Czytanie Dziadów w czterech częściach

Literat rokokowy nie zabiega o to, by wznieść sobie ?pomnik trwalszy nad spiż?, ani o to, by posłać Studia Romantyczne głos, który ?z pokoleń pójdzie w pokolenia?. Literatowi rokokowemu zależy na tym, aby swoim tekstem sprawić przyjemność komuś bliskiemu. Dziełko rokokowe związane jest z określoną grupą osób, z konkretną sytuacją odbioru, z panującym w tej sytuacji nastrojem, z relacją łączącą autora/autorkę z życzliwą mu małą publicznością. Kiedy minie godzina czarującego spotkania w salonie czy w ogrodzie, wtedy utwór ? bilet poetycki czy komplement sztambuchowy ? może stać się miłą pamiątką, ale ma też prawo przeminąć, tak jak mijają wszystkie miłe chwile. Oczywiście dziełko można wydrukować, choćby dla żartu. Nic się jednak nie st...

W obliczu problemów alkoholowych czy innych uzależnień oraz dramatycznych sytuacji w życiu osobistym, małżeńskim czy rodzinnym, stajemy często wobec konieczności podjęcia radykalnych decyzji, w których nikt z ludzi nas nie zastąpi. W takich chwilach doświadczamy własnej bezradności i niepewności. Szukamy pomocy u przyjaciół, specjalistów, kierowników duchowych. Najlepszą dla nas pomocą staje się wtedy modlitwa. To najbardziej niezawodny punkt wyjścia w sytuacji, gdy wszyscy i wszystko zawiodło.

Dziesięciolecie 1815–1825 przyniosło w literaturze polskiej wiele zmian. Pojawiły się zwiastuny „poezji nowej epoki” i wszystko, co nowe, złożyło się na całość, którą później nazwano romantyzmem. Wszystko zaś, co stare, utożsamiono z oświeceniem. Literatura przełamała się na dwoje – i przełom ten określono jako oświeceniowo-romantyczny. Żeby wyraźnie odgrodzić obie części, mówiono o „walce klasyków z romantykami”. Czy jednak ta rewolucja była rzeczywistym przewrotem w literaturze? Może okazać się, że doszło nie tyle do rewolucji w literaturze, ile do rewolucji literackiej: powstała opowieść o „walce”, przekazywana przez krytykę kolejnym pokoleniom. Tymczasem kiedy czyta się czasopisma kulturalne ukazujące się w Warszawie w latach...