„Paul Robert Magocsi” – książki

Pierwsza monografia naukowa dotycząca historii Rusi Karpackiej i Karpatorusinów, w której profesor Paul Robert Magocsi, autor o olbrzymim dorobku naukowym (wśród niemal 900 publikacji jego autorstwa jest 41 książek) stawia śmiałą tezę o istnieniu czwartej narodowości wschodniosłowiańskiej. Karpatorusini nigdy nie mieli własnego państwa, lecz od wieków zamieszkiwali ziemie zwane Rusią Karpacką, które dziś leżą w granicach Polski, Słowacji, Ukrainy i Rumunii. Rozsiana po całym świecie diaspora karpatorusińska obecna jest głównie na Węgrzech, w Serbii, Czechach, Chorwacji, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. „Jakie sensy kryją się w tym tytule? Lepsze byłoby może sformułowanie: „żadnych przyjaciół prócz gór”, jednak zostało ono już wykorzystane w książce o Kurdach – innym górskim narodzie, który w ostatnich dziesięcioleciach porównywano do Karpatorusinów. Te górskie narody łączy to, że nigdy nie miały własnego państwa, zaś te państwa, w których przyszło im żyć, wywierały zwykle negatywny wpływ na karpatorusińską czy kurdyjską społeczność i kulturę. W przypadku Karpatorusinów presja asymilacyjna trwająca od XIX w. stopniowo wypychała ich z nizin i pogórza z powrotem w stronę gór, a z terenów leżących po ich północnej stronie zostali w XX w. usunięci siłą. Zatem w najlepszym razie wyłącznie góry były dla nich osłoną i schronieniem. Podtytuł wskazuje na dwa istotne elementy: kraj i naród. W kolejnych rozdziałach wykażemy, że w Europie istnieje historyczne terytorium zwane Rusią Karpacką. Nazwa i wiążące się z nią pojęcie są znane niektórym mieszkańcom tej krainy, choć nie znajdziemy jej ani na dawnych, ani na współczesnych mapach. Ziemię tę zamieszkiwali głównie – choć nie wyłącznie – Karpatorusini. Z drugiej strony, byli i są Karpatorusini żyjący – dawniej i dziś – poza terytorium Rusi Karpackiej. Mieszkają w sąsiadujących z nią krajach, na przykład w Serbii, czy też w bardzo odległych, takich jak Stany Zjednoczone i Kanada. Tematem tej książki jest zatem Ruś Karpacka (ziemia), a także Karpatorusini (naród) rozproszeni w różnych zakątkach świata. [...] Pod osłoną gór przypomina nieco podręcznik akademicki. Trzydzieści rozdziałów układa się w zasadzie w porządek chronologiczny, śledząc wydarzenia i procesy historyczne od czasów prehistorycznych do współczesności. Starałem się zachować równowagę między problematyką polityczną, społeczno-gospodarczą i kulturalną (zwłaszcza religijną). [...] Wiele rozdziałów rozpoczyna się od umieszczenia Rusi Karpackiej w szerszym kontekście krajów sprawujących rządy na jej terytorium oraz Europy jako całości. Dlatego Czytelnik będzie mógł się zapoznać z niektórymi aspektami historii Węgier, Polski, Monarchii Habsburgów, Czechosłowacji i Związku Sowieckiego”. – fragmenty Przedmowy

Niniejszy esej przedstawia dziedzictwo ukraińskiej państwowości w rozmaitych formach, które przybierała zarówno przed, jak i po deklaracji niepodległości z 24 sierpnia 1991 roku. Prezentuje także, jak mieszkańcy Ukrainy definiują siebie i swój stosunek do państwa w kategoriach etnicznej lub obywatelskiej tożsamości narodowej. Publikacja stanowi poprawioną wersję ekspertyzy przedłożonej Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości w Hadze. Paul Robert Magocsi jest profesorem na Wydziale Historii oraz na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu w Toronto. Ma w swym dorobku niemal 900 publikacji, w tym 41 książek, m.in.: Historical Atlas of Central Europe [1993/2002], A History of Ukraine: The Land and Its Peoples [(1996/2011); wyd. pol. Historia Ukrainy. Ziemia i ludzie (2017)], With Their Backs to the Mountains: A History of Carpathian Rus’ and Carpatho-Rusyns [(2015); wyd. pol. Pod osłoną gór. Dzieje Rusi Karpackiej i Karpatorusinów (2022)].

Dzieło profesora Magocsiego obejmuje opis bardzo długiego okresu dziejów ziem, na których dziś znajduje się państwo ukraińskie: od przeszłości archeologicznej, starożytnej, aż po wypadki, które rozegrały się w ostatnich latach na naszych oczach. Jest to swoista encyklopedia historyczna, bardzo erudycyjna. Budzi podziw orientacja autora w olbrzymiej i różnojęzycznej (angielskiej, ukraińskiej, niemieckiej, rosyjskiej, czeskiej i francuskiej) literaturze przedmiotu. Uwzględnia on także punkt widzenia historiografii izraelskiej (żydowskiej). Dorobek badań polskich jest wykorzystany skromniej, choć w bibliografii znajdujemy opracowania w języku polskim. Jest to praca naprawdę syntetyczna, to znaczy przemyślana przez autora, a nie posklejana z cudzych narracji. Stanowi całość podporządkowaną pewnej wizji historii, konsekwentnie realizowanej przez autora. [...] Historia Ukrainy profesora Magocsiego [... ] uznaje wszystko, co się działo na ziemiach dzisiejszej Ukrainy, za jej własną historię. Proponuje ukraiński odpowiednik tzw. historii publicznej, czyli oficjalnej i służebnej wobec potrzeb społecznych wizji dziejów danego państwa. Prawdę mówiąc jest to powielenie amerykańskiego sposobu pisania o przeszłości ziem dzisiejszych Stanów Zjednoczonych, w który włączona jest historia ludów rdzennych, zamieszkujących je przed przybyciem białych osadników. [...] – z posłowia prof. Andrzeja A. Zięby