Amityville horror

Amerykańska rodzina wprowadza się do nowego domu przy Ocean Avenue 112. Jeszcze nie wiedzą, jak straszne wydarzenia ich czekają i, przede wszystkim, nie wiedzą, że nie są tam sami...

Do "Amityville Horror" mam sentyment. To powieść która mi się podobała i zachwyciła swoim wydaniem, przy niej pomyślałam, że mogłabym nie tylko czytać, ale też o tym pisać i tak pomału zaczęłam rozwijać bookstagrama.

To był świetny klasyczny horror, który cały czas trzymał mnie w napięciu. Atmosfera była niepokojąca, w każdej chwili mogło się coś stać. Posłowia od autora i polskiego wydawcy oraz piękne ilustracje dopełniły treści. Polecam wszystkim fanom grozy!

Autor posłowia do tej książki napisał, że każdy z nas słyszał o jakimś nawiedzonym domu. Nie sposób się nie zgodzić z tym stwierdzeniem. Sama mogę "na poczekaniu" wymienić kilka takich lokalizacji. Co sprawia, że taka opinia o jakimś miejscu zapada nam tak mocno w pamięć? Nie wiem, ale jedno jest pewne - autorzy horrorów, czy to w kontekście książki czy filmu, wiedzą co robią.

Amityville Horror to opowieść o rodzinie, której życie zamieniło się w koszmar. Kupując duży, ładny dom nie sądzili, że będą zmuszeni wyprowadzić się, bo dom okazał się nawiedzony.

Pewno fani horrorów znają tę historię bardzo dobrze. Na jej kanawie powstała masa filmów, jedne bardziej udane drugie mniej. Ja wielbicielką tego gatunku filmowego nie jestem z prostego powodu - boję się. Jednak postanowiłam poznać tę historię w sposób bardziej dla mnie przystępny, czyli drukowany. Pierwsze co się rzuca w oczy (pomijam tutaj wydanie, bo o nim za chwilę), to forma. Liczyłam na fabularyzowaną opowieść, a tutaj mamy bardziej coś w stylu reportażu, może pamiętnika. Styl jednak jest przystępny i mimo dość ciężkiego klimatu, książka dobrze się czyta. Nie jest to obszerna publikacja, ale bardzo treściwa. Dokładnie opisuje wydarzenia, dzień po dniu odkrywany wiecej dziwnych i niewyjaśnionych zdarzeń.

Według mnie jest to książka realistyczna, dająca do myślenia, w mrocznym klimacie i zostawiająca nas z pytaniem czy to prawda czy fałsz. W dodatku została pieknie wydana. Twarda, aksamitna(?) oprawa, klimatyczne zdjęcia, wklejki, rysunki to wszystko daje piorunujący efekt, który sprawia, że każdy chciaby mieć ją na swojej półce.

Amityville Horror jest nie tyle powieścią grozy, co zapiskiem, czy też rekonstrukcją zdarzeń, mających miejsce przy Ocean Avenue 112, które zostały odtworzone na podstawie zeznań Lutzów oraz innych bohaterów tej historii. To jednoznacznie ukierunkowuje czytelnika, jak powinien odebrać tę historię - jako prawdziwe wydarzenia, które naprawdę miały miejsce, a nie fikcję literacką. Książka przedstawia zapis blisko trzydziestu dni z życia Lutzów w domu przy Ocean Avenue 112, stąd też książka nie została napisana skomplikowanym, ani wyszukanym językiem. Sama historia również niczym szczególnym nie zaskakuje, ponieważ biorąc książkę do ręki, domyślamy się, co czeka tam Lutzów - dojmujący chłód, niepokój u zwierząt, uszkodzenia drzwi i okien, okropny smród, czy poczucie, że coś nas dotyka. Te wszystkie elementy znajdziemy praktycznie w każdej książce, czy filmie o duchach i nawiedzonych miejscach. A jednak ta prostota w książce ma swój niebywały urok i pomimo upływu lat od premiery Amityville Horror w 1977 roku, to powieść potrafi wciąż zainteresować.

Z racji tego, że jest to rekonstrukcja wydarzeń, to autor powoli, ale dość szczegółowo opisuje kolejne dni z życia Lutzów - od szukania domu i codzienne życie, przez przeprowadzkę i dziwne zdarzenia w domu, aż po ucieczkę. Styl opowieści może z początku wydawać się dość surowy, jakby był tylko zapisem wydarzeń. Odniosłem wrażenie, że Jay Anson chciał na chłodno, bez zbędnych emocji opisać to, co widziała rodzina Lutzów, bez zbędnych ozdobników, tak jak widzą to osoby nie mające żadnej wiedzy na temat zjawisk paranormalnych. Nie oznacza to jednak, że brakuje tutaj wejrzenia w to, co myślą i czują bohaterowie, wręcz przeciwnie. Z początku dziwne wydarzenia biorą za psikus własnego umysłu, ale wobec kolejnych, coraz bardziej namacalnych zdarzeń, zaczynają wierzyć, że coś niedobrego może jednak mieszkać w ich domu. Nie są w tej sytuacji osamotnieni, ponieważ księdza Mancuso, który poświęcił ich dom przy Ocean Avenue 112, również spotykają dziwne wydarzenia. Z początku próbuje pomóc, ale wobec nasilających się objawów, nie ma zamiaru tam wracać i zwyczajnie boi się. Jego historia ciekawie uzupełnia losy Lutzów i pokazuje inny punkt widzenia na całą sprawę.

Jak nigdy dotąd, bardzo ciężko jest mi ustosunkować się do fabuły książki, która ma być rekonstrukcją wydarzeń. Przede wszystkim dlatego, że zarówno Przedmowa księdza Johna Nicoli, fabuła powieści, jak i posłowie autora jednoznacznie dają do zrozumienia, że nie są to wcale żadne przewidzenia, urojenia, czy wymysły. Z drugiej zaś strony pojawia się bardzo sceptyczne posłowie Bartosza Czaroryskiego, znanego krytyka filmowego, który niejako "odziera" książkę z jej niesamowitości, nie wierzy w opisane wydarzenia i opisuje jak wielki biznes rozkręcił się na podstawie tej historii. Tym samym po lekturze całej książki jesteśmy zostawieni sami z kwestią komu wierzyć i co się naprawdę wydarzyło na Ocean Avenue 112. Znaczna liczba kontrowersji wokół tej historii skłania ku zaprzeczeniu wszystkiemu, co jest w książce, a z drugiej strony, świat duchowy jest wciąż dla nas zagadką...

Amityville Horror to klasyczna opowieść o nawiedzonym domu, którego fabuła ma być rekonstrukcją prawdziwych wydarzeń. Znajdziemy tutaj wszystko, co powinien mieć dobry horror o duchach i z pewnością nie będziemy się nudzić. Polecam!

hrosskar.blogspot.com

Pod względem fabularnym historia domu w Amityville nie jest zbyt zaskakująca. Nawiedzony dom to dość często używany motyw. Jednak reporterska forma sprawia, że możemy poczuć się bardziej zaangażowani, choćby poprzez zastanawianie się, czy dane wydarzenia naprawdę miały miejsce, czy są jedynie wytworem wyobraźni – autora lub samych bohaterów. Historia rodziny Lutzów jest przyjemna w odbiorze (oczywiście jeżeli ktoś lubi powieści grozy), styl autora jest lekki, język bez zastrzeżeń. Co prawda niektóre wydarzenia, pomimo szczerych chęci czytelnika, wydają się już zbyt naciągane (żeby nie powiedzieć, że są zwykłym wymysłem), nie ujmuje to jednak lekturze. Przesada idealnie wpisuje się w stylistykę gatunku i razem z oprawą graficzną tworzy idealną całość – połączenie grozy i kiczu.

