„Witold Wedecki” – książki

Pamiętny 17 listopada 2013 roku w pociągu relacji Gliwice - Bytom, na wprost mnie eteryczna piękność w sukience podkreślającej kibić. Uwagę zwróciła orientalna uroda i niepokojąca młodość, żeby nie rzec nieletniość. Ogólnie wiadomo, że wielka uroda odmładza. Dziewczyna czarniawa, o smagłej cerze i wypukłych skułach, i mocno skośnym spojrzeniu. Delikatnie podkreślone usta, wysokie łęki brwi jak gdyby w zadziwieniu, długie włosy upięte w koński ogon, bez mała niebiesko krucza, bo tak niebieski odcień uzyskują wyłącznie bruneci. W takiej czerni można się utopić. Zagrały zmysły: oryginalna, w rozkloszowanej sukni uniesionej powyżej kolan. O takich powiadają: apetyczna. Cisnęły się nieskromne skojarzenia, nawet trawestacja tytułu znanej powieści "Między ustami a brzegiem pucharu". Niby ni przypiął, ni przyłatał, a wrażenie silne. Pełna kompozycja.

Tytułowe romanse są pretekstem do ukazania fermentu towarzyszącego śląskim środowiskom twórczym w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Książka ma kompozycję wzorowaną na witrażu – kontrastujące ze sobą impresje różnych wielkości i odcieni, od refleksyjnej prozy poetyckiej po soczysty język młodych ludzi, komponują się w barwny obraz lokalnego środowiska, a równocześnie przenikliwie prawdziwy obraz Polski tamtych czasów. Witold Wedecki urodził się w 1944 roku w Wilnie, mieszka w Gliwicach. Jest architektem, zajmuje się także grafiką i malarstwem. Jako pisarz debiutował w latach siedemdziesiątych. Opublikował zbiór wierszy Uczty (1970) oraz powieści Bielsze od czerni (1995), Wejście i wyjście (2000), Klęski i nadzieje (2001), Wolni (2003), Czarne Rondo (2006).

Tentamer albo zbrodnia Ikara - sam tytuł tłumaczy treść zawierającą problem wynarodowionego młodego człowieka, który wrócił do kraju jako repatriant na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych i ma trudności adaptacyjne. W powieści opisane są perypetie z wrastaniem w nowe środowisko, konflikty towarzyskie, przypadkowe romanse i spory na tle politycznym. Refleksja o przeszłości przeplata się z teraźniejszością. Wybuchowy temperament przysparza bohaterowi nieporozumień. Stąd też odwołanie do mitu o Dedalu i Ikarze, odwołanie do zbrodni nieposłuszeństwa wobec ojca. Reminisencje - mądry Dedal i narwaniec Ikar, który nie usłuchał rad ojcowskich, w konsekwencji spotkała go kara: roztrzaskał się o skały. Stąd zbrodnia Ikara, jako przestroga dla Tentamera, a w rezultacie: akceptacja, pogodzenie się z losem i z tym, co zastał w nowej rzeczywistości.