Denar dla szczurołapa

Znajdę tutaj fanów Indiany Jonesa, czy powieści Dana Browna? Jeśli tak to koniecznie musicie się zmierzyć ze Szczurołapem 😉

Legendy, mity, dawne języki, odniesienia do historii sztuki, archeologii to wszystko znajdziecie w książce #denardlaszczurołapa. To totalnie mój klimat! Uwielbiam zagadki, odkrywanie przeszłości, poszukiwania. Czytając tę książkę czułam się niemalże jak główna bohaterka która ma przed sobą bardzo ważne zadanie, a mianowicie odkrycie prawdy dotyczącej Flecisty z Hameln. Spacery po bibliotekach, przeglądanie i studiowanie dawnych ksiąg, szukanie wskazówek, podróże po wielu miejscach świata to sytuacje, które pobudzają we mnie wiele emocji, a tu miałam z nimi do czynienia.

NIe ukrywam, że kiedy byłam małą dziewczynką zawsze chciałam przeżyć taką „przygodę” i teraz w zasadzie mi się to udało dzięki Gaborowi Horthemu, orientaliście, który podążał każdym tropem, powoli do celu, a ja razem z nim 🙂

Momentami było strasznie, niepewnie, zastanawiałam się czy uda nam się dojść w końcu do prawdy?

Choć akcja nie jest bardzo szybka, to zupełnie nie ma czasu na nudę, bo momentami trzeba się zatrzymać i przemyśleć wszystko co wiemy, poukładać to w pewną logiczną całość.

Sama legenda, która stanowi trzon wszystkich poszukiwań jest przerażająca, bo oto w roku 1284 niemieckie miasto Hameln zostało nawiedzone przez plagę szczurów. Wynajęty przez miejscową ludność flecista, dzięki swojej muzyce wywabił szczury, które utopiły się w rzece. Niestety mieszkańcy nie chcieli zapłacić Szczurołapowi po wykonaniu jego pracy. Ten postanowił się zemścić i wyprowadzić w ten sam sposób wszystkie dzieci…

Zachęciłam Was choć trochę?😉

Gabor Horthy, węgierski orientalista, odnajduje prace Augusta Erdmanna dotyczące legendarnego Szczurołapa. Postanawia kontynuować badania XIX-wiecznego teologa i odkryć prawdę stojącą za zniknięciem dzieci z Hameln.

Cóż... Ciężko się czyta tę powieść. Jest naszpikowana trudnymi, specjalistycznymi terminami. Bohaterowie często podczas rozmów zachowują się, jakby popisywali się swoją rozległą wiedzą, a przeciętny czytelnik może tylko siedzieć i bezradnie potakiwać. Zaczęłam się już przyzwyczajać do tego, że nie wiem, o co chodzi i przelatywałam wzrokiem tekst, byle zabrnąć dalej. Oprócz tego nieustannie czułam chaos w narracji. Pamiętam jeden akapit, który byłby tutaj dobrym przykładem - pierwsze zdanie opisywało teraźniejszą sytuację, kolejne cofało nas do przeszłości, a następne znowu rozgrywało się obecnie. Może to kwestia debiutu literackiego? Mnie na pewno zniechęcało do lektury.

Znalazłam w książce jeszcze kilka dziwnych rzeczy, przynajmniej dla mnie. Odniosłam wrażenie, że kobiece postacie są przedstawiane jako z natury głupsze albo płytsze. Nie mogłam się też przyzwyczaić do takich wydumanych porównań, jak w tym zdaniu - "Głos niemieckiego profesora brzmiał miękko nie przywołując skojarzeń z katowniami Gestapo" albo opisywanie kelnerki jako pękatej, a innej kobiety jako standardowej aktorki porno. Hm. W ogóle postacie tam były bardzo papierowe, a główny bohater był wręcz odpychający. Nawiedzały go wizje i sny, z których przechodził do porządku dziennego bez żadnej refleksji, to przecież zmarnowany potencjał, a można by wytworzyć przez to tyle napięcia.

Chyba jedyny plus, o jakim mogę napisać, to sięgnięcie po historię Szczurołapa. Czy był diabłem? Magiem? W jaki sposób oczarował i porwał dzieci? To on oszukał czy po prostu wymierzał sprawiedliwość? Szkoda, że ta fascynująca legenda ginie wśród tak kiepskiego wykonania. Można się w tym zgubić, autor za wiele chce nam przekazać na raz i tak jak na początku byłam otwarta na przygodę, tak szybko moje nastawienie zmieniło się na "wiecie co, ja odpadam, bawcie się dalej".

