„Janusz Staszewski” – książki

Śląsk, jedna z najstarszych dzielnic państwa polskiego, przez swe położenie geograficzne stanowi pod względem strategicznym bardzo ważny obiekt. Ziemie śląskie, rozciągające się wzdłuż Odry, stanowią teren dogodny do działań zaczepnych lub dywersyjnych względem trzech państw, dla których tworzą pogranicze. W dziejach Polski, Niemiec i Czech – Odra i jej dorzecze poważną odegrały rolę jeśli idzie o działania wojenne, toteż historia wojenna Śląska wielce jest urozmaicona zarówno pod względem ludów, walczących o posiadanie tej dzielnicy, jak i pod względem celów, do osiągnięcia których przez opanowanie ziem tych zmierzano. Bezsprzecznie Śląsk był złączony węzłami przynależności plemiennej z Polską i w toku dziejów ludność jego niejednokrotnie czynem ten fakt stwierdziła. Od bohaterskiej obrony mieszczan Niemczy i Głogowa w zaraniu dziejów aż do ofiarnej walki górników śląskich w trzykrotnym powstaniu za naszych czasów, ludność miejscowa dawała dowody swej łączności z Rzeczpospolitą i swej wierności dla macierzy... „Jedną z ciekawszych prac Janusza Wiktora Staszewskiego była Przeszłość wojenna Śląska. Ta niebyt obszerna lektura pokazała jednak pewien kalejdoskop wydarzeń o charakterze militarnym, jakie rozgrywały się na tym terenie od zarania państwowości polskiej po czasy współczesne Autorowi. Już we Wstępie podkreślił on polskie korzenie tej dzielnicy, opierając się na związkach plemion śląskich z pozostałymi – polskimi. Nie był to w żadnej mierze pogląd odosobniony, jako że pamiętano o trzech zrywach powstańczych sprzed kilkunastu lat i – co zrozumiałe – akcentowano ten fakt w wyraźny sposób. Skoro po tylu wiekach ludność Śląska w drodze walki zbrojnej opowiedziała się za przynależnością do Polski to znaczyło, że te więzi plemienne gdzieś pozostały”. – dr hab. Marian Małecki Janusz Staszewski (1903–1939) – historyk, archiwista, autor prac z historii wojskowości, dziejów Wielkopolski wschodniej i biografistyki. Spis treści: I. Śląsk jako teren walk II. Okres piastowski III. Legnica IV. Zabór czeski V. Walki o tron VI. Przemarsze VII. Wielkie wojny VIII. Wiek XX Zakończenie Wskazówki bibliograficzne

Każda generacja historyków na nowo dokonuje bilansu narodowych dziejów. Prezentujemy Państwu dzieło przygotowane przez największe sławy współczesnej polskiej historiografii, autorów, których dorobek ceniony jest także na arenie międzynarodowej. Praca przedstawia spojrzenie na historię Polski począwszy od zarania państwowości polskiej aż do momentu powstania koalicji rządowej w gabinecie Kazimierza Marcinkiewicza w 2006 roku. Autorzy opisują wydarzenia z życia politycznego, przemiany w gospodarce, społeczeństwie i obyczajowości, dają barwny obraz życia codziennego Polaków na przestrzeni wieków. Ukazując miejsce Polski w ówczesnej Europie, niejednokrotnie odwołują się do ważnych wydarzeń z historii powszechnej. Publikacja prezentuje wielostronny, żywy i pasjonujący obraz historii państwa i narodu polskiego, pisany z perspektywy najwybitniejszych polskich historyków. Książka zawiera mapy, tablice książąt, królów i prezydentów Polski, indeksy oraz bogatą bibliografię.

Autor swoje zainteresowania badawcze skupiał wokół dziejów Księstwa Warszawskiego. Zginął podczas kampanii wrześniowej w wyniku odniesionych ran. W 1958 roku, dziewiętnaście lat po śmierci Staszewskiego, opublikowano po pierwszy niniejszą książkę. Zawiera ona następujące rozdziały: Napoleon, Prusy i sprawa polska u schyłku roku 1806; Powstanie armii polskiej 1806 roku; Wojska stron walczących; Wstępne działania wojenne na Pomorzu; Pierwsza wyprawa Dąbrowskiego pod Gdańsk; Zdobycia Tczewa; Zdobycie Słupska i koncentracja pod Gdańskiem; Działania wstępne pod Gdańskiem; Oblężenie Gdańska; Nieudana odsiecz Gdańska i kapitulacja twierdzy; Oblężenie Kołobrzegu; Oblężenie Grudziądza; Generał Zajączek nad Omulwią; Nad Narwią; W marszu przez Prusy Wschodnie. W prezentowanym wydaniu zamieszczono również wykaz archiwów oraz zbiorów rękopisów, źródeł i opracowań cytowanych przez autora, a także bibliografię prac Janusza Staszewskiego.

Reedycja z 1934 roku. „Położenie było fatalne. W wojsku nastroje były nie najlepsze. Żołnierz był nieopłacony, źle żywiony i źle ubrany. Przybywający z wojska francuskiego wachmistrz Dmochowski taki kreśli obrazek o stosunkach w 7. p. j. Żołnierz bezpłatny i bez subordynacji oficer nadęty jak pęcherz, a podoficer goły jak święty turecki. Informuje on też nas, iż przez 2,5 roku służby ledwo za 6 miesięcy był mu wypłacony żołd. Znaczną winę ponosi za to administracja wojskowa, gdyż płk Zawadzki skarży się ks. Józefowi, że podinspektor popisów Radziejowski nie podpisał listy płacy dla szwadronu stojącego w Głogowie (a tam był przydzielony Dmochowski), przez to na pułk wypadła mniejsza suma. Najgorzej zaś, że ludzie, pełnili służbę poza krajem i zostali bez środków do życia. Ten brak funduszów często mścił się na żołnierzach. Wiemy np. iż w 12. p. j. dla zaspokojenia pretensji fabrykanta z Kodna, Grabowskiego, użyto pieniędzy przeznaczonych na żołd, narażając żołnierzy na niedostatek”.