Amandine. Pragnienie miłości

Gdy tylko otworzyłam paczkę z „Amandine”, od razu wiedziałam, że to będzie coś, co lubię. Już w samej okładce się zakochałam, zdecydowanie wyróżnia się na tle innych. To, co zaś dostałam w środku, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

Tytułowa Amandine to młoda kobieta, której życie od dzieciństwa nie rozpieszczało. Poznając Ethana myślała, że w końcu los się odwrócił i zazna upragnionego szczęścia przy boku ukochanej osoby. Widziała w nim wybawienie, a przede wszystkim kochającego mężczyznę, który dosłownie przychyli jej nieba. Niestety jej małżeńska sielanka nie trwała długo. Osoba, która zapewniała ją o swoim głębokim i prawdziwym uczuciu, stała się okrutnym katem, znęcającym się nad nią nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Jej koszmar rozgrywa się każdego dnia, a sposoby karania stają się coraz dotkliwsze i brutalniejsze. Jednak najgorszy jest fakt, że Amandine nie może od tego wszystkiego uciec. Po którejś próbie ucieczki Ethan posuwa się nawet do tego, że pod skórą wstrzykuje jej lokalizator, aby jeszcze bardziej ją kontrolować i wybić z głowy głupie pomysły. Jednak pewnego wieczoru nadarzyła się możliwość przerwania tego koszmaru. Amandine znalazła w sobie siłę i wole walki, aby spróbować raz jeszcze i zmienić swoje dotychczasową egzystencję. Opuściła znienawidzony dom i rozpoczęła swoją drogę do upragnionej wolności i niezależności. Nie jest to łatwa walka. Umęczona i ranna mdleje przy pustej drodze, pośrodku niczego. My jako czytelnicy dokładnie w tym momencie ją poznajemy.

Z pomocą rannej nieznajomej dziewczynie przychodzi Evan, który po licznych zdradach swojej byłej żony, uciekł i zaszył się na pustkowiu, aby hodować m.in. Strusie. Doskonale wie o tym, że nie musi tego robić, gdyż dobrze ulokowane wcześniejsze inwestycje zapewniają mu wystarczające fundusze, aby nie musiał ciężko pracować. Opieka i doglądanie tych wielkich ptaków zmusza go do codziennego wstawania i daje mu powód do dalszego życia. Mimo upływu trzech lat emocje związane z postacią byłej żony nadal nie opadły i nie może ruszyć ze swoim życiem dalej. Czy tym dwojgu uda się pokonać swoje demony z przeszłości? Czy mają szansę ponownie pokochać i być kochanym? Jeżeli Was to zainteresowało, na pewno odpowiedzi znajdziecie w lekturze.

„Amandine. Pragnienie miłości” to bardzo emocjonalna książka o prawdziwej potrzebie miłości. Każdy z nas jej szuka i o niej marzy. Autorka poruszyła w swojej historii trudny temat przemocy fizycznej i psychicznego znęcania. Amandine do tego stopnia przytłoczona i osaczona przez męża, nie potrafi siebie zaakceptować. Uważa się za grubą i brzydka, mimo iż wszystkie żebra można policzyć gołym okiem. Wzmianki przewijające się w tekście o jej dzieciństwie i młodości wzbudzają prawdziwy smutek i współczucie. Wykreowanych głównych bohaterów nie da się nie lubić, moje serce zdobyli zdecydowanie. Dodatkowo autorka, mimo ciężkiego tematu napisała całą powieść w przyjemny i co najważniejsze w przystępny sposób, dzięki czemu książkę praktycznie się połyka. Szczerza Wam ją polecam.

Dwoje zranionych przez los ludzi i ich przypadkowe spotkanie. Ciekawe, jak wpłynie na ich wzajemne relacje? Czy los będzie im sprzyjał i pozwoli zapomnieć o traumatycznej przeszłości i z nadzieją patrzeć w przyszłość? Czy będę w stanie wyzwolić się z pęt wspomnień, aby z czystą kartą rozpocząć nowe życie? Przekonajcie się sami, wybierzcie się w daleką i sentymentalną podróż z Amandine. Zapewni wam miłe i przyjemne chwile, pozwoli na chwilę oderwać się od trosk dnia codziennego ...

Amandine ucieka od męża tyrana, który od lat dręczył ją psychicznie i fizycznie. Była dla niego zabawką, która na każde skinienia musiała zaspokajać jego wszelkie potrzeby. Musiała mu służyć i być jego ozdobą, najlepiej o nic nie pytając. Uważał, że za bogactwo, jakie jej ofiaruje, powinna być mu dozgonnie wdzięczna. Była zamknięta w złotej klatce, z której nie miała prawa nigdzie wyfrunąć. Jednak szala koszmaru się przelała i Amandine uciekła z domowego piekła. I tak przypadkiem trafiła na Evana, który też leczył ból po zdradzie żony. Uciekł do Australii, gdzie postanowił rozpocząć nowe życie i zapomnieć o byłej żonie.

Ich przypadkowe spotkanie zaważy na ich przyszłości, tylko czy będą razem? Czy dwie zranione dusze będą potrafiły stworzyć szczęśliwy związek?

Amandine. Pragnienie miłości to historia o krzywdzie wyrządzonej przez bliskich i próbie zapomnienia o nich. Ciepła i sympatyczna powieść o nadziei na odnalezienie prawdziwej i szczerej miłości, spełnieniu marzeń i pragnieniu bycia szczęśliwym. Autorka uzmysławia nam, że zawsze trzeba mieć nadzieję, że wcześniej czy później ta prawdziwa miłość nas nie ominie. Każdy na nią zasługuje. To, że czasami trafiamy na niewłaściwych ludzi, nie oznacza, że za wszelką cenę musimy poświęcić swoje szczęście, tylko, aby przy nich trwać. Nikt nie ma prawa krzywdzić drugiej osoby i nie powinniśmy dawać na to przyzwolenia. O szczęście trzeba walczyć i odważnie kroczyć ku lepszej przyszłości.

Powieść czyta się szybko i przyjemnie, chociaż nie brakuje w niej smutku, bólu i krzywd. Jest delikatna i subtelna, cała historia Amandine i Evana jest pokrzepiająca i napełniająca serca nadzieją i ufnością. A wszystko dzieje się w pięknym miejscu, które tylko potęguje nasze doznania i wyzwala uśpione zmysły.

Świetnym zabiegiem jest stosowana coraz częściej przez autorów prowadzona dwutorowo narracja. Poznajemy całą historię z punktu widzenia Amandine i Evana. I od razu zauważamy, jak spojrzenia kobiety i mężczyzny różnią się, jak inaczej pojmują określone sprawy, jak inną mają mentalność i przeżycia. Przez to odczucia czytelnika są wzbogacone i może wyrobić sobie obiektywne spojrzenie na postępowanie bohaterów.

Czy ta powieść mnie czymś zaskoczyła? Nie będę ukrywać, że od pierwszych stron przewidywałam, jak rozwinie się akcja i przyznam, że autorka w żaden sposób mnie nie zaskoczyła. Brakowało mi nieprzewidywalności, napięcia i większych emocji. Liczyłam bardzo na większe zagłębienie się w przeżycia bohaterów, przecież tak wiele w życiu wycierpieli. A tego mi zabrakło, bardzo pobieżnie dotykamy sferę ich przeżyć, emocji, zmagań się z przeszłością, wewnętrznej walki z demonami przeszłości. Delikatną namiastką tego są wspomnienia Amandine, ukazanie trudnych chwil i momentów z przeszłości. Ale to za mało jak na taką historię.

Ale to nie znaczy, że nie warto sięgnąć po tę powieść. Polecam, ciepła i serdeczna, porusza istotne życiowe prawdy, pozwala z nadzieją patrzeć w przyszłość. I przede wszystkim miło się spędza czas w towarzystwie tej znakomitej pary. Bywały chwile, że miałam ochotę zamienić się z Amandine miejscem ...

Amandine. Pragnienie miłości... Przyznaję, że naprawdę dobrze mi się ją czytało!

Akcja dzieje się w Australii, a główny bohater hoduje strusie! To takie inne od większości książek jakie czytałam, bardzo na plus! Chociaż mogłoby być więcej samej Australii, żeby jeszcze bardziej poczuć ten klimat :)

Sama Amandine to kobieta...złamana, mocno skrzywdzona. Udało jej się uciec od toksycznego męża i musi się ukryć.

Evan również został zraniony, on również uciekł. Na inny kontynent. Właśnie w Australii znalazł swój azyl i mieszka tam od kilku lat.

Jak łatwo możemy się domyślić, ta dwójka będzie miała szansę uleczyć siebie nawzajem. Jednak kobieta wciąż czuje się jak w niewoli, wciąż od kogoś zależna. Bardzo mi się podobało to, że postawiła na siebie, zawalczyła.

Książka ma też niestety spory minus. Zakończenie dzieje się zbyt szybko, zbyt nagle, zabrakło jakichś...z 50 stron? Wiele wątków zostało mocno skróconych, a szkoda, bo jest naprawdę spory potencjał! :)

„Wtedy mnie złamał. Stałam się mechanicznym robotem, seksualną zabawką, workiem treningowym. Stałam się wszystkim tym, czego oczekiwał ode mnie mąż”.

Amandine jest młodą kobietą okrutnie doświadczoną przez życie. Evan to odludek, po bolesnych doświadczeniach ze swoją żoną, która notorycznie go zdradzała, zamieszkał na całkowitym pustkowiu. W pewnym momencie ich drogi krzyżują się. Obydwoje przeszli bardzo dużo, pogubieni, niepewni, boją się kolejnego odrzucenia, bólu. Czy będą wstanie ponownie zaufać? A może uda im się stworzyć coś więcej? Koniecznie sprawdźcie, emocje gwarantowane!

Akcja powieści toczy się w Australii, zaskakuje i głęboko porusza. Mamy czasy współczesne i liczne powroty, wspomnienia Amandine do jej bolesnej, dramatycznej przeszłości. Autorka snuje swą opowieść w sposób bardzo płyny i lekki. Jest mocno, szczerze, boleśnie, brutalnie, bez zbędnego słodzenia. Czytanie było przyjemnością i dużą dawką emocji. Narracja prowadzona jest naprzemiennie z perspektywy naszych bohaterów. Dzięki czemu doskonale widzimy co mają w sercach, o czym myślą, czym się w życiu kierują. Obserwujemy ich strach, niemoc, wątpliwości. Widzimy jak stopniowo nawiązuje się między nimi nic porozumienia, wzajemnej fascynacji, pożądanie. Dostrzegamy uczucie, które zaczyna ich łączyć. Polubiłam oboje, jednak to Evan skradł moje serce - niesamowity facet.

Powieść przykuła moją uwagę, całkowicie mną zawładnęła. Losy bohaterów, zwłaszcza Amandine głęboko mną poruszyły. Ta dziewczyna przeszła piekło na ziemi. Jej ukochany okazał się potworem bez serca, zniewolił ją, odgrodził od świata, znęcał się nad nią fizycznie i psychicznie. Gwałty, liczne poronienia, próby samobójcze, restrykcyjna dieta, bulimia. Czy po takich przeżyciach dziewczyna będzie wstanie normalnie żyć? Pani Anett bardzo trafnie, szczerze i z dużą empatia ukazała zmagania Amandine ze sobą, swoimi koszmarami, nieustannym strachem, próbę jej powrotu do normalnego życia. Wie, jest w pełni świadoma, że jej mąż nie odpuści będzie szukał jej tak długo, aż ją znajdzie. Ona jest jego własnością. Toksyczna miłość, bezwzględne posłuszeństwo, mafia, ogromne pieniądze za które można kupić wszystko i wszystkich. Brak samoakceptacji, głęboko zakorzenione niskie mniemanie o własnej wartości, przekonanie o złym, odpychającym wyglądzie.

Wciągający romans i bardzo dobra powieść obyczajowa w jednym. Powieść niesie nadzieję, otuchę. Jest takim światełkiem w tunelu, że w końcu kiedyś zaświeci słońce i będzie lepiej, bezpiecznej, normalnie. Zakończenie zaskoczyło mnie i wywołało szczery uśmiech. Polecam :) Tatiasza i jej książki :)

"Amandine" jest debiutem literackim autorki. Bardzo podoba mi się okładka. Te ogniste kolory idealnie pasują do treści książki. Najbardziej uroczym elementem wbrew pozorom, nie jest jednak okładka. Pierwszą rzeczą którą zauważyłam przy kartkowaniu książki, przed jej przeczytaniem, były urocze sygnaturki kangurów przy każdym nowym rozdziale. Są niesamowite, idealnie wpasowują się w klimat Australii 😍😍

