„Ewa Wysocka” – książki

Publikacja stanowi propozycję teoretyczno-metodologicznego ujęcia diagnozy resocjalizacyjnej w perspektywie pozytywnej. Autorka przedstawia założenia teoretyczne diagnozy pozytywnej w resocjalizacji oraz konstruuje jej model metodologiczny. Wychodzi z założenia, że jednym z najważniejszych czynników warunkujących efektywność resocjalizacji jest prawidłowo realizowany proces diagnostyczny powiązany z procesem wychowania resocjalizującego. Wskazuje na to, że diagnoza jest podstawą projektowania działań resocjalizacyjnych. Zakłada się, że diagnoza negatywna i pozytywna stanowią diagnozę pełną wykorzystywaną do projektowania modelu działań interwencyjnych, opartych na działaniach dwukierunkowych: eliminujących deficyty i wzmacniających potencjały. Zasadę stanowi to, iż diagnoza pozytywna jest bardziej istotna dla procesu projektowania działań interwencyjnych niż diagnoza negatywna. Diagnoza pozytywna dotyczy wykorzystania w projektowaniu czynników bezpośrednio stymulujących rozwój, polega na odkrywaniu zasobów, potencjałów i zdolności. Negatywna zaś polega na eliminacji czynników hamujących ów rozwój. Praca składa się z dwóch rozdziałów. W pierwszym przedstawiono założenia teoretyczne diagnozy resocjalizacyjnej, a w drugim jej założenia metodologiczne. W prezentowanych przez autorkę modelach (tzw. ujęcie komplementarne) zakłada się priorytetowość diagnozy pozytywnej (potencjałów, zasobów) i jedynie uzupełniający charakter diagnozy negatywnej (deficytów, zaburzeń). Rozważania dotyczące modelu diagnozy resocjalizacyjnej kończą refleksje odnoszące się do wyznaczników i specyfiki etyki postępowania pedagoga resocjalizacyjnego, pełniącego funkcję zarówno diagnosty, jak i wychowawcy wspierającego proces wewnętrznej przemiany jednostki niedostosowanej społecznie.

Proponowana publikacja stanowi drugą, uzupełniającą część monografii, dotyczącej diagnozy pozytywnej w resocjalizacji (Diagnoza pozytywna w resocjalizacji. Model teoretyczny i metodologiczny, UŚ, Katowice 2015). Autorka przedstawia w niej model diagnozy w ujęciu komplementarnym, jednak akcentującym podejście pozytywne do procesu poznania jednostki niedostosowanej społecznie. Wychodząc od ogólnych koncepcji człowieka i jego wychowania, proponuje model integralny, wielowymiarowy procesu jego stawania się oraz adekwatny do przyjętych założeń teoretycznych model diagnozy jego potencjałów. Publikacja składa się z dwóch części. Pierwsza jest rozbudowaną w stosunku do poprzedniej publikacji (2015) prezentacją założeń teoretyczno-metodologicznych diagnozy pozytywnej w resocjalizacji, zaś druga zawiera propozycje konkretnych modeli diagnozy indywidualnych właściwości i potencjałów człowieka, które należy zidentyfikować i wykorzystać w procesie wewnętrznej przemiany lub w procesie wspierania rozwoju jednostki. Druga część ma zatem wymiar bardziej praktyczny, obejmując modele diagnozy osobowości w ujęciu poznawczym i uzupełniające rozpoznanie modele diagnozy istotnych cech osobowości ważnych dla oceny niedostosowania społecznego, a także modele badania potencjału kreacyjnego jednostki wyznaczające wprost przebieg procesu rozwoju procesu stawania się człowieka. Szczególny walor metodologiczny i jednocześnie metodyczno-praktyczny tej publikacji wiąże się z przedstawieniem w aneksie konkretnych i rozbudowanych diagnoz przypadków, dokonanych z wykorzystaniem wybranych narzędzi, które mogą służyć jako przykład modelowego postępowania diagnostycznego służącego bezpośrednio diagnozie projektującej. Zaprezentowane teoretyczne podejście pozytywne do diagnozy dla potrzeb resocjalizacji wraz z jego egzemplifikacją i konkretyzacją w formie przedstawienia modelowych rozwiązań w obszarze postępowania diagnostycznego, może być przydatne w rozwijaniu świadomości metodologicznej i diagnostycznej zarówno teoretyków jak i praktyków, zajmujących się edukacją i reedukacją. Podkreślić należy, że na polskim rynku wydawniczym nie ma kompleksowego opracowania obejmującego przedmiot, założenia teoretyczne i metodologiczne, oraz propozycje rozwiązań metodologicznych (zestaw technik i narzędzi) diagnozy resocjalizacyjnej w ujęciu pozytywnym.

Książka prezentuje główne stanowiska teoretyczne i problemy praktyczne w postępowaniu diagnostycznym. Formułuje podstawowe założenia metodologiczne procesu diagnozowania w resocjalizacji, wraz z opisem modeli diagnozowania, specyficznych trudności, dylematów i zasad diagnozowania w przypadku tzw. „zjawisk trudnych”. Przedstawia podstawowy warsztat diagnostyczny pedagogiki resocjalizacyjnej z określeniem metod, technik i narzędzi diagnostycznych oraz zasad ich stosowania. Podręcznik przeznaczony jest dla wykładowców i studentów kierunków pedagogicznych, głównie resocjalizacji, a także psychologii oraz innych dyscyplin pokrewnych. Niezbędny dla pedagogów i psychologów zajmujących się zawodowo diagnozą psychopedagogiczną i resocjalizacyjną. Dzieło (...) ogarnia stan wiedzy o diagnozie i diagnozowaniu w resocjalizacji. Wydaje się ono być znaczącym wkładem w rozwój polskiej diagnostyki resocjalizacyjnej, w jej usystematyzowanie, ujednolicenie teoretyczne i metodyczne. A zatem ma także wybitne walory dydaktyczne i może z pożytkiem służyć wszystkim zainteresowanym problematyką opieki, wychowania, terapii, pomocy społecznej i resocjalizacji aktualnej i potencjalnej – z recenzji prof. Lesława Pytki.