Kiedy w 2003 roku świat odkrył Dana Browna i jego "Kod Leonarda Da Vinci" wszyscy oszaleliśmy na punkcie historyczno-religijnych spisków. Sama byłam totalnie zafascynowana, po kodzie były tajemnice templariuszy czy notesy Michała Anioła. Wszystkie te książki czytałam z wypiekami na twarzy. Ale jak każda "moda", ten temat potem się oczytał, aż do zeszłego roku kiedy to nakładem wydawnictwa Replika wydano "Denar dla szczurołapa". Mimo, że dopiero teraz udało mi się za nią zabrać, to od premiery gdzieś z tyłu głowy o niej myślałam, bo temat ciekawy i recenzje świetne.

To co się rzuca pierwsze przy czytaniu, to ogrom włożonej pracy w "risercz". Autor poświecił dużo czasu by historia Szczurołapa z Hameln ożyła na nowo. Trochę z początku zarzuca nas faktami, badaniami i teoriami, jednak warto poświęcić te 150 stron by dobrnąć to akcji. Bo potem już tylko wciąga, wywołuje dreszcze, miesza i nie daje się odłożyć. Trochę thriller, trochę horror, trochę powieść historyczna.

Już za chwilę premiera drugiego tomu, dlatego zachęcam do zabrania się za "Denara", bo dzięki Panu Michalakowi ten historyczno-spiskowy gatunek na pewno przeżyje renesans.

„Denar dla Szczurołapa” to książka, którą musiałam przeczytać, gdyż legenda o Szczurołapie z Hameln zawsze mnie fascynowała. Przyznam też, że całym sercem jestem po stronie Szczurołapa. Należy zawsze dotrzymywać umów, niezależnie od tego, czego dotyczą.

Profesor Gabor Horthy ma zamiar rozwiązać zagadkę flecisty z Hameln. Horthy nie jest zwykłym, typowym naukowcem, studiującym zakurzone annały gdzieś w piwnicznych archiwach bibliotek i uniwersytetów. On, podobnie jak jego przyjaciele, jest człowiekiem czynu, niestroniącym od ryzyka czy rozwiązań siłowych, przy tym nie zwykł się poddawać.

Tym razem jednak jest tego bliski, im dalej bowiem zagłębia się w historię Szczurołapa, tym więcej zagadek napotyka na swojej drodze. I nie tylko zagadek. W pewnej chwili pojmuje, że zagrożone jest jego życie, a także życie bliskich mu osób i zastanawia się, czy istnieje bezpieczny sposób zerwania umowy ze Złym. Tylko czy na pewno ze Złym zawarł niekorzystną dla siebie umowę?

Początkowo akcja książki wydała mi się niezbyt porywająca, na szczęście lubię takie wolno snujące się historię. Czytałam więc dalej, podziwiając nie tylko ogromną wiedzę autora, ale także jego umiejętność „sprzedania” tej wiedzy czytelnikowi. Przedstawienia jej w taki sposób, by nie znudziła i nie przytłoczyła odbiorcy swoim ogromem, ale zaciekawiła i zachęciła do sięgnięcia po więcej.

Po dosyć statycznym początku akcja książki się rozkręca, nabiera przyspieszenia, by od mniej więcej połowy biec w ostrym tempie. Zatem ci, którzy lubią czytanie „na zapartym oddechu”, także mogą poczuć się usatysfakcjonowani.

Legendę o fleciście z Hameln autor przedstawia tak realistycznie, że wsłuchując się w nocne odgłosy za oknem miałam wrażenie, że po moim ogrodzie spacerują szczury. Na szczęście darzę te stworzonka wielką sympatią, więc obyło się bez paniki.

Pan Michalak w ogóle ma talent do tworzenia realistycznych opisów, przez co z łatwością można zwizualizować sobie w wyobraźni kluczowe sceny. To wielki plus dla książki, gdy jej fabuła „ożywa” w głowie czytelnika. Zwłaszcza wtedy, gdy owa fabuła jest tak bardzo fascynująca, jak ta osnuta na starej legendzie powieść.

Jeśli jednak niespodziewanie usłyszycie dźwięk fletu, zróbcie szybko rachunek sumienia. Czy dotrzymaliście warunków wszystkich umów? Bo kto wie, czy Flecista nie zagrał właśnie dla Was?

niesamowita lektura. Kto lubi Dana Browna powinnien sięgnąć po tę książkę. Realizm magiczny na najwyższym poziomie. Zdecydowanie polecam

Legendy są fascynujące. Głównie dlatego, że niosą za sobą sporą dawkę tajemnicy. Z jednej strony czarują niedopowiedzeniami, a z drugiej przywołują genialne historie, które pobudzają wyobraźnię do granic możliwości. Gdy dojdą do tego ciekawi bohaterowie, przyspieszające bicie serca wydarzenia i ten specyficzny brak wiedzy, co jest prawdą, a co nie, to można przeżyć naprawdę świetną przygodę.

