„Marta Cywińska” – książki

Autorka znana już we Francji, krajach latynoskich, zakochana w romantycznym średniowieczu i przedwojennej Rumunii, uwielbiająca fantazję Wschodu, Lubelszczyzny i Podlasia, urzeczona mocą i nietrwałością świata wielokolorowych motyli, wspomagana przeświadczeniem, że jej wędrówce towarzyszy dzielny rycerz, oprowadza nas po świecie, który znamy z dzieciństwa, z marzeń i chwil zapomnienia w tym, co jest silniejsze od lęku, nieistnienia, niebytu.

Zbiór najlepszych felietonów Marty Cywińskiej, publikowanych w „Polsce Niepodległej”. Czytaj m.in.: – To Babcia uświadomiła mi, czym jest bolszewik, kim jest bolszewik. To poza zdobywaną później wiedzą historyczną słuszna podstawa, by przekonać się, kim są obecni NEOBOLSZEWICY i w jaki sposób zagrażają PRAWDZIWYM środowiskom narodowym. – Moja Francja była Francją katedr i pieśń truwerów, Francją ducha Wandei i Joanny d'Arc, a teraz jej przedstawiciel podczas obrad Rady Bezpieczeństwa ONZ śmie podkreślić, że zabijanie nienarodzonych dzieci jest prawem każdej kobiety. – W 1918 roku, po latach niewoli naród polski zaczął odbudowywać swoje państwo, a wraz z nim zdewaluowane przez zaborców poczucie własnej odrębności i godności. Odbudowywać z determinacją, która powinna być powielana i teraz. – „Bóg, Honor, Ojczyzna” tyle razy powtarzane – w wielu rodzinach nieprzerwanie, od pokoleń. W niektórych – dopiero odważnie od kilku lat. A przecież to hasło naszych ojców, którzy walczyli z czerwoną zarazą nadciągająca ze Wschodu.

Felietony Marty Cywińskiej opisują naszą rzeczywistość w sposób niewygodny dla lewicy, feministek i hedonistów. Jednocześnie pokazują konstruktywne podejście do problemów, jakie napotyka współczesny człowiek prawicy i jego rodzina. Autorka proponuje trzeźwe spojrzenie na sytuacje i tematy niepoprawne politycznie, np. współczesne dążenie do samorozwoju czy wychowanie ku antywartościom, uwypuklając zagrożenia z nich wynikające. Z lekkością i swadą prowadzi Czytelnika przez wątki przemilczane przez innych publicystów i pokazuje prawdziwe oblicze cywilizacji śmierci.

Zbiór esejów antropologiczno-literackich o kobiecości, rozumianej jako wartość psychologiczna i kulturowa (mitologiczna). Wśród tematów m.in. bestiarium oniryczne, symbolika nocy, wilka, jednorożca, kwestia kobiecości ?nadmiernej?, surrealistycznej (nadkobiecość) oraz kobiecości uwikłanej, błądzącej po meandrach świata wyobraźni, uczuć i norm, które nadają jej ramy, inspirują, straszą, zwracają w stronę świata mężczyzn i tego, co męskie.

Niniejsza książka nie wyrokuje w sposób ostateczny o ramach czasowych „nadrealizmu a la polonaise”, lecz wiedzie ku określeniu go jako metafory przemian w kulturze, literaturze i sztuce XX wieku. Pytania o zasięg wpływów nadrealizmu na poezję polską jest zarazem pytaniem o odbiorcę i kształtowanie horyzontu oczekiwań wobec nowych komunikatów artystycznych i literackich, a także inspiracją do analizy porównawczej utworów surrealistów francuskich i polskich, owocującej ukazaniem przeogromnego bogactwa wyobraźni, asocjacji, metafor i „iuxtapozycji”. (Marta Cywińska) Wartość naukową książki stanowią nie tylko nowe interpretacje znanych tekstów Jana Brzękowskiego, Aleksandra Wata, Adama Ważyka, Anatola Sterna, jak również Józefa Czechowicza i wczesnego Czesława Miłosza, czyli twórców awangardy, futuryzmu, a także – to już oryginalne, więc szczególnie ciekawe – twórców tzw. II awangardy. Wartość tę tworzy również – i przede wszystkim nowa informacja komparatystyczna. Autorkę interesuje bowiem poetycki nadrealizm polski przedwojenny i powojenny w ścisłym związku ze źródłem – surrealizmem francuskim. (Prof. Krystyna Jakowska) Publikacja jest w zasadzie pierwszą w naszym piśmiennictwie propozycją, która próbuje dać zarys dziejów nadrealizmu w poezji polskiej XX wieku, nie ograniczając się do zjawisk i nazwisk, które tradycyjnie już u nas z pojęciem nadrealizmu wiążemy, lecz starając się uchwycić ciągłość pewnych procesów zainicjowanych w latach dwudziestych. Jest to przedsięwzięcie śmiałe i jak każda próba nowatorska obciążone pewnym ryzykiem, ale inaczej nie podobna, gdy się tylko chce przeciwstawić stereotypowym ujęciom, wbrew panującej praktyce. (Prof. Jerzy Święch)