Gaz do dechy

Antologia opowiadań nowego mistrza grozy. Trzynaście historii, które ocierają się o najróżniejsze strefy naszego życia - sprawy rodzinne, żądzę władzy, przygody, wielką politykę czy też zwyczajną potrzebę niesienia pomocy.

Spotykamy morderczą cysternę, bogaczy bawiących się w myśliwych, bibliotekarza, który dostarcza książki zmarłym oraz grupę ludzi zagubionych w wysokiej trawie.

Dzięki tak dużej rozpiętości tematycznej, świetnie widać uniwersalność pióra Joego Hilla. To, jak radzi sobie i z klasycznym horrorem i z elementami obyczaju, ociera się o fantastykę, a nawet spogląda w naszą przyszłość.

Osobiście wolę powieści od opowiadań, ale dla fanów jest to pozycja i tak obowiązkowa. Jest to też dobra próbka jego możliwości dla wszystkich tych, którzy są ciekawi jak Hill pisze i czy talentem dościga swego ojca.

„Gaz do dechy” to moje pierwsze spotkanie z piórem Joe Hilla i nawet gdybym nie wiedziała, że to krew z krwi Stephena Kinga, to czuć w opowiadaniach styl mistrza grozy. W końcu żyć z horrorem pod jednym dachem i nim nie przesiąknąć chyba nie sposób ;)

Zbiór „Gaz do dechy” to trzynaście bardzo różnych opowiadań, od naprawdę mrożących krew w żyłach, do mocno przeciętnych, ale i tak mających w sobie potencjał. Czytając poszczególne, ma się wrażenie, jakby pisała je nie jedna, a kilka osób. Styl właściwie podobny, ale koncepcja, motywy, gatunki to kompletny miszmasz, właściwie każde z nich utrzymane w innym klimacie. I groza (Gaz do dechy) i osobliwa mieszanka strachu z obrzydzeniem (W wysokiej trawie), nadnaturalne wątki (Mroczna karuzela — trochę podobna do Joylandu), trochę fantastyki, apokalipsy, lekka doza kryminału. Wszystkiego po trochu.

Jako że nie znam Joe Hilla, nie nastawiałam się na nic konkretnego, a dostałam ciekawą, bo różnorodną próbkę możliwości autora. Nie zamyka się on na eksperymenty, nie ogranicza, co jak dla mnie wychodzi na plus — w ogólnym rozrachunku.

Szybka jazda bez trzymanki.

Joe Hill, nieodrodny syn swojego ojca, powraca ze zbiorem opowiadań, które wbijają w fotel i pozostawiają po sobie same dobre wrażenia (a w kilku momentach jeszcze gęsią skórkę ;) ). Hill jest coraz lepszy w tym, co robi - jeszcze nie dorównał ojcu (i nie o to mu też chodzi we wszystkim co robi), ale warsztatowo i pod względem wywoływanego u czytelnika efektu jest mu do Kinga coraz bliżej. Dla fanów jednego i drugiego to znakomita wiadomość :)

"Gaz do dechy" to trzynaście osobnych opowieści. Jak to w zbiorach bywa - jedne są lepsze, inne gorsze... W tym przypadku jest podobnie: mamy tu kilka wbijających w fotel perełek i kilka tekstów, które wyraźnie od całej reszty odstają.

Zacznijmy od perełek (!). Takową z całą pewnością jest tytułowy "Gaz do dechy". Grupa wyjętych spod prawa motocyklistów ucieka autostradą przed szalonym kierowcą ciężarówki; pościg zaczyna przybierać formę bezprzykładnej masakry... Motyw w literaturze jest trochę oklepany, ale wykonanie Hilla jest świetne. Bardzo miło mi się też to wszystko skojarzyło (choć samo skojarzenie nie wiem skąd się wzięło i nie wiem dlaczego właśnie takie się pojawiło ;) ) z początkowymi scenami "Smakosza", w którym dwójka nastolatków ucieka przed prowadzoną przez potwora ciężarówką ;) Film choć kiczowaty jest kultowy, więc nie ma to jak miłe skojarzenie :)

Znakomitościami w tym zbiorze są także z cała pewnością: "Mroczna karuzela", Faun", "Spóźnialscy", "W wysokiej trawie" oraz "Jesteście wolni". "Mroczna karuzela" to mroczna opowieść o ożywającej karuzelowej menażerii (z koniami na czele), która po ożywieniu pała żądzą mordu, którego najchętniej dokonałaby na ludziach. "Faun" jest historią tajemniczego przejścia do innego wymiaru, w którym chętni (i bogaci) mogą zapolować na zwierzęta rodem z mitologii... Finału tego polowania nikt by się nie spodziewał!

