„Maksymilian Bron” – książki

Życie ludzkie to ciąg różnych wydarzeń. To, jacy jesteśmy i jak toczą się nasze losy, jest wypadkową różnych sytuacji kształtujących naszą osobowość. Niezmiennie jednak większość z nas poszukuje swojego miejsca na ziemi. Każdy z nas stanowi element układanki zwanej życiem. Ludzkie puzzle próbują każdego dnia dopasować się do siebie i znaleźć odpowiednie miejsce, by stać się częścią wszechświata i wieść szczęśliwe życie. Jednak człowiek jako mały element dużej układanki, idealnie pasuje tylko w jednym miejscu. Zdarza się, że pozornie „odpowiednie miejsce” zaczyna przeszkadzać, a to za sprawą niewłaściwych osób, które nas otaczają. Dowodzi to błędnego ulokowania siebie w tym, a nie innym miejscu. Ludzkie puzzle to historia wielkiej miłości, którą nie wszyscy mogą przeżyć. Wielu z nas przez jej brak pogrąża się w depresji i szaleństwie. To również opowieść o zbrodni i złu, które wielokrotnie zwycięża istniejące w nas dobro. Wątki dramatyczne oraz komiczne nadają charakteru książce, w której najważniejszym przesłaniem pozostaje poszukiwanie celu ziemskiej wędrówki.

Zbiór wierszy przesyconych dogłębną analizą postępowania człowieka, jego roli na ziemi, postrzegania świata i rzeczywistości. Autor dzieli się z czytelnikami swoimi spostrzeżeniami o życiu, o ludziach, miłości i pięknie, a czyni to w sposób liryczny, rozsypując słowa po kartach, układając je w zgrabne wersy i tworząc poezję.Porusza tematy ważne, wskazując naszą ignorancję na otaczający świat. Ukazuje nam to, czego na co dzień nie zauważamy, lub czynimy to zbyt rzadko patrzymy, nie widząc. Słuchamy, nie słysząc. Smakujemy, nie czując smaku. Krytykujemy, oceniamy, szukamy winnych. Gonimy za tym, czego nie mamy, szukamy ideałów, gdy obok ludzie żyją w piekle na ziemi, w odwrotności raju.Tomik skłaniający do refleksji i głębokich przemyśleń. Rozbudza wyobraźnię, wywołuje emocje i intryguje.

Na wpółświadomy. Powtarzając za sobą samym to tomik wierszy autorstwa Maksymilana Brona, w którym każdy czytelnik odnajdzie utwory skłaniające do głębszych przemyśleń. Poruszają one bowiem tematykę egzystencjalną. Część z nich dotyczy jednego z najpiękniejszych uczuć, bez którego człowiek nie nigdy nie będzie szczęśliwy – miłości. Wsparcie, wzajemne zaufanie, poczucie bliskości drugiej osoby sprawiają, że rodzi się w nas więcej odwagi do życia. Kilka liryków to typowe wyznania miłosne. Ale autor nie zapomina o innych właściwościach ludzi – podsianiu masek, pod którymi kryją się inne oblicza, czy nieustannym dążeniu do osiągnięcia sukcesu. Wszechobecny konsumpcjonizm przysłania podstawowe, a jednocześnie niezwykle ważne wartości, takie jak przyjaźń, szczerość, życzliwość. A podmiot liryczny jednego z wierszy wyznaje, że to co najbardziej boli, to samotność w pięknym ubraniu. Warto zatem zagłębić się w lekturze i uświadomić sobie, że to indywidualność jest najważniejsza, a nie kopiowanie zachowań czy poglądów.

Przedstawiamy książkę o upadku człowieczeństwa wywołanym złem otaczającego nas świata Upadku zaczynającym się w miejscu, gdzie człowiek zostaje pozbawiony największego daru – miłości. Maksymilian Bron pokazuje w swej powieści powolną degenerację człowieka, prowadzącą do szaleństwa i w końcu do tragedii. Zresztą, tragedią naznaczone jest niemal całe życie Alberta, głównego bohatera powieści. W tle przewijają się czasy dwudziestolecia międzywojennego, okupacji, „demokracji ludowej” oraz III Rzeczypospolitej. Jedynym stałym zjawiskiem jest zło i degrengolada. Autor wskazuje też źródło tego zła. W przypadku Alberta stało się nim brutalne odebranie bohaterowi powieści dwóch największych miłości życia…