Aleksander R. Michalak fabułę swojej książki Denar dla szczurołapa oparł właśnie na takiej legendzie. Takiej, to znaczy ciekawej, wręcz porywającej, nieco fantastycznej, a jednocześnie strasznej. Tytułowym szczurołapem był flecista, który w XIII wieku na prośbę mieszkańców wyprowadził z miasta Hameln szczury, będące prawdziwą plagą i utrapieniem. Jako że nie otrzymał za to umówionej wcześniej zapłaty, w ten sam sposób postąpił z dziećmi. Zniknęły w tajemniczych okolicznościach. To właśnie ta historia staje się punktem wyjścia dla przygód Gabora Hortyego, głównego bohatera wspomnianej książki.

Co skłoniło mnie do przeczytania tej nieprawdopodobnej książki? Przyznaję się do dwóch głównych motywacji. Pierwszą była tajemniczość, która bije z opisu fabuły. Drugą był sam autor, bo nie tak znowu często zdarza się, by naukowiec pisał książkę fabularną. I właściwie to muszę przyznać, że zarówno tajemnicy było tutaj sporo, jak i rzeczywiście profesjonalnego podejścia do tematu. A jednak nie do końca to wszystko złożyło się na wciągającą lekturę.

Przede wszystkim język, którym posługuje się autor, jest naszpikowany specjalistyczną terminologią, która utrudnia lekturę. Zbytnia szczegółowość – choć niewątpliwie wskazująca na wysoki poziom erudycji – utrudnia odbiór tekstu i w pewien sposób zamazuje jego sens. Dodatkowo mnóstwo opisów pojawiających się w pierwszej połowie Denara dla szczurołapa spowodowało, że (jak dla mnie) akcja zaczęła się dopiero w tej drugiej – trochę za późno. Nie zawsze znajdowałam również wytłumaczenie dla pojawienia się niektórych postaci. Nie dość, że szybko zapominałam kto jest kim, to właściwie ich udział (poza nielicznymi wyjątkami) w całej powieści wydawał mi się kompletnie zbędny. Również w kwestii gatunkowej spodziewałam się czegoś innego. Nastawiona byłam na porządny thriller. Jak dla mnie Michalak za bardzo poszedł w stronę horroru czy nawet fantastyki, a żaden z tych gatunków nie należy do moich ulubionych. Niewątpliwie trzeba przyznać autorowi wysoką notę za sam pomysł. Wydaje mi się, że gdyby ograniczyć drobiazgowość i nadać więcej tempa tej historii, to mógłby to być strzał w dziesiątkę.

Mam problem z oceną Denara dla szczurołapa. Z jednej strony napisana naprawdę dobrym językiem, z drugiej – z powodu jego „fachowości” trudna. Wciągająca, ale dopiero od połowy. Stwarzająca wspaniały klimat Orientu, ale nieco zbyt nachalnie. Dla wielu czytelników może to być wyjątkowa lektura i bardzo ciekawa przygoda. Rzeczywiście – im dalej, tym częściej dostajemy gęsiej skórki podczas lektury. Szkoda, że całość nie była tak porywająca jak druga połowa.

Są tajemnice, których nie należy odkrywać, są legendy, w których kryje się więcej prawdy, niż przypuszczamy, a prawda bywa śmiertelnie niebezpieczna.

Gabor Horthy trafia podczas badań na zagadkowe prace XIX-wiecznego teologa, Augusta Erdmanna. Tuż przed śmiercią prof. Erdmann skupił się na legendzie o szczurołapie z Hameln. Ów muzyk, oszukany przez mieszkańców, miał w XIII wieku wyprowadzić z miasta wszystkie dzieci, które następnie przepadły bez wieści. W chłodnym i deszczowym Oksfordzie, gdzie mieszkał Erdmann i jego uczniowie, Horthy odnajduje coś więcej niż tylko zagadki przeszłości.

Głównemu bohaterowi Gaborowi Horthy daleko do nudnego wykładowcy. To człowiek przepełniony miłością do orientalistyki, ale również pasjonat tajskiego boksu. Awanturnik, któremu nie trzeba wiele by sprawdzić na przeciwniku własne umiejętności. Postać oryginalna i bardzo ciekawa – porównywalna do Indiany Jonesa. Wokół niego pojawia się szereg drugoplanowych postaci, jednak nie mniej intrygujących, barwnych i takich, które stanowią swoistą mieszankę wybuchową.

„Denar dla Szczurołapa” to książka, która zachwyca nie tylko pomysłem na fabułę, ale również drobiazgowością. Nie jestem miłośniczką długich opisów, wolę, kiedy akcja dzieje się szybko, jednak Denar jest jedną z niewielu książek, w których opisy mi nie przeszkadzały. Stanowią uzupełnienie do wątków i pewnych zdarzeń, bez nich książka byłaby niepełna. Fabuła opiera się na legendzie o Szczurołapie z Hameln, którą Gabor zgłębia. Postać Flecisty pojawia się kilkukrotnie, w różnych odstępach czasu i w różnych zakątkach świata, jego pojawienie się zawsze przynosi ze sobą plagę szczurów i śmierć. W pewnym momencie głównego bohatera zaczynają prześladować delikatne dźwięki fletu, skrobanie, a w nocnych koszmarach pojawiają się miejsca do tej pory znane mu tylko z książek. Do tego cały czas czuje czyjąś obecność, a pojawiający się znikąd szept „nasza umowa” mrozi krew żyłach. Horthy nie pamięta z kim ani jaką umowę zawarł, jednak zagrożenie jest bardzo realne. Czy Szczurołap to postać jedynie z legendy?

„Denar dla Szczurołapa” to powieść przygodowa z elementami thrillera. Mnie włos niejednokrotnie zjeżył się na karku, bo są momenty, w którychczułam się osaczona i ciężko mi było odróżnić, gdzie kończy rzeczywistość, a zaczyna pracować wybujała wyobraźnia. Zakończenie niestety nie dało mi tego zweryfikować, pytanie o realizm zostało otwarte. Jeżeli lubicie tajemnice, zagadki z historią w tle, kochacie klimat zakurzonych bibliotek i chcecie za przewodnika charyzmatycznego naukowca, to ta książka jest dla Was! Ja ją szczerze polecam i mam nadzieję, że dużo osób zapragnie poznać drugie dno legendy o Szczurołapie z Halmen. Myślę, że o p. Aleksandrze Michalaku w kontekście autora powieści usłyszymy jeszcze nie raz – w każdym razie ja życzyłaby sobie, żeby tak było!

Ile prawdy jest w legendzie tego nie wie nikt, ale sama świadomość, że w makabrycznej opowieści o Fleciście z Hameln miałoby tkwić ziarnko prawdy jeży włosy na głowie. Historia opowiada o mężczyźnie, który wyprowadził szczury z miasta przy muzyce fletu, lecz gdy mieszkańcy odmówili mu obiecanej zapłaty, kolejnego dnia taki sam los spotkał wszystkie dzieci. Opowieść przerażająca i mroczna, ale intrygująca i tak wciągająca, że trudno się od niej oderwać.

Postać głównego bohatera, węgierskiego profesora studiującego orientalistykę, Gabora Horthiego przywodzi na myśl kultowego Indianę Jonesa. Podobnie jak Jones, Gabor nie jest typowym uczestnikiem życia akademickiego, a bardziej awanturnikiem głodnym przygód i podejmującym czasem niepotrzebne ryzyko. Na uwagę zasługują również jego oryginalni przyjaciele, którzy niejednokrotnie pomagają mu w wyjaśnianiu kolejnych niewiadomych.

Główny bohater trafia na historię Szczurołapa i zagłębiając się w nią odkrywa coraz to nowe wątki. Okazuje się, że wzmianki o Szczurołapie ujawniają się kilkakrotnie w dużych odstępach czasu i w różnych lokalizacjach. Co dziwniejsze Gabora zaczynają nawiedzać tajemnicze wizje i bardzo niepokojące zdarzenia. Historia jednak tak go fascynuje, że mimo obaw dąży do jej wyjaśnienia.

Mimo gabarytów książkę czyta się szybko i z wypiekami na twarzy. Autor umiejętnie wplótł swoją bogatą wiedzę na tematy teologiczne i historyczne w rewelacyjnie utkaną fabułę. Czytając często zadawałam sobie pytanie co tu jest prawdą, a co mitem? Czy ta historia mogła się kiedyś zdarzyć? Prześledźcie ją wraz z głównym bohaterem i spróbujcie odpowiedzieć sobie na to pytanie.