„Jacek Wijaczka” – książki

Wyjątkowa pozycja na temat procesów czarownic w Polsce! Profesor Jacek Wijaczka, autorytet w dziedzinie historii polowań na czarownice, ukazuje osiem przypadków poświęconych procesom o czary w XVI-XVIII wieku. Zrelacjonowane na podstawie źródeł archiwalnych, dostarczają nowych informacji o prześladowaniach czarownic w naszym kraju. W książce poznajemy dosyć burzliwe, a dotychczas nieznane, koleje życia Doroty Paluszki, mieszkanki Gniezna, oskarżonej o czary i spalonej na stosie w 1619 roku. Dowiadujemy się także, jakie lęki i obawy związane z wiarą w diabła i czarownice dręczyły mieszkańców Kaszub w końcu XVIII wieku. Co ciekawe, autor obala również rozpowszechniony mit, że ostatni stos w Europie, na którym spłonęła rzekoma czarownica, został rozpalony w Reszlu na początku XIX wieku. Wydarzenia bardziej i mniej znane. Niekiedy przyjmujące zaskakujący obrót, zawsze kontrowersyjne. Czarownicom żyć nie dopuścisz to książka, która w pasjonujący sposób przybliża procesy o czary w Polsce w czasach, gdy były najbardziej powszechne.

Podręcznik przygotowany do obowiązującej podstawy programowej z 2018 roku. „Ślady czasu” to jedyna seria, która realizuje w jednym podręczniku treści dla podstawy i rozszerzenia. Bierzemy pod uwagę zarówno potrzeby uczniów, którzy nie zamierzają zdawać matury z historii, jak i pasjonatów tego przedmiotu. Dla obu tych grup opracowaliśmy materiały, które są ciekawe i atrakcyjnie zaprezentowane. Od czasu, kiedy historii nauczano w szkole średniej w cyklu czteroletnim, zmianie uległy zainteresowania uczniów, ich przyzwyczajenia i możliwości percepcyjne. Zmienić musiał się też sposób budowania narracji historycznej, który młodzi ludzie są w stanie przyjąć, zrozumieć i wykorzystać. To wyzwanie dla autorów podręcznika, dlatego „Ślady czasu” tworzyli aktywni zawodowo nauczyciele i pracownicy naukowi. Wysoki poziom merytoryczny książki idzie w parze z przystępnością. Treści podajemy w skondensowany, ale zrozumiały sposób – po prostu wyjaśniamy, „dlaczego”. Tom drugi serii obejmuje lata 1492–1815. Nr w wykazie MEN: 1102/2/2021

Trzeci tom nowej serii obejmuje dzieje nowożytne od XVI do XVIII wieku. Zgodnie z założeniami serii, Autorzy podzielili podręcznik na trzy główne części. W części cywilizacyjnej prezentują m.in.: przemiany demograficzne, społeczne, obyczajowe, ekonomiczne, religijne, ustrojowe i estetyczne epoki. W części politycznej, uwzględniając najnowszą literaturę światową, ukazują dzieje polityczne Europy od XVI do XVIII wieku (do 1789 roku). W ostatniej części, omawiają zarówno dzieje cywilizacji pozaeuropejskich, jak i kolonizację oraz losy zakładanych kolonii. Podręcznik został napisany przede wszystkim z myślą o studentach wydziałów humanistycznych i społecznych, zwłaszcza historii, historii sztuki, kulturoznawstwa i stosunków międzynarodowych. Krzysztof Mikulski – profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, specjalista w zakresie historii nowożytnej, w tym historii gospodarczej. Od 2003 roku Prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego. Jacek Wijaczka – profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Znawca historii powszechnej nowożytnej, szczególnie dziejów krajów niemieckich w XVI?XVIII wieku oraz problematyki procesów o czary i polowania na czarownice w epoce wczesnonowożytnej.

W literaturze naukowej dotyczącej powstania dyplomacji oraz w pracach przedstawiających jej historyczne formy organizacyjne spotykamy różne znaczenia terminu „dyplomacja”. Stanisław E. Nahlik pisze, że dyplomacją nazywa się przede wszystkim pewien tor działalności państwa, która dotyczy jego oficjalnych sto­sunków z innymi krajami, a zmierza do realizacji celów, jakie sta­wiają sobie kierownicze organa władzy państwowej, a za ich po­średnictwem – klasy i grupy społeczne, których interesy i poglądy są dla tych organów miarodajne. Cele te odzwierciedlają się w po­lityce zagranicznej państwa, a dyplomacja jest orężem tej polity­ki. Z kolei w Historii dyplomacji polskiej czytamy, że „dyploma­cja oznacza zarówno działalność, jak i umiejętność utrzymywania stosunków między państwami i reprezentowania państwa przez wyspecjalizowany zespół ludzi; z kolei działalność ta, jak również umiejętność posługiwania się nią, wyraża się przede wszystkim w prowadzeniu rokowań i zawieraniu układów zgodnie z zamie­rzeniami partnerów występujących jako przedmioty działania”.