"Spóźnialscy" to historia, którą równie dobrze mógłby napisać King - opowiada ona o pewnym wiekowym bibliotecznym busie, w którym można wypożyczyć książki; gdy rusza on w trasę, to czasem przychodzą do niego zagubieni w czasie ludzie, którzy zmarli wiele lat wcześniej... "W wysokiej trawie" to rasowy horror, w którym podróżni wchodzą na porośnięte trawą pobocze stanowej drogi, po czym... gubią się w niej. Następnie czeka ich krwawa walka o przetrwanie i tajemniczy kamień-bożek, którego dotknięcie wszystko zmienia... Przyjemnie czuć tutaj echa "Dzieci kukurydzy" :)

"Jesteście wolni" mogliśmy już przeczytać w zbiorze "17 podniebnych koszmarów". Historia nie jest zbyt skomplikowana, ale szalenie wymowna: pewien lot pasażerski zostaje zaskoczony informacją o tym, że rozpoczęła się właśnie wojna atomowa; czy będzie to ostatni lot tej maszyny i wszystkich jej pasażerów?

Zdecydowanie najsłabsze w omawianym zbiorze są teksty "Tweety z cyrku umarłych", Stacja Wolverton" i "Kciuki". Być może Wasze zdanie będzie inne, ale moim zdaniem opowiadania te tylko niepotrzebnie zaniżają poziom całości. W antologiach lub zbiorach opowiadań tak już jednak jest i tak być musi - nie wszystkie teksty są tego samego kalibru.

"Gaz do dechy" to bardzo dobry zbiór. Bardzo fajnie, że zamieszczono w nim dwa teksty napisane wspólnie przez Hilla i Kinga ("Gaz do dechy", "W wysokiej trawie"). Ogólnie rzecz biorąc to u Hilla czuć mnóstwo z Kinga, ale... to wciąż inny pisarz, który ma własną tożsamość. Hill bawi się konwencją grozy i horroru. Wychodzą z tego teksty unikalne, niepowtarzalne, o bardzo ciekawym podejściu do grozy jako takiej. Hill szuka inspiracji w miejscach, w których mało kto by szukał - i właśnie dlatego w opowiadaniach tych ta groza i strach SĄ.

Sam Hill stara się uciekać od porównań do ojca. W końcu z tego właśnie powodu obrał taki, a nie inny pseudonim literacki. Porównania te są jednak czymś, przed czym uciec nie sposób. Czy to dobrze? I tak, i nie... To dobrze, bo twórczość Kinga ma (i będzie mieć) w osobie Hilla swoistego kontynuatora. Z drugiej strony to źle, bo na Hillu już zawsze będzie ciążyć presja oczekiwań i porównań do ojca-giganta. Co z tego urodzi się w najbliższych latach? Można mieć chyba nadzieję, że... dużo dobrego. Hill pisze coraz lepiej, coraz bardziej dojrzale. Coraz lepiej idzie mu też zaskakiwanie czytelnika. Twórczość Hilla ma więc olbrzymi potencjał, który - jak dotąd - rozwijany jest we właściwy sposób. Oby tak dalej!

https://cosnapolce.blogspot.com/2020/10/gaz-do-dechy-joe-hill.html

„Gaz do dechy” to było moje pierwsze spotkanie ze zbiorem horrorów oraz twórczością Joe Hill’a. Już sam wstęp zachęcił mnie do zagłębienia się w tę tematykę. Po przeczytaniu książki wiem, że na tej jednej powieści grozy się nie skończy. Jednak opowiadania nie ograniczają się tylko do horroru. W całym zbiorze jest ich trzynaście. Znajdzie się tam proza, a i fani science fiction się nie zawiodą. Jednak parę historii zdecydowanie się wyróżniało.

Były to między innymi opowiadanie takie jak „Mroczna karuzela” „Stacja Wolverton” czy „Faun”, które przyprawiły mnie o ciarki. Można w nich znaleźć mnóstwo niewyjaśnionych zdarzeń, których ciągle przybywa oraz mroczny klimat potęgujący się z każdą stroną. Idealne dla wielbicieli horrorów. Od całości odstaje opowiadanie „Spóźnialscy”, w którym nie ma ani grama grozy. Za to jest magiczna opowieść o pewnym książkobusie i jego niezwykłych klientach. Uważam, że po cały zbiór warto sięgnąć choćby dla tej jednej cudownej historii.

Swoją formą zaskakuje „Diabeł na schodach”, którego tekst nie jest zapisany tradycyjnie od lewej do prawej strony tylko w kształcie tytułowych schodów. Nietypowe jest też opowiadanie „Tweety z cyrku umarłych”, które ma postać właśnie tweetów. Z kolei historia „Jesteś dla mnie najważniejsza” rozgrywa się w dalekiej przyszłości i należy do gatunku science fiction.

