„KMIECIAK ROBERT” – książki

Komentarz został napisany przez praktyków, czyli czynnie zawodowo prokuratorów z myślą o praktykach, którzy z ustawą mają najczęściej do czynienia, bo zgodnie z jej przepisami funkcjonują. Takie założenie spowodowało, że koncentruje się on na ważnych i praktycznych z punktu widzenia każdego prokuratora kwestiach, a nie na zagadnieniach doktrynalnych. Komentarz jest jednocześnie głosem w prowadzonej aktualnie społecznej dyskusji o funkcjonowaniu prokuratury i jej znaczeniu w zwalczaniu patologii życia społecznego. Potrzeba napisania praktycznego przewodnika po Ustawie wynikała z korzyści jakie przyniosła obowiązującą od 2016 roku Ustawa Prawo o prokuraturze w stosunku do uchylonej, a uchwalonej jeszcze w 1985 roku Ustawy o prokuraturze. Ta ostatnia Ustawa była wielokrotnie nowelizowana i nie przystawała do zmienionego przeobrażeniami społecznymi dokonanymi po 1989 roku. Komentarz wprowadza wiele potrzebnych instytucjonalnie rozwiązań. Przykładowo w sposób znaczący zmienia kształt postępowań dyscyplinarnych czyniąc je ważnym narzędziami kierowania prokuraturą. Jednocześnie w tym zakresie stała się ustawa remedium na przewlekłość i anachronizm poprzednich postępowań pozwalających na unikaniu odpowiedzialności karnej i dyscyplinarnej. Z drugiej strony Ustawa znacząco ogranicza znaczenie organów samorządu prokuratorskiego czyniąc je jedynie fasadowymi instytucjami bez wielkiego znaczenia dla funkcjonowania prokuratury.

Okres niespełna trzech dekad funkcjonowania samorządu w Polsce skłania do refleksji dotyczącej jego roli w systemie politycznym naszego kraju, a także zachęca do stawiania pytań odnoszących się do potencjalnych kierunków ewolucji procesów decentralizacyjnych. Postęp w tej materii ma kluczowe znaczenie dla zachowania demokratycznego charakteru państwa, bowiem samorząd, działając na rzecz zorganizowanych korporacyjnie grup obywateli, przyczynia się do podniesienia efektywności = funkcjonowania władzy publicznej. Należy pamiętać, że w ustroju demokratycznym, obok organów administracyjnych rządowych podlegających bezpośrednio władzom centralnym i pozostających w hierarchicznym stosunku do nich, występują także inne struktury, które nie znajdują się w relacjach zależności do władz centralnych i które posiadają większą samodzielność w realizowaniu przekazanych im spraw administracji publicznej. Opis stanowi fragment Wstępu.

Istotnym warunkiem rozwoju państwa demokratycznego jest umacnianie samorządu jako zdecentralizowanej formy administracji publicznej. Porządek konstytucyjny Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na zasadzie samorządności jako jednej z podstaw obecnego modelu ustrojowego. Analizując ostatnie dwie dekady przemian, nie mamy wątpliwości, że bardzo ważnym efektem podjętej w końcu lat 80. ubiegłego wieku transformacji było uruchomienie i pogłębienie procesu decentralizacji, której egzemplifikacją jest szeroko rozumiany samorząd. W Polsce ukształtowały się wszystkie formy samorządu. Od początku reform społeczno-politycznych największe wysiłki skoncentrowano na odbudowie samorządu terytorialnego. W 1990 r. restytuowano samorząd gminny, natomiast w ciągu kolejnych lat podjęto dyskusje, a w konsekwencji prace legislacyjne nad utworzeniem samorządowego powiatu i województwa. W rezultacie z dniem 1 stycznia 1999 r. wprowadzono zasadniczy trójstopniowy podział terytorialny państwa, którego jednostkami stały się obdarzone szerokim zakresem kompetencji samorządowych gminy, powiaty i województwa. Opis stanowi fragment Wstępu