(Kill, kill, kill)

Mentally ill from Amityville (He'll)

Accidentally kill your family still

Thinkin' he won't? Goddammit he will (He's)

Mentally ill from Amityville

- Eminem

Kto z nas nie zna historii tego, co wydarzyło się w Amityville? Na podstawie tamtych wydarzeń napisano dziewięć powieści, a także poświęcono im dwadzieścia cztery filmy, wliczając w to remake pierwowzoru i powiązany z tematem obraz „Obecność 2”. Niezliczonych inspiracji i artykułów nawet nie wymieniam. Wszystko to zaczęło się jednak od niniejszej książki – inspirowanego prawdziwymi morderstwami horroru z 1977 roku, który dwa lata później został przeniesiony na wielki ekran, a wkrótce doczekał się kolejnych części: zarówno literackich, jak i filmowych. Teraz rzecz ukazuje się w końcu na polskim rynku, dając nam okazję zapoznania się z kawałem świetnej powieści grozy. Oldschoolowego horroru w najlepszym tego słowa znaczeniu, który wciąga i potrafi urzec swoim klimatem.

Jest rok 1975. Rodzina Lutzów wprowadza się do domu w Amityville, w którym rok wcześniej dokonano potwornej zbrodni. Mieszkający tutaj dwudziestotrzyletni Ronald DeFeo Jr. zabił całą swoją rodzinę: rodziców, dwóch braci i dwie siostry. Lutzowie nie wierzą jednak w nadprzyrodzone siły i korzystają z nadążającej się okazji. Wkrótce jednak przekonują się, ze to był błąd. Siła, która pchnęła Ronalda do zbrodni wciąż obecna jest w tym miejscu. Siła starsza niż sam dom. Dla Lutzów zaczyna się koszmar…

„Amityville Horror” to opowieść zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Morderstwa DeFeo z 1974 roku wydarzyły się naprawdę i naprawdę także rodzina Lutzów zamieszkała w domu, w którym ich dokonano. Wszystkie paranormalne wydarzenia to jednak zmyślona bajka, która miała opowiadającym przynieść sławę. Jedni nadal w nią wierzą i prowadzą rozległe badania tematu, inni dają się po prostu porwać dobremu horrorowi. Ja jako sceptyk, ale zarazem wielki miłośnik grozy w każdej odsłonie, należę oczywiście do tej drugiej grupy. Mimo prób Jaya Ansona do przekonania czytelników, jakoby czytali relację z prawdziwych wydarzeń, na ten aspekty powieści patrzę z wielkim politowaniem, ale jednocześnie z wielką przyjemnością daję się uwieść jej jako typowemu straszakowi.

Bo „Amityville Horror” to książka, jakich współcześnie brakuje. Niby prosto napisana, niby niezaskakująca, bo każdemu miłośnikowi tematu doskonale znana, a jednak w swojej kategorii sprawdza się naprawdę znakomicie. Jej siła nie tkwi ani w stylu – udanym i potrafiącym przykuć uwagę czytelnika, nawet jeśli nie jest to literatura z wyższej półki – a świetnemu klimatowi. Paradokumentalna estetyka całości nie razi naiwnością, bo na pierwszy plan wysuwa się rasowa powieść o nawiedzonym domu. Podążająca gatunkowymi ścieżkami z wielką wiernością, ale jednocześnie potrafiąca urzec klimatem, który stanowi najmocniejszą stronę całości.

W skrócie: świetna rzecz. Fanom horrorów polecać nie muszę, bo na widok tego tytuły z miejsca popędzą do księgarń – zresztą to dla nich absolutne musisz to mieć, więc chyba nikt nie odpuści sobie takiej lektury. Podobnie rzecz ma się z miłośnikami zjawisk paranormalnych. Ale jednocześnie „Amityville Horror” to dobra powieść z dreszczykiem, po którą warto sięgnąć jeśli szukacie czegoś mocnego. Nie wybitna, ale większość współczesnych horrorów (i wszelkiej maści straszaków, z dreszczowcami włącznie) nie dorasta jej do pięt i to na pewno należy docenić. Tym bardziej, że całość ukazała się w świetnym ilustrowanym wydaniu, po które aż chce się sięgnąć.