„Jerzy Maroń” – książki

Długo oczekiwane drugie, poszerzone i poprawione wydanie doskonałej pracy prof. Jerzego Maronia z Wrocławia. Czytelnik znajdzie tu wyczerpujące informacje na temat organizacji, uzbrojenia, taktyki, finansowania, utrzymania i dowodzenia wojsk a także opis działań wojennych na Śląsku. Wojna trzydziestoletnia w dziejach Niemiec stanowi jeden z najbardziej frapujących tematów badawczych. Skala działań i zniszczeń, porównywalna z totalnymi wojnami XX wieku, wywarła niemal magnetyczny wpływ na środowiska historyków - napisał we wstępie autor, stawiając sobie za cel kompleksowe, kompetentne ujęcie tematu. Praca zyskała znakomite recenzje. Imponuje wykorzystana baza źródłowa, przez co "Wojnę trzydziestoletnią na Śląsku" można traktować jako jedno z podstawowych kompendiów wiedzy o europejskiej wojskowości I połowy XVII wieku. Na śląskim teatrze działań wojennych pojawiły się bowiem nie tylko rodzime śląskie jednostki, lecz również wojska cesarskie, saskie, brandenburskie, szwedzkie i hiszpańskie.

„Pomieszczone w początkowych partiach książki rozważania nad istotą problemu kryjącą się za terminologiczną zasłoną faktów źródłowych, historycznych i historiograficznych stały się okazją do przedstawienia trójstopniowego modelu struktury informacyjnej Topolskiego, doskonale zilustrowanego na przykładach zaczerpniętych ze źródeł i opracowań. Bez tych błyskotliwie dobranych exemplów (Banaszkiewicz / Karłowicz, Torańska, Mączak), podkreślmy, wywody Topolskiego dla większości czytelników byłyby kompletnie niestrawne. Do kwestii pozornie wstępnych w procesie przyswajania tajników warsztatowych historyka powraca Autor wraz z podjęciem wyzwania zmierzenia się z problematyką szczególnej kategorii źródeł – piśmiennictwa pamiętnikarskiego (dzienniki, pamiętniki, autobiografie) i dokumentów osobistych (korespondencja, relacje). Od dynamiki kodów kulturowych poczynając, a na wiarygodności przekazu kończąc, z uwzględnieniem czynnika nawet nieuświadamianych wpływów zewnętrznych. Tuż obok powyższych znalazł się traktat o kategorii źródeł z nimi spokrewnionych (zwłaszcza pod względem wymogów warsztatowych ich wykorzystywania), czyli mówionych, od starego, sterowanego wywiadu prasowego począwszy po tak nagłaśnianą obecnie historię mówioną, uwzględniając wszelakie jej odmiany”. Z recenzji prof. dra hab. Mateusza Golińskiego

Bitwa dogasała. Większość wojska uciekła... Jedynie wokół księcia walczyły jeszcze dzielne niedobitki: "Sulisław, wojewoda głogowski Klemens, Konrad Kondratowic i Jan Iwanowic". Ten ostatni, pragnąc pomóc księciu w ucieczce, "przedarłszy się przez szyki bojowe wrogów, przyprowadził księciu świeżego konia, otrzymanego od książęcego pokojowca Rościsława". Na tym chwalebnym czynie rola Jana Iwanowica się nie skończyła: "Torował drogę (księciu) wśród wrogów"...