Dunbridge Academy. Tam gdzie ty

Tytułowe "Dunbridge Academy", które stworzyła Sarah Sprinz, to elitarna szkocka szkoła, do której na roczną wymianę dostaje się Emma. To właśnie tutaj poznali się rodzice dziewczyny i to właśnie w tym miejscu ma ona nadzieję na znalezienie wskazówek, które pomogą jej odszukać ojca. Idealny plan Emmy nieco się komplikuje, gdy na swojej drodze spotyka Henry'ego - chłopaka idealnego. Dziewczyna wie, że powinni zostać wyłącznie przyjaciółmi, ale czy rozsądek będzie w stanie wygrać z prawdziwym uczuciem

"Dunbridge Academy. Tam gdzie ty" to pierwszy tom bestsellerowej serii. W książce wyraźnie dominuje szkolny klimat, ukazane są perypetie młodych uczniów, ich relacje czy codzienna nauka. Jesteśmy świadkami łamania wyznaczonych w akademii zasad, towarzyszymy bohaterom na szkolnych korytarzach, odwiedzamy zakamarki biblioteki i trenujemy na boisku. Mamy też okazję doświadczać wraz z nimi nowych przyjaźni i miłości oraz przeżywać ich emocje. Jednym słowem - uczestniczymy w życiu elitarnej akademii tak, jakbyśmy byli częścią jej społeczności. I powiem Wam, że dostarcza to niesamowitych wrażeń i sporej dawki emocji.

Bohaterowie są wykreowani w swietny sposób. Od razu ich polubiłam i kibicowałam im podczas całej lektury. Moje serce podbili szczególnie Emma i Henry. Relacja tej pary była przedstawiona w piękny sposób, rozwijała się stopniowo, była wyjątkowa, ale na szczęście nie przesłodzona (a tego bardzo nie lubię).

Autorka poruszyła też kilka ważnych tematów. Zdrada, kwestie moralne, trauma, śmierć bliskiej osoby, żałoba po stracie czy problem uzależnienia. Do tego wszystkiego dochodzą poszukiwania ojca Emmy, wiele codziennych spraw uczniów i ten niesamowity klimat elitarnej szkoły. Ta książka wciąga, zachwyca, wzrusza, emocjonuje i zaskakuje. Nie da rady się przy niej nudzić. Zdecydowanie polecam. I niecierpliwie czekam na kontynuację!

Kto uwielbia lektury z motywem elitarnej szkoły? Ja na pewno! Jeśli jeszcze dochodzi motyw tajemnicy i rodzinnych sekretów, to czytam daną książkę z niemałym zainteresowaniem. Tak właśnie było z „Dunbridge Academy. Tam gdzie ty”, która pochłonęła mnie bez reszty.

Wątek romantyczny mnie zaintrygował. Relacja między Emmą, a Henrym, była nieprzewidywalna. Dwójka bohaterów przyciągała się, a zarazem odpychała. Ich uczucie było dynamiczne, a zwroty akcji zdecydowanie potrafiły namieszać w ich relacji.

Oczywiście, nie mogę przemilczeć klimatu dark academia, który uwielbiam. Wiele bym dała, żeby móc przysiąść przy architektonicznym dziele, pić kawę i delektować się tekstem książki.

Dodatkowym plusem jest narracja z perspektywy obu bohaterów, więc czytelnik może lepiej ich poznać i zrozumieć ich działania. Książka potrafi zaskoczyć, zaintrygować i wywołać emocje.

Polecam „Dunbridge Academy. Tam gdzie ty” dla czytelników poszukujących ciekawych lektur z motywem elitarnej szkoły. Młodzieżówka jest lekko napisana. Myślę, że powieść nada się idealnie na wspólne czytanie z przyjaciółką. Czekam na kolejny tom!

"Lubię sobie wyobrażać, że jestem mostem. Łączenie i pośredniczenie zawsze były tym, co przychodzi mi z łatwością..."

Emma przylatuje z Niemiec do Szkocji, aby zacząć 11 klasę w elitarnej szkole Dunbridge Academy. Jej głównym celem jest poznanie przeszłości i znalezienie ojca, który zostawił ją i jej mamę parę lat wcześniej. Traf chciał, że na lotnisku we Frankfurcie spotkała Henrego, jednego z uczniów Dunbridge Academy i który okazuje się nie tylko bardzo uprzejmy, ale też super przystojny...

Spotkanie z Dunbridge Academy było jak pierwszy powiew wiosny. Takie świeże i lekkie. Historia Emmy i Henrego pięknie opisuje ich relacje, pomoc w trudnych momentach, prawdziwą przyjaźń, nie tylko między dwójką głównych bohaterów ale także między innymi postaciami. W książce dotykane są nie tylko nastoletnie problemy. Ale także, radzenie sobie bez rodziców, żałobę czy uzależnienia.

Historia niby młodzieżowa, ale oprócz szkoły mamy sytuacje z którymi nie poradziłby sobie nawet dorosły. A bohaterowie znajdują sposób by móc wciąż przeć do przodu.

