W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę Tatarzy litewscy. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem Tatarów litewskich lub wymiennie Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów Tatarzy polscy i Tatarzy polsko-litewscy w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną
W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.
Praca niniejsza jest pierwszą w polskiej literaturze historycznej próbą całościowego przedstawienia zbrojnego konfliktu gruzińsko-abchaskiego z lat 1992-1993. Omawia nie tylko sam przebieg wojny, ale również tło polityczno-etniczne konfliktu. Pokazuje zakulisowe działania rosyjskiej dyplomacji, a także rosyjskich służb specjalnych zmierzające do zachowanie wpływów na Zakaukaziu w momencie rozpadu Związku Radzieckiego. Książka ta zapoznaje polskiego czytelnika z Gruzją lat dziewięćdziesiątych, gdy państwo to rozdzierane było wojną domową między obalonym prezydentem Zwiadem Gamsachurdią a jego następcą Eduardem Szewardnadze, a także rebeliami mniejszości etnicznych nieoficjalnie wspieranymi przez Federację Rosyjską. Autorzy przedstawiają wysiłki prezydenta Szewardnadzego do zachowania niepodległości Gruzji w sytuacji, kiedy to niewielkie państwo kaukaskie, przy obojętności zachodnich sojuszników musiało zmierzyć się w Abchazji i Południowej Osetii z potęgą odradzającej się Rosji... Spis treści: • Wstęp • I Abchazja w starożytności i średniowieczu • II Abchazja pod rosyjskim panowaniem • III Abchazja w ramach ZSRR • IV Gruzja na progu niepodległości • V Burzliwe początki niepodległej Gruzji • VI Zbrojny konflikt gruzińsko-abchaski w latach 1992–1993 • VII Abchazja w latach 1994–2008 • VIII Front abchaski w wojnie gruzińsko-rosyjskiej 2008 roku • IX Abchazja po wojnie gruzińsko-rosyjskiej 2008 roku • Zakończenie. Perspektywy abchaskiej niepodległości • Aneksy • Spis map i schematów • Bibliografia Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie) jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W latach 1996-1997 był przedstawicielem Ministra SZ RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji i na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych państw WNP, a także wokół dziejów Tatarów zamieszkujących dawne, polskie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych oraz trzech książek. Tomasz Borawski (ur. 1987 r. w Warszawie) jest z wykształcenia historykiem i prawnikiem. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii i na Kaukazie. Jest autorem kilku artykułów poświęconych zbrojnemu konfliktowi gruzińsko-abchaskiemu, które ukazały się w takich czasopismach, jak: „Arcana”, „Pro Georgia” i „Biuletyn Bezpieczeństwa Narodowego”.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro