20 lat, zapraszając do współpracy Izabelę Barankiewicz – neurologopedę, nauczycielkę, absolwentkę polonistyki (w tym projekcie odpowiedzialna za wiersze), Kamilę Piazza – doktora sztuk pięknych (autorka ilustracji w elementarzu) oraz Monikę Wojtaszek-Dziadusz – doktor habilitowaną sztuk pięknych (odpowiedzialną za projekt książki). Tak powstał elementarz, w którym każdy z jego komponentów został rzetelnie opracowany przez kompetentne w swych dziedzinach osoby, począwszy od liter, część merytoryczną, przez ilustracje, wierszyki dla dzieci oraz dobrze zaprojektowaną całość. Elementarz przeznaczony będzie dla nauczania prywatnego i domowego. Będą mogli z niego korzystać nauczyciele szkół niepublicznych i rodzice, uczący swoje dzieci w domu. Nauczanie pisania nie jest proste, dlatego do elementarza przygotowany został Podręcznik dla nauczycieli i rodziców, z którego można nauczyć się pisać pismem szkolnym, zaprojektowanym przez Ewę Landowską. Do Podręcznika dla nauczycieli i rodziców przygotowane zostały Zeszyty ćwiczeń dla dzieci i dorosłych. Podręcznik do nauczania pisma szkolnego dla nauczycieli i rodziców napisałam tak, aby ułatwić przyswojenie poszczególnych liter – dla liter małych jest to ta sama kolejność, którą mamy w elementarzu (nie licząc liter ze znakami diakrytycznymi, dwuznaków i trójznaków), dla liter dużych kolejność ta jest inna niż w elementarzu. Kolejność liter w elementarzu ułożona jest według kolejności poznawania małych liter według metody nauki pisania. Wraz z małą literą pokazywany jest jej duży odpowiednik (ale tylko w elementarzu), jednak kolejność poznawania liter dużych powinna być inna, również zależna od stopnia trudności pod względem nauki pisania. I tę właśnie kolejność prezentuję w podręczniku, a także w zeszytach ćwiczeń, które pod względem kolejności poznawanych liter są prowadzone równolegle z podręcznikiem. Ewa Landowska.

Kaligrafia przedwojenna. Elementarze polskie jest opowieścią o literze szkolnej. Opowieść ta zbudowana jest w oparciu o elementarze wydawane pomiędzy rokiem 1874 a 1937. W kolejnych rozdziałach pojawiają się ciekawostki historyczne dotyczące elementarzy oraz polskiej szkoły przedwojennej. Przede wszystkim jednak poznajemy konstrukcję litery pisanej, różnice pomiędzy literami pochodzącymi z poszczególnych elementarzy i dowiadujemy się jak to się stało, że litera szkolna z pięknego łabędzie zamieniła się w brzydkie kaczątko. Dziś w polskiej szkole nauczamy litery nieestetycznej, zawierającej błędy konstrukcyjne, uniemożliwiającej wyprowadzenie ładnego, czytelnego charakteru pisma i wręcz utrudniającej naukę pisania. Choć dziś niewielu jest w stanie wskazać kto tę literę zaprojektował, litera ta nie wzięła się znikąd. Kaligrafia przedwojenna. Elementarze polskie może również służyć jako podręcznik dla zaawansowanych i średniozaawansowanych w umiejętności pisania kursywą angielską. Można znaleźć w nim przykłady i wskazówki dotyczące kreślenia liter przygotowane przez autorkę według wzorów z omawianych w tej publikacji elementarzy.

Kiedy Ewa Landowska i Barbara Bodziony rozpoczynały pracę warsztatową, a był to rok 2006, materiały źródłowe wszelkiego rodzaju były jeszcze słabo dostępne. To właśnie wtedy deficyt takiego wydania był nadzwyczaj odczuwalny. Dziś, kiedy dostępność materiałów, zarówno internetowych, jak i wydawniczych jest ogromna, chęć wydania podręcznika rodzi się tylko z potrzeby „zapisania” pewnego rozdziału pracy nad literą obu autorek. Blisko 10 lat intensywnej pracy z ludźmi, pozwala zunifikować podstawowe zagadnienia dotyczące procesu nauki pięknego pisania, zawrzeć je w zwartej formie i oddać w dobre ręce. Piękna Litera nie jest w swym założeniu kompendium wiedzy o kaligrafii. W prostej, minimalistycznej formie nawiązuje do klasycznych podręczników kaligrafii. Fani albumowych wydań nie znajdą tu nic dla siebie. Miłośnicy pięknej klasycznej litery mogą liczyć na kilka cennych wskazówek - jak pracować z literą, gdy nie ma się możliwości uczestniczenia w zajęciach, jak unikać błędów, jak nauczyć się je dostrzegać, jak ćwiczyć. Tego wszystkiego dowiedzą się czytelnicy na podstawie dwóch krojów: uncjały oraz italiki. Planowane są kolejne części, kaligrafia bowiem to piękna historia rozwoju kultury zawarta w pięknej formie litery.