To książka, którą z czystym sercem mogę Wam polecić. Nie ma tu magii, demonów czy elfów. To społeczeństwo w którym chciałby się znaleźć każdy z nas.

Serdecznie zachęcam do sięgania do lektury!

Reklamowanie książek hasłem “Dark Academia” to ostatnimi czasy zatrzęsienie i ogromna pułapka dla fanów tejże estetki. Niestety fakt, że fabuła ma miejsce w szkole (nawet otoczonej najbardziej mrocznymi murami) nie sprawia automatycznie, że dany tytuł przynależy do DA. I taką sytuację mamy w “Dunbridge Academy”.

Uczniowie elitarnej szkoły z internatem w Szkocji żyją tym, czym żyją zwykli nastolatkowie – zauroczeniami, potajemnym piciem alkoholu, czy też nocnym wymykaniem się na imprezy. Czy jest w tym coś nadzwyczajnego? Bynajmniej.

Tajemnic i zagadek nie ma, a jeśli autorka próbowała wprowadzić coś na pozór tego, to wyszło to całkowicie blade i nijakie. Bohaterów również można określić jedynie tymi samymi epitetami, a więc odpada nam również grupa CHARYZMATYCZNYCH uczniów, zafascynowanych nauką. Narracji brak było zwyczajnie fabuły... Wszelkie zwroty akcji były naciągane, a dialogi między bohaterami w większości o niczym.

Przejdę jednak do najbardziej znienawidzonego przeze mnie literackiego motywu – ODBIJANIE PARTNERA. Co prawda, autorka podkreśla co chwilę, że bohaterka w żadnym wypadku nie chciała rozbijać związku (który przecież “i tak sam się rozpadał”), jednak relacja Emmy i Harry’ego wzbudzała we mnie wstręt i złość. Nie było żadnych pogłębionych uczuć ani intrygujących sytuacji pomiędzy nimi. Ot, po prostu nastolatkowie ogarnięci burzą hormonów, do tego niezbyt racjonalnie myślący.

Możliwy spojler! Przecież ostatecznie Henry zrywa ze swoją dziewczyną (po 3 latach “poważnego związku”), po czym od razu biegnie do Emmy. Przy okazji upokarza swoją ex. Wow. Naprawdę jest się czym zachwycać... Bardzo przykre było dla mnie przedstawienie takiej “idealnej” relacji pt. “On musi mnie bardzo kochać, bo zostawia dla mnie dziewczynę. TO JEST MIŁOŚĆ”. Dodatkowo jeszcze ponoć ZAKAZANA. Z której strony?

“Dunbridge Academy” to moje ogromne rozczarowanie i nieważne jak bardzo się starałam, to nie umiałam znaleźć żadnych plusów.

A nie, jedyną pozytywną bohaterką jest Grace. Dziewczyno, ile Ty masz w sobie cierpliwości i dobroci!

Mniej więcej rok temu trafiłam na zdjęcie książki na tle tablicy na Pintereście. Przyciągnęło mój wzrok na tyle, że wręcz od razu zaczęłam szukać informacji, o czym jest ta powieść w granatowej okładce. Tak po raz pierwszy trafiłam do Dunbridge Academy.

Są książki, po które sięgam w ciemno i na pewno należą do nich te, gdzie akcja ma miejsce w szkole z internatem. Uwielbiam klimat takich miejsc i moim zdaniem Sarah Sprinz wyśmienicie go oddała. Czytając o Dunbridge i tym, jak wszyscy uczniowie i nauczyciele tworzą jedną wielką rodzinę, czułam się, jakbym wróciła do domu.

W podziękowaniach autorka wspomniała serię książek o Hanni i Nanni, dzięki którym zaczęła się jej czytelnicza przygoda. Nie czytałam ich, ale oglądałam filmy na ich podstawie, gdzie główne bohaterki zamieszkały w internacie. Zakochałam się w tamtym klimacie i tutaj, w Dunbridge, także czułam jego cząstkę. Tak niewiele wystarczyło mi, bym polubiła tę książkę.

Fabuła powieści w głównej mierze skupia się na relacji rozwijającej się między Emmą i Henrym. Przez lwią część książki nie byłam fanką tego wątku romantycznego przez to, że czytając o tej dwójce, nie mogłam przestać myśleć o Grace. Na szczęście autorka jakoś wybrnęła z tej skomplikowanej sytuacji. Końcówka książki była dla mnie o wiele lepsza od jej początku, gdzie tempo akcji było znacznie wolniejsze. Ostatnie rozdziały zostały poświęcone trudniejszym tematom, jak radzenie sobie ze stratą i żałobą. Poruszono je w dojrzały sposób. Spodobało mi się także to, jak autorka przedstawiła relacje rodzeństwa. Przyznaję, że pod koniec miałam łzy w oczach, czytając rozmowę Theo i Henry'ego.