W większości opowiadań bohaterowie nie reprezentują żadnych zasad moralnych, co w połączeniu z bardzo realistycznym opisem dokonywania zbrodni daje naprawdę ostry horror dla ludzi o mocnych nerwach. Przedstawiane wydarzenia wzbogacone są o szybkie zwroty akcji. Połączenie elementów krwawego horroru i thrilleru psychologicznego dało ciekawy zbiór opowiadań, którego nie chce się odłożyć. Każde opowiadanie opisuje niezależną historię, z którą można się zapoznać bez konieczności czytania pozostałych tytułów, co daje czytelnikowi pełną swobodę wyboru lektury.

„Gaz do dechy” to pozycja dla ludzi lubiących ten typ książki. Polecam ją nie tylko fanom horroru, ale też osobą, które chcą odkryć coś nowego.

Ana, lat 16

Szkolny Klub Recenzenta

„Gaz do dechy” to kolejny zbiór opowiadań w dorobku Joego Hilla. Syn Stephena Kinga po raz kolejny udowadnia, że talentem pisarskim niewiele ustępuje swojemu słynnemu ojcu.

Joe Hill urodził się w 1972 roku. Jego pełne nazwisko brzmi Joseph Hillstorm King – jest starszym synem Stephena i Tabithy King. Jego opowiadania (przede wszystkim fantasy) były publikowane w licznych czasopismach, otrzymał za nie wiele nagród i wyróżnień, m.in. nagrodę Williama L. Crawforda dla najlepszego nowego pisarza fantasy w 2006 roku. W lutym 2007 roku w USA ukazał się jego debiutancka powieść „Pudełko w kształcie serca”, która dostała się na 8. Miejsce listy bestsellerów „The New York Timesa”. Joe Hill mieszka w Nowej Anglii. Ma żonę i trzech synów. Mieszka w New Hampshire.

Książka zawiera trzynaście opowiadań, które poprzedza wstęp, w którym to autor opowiada o początkach swojej kariery, literackich inspiracjach, a także o tym, jak doszło do tego, że został pisarzem. Z czterema nowelami miałem okazję zapoznać się już wcześniej. „Gaz do dechy” znam z „Jest legendą: Antologii w hołdzie Richardowi Mathesonowi” (Napisana do spółki ze Stephenem Kingiem historia gangu motocyklowego, który przez przypadek zadziera z kierowcą ogromnej ciężarówki jest godnym otwarciem tego zbioru.). „Tweety z cyrku umarłych” czytałem już w antologii „15 blizn” i o ile wtedy niespecjalnie mnie to opowiadanie urzekło, to tym razem się nim zachwyciłem i uważam je za najlepsze w całej książce. Bardzo mi się w tej noweli podobał zawarty w niej humor, a także nietypowa forma, w jakiej została napisana, ponieważ składa się ona z tweetów. „W wysokiej trawie”, to kolejny utwór napisany do spółki z ojcem, do tej pory dostępny w Polsce wyłącznie w formie ebooka. Miałem okazję zapoznać się z nim dwa lata temu i chociaż oceniam go trochę lepiej, to nadal raziło mnie zbyt duże podobieństwo do „Dzieci kukurydzy” Stephena Kinga. Ostatnią znaną mi nowelą była „Jesteście wolni” ze zbioru „17 podniebnych koszmarów”, które wypadło całkiem ciekawie.

Pozostałe dziewięć opowiadań, to utwory premierowe. Najlepsze z nich to horror „Mroczna karuzela”, zaskakujący zakończeniem „Stacja Wolverton”, bajkowy „Nad srebrzystą wodą jeziora Champlain” i kolejny z bardzo dobrym zakończeniem „Kciuki”. „Faun”, „Spóźnialscy” i „Jesteś dla mnie najważniejsza” to również dobre i oparte na ciekawym pomyśle opowiadania, ale z nie do końca wykorzystanym potencjałem. Natomiast najmniej podobała mi się nowela „Diabeł na schodach” i zapamiętam ją tylko dlatego, że została napisana w ten sposób, że akapity układają się w schodki.

Na koniec Joe Hill, podobnie jak często to robi jego ojciec, umieścił krótkie notki, w których wyjaśnia jak doszło do powstania każdego utworu z tej książki. Może dla niektórych czytelników być to rzecz niepotrzebna, ale ja lubię takie ciekawostki, więc za to dodatkowy plus.

„Gaz do dechy” to dobry zbiór opowiadań, w którym każdy czytelnik powinien znaleźć coś dla siebie. Co by nie mówić, geny robią swoje i młody King radzi sobie coraz lepiej krótkimi formami literackimi. A czy przegonił już Stephena? Nie, ale jest coraz bliżej. Polecam.

Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu

Joe Hill, syn samego Stephena Kinga, powraca z nową książką. A dokładniej nowym zbiorem opowiadań. I chyba nikomu nie trzeba go polecać, bo każdy miłośnik dobrej fantastyