„Piotr Szewc” – książki

Zielony Anioł i inne oktostychy

Miejsce Piotra Szewca to nowe wiersze uznanego poety, prezentowane w serii „mozaikowej”. W nowym tomie fascynuje różnica między rzeczywistością artystycznie przetworzoną a tym, co można by nazwać światem ludowości bądź wsi. Szewc przetwarza w wierszach wspomnienia z dzieciństwa, odnosi się do ważnego dla siebie dziedzictwa – miejsca, z którego pochodzi, powraca do doświadczeń młodości spędzonej w Zamościu. Próbuje odpowiedzieć sobie samemu i czytelnikowi na pytanie, co oznaczają w jego pisarstwie takie zagadnienia, jak „ludowość”, „wieś” czy „folklor”. Jest kontynuatorem takich poetów jak Tadeusz Nowak czy Jerzy Harasymowicz - wyrasta z tej samej tradycji poetyckiej. Andrzej Zawada napisał o poezji Szewca, że poeta „znalazł dla wypowiedzenia swojej wiedzy własną dykcję, rozumiejąc literaturę jako medium minionych pokoleń”.

Zbiór najnowszych wierszy, pisanych przez Piotra Szewca w latach 2018–2019, w którym dominuje nastrój ocalającej liryki utraty i medytacji o zmienności świata. Składa się z 50 intrygujących wierszy o różnorodnej tematyce, zawiera wątki związane z podzamojskim dzieciństwem autora, przywołuje wiejskie pejzaże, szkołę, klimat schyłku lat sześćdziesiątych. Ale nie jest to tylko rzecz o jednym miejscu i jednej rodzinie – to opowieść, bardzo żywa, przywołująca dawny świat, ale i podróże i przyjaźnie. Jest to też rzecz o przedmiotach, naturze, o rozdarciu między byciem (pojawianiem się) na prowincji i powrotach do wielkiego miasta, gdzie musi wystarczać pamięć.

W nowym cyklu utworów lirycznych Piotr Szewc opisuje pozornie zwyczajne zdarzenia uważnie i rzeczowo, z czułością i dyskrecją, bez artystycznej ostentacji. Nie lekceważy najmniejszego sygnału płynącego ze świata, znaku ze strony życia. Pisarz nie przestał i tu być prozaikiem – jego teksty oscylują między opowiadaniem i medytacją. „Wracam lub nie mogę odejść. Zmienił się pejzaż znajomych miejsc, odeszli ludzie, a bez nich mój prywatny świat przestał być pełnią. Piszę z poczucia wielkiego braku, utraty, wiersze mają ten stan uczynić mniej dotkliwym. Przybliżyć oddalone, zatrzymać znikające”. – Piotr Szewc