„Tomasz Kunz” – książki

Druga pozycja ukazująca się w serii Inventio. Antropologia Tworzenia Krytyka Genetyczna Interpretacja to wieloautorska monografia, ujmująca, od różnych stron, fenomen procesu twórczego Tadeusza Różewicza. Pierwsza część książki poświęcona jest temu, jak Różewicz teoretyzuje i tematyzuje zagadnienie kreatywności, tworzenia, procesualności. Część druga skupia się na konkretnych dokumentach, będących zapisami czy śladami twórczego działania autora Niepokoju: brulionach wierszy i opowiadań, a także zapiskach czynionych na egzemplarzach książek. Całość domyka część trzecia tutaj w centrum uwagi są planowane, lecz niezrealizowane utwory Różewicza, a także, zawarte w jego twórczości, obrazy tekstoklazmu, czyli niszczenia utworów przez artystę-destruktora. W ten sposób książka poświęcona procesowi twórczemu Tadeusza Różewicza znajduje punkt dojścia w rozważaniach o procesie niszczenia.

Idea niniejszego tomu, dla którego bezpośrednim pretekstem stały się siedemdziesiąte urodziny autora Tekstowego świata, narodziła się w gronie badaczy z krakowskiej polonistyki. Do udziału w przedsięwzięciu zaprosiliśmy najbliższych współpracowników z Katedry Antropologii Literatury i Badań Kulturowych oraz wszystkich tych, którzy napisali pod kierunkiem Ryszarda Nycza swoje doktoraty. Pewną wariację w stosunku do przyjętej konwencji prac ofiarowanych wprowadzają trzy rozmowy z Jubilatem. Zawierają one cenny autokomentarz, pozwalają lepiej zrozumieć jego drogę intelektualną, kreślą ideowe, biograficzne i anegdotyczne tło. Pozostałe teksty zamieszczone w książce choć formalnie nie posiadają dialogowej postaci są również w zdecydowanej większości świadectwem bezpośredniego spotkania z myślą autora Sylw współczesnych. ze Wstępu

Składające się na książkę eseje poświęcone pięciu wybitnym współczesnym polskim pisarzom Witoldowi Gombrowiczowi, Tadeuszowi Różewiczowi, Mironowi Białoszewskiemu, Rafałowi Wojaczkowi i Marcinowi Świetlickiemu łączy problematyka relacji między rzeczywistością empiryczną a literaturą, ujęta w perspektywie jednostkowego doświadczenia podmiotowego. Przedstawione analizy, ukazujące rozmaite strategie uobecniania się ja autorskiego w tekście literackim, odzwierciedlają przekonanie wspólne wszystkim bohaterom książki, że literatura choć ma swoją odrębną, językową naturę staje się niekiedy uprzywilejowaną, a nawet jedyną możliwą, formą istnienia, pozwalającą ujawnić, ukształtować i utrwalić to, co w porządku życia ulega nieuchronnej zatracie. Więcej niż słowa to zatem także, a może przede wszystkim, bezwarunkowa pochwała pisania (literackiego i krytycznego) jako praktyki egzystencjalnej, której stawką jest nie tyle mniej lub bardziej udane językowe przedstawienie, ile nadanie znaczenia oraz formy choćby tymczasowej i fragmentarycznej własnemu życiu.