„Freud Sigmund” – książki

Sigmund Freud (1856?1939), jeden z filarów XX-wiecznej myśli europejskiej, bez których nie byłaby ona tym, czym była, swoją psychoanalizę odnosił też na zasadzie analogii do rozległych rozważań o kulturze i religii. Niniejszy tom zawiera dwa słynne i charakterystyczne eseje temu poświęcone. Są to: Dyskomfort w kulturze (1930) i Przyszłość pewnego złudzenia (1927). Freud uważa, że kultura z samej swojej istoty służy do łączenia ludzi w większe całości, do jednoczenia ich. Odbywa się to na drodze represji, tłumienia indywidualności, narzucania powszechnych reguł. Opiera się jednak na popędzie miłości walczącym z popędem śmierci, z agresją. Kultura, choć tak opresyjna, toczy na śmierć i życie walkę o człowieka. Religia jest częścią kultury, ale szczególnie dotkliwą, gdyż swoje cele przeprowadza, oferując złudzenia. Rozpatrywana psychiatrycznie, jest nerwicą natręctw. Choć Freud mówi rzeczy dziś dla ateisty i krytyka kultury dość oczywiste, to na krytyce (lub: diagnozie) nie poprzestaje. Nie domaga się odrzucenia kultury jak później kontrkulturowi radykałowie. Bez niej bylibyśmy zdani na brutalność natury. Złudzenia trzeba demaskować, kulturowe represje łagodzić. Freud wierzy w pracę duchową nad tym. Nie mamy wyboru, musimy być kulturalni.

Antologia pism twórcy psychoanalizy, Zygmunta Freuda, którego myśl znalazła już trwałe miejsce w polskiej psychologii. Zawiera 6 rozpraw psychoanalitycznych opublikowanych w oryginale w latach 1917-1940. Oprócz przemyśleń autora dotyczących zasady przyjemności, znajdziemy tu także jego rozważania na temat analizy skończonej i nieskończonej, ego i id oraz psychologii zbiorowości, które pokazują, że Freud nie cofał się przed najbardziej nawet nieprawdopodobną konkluzją, gdy tylko sądził, że pozwoli mu ona lepiej zrozumieć przedmiot badań. Seria prezentuje wybitne prace psychologiczne – polskie i zagraniczne – które ukazały się do roku 1939. Pozycje tu należące reprezentują dorobek światowej psychologii na przestrzeni wieków, składający się na jej współczesny kształt. Seria tworzy podstawowy kanon klasyki psychologicznej, umożliwiając śledzenie rozwoju wiedzy o człowieku w jej wymiarach filozoficznych, psychologicznych i fizjologicznych. Książki opublikowane w tej grupie są przeznaczone nie tylko dla naukowych środowisk humanistycznych, ale też dla szerszego kręgu czytelników. Komitet redakcyjny serii tworzą: przewodniczący Ryszard Stachowski oraz Teresa Rzepa i Cezary W. Domański.

Dzieło Freuda zawsze odwoływało się do sztuk plastycznych i tekstów literackich - w niniejszym, X tomie Dzieł, publikujemy najważniejsze i najbardziej znane teksty poświęcone psychoanalitycznej refleksji o sztuce i literaturze.

Ósmy tom dzieł Sigmunda Freuda zawiera jego pisma metapsychologiczne. Sam Freud używał terminu "metapsychologia" - utożsamianego z "psychologią nieświadomości" - na określenie teorii zajmującej się opisem struktury, funkcjonowania i przejawów aparatu psychicznego PSYCHE nieświadomej.

Tom ten obejmuje wybór pism dotyczących procesu kształtowania się tzw. "charakteru seksualnego" i tego, w jaki sposób przejawia się on w indywidualnym życiu erotycznym i emocjonalnym.

Siódmy tom dzieł Sigmunda Freuda obejmuje wybór pism poświęconych zjawiskom histerii i lęku - sięga on zatem do samych korzeni psychoanalizy, od badania histerii zaczęła się bowiem historia psychoanalitycznej refleksji nad człowiekiem.

Szósty tom 'Dzieł' Freuda odejmuje dwie najsłynniejsze historie przypadków: znaną potocznie jako historię 'małego Hansa' pracę 'Analiza fobii pięciolatka' oraz powszechnie nazywane analizą 'Człowieka Wilka' studium pt. 'Z historii nerwicy dziecięcej'. Obie przedstawione tu historie łączy fakt, że są to analizy nerwic dziecięcych i z tego względu nawzajem się uzupełniają i wspierają.

Terapia psychiczna oznacza terapię duszy. Można by więc mniemać, że przez określenie to rozumiemy: terapia patologicznych zjawisk życia społecznego. Książka opisuje m.in.. Psychoterapię, "dziką" psychoanalizę, wprowadzenie do terapii, drogi terapii psychoanalitycznej i technikę psychoanalityczną.

W niniejszym tomie publikujemy tekst trzech najważniejszych cykli wykładów Sigmunda Freuda. O psychoanalizie pięć wykładów wygłosił Freud we wrześniu1909 roku przed audytorium amerykańskim zgromadzonym na Clark University z okazji uroczystości dwudziestolecia założenia uniwersytetu.

Wstęp do psychoanalizy to najbardziej znana, klasyczna już książka Freuda, która zapoczątkowała rozwój i popularyzację psychoanalizy jako teorii, metody badawczej i środka terapii. Zawiera cykl wykładów wygłoszonych przez autora w latach 1915 - 1917 przed audytorium składającym się z lekarzy i 'laików obojga płci', którym wyjaśniał podstawowe założenia swej koncepcji. Znając główne zastrzeżenia, jakie wobec niej wysuwano, wykłady te potraktował niezwykle poważnie, przygotowując je w postaci napisanego tekstu. W pierwszych wykładach analizuje czynności pomyłkowe i marzenia senne, udowadniając istnienie nieświadomości. Przedstawia przede wszystkim te objawy nieświadomości, które występują w życiu codziennym. Pokazuje, że nic w naszej psychice nie jest przypadkowe. Są tylko zjawiska zrozumiałe, które umiemy zinterpretować, i niezrozumiałe, których jeszcze zinterpretować nie umiemy. W dalszych wykładach autor wyjaśnia podstawy nauk o nerwicach, prezentuje również trzy zasadnicze wątki teorii psychoanalitycznej: teorię lęku, teorię libido i narcyzmu oraz teorię przeniesienia.