Książka opowiada historię Amandine, młodej dziewczyny, która po stracie rodziców zamieszkała z dziadkami. Nie znalazła w ich domu szczęścia. Uciekła i postanowiła zacząć wszystko na nowo. Czytając tę książkę, na pierwszy plan wysuwa się potrzeba bliskości i bezpieczeństwa dziewczyny. Nie zaznała ich w życiu wiele. Mąż znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie, jednak ona wiernie przy nim trwała. Robiła wszystko, aby go zadowolić. Jednak to wszytko było za mało. Tematyka tej książki nie jest łatwa. Pobicia, gwałty, kłótnie, krzyki i ta wszechogarniająca bezsilność. Liczne poronienia dziewczyny, która za wszelką cenę chciała urodzić mężowi-potworowi dziecko, bardzo wzruszają i czynią bohaterkę książki bliższą czytelnikowi. Jej małe i wielkie dramaty każdego dnia sprawiły, że zaczynamy doceniać spokój naszego życia i miłość naszych bliskich. Odnoszę wrażenie, że mottem przewodnim książki jest hasło: "po burzy, zawsze świeci słońce". Spotyka Ona na swojej drodze anioła - Evana. Kolejny mężczyzna w życiu młodej kobiety, nie może być przypadkowy. Skleja on kawałek po kawałku, roztrzaskany świat Amandine. Daje nadzieję na lepsze jutro. Książka porusza ważną kwestę, jaką jest bulimia dziewczyny. Mimo, iż wie, że źle robi, nie potrafi tego powstrzymać.

Mimo trudnej tematyki, książka napisana jest lekko. Bardzo szybko się ją czyta i zżywa z bohaterami. Retrospekcje, w których poznajemy przeszłość tytułowej bohaterki, są dobrze napisane i rozłożone w czasie. Czytając ją, czuje się swobodę wypowiedzi autorki. Wątek romantyczny jest dobrze zaplanowany. Co do wątku z mężem Amandine w roli głównej, bardzo żałuję, że nie został on bardziej rozwinięty. Liczyłam na więcej akcji, skoro należał do elity mafii. Pod koniec odniosłam delikatne wrażenie, jakby akcja za szybko szła naprzód. Całość jest bardzo fajna i przyjemna w odbiorze. Mimo, iż dziewczyna wiele w życiu wycierpiała, na końcu ścieżki czekał na nią ktoś, kto zaofiarował jej za te wszystkie krzywdy swoje serce.

Człowiek jest istotą wrażliwą, czy dotyczy to sfery emocjonalnej, która jest krzywdzona, czy fizycznej. Nie jest skałą, której odebrane zostały uczucia, nie jest skorupą pozbawioną emocji i empatii, a jednak mimo to niektórzy potrafią podnieść rękę na bezbronną istotę, która ze wstydu nie potrafi zaprotestować, czy też poprosić kogoś o pomoc. Takie osoby są łatwe do zastraszenia. Oprawca czuje się niesamowicie silny, potężny i bezkarny, a to jest w tym wszystkim najgorsze. Kruche i przerażone zaczynają się przyzwyczajać do czegoś, co wydaje się nam niepojęte. Przemoc staje się ich chlebem powszednim, a każdy jej wybuch, nawet najbardziej brutalny sprawia, że to ofiara czuje się winna. Bierze na siebie grzechy oprawcy. Dlaczego? Wcześniej taki nie był. Musi więc robić coś źle, a to przytyła, źle się ubrała, nie tak odezwała, dom nie jest tak czysty jak zazwyczaj, bo się pochorowała. Czy taka jest prawda? Manipulacja i siłą, z którą jest tłamszona sprawia, że przestaje dostrzegać, że dookoła panuje inne życie. Bez przemocy. Czasami frustracje nawarstwiają się tak długo, naciskając coraz mocniej, że ofiara przemocy zaczyna się buntować, a w efekcie bronić. Jak to się zazwyczaj kończy? Opcje są dwie: tragicznie lub szczęśliwie.

„Łzy same ciurkiem pociekły mi po policzkach. Płakałam bezgłośnie, doskonale nauczyłam się tej sztuki. Nigdy z moich ust nie wyszedł szloch, choć w środku się gotowałam. Tylko na początku sobie na to pozwalałam, później już wiedziałam, że lepiej pozostać cicho”.

Z przemocą bywa tak, że ludzie, którym ufamy, są nam najbliżsi potrafią najmocniej skrzywdzić. Zakochany człowiek widzi świat w różowych barwach, często nie dostrzega pierwszych sygnałów mówiących o tym, że coś jest nie tak. Stąd też często słyszymy, że sprawca taki nie był, że nagle się zmienił, a co jeśli tylko tak dobrze się maskował? Co jeśli stracił siły ku temu, aby każdego dnia zakładać na twarz maskę? Mroczna natura człowieka w końcu dojdzie do głosu, prędzej czy później wzbierze na sile na tyle, że pokona wszelkie opory. Zakochana kobieta dostrzega w partnerze tylko dobro, kieruje się uczuciami, które na początku zawsze są górnolotne, a później zmieniają się w rutynę, a następnie strach przed samotnością. Depresyjne myśli, które mówią nam o tym, że już nic dobrego nas nie spotka. Wspólne życie nie zawsze jest usłane różami, zdarzają się kłótnie, niedopowiedzenia, ale relacje się naprawia, jeśli jest, co łatać. Co zrobić jeśli uczucie się wypali, a pozostanie jedynie przemoc?

„Była seksowna, mimo siniaków, ale zupełnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Roztaczała wokół siebie taką aurę tajemniczości, aż miałem ochotę poznać każdą myśl, która przebiegnie przez jej śliczną główkę”.

Książkę, którą dziś Wam przedstawiam „Amandine. Pragnienie miłości” jest debiutem polskiej autorki piszącej pod pseudonimem Anett Lievre. Jest to pozycja, którą bez zwątpienia mogę opisać jako coś niezwykłego i ciekawego. Akcja książki rozgrywa się w Australii, spod przewracanych stronnic odczuwałam piaszczyste podłoże, gorące słońce, chłodne noce i lekkie powiewy wiatru. Poczułam się tak, jakbym była tam wspólnie z bohaterką, poruszając się za nią, jak cień i przeżywając wszystkie złe i dobre chwile.

„Poczułem, jak pokiwała głową przyciśniętą do mojej szyi. Jej przyspieszony oddech powoli się wyrównywał, owiewając mi skórę, aż dostałem gęsiej skórki. To było tak cholernie zmysłowe”.

Główną bohaterką książki „Amandine. Pragnienie miłości” jest tytułowa Amandine, kobieta, której życie nie wygląda tak szczęśliwie jak miało. Już od wczesnych nastoletnich lat, kiedy uciekła z domu pełna nadziei na lepszy los i godne życie poznała czarującego chłopaka. Pierwsza, jakże silna miłość uderzyła do głowy niczym dobry szampan przytępiając zmysły. Była pewna, że to właśnie to. Wchodziła w dorosłość z młodym mężczyzną, którego kochała. Zakochani się pobrali i wspólnie wiedli dobre życie, jednak wszystko, co piękne zbyt łatwo może się skończyć. Zaczęły się problemy, którym wcale nie było tak łatwo sprostać. Agresja zaczęła narastać i okazuje się po raz kolejny, że duże pieniądze szczęścia nie dają.

„Klnę się na Boga, to nie było zamierzone, ale kiedy już nasze usta się spotkały, nie mogłem przestać. Jej delikatne wargi kusiły swoją miękkością, a mokre wnętrze zapraszało, żeby go spróbować”.

Amandine cierpiała, była bita poniżana, tłamszona psychicznie, a także fizycznie. Dawne uczucie i szacunek do drugiego człowieka zniknęły gdzieś bez powrotnie. Żona stała się pustym, nic nie znaczącym wyrazem równoznacznym z workiem treningowym. Kobieta, której iskra zdawała się wypalić miała w końcu dość, zaryzykowała wszystko i się postawiła oprawcy. Odeszła, no może uciekła, ale dla niej to znaczyło dokładnie to samo. Była wolna.

„Objąłem swoją kobietę, by w końcu ją pocałować. Zanurzyłem dłoń w jej mokrych włosach, z których ściekała ciemna farba, barwiąc biały podkoszulek. Lekko rozchyliła usta, dając mi przyzwolenie na pieszczoty, więc nachyliłem się i złączyłem nasze wargi. Dreszcz podniecenia przebiegł mi po kręgosłupie, gdy wydała z siebie zduszony jęk i wtuliła się ufnie w moje ciało”.

Ucieczka nie należała do łatwych, ani przyjemnych, a strach przed pojmaniem nie należał do dobrych doradców. Determinacja Amandine sprawiła, że zawędrowała aż na australijskie prerie, gdzie została uratowana przez człowieka, któremu jej los nie pozostał obojętny. Evan znalazł ją nieopodal swojego domu, do którego przeniósł się, aby odzyskać spokój po rozwodzie. Była żona dotkliwie go zraniła, zdradziła wystawiając porządnego mężczyznę na pośmiewisko. Ich historia nie miała taka być, mężczyzna nie widział świata poza byłą żoną u być może to go zgubiło. Zaufał niewłaściwej kobiecie, która miała przed nim sekrety, egoistycznie patrząc tylko na swoje dobro. Trudna przeszłość Evana miała zostać pogrzebana na surowej ziemi Australii. Tak to już w życiu bywa, że czasami los stawia przed nami rozwiązanie wszystkich trosk. Mężczyzna z przeszłością i kobieta bez przyszłości udowodnili, że przydomki są tylko chwilowe i bardzo kruche. Wszystko może się zmienić, każdy przecież zasługuje na drugą szansę.

Amandine była przerażona, obawiała się, że mężczyzna ma wobec niej wrogie zamiary, a ten za wszelką cenę chciał jej pomóc. Zdawał sobie sprawę z tego, że t długa walka, aby z przerażonej kruszyny sprawić, by znowu rozkwitła, jako pewna siebie, szczęśliwa kobieta. Bohaterowie dostali szansę na nowe życie, lepszy start i szczęście, na które zasługiwali. Czy będą na tyle odważni, by po nie sięgnąć?

„(…) wyłam z bezsilności i jednocześnie ze szczęścia, że spotkałam na swojej drodze właśnie jego. Mężczyznę, który sklejał moją duszę kawałek po kawałeczku. Wiedziałam, że zostało jeszcze mnóstwo części, pewnie kilka nigdy już się nie odnajdzie, a inne będą zbyt ostre, by nadawały się do naprawy, ale on był wspaniałym lekarzem mojej zszarganej psychiki”.

„Amandine. Pragnienie miłości” jest historią niezwykłą, która pomimo ciężkich i trudnych tematów, potrafi przynieść czytelnikowi ukojenie i nadzieję. Nawet w najczarniejszej chwili wystarczy odrobina odwagi, aby zmienić życie. Przeznaczenie jest w stanie napisać różne scenariusze, czasem przypadkowe spotkanie potrafi zdziałać więcej niż pokój pełen bliskich, od których nie otrzymamy pomocy. Amandine jest niezwykła kobietą, zdeterminowaną, chcącą przeżyć i stanąć na nogi po koszmarze, jaki zgotował jej mąż. Chociaż blizny psychiczne pozostaną, tak jak fizyczne, nie oznacza to, że z czasem zanikną na tyle, że zmienią w nieprzyjemne wspomnienie. Koszmary, które miała pozostaną jedynie snem, tam gdzie ich miejsce. Amandine miała szansę na nowe życie i ją wykorzystała.

„Amandine. Pragnienie miłości” to opowieść, od której nie mogłam się oderwać, jest bardzo emocjonalna, bohaterów nie sposób jest nie lubić. Ukazuje to, że czasem miłość potrzebuje czasu, aby dojrzeć i upomnieć się o swoje.

Styl Anett Lievre jest bardzo przyjemny, płynie się przez niego z prądem, nigdy pod. Jestem pełna podziwu dla tego debiutu, autorka naprawdę potrafi pisać, stworzyć tyle emocji za pośrednictwem słów przelanych na papier. Stworzyła coś świeżego, zupełnie innego, co sprawiło, że zaczęłam myśleć, jakby to było żyć w Australii, prowadzić własną farmę, zajmować się zwierzętami. Wiele jest książek, które opowiadają o przemocy fizycznej wobec kobiet, ale ta, ma w sobie znacznie więcej. Nie tylko ukazuje z czym taka ofiara się mierzy na co dzień, ale realia, jak jest postrzegana. Dalsze życie bardzo często wygląda tak, że odwraca się płochliwie za siebie w poszukiwaniu napastnika, który wróci. Autorka niczego nie zamiata pod dywan, nie boi się, odważnie mierzy się z postawionymi sobie problemami.

„Niby czułam, że brunet nie zrobiłby mi nic złego, w końcu zaufałam mu już na samym początku, ale jednak był mężczyzną. Gdyby chciał, połamałby mi wszystkie kości jak zapałki”.

„Amandine. Pragnienie miłości” jest niezwykle ciepłym i klimatycznym romansem, który zabiera czytelników w niesamowita podróż pełną wyrzeczeń i nadziei na lepsze jutro. Ucieczka nie zawsze okazuje się tchórzostwem, czasem trzeba mieć ogromną odwagę by rzucić się bez grosza przy duszy w nieznane, aby przetrwać. Czasem właśnie tak z pozoru lekkomyślny krok okaże się najlepszym wyborem, jaki mogliśmy podjąć.