Emma decyduje się przenieść do Szkocji, by w ten sposób odnaleźć ojca, który porzucił ją i jej matkę. Moim zdaniem jest to najlepiej opisany wątek w całej książce. Z przyjemnością czytałam o tym, jak zmieniał się stosunek Emmy do poszukiwań. Czasami aż trochę żałowałam, że autorka nie skupiła się tylko na jej perspektywie. Szczególnie spodobało mi się to, jak ważną częścią życia Emmy stanowiło bieganie. Osobiście nie lubię biegać i nigdy tego nie żałowałam, bo nie widziałam w tym nic niezwykłego. Sarah Sprinz zmieniła moje zdanie na ten temat.

Na koniec krótko o elementach, które podobały mi się mniej. W Dunbridge zabrakło mi obiecywanego tematu Szkocji i klimatu dark academia. Żałuję także, że autorka nie rozwinęła bardziej postaci drugoplanowych, ale na szczęście będą im poświęcone kolejne części serii. Książka jest napisana prostym językiem, więc szybko się ją czyta. Bohaterowie zachowują się adekwatnie do swojego wieku, ale jednak niektóre dialogi wyszły autorce dość infantylnie. Sprawa z panem Wardem miała dość znaczny wpływ na akcję, ale jakoś gryzła mi się z całością.

Dunbridge nie stało się moją najukochańszą książką, choć myślałam, że tak będzie. Mimo to spodobała mi się ta młodzieżówka, bo przypomniała mi o powieściach, dla których straciłam głowę w przeszłości. Chętnie jeszcze kiedyś do niej wrócę. Zrobię to dla niezapomnianego klimatu szkoły z internatem.

DLACZEGO WARTO SIĘGNĄĆ PO DUNBRIDGE ACADEMY?

1. FABUŁA - powiedzmy sobie wprost - nie jest to ambitna lektura, która zmieni nasze życie, a raczej momentami przypomina typowe młodzieżówki, ALE nie jest to absolutnie wada. Autorka jakimś cudem tak opowiada swoją historię, że przekłuwa wszystkie te banały w coś bardzo miłego i uroczego, co przypomina nam szkolne lata, przyjaźnie, miłości. Czytając czułam się po prostu dobrze i nie chciałam się odrywać od książki. To była idealna lektura na rozluźnienie, na przerywnik między jakimiś mocniejszymi tytułami. Do tego, gdy wydawało mi się, że będzie sielankowo, pojawiło się parę wątków, które zakręciły akcją i wzbudziły we mnie masę emocji. Nie chcę spoilerować, więc rzucę tylko hasłowo, czego się możecie spodziewać - rodzinne tajemnice, traumy sprzed lat, strata i żałoba, poświęcenie dla drugiej osoby.

2. BOHATEROWIE - autorka zaserwowała nam ekipę znajomych, którą łatwo nam polubić. Możemy znaleźć w nich swoje cechy lub też osób z naszego otoczenia. Do tego, autorka dała im tak wiele tych młodzieńczych emocji i uczuć, które w tym wieku są mocniejsze, wyraźniejsze, bardziej odczuwalne. Może nam się to początkowo wydać przerysowane, ale gdy przypomnimy sobie swoje młodzieńcze lata, to jednak okazuje się, że było dokładnie tak samo. I chociaż ten tom skupia się na Emmie i Henry'm, to kolejne tomy będą poświęcone kolejnym osobom z ekipy i bardzo się z tego rozwiązania cieszę. Dzięki temu nadal będziemy w tym świecie, ale nie będzie nudno.

3. KLIMAT - szkoła z internatem, zasady, cisza nocna, mundurki, apele, poranne przebieżki, rozbudowane gmachy szkolne - to wszystko, co najbardziej lubię w książkach z motywem akademia!

4. WYDANIE - czapki z głów dla ekipy Moondrive! Wydanie jest dopracowane w każdym calu. Złocenia na minimalistycznej okładce, herb DA przy rozpoczęciu każdego rozdziału i genialne grafiki na wewnętrznych stronach okładki! To prawdziwe mistrzostwo!

STRUKTURA

Książka podzielona jest na numerowane rozdziały, w których pierwszoosobową narrację powierzono Emmie oraz Henry'emu. Dzięki temu rozwiązaniu udało nam się lepiej poznać tych bohaterów, a także zrozumieć emocje, które się w nich kłębiły. Styl pisania autorki jest prosty, może nawet momentami zbyt prosty, ale za to przyjemny w odbiorze. Pod względem technicznym nie mam żadnych zarzutów.

PODSUMOWUJĄC

Dunbridge Academy to książka, która w kilku momentach mnie wzruszyła, w kilku rozbawiła, ale przede wszystkim, to książka którą czytałam z nieskrywaną przyjemnością. To taki miły powrót do szkolnych lat w świetnym wydaniu. Jeśli potrzebujecie podróży do szkoły z prawdziwego zdarzenia, to ta książka zdecydowanie Wam się spodoba! Polecam!

Amanda Says