„Patrick Modiano” – książki

Heart-rending meditation on people, stories and human history lost during the Second World War, from the winner of the Nobel Prize in Literature Patrick Modiano 'Missing a young girl, Dora Bruder, 15, height 1.55m, oval-shaped face, grey-brown eyes, grey sports jacket, maroon pullover, navy blue skirt and hat, brown gym shoes. All information to M. and Mme Bruder, 41 Boulevard Ornano, Paris.' Patrick Modiano stumbles across this notice in a December 1941 issue of Paris Soir. The girl has vanished from the convent school which had taken her in during the Occupation, at a time of especially violent German reprisals. Moved by her fate, the author sets out to find all he can about her. He discovers her name in a list of Jews deported to Auschwitz in September 1942 and what further fragments he is able to uncover about the Bruder family become a meditation on the immense losses of the period - people lost, stories lost, human history lost. Modiano delivers a moving survey of a decade-long investigation that revived for him the sights, sounds and sorrowful rhythms of occupied Paris. And in seeking to exhume Dora Bruder's fate, he in turn faces his own family history. 'Absolutely magnificent' Le Monde

"Encore aujourd'hui, il m'arrive d'entendre, le soir, une voix qui m'appelle par mon prénom, dans la rue. Une voix rauque. Elle traîne un peu sur les syllabes et je la reconnais tout de suite : la voix de Louki. Je me retourne, mais il n'y a personne. Pas seulement le soir, mais au creux de ces apr?s-midi d'été o? vous ne savez plus tr?s bien en quelle année vous ?tes. Tout va recommencer comme avant. Les m?mes jours, les m?mes nuits, les m?mes lieux, les m?mes rencontres. L'Éternel Retour." Patrick Modiano.

Historia Jeana Daragane`a, pisarza samotnie mieszkającego w Paryżu, zaczyna się od tajemniczego telefonu. Z mężczyzną kontaktuje się niejaki Ottolini, który twierdzi, że znalazł jego notes z adresami zgubiony jakiś czas wcześniej. Kiedy wreszcie się spotykają, Ottolini zachowuje się jak szantażysta, a do kawiarni przychodzi z intrygującą kobietą. To, kim jest jego towarzyszka - ofiarą czy wspólniczką - pozostaje największą zagadką... Książka laureata Literackiej Nagrody Nobla z 2014 roku. Proza, która zada­je pytania, nie udzielając odpowiedzi, drąży wspomnienia, igrając z pamięcią. W specyficznym dla autora świecie czas i prze­strzeń jakby się kurczą, a przeszłość i teraźniejszość przeplatają się wzajemnie, pozostawiając czytelnikowi do odkrycia wiele interesu­jących aluzji.

POWIEśĆ LAUREATA LITERACKIEJ NAGRODY NOBLA 2014! Dwanaście lat minęło, odkąd nie nazywano mnie już `Perełką`, a znajdowałam się akurat na stacji metra Châtelet w godzinie szczytu. Byłam w tłumie pokonującym na ruchomym chodniku korytarz bez końca. Jakaś kobieta miała na sobie żółty płaszcz. Moją uwagę zwrócił właśnie jego kolor, kobietę na ruchomym chodniku widziałam z tyłu. Potem szła długim tunelem, w którym widniały napisy `Kierunek Château-de-Vincennes`. Staliśmy następnie sztywno w zbitej ciżbie na schodach, czekając, aż bramka na peron się otworzy. Znalazła się obok mnie. Wtedy zobaczyłam jej twarz. Podobieństwo do mojej matki było tak uderzające, że pomyślałam, iż to ona...(fragment książki) Tak się zaczyna historia poszukiwania tożsamości, korzeni, równowagi w świecie narratorki składanym z fragmentów wspomnień na poły rzeczywistych, na poły onirycznych. Element po elemencie czytelnik ów świat poznaje, odkrywa jego cząstki, które stopniowo pozwalają sobie uświadomić, jak nieznośnie tytułowa bohaterka czuje się w swym bycie. Misternie skonstruowana opowieść noblisty, poetycka i wieloznaczna. `Idź, czytelniku, za żółtym płaszczem zauważonym w metrze, a zaprowadzi cię do krainy Patricka Modiano`. Gabrielle Rolin, Lire `Książka przepełniona nadzieją i rozczarowaniami...`. Marine Quevaine, Le Figaro `Modiano zgłębia strach i ból istnienia aż do zawrotu głowy, aż do mdłości...`. Michele Gazier, Telerama

Pour la premiere fois depuis quinze ans, le nom de cette femme lui occupait l'esprit, et ce nom entraînerait a sa suite, certainement, le souvenir d'autres personnes qu'il avait vues autour d'elle, dans la maison de la rue du Docteur-Kurzenne. Jusque-la, sa mémoire concernant ces personnes avait traversé une longue période d'hibernation, mais voila, c'était fini, les fantômes ne craignaient pas de réapparaître au grand jour. Qui sait ? Dans les années suivantes, ils se rappelleraient encore a son bon souvenir, a la maniere des maîtres chanteurs. Et, ne pouvant revivre le passé pour le corriger, le meilleur moyen de les rendre définitivement inoffensifs et de les tenir a distance, ce serait de les métamorphoser en personnages de roman.

?J'avais peur de m'endormir et de lui confier dans mon sommeil ce que je gardais pour moi depuis si longtemps : René, le chien, la photo perdue, les abattoirs, le bruit des sabots qui vous réveille tr?s tôt le matin.?

Comme son papa, Catherine Certitude porte des lunettes. Et une paire de lunettes, cela complique parfois la vie : par exemple lorsqu'elle est obligée de les enlever au cours de danse. Car Catherine r?ve de devenir une grande danseuse comme sa maman qui vit ? New York. Mais ses lunettes lui offrent l'avantage de pouvoir vivre dans deux mondes différents : le monde réel, tel qu'elle le voit, quand elle les porte, et un monde plein de douceur, flou et sans aspérité si elle les ôte. Un monde o? elle danse comme dans un r?ve?

Modiano jest mistrzem kreowania atmosfery niedomówienia, niejasności, lekkiej grozy. – „Magazyn Literacki Książki” 31 grudnia 1941 popołudniówka „Paris-Soir” opublikowała ogłoszenie o poszukiwaniach piętnastoletniej uciekinierki Dory Bruder. Po latach stare wydanie gazety wpada w ręce pewnego pisarza, który przed laty bywał w okolicy zamieszkanej przez rodziców dziewczynki. Między 25 lutego 1926, dniem narodzin Dory, a 13 sierpnia 1942, datą wywiezienia jej do obozu w Drancy, mężczyzna poszukuje okruchów życia, które pokonają zapomnienie, i emocjonalnie, acz precyzyjnie kolejno je przekazuje czytelnikowi, wprowadzając go w czasy okupacji Paryża i żółtej gwiazdy Dawida skazującej wielu na śmierć.

Comment devenir traître, comment ne pas l'etre ? C'est la question que se pose le héros du récit qui travaille en meme temps pour la Gestapo française et pour un réseau de résistance. Cette quete angoissée le conduit au martyre, seule échappatoire possible. Par ce livre étonnant, tendre et cruel, Modiano tente d'exorciser le passé qu'il n'a pas vécu. Il réveille les morts et les entraîne au son d'une musique haletante, dans la plus fantastique ronde de nuit.

Jean... Qu est-ce que tu dirais si j avais fait quelque chose de grave ? ? J avoue que cette question ne m avait pas alarmé. Peut-etre a cause du ton détaché qu elle avait pris, comme on cite les paroles d une chanson ou les vers d un poeme. Et a cause de ce : ? Jean... Qu est-ce que tu dirais... ? c était justement un vers qui m était revenu a la mémoire : ? ... Dis, Blaise, sommes-nous bien loin de Montmartre ? ? ? Qu est-ce que tu dirais si j avais tué quelqu un ? ? J ai cru qu elle plaisantait ou qu elle m avait posé cette question a cause des romans policiers qu elle avait l habitude de lire. C était d ailleurs sa seule lecture. Peut-etre que dans l un de ces romans une femme posait la meme question a son fiancé. ? Ce que je dirais ? Rien. ? Melé de pres a une affaire criminelle au début des années 1960, Jean, le narrateur de L Herbe des nuits, tente de mettre au clair les circonstances qui l ont conduit a fréquenter la bande de L Unic Hôtel a Montparnasse et une certaine Dannie dont il était alors amoureux. En recoupant ses souvenirs avec les pieces d un dossier de la brigade des m urs, il rouvre une enquete classée sans suite, dont il est vraisemblablement le dernier témoin