„Michelina Tenace” – książki

Kim jest Bóg? - to pytanie od dzieciństwa nurtowało umysł św. Tomasza z Akwinu. Dziś pytamy: „kim jest człowiek?”, mając przed oczami historię i różnorodną rzeczywistość, jaka nas otacza. Te dwa pytania wydają się sobie przeciwne, ponieważ wynikają z dwóch postaw uważanych za przeciwstawne. Jeśli pierwsze rodziło się w środowisku religijnym, to owocem drugiego zdaje się ateizm. Pierwsi autorzy chrześcijańscy woleli jednak zaczynać od człowieka. Bóg jest niewidzialny, poznajemy Go tylko dzięki Jego obrazowi. Jego najdoskonalszym obrazem jest bez wątpienia ten, który nakreślił On, stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo. Dlatego poznając człowieka, poznajemy Boga. Teologię Ojców Kościoła można zatem określić jako antropologiczną. Tymczasem religijni myśliciele rosyjscy zgłębiali ten temat, podkreślając inną zależność: nie można ocenić obrazu, ignorując to, kogo wyobraża. Aby poznać człowieka, należy odnieść jego istnienie do Boga. Wtedy antropologia staje się w sposób konieczny teologiczną. Książka Micheliny Tenace jest kontynuacją zgłębiania tematu przez Marka I. Rupnika SJ - Powiedzieć człowiek. Michelina Tenace proponuje syntezę badań nad myślicielami rosyjskimi i nad antropologią Ojców, przedstawiając rozważania prawdziwie trafne i aktualne.

Autorka, analizując postawy wielkich świętych (m.in. Bazylego, Benedykta, Dominika), stara się nakreślić ideał posługi przełożonego. Oprócz postaw wzorcowych porusza również problem zagrożeń związanych z tą niezwykłą funkcją. Mówi o tym, co może stać się jej karykaturą. Dotyka także kwestii skomplikowanych relacji między przełożonymi i podwładnymi, udzielając wskazówek, jak należy je budować i prostować. Czyni to, odwołując się także do tradycji chrześcijańskiego wschodu. Czytając to dzieło, odkryjemy klucz do owocnej i udanej posługi przełożonych, czyli mądrość kierowaną miłością i w miłości się objawiającą. Michelina Tenace, autorka książki Posługa przełożonych - teolog, wykładowca na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim - tym razem porusza kwestię postawy przełożonego w zgromadzeniu zakonnym. Czy w każdej wspólnocie działającej w oparciu o Ewangelię potrzebna jest osoba sprawująca władzę? Jakie zagrożenia łączą się z posługą przełożonego? Na czym polega zarządzanie wspólnotą w Kościele? - oto pytania, które stały się podstawą do rozważań zawartych w niniejszej publikacji. Głównym celem przełożonego winno być dążenie do umacniania wiary wśród członków wspólnoty, aby każdy z nich realizował się na obraz Boga w relacji z innymi. Przełożony spełnia swe zadanie wówczas, gdy odnawia pamięć zbawienia i przypomina sens obietnicy chrześcijańskiej; jest więc przede wszystkim strażnikiem życia duchowego, wzrastania i prymatu życia w Duchu Świętym. Choć nie ingeruje w życie wewnętrzne poszczególnych członków wspólnoty, musi troszczyć się, aby wspólnota była wspierana w wierności ślubom, dzięki którym każda z osób konsekrowanych zobowiązuje się dobrowolnie naśladować Pana. "Rządzenie duchowe" może okazać się źródłem pewnych pokus, ponieważ zarówno ten, kto rządzi, jak i ci, którzy podlegają owym rządom, zawsze pozostają grzesznikami. Zatem i władza, i posłuszeństwo zamiast być służbą, mogą stać się przeszkodą dla zbawienia jednych i drugich. Nieprzemyślane, pochopne decyzje przełożonego, charakteryzujące go jako człowieka niedojrzałego do sprawowania tak odpowiedzialnej funkcji, zakłócają dialog we wspólnocie, osłabiają kreatywność jej członków i tłumią w nich powołanie do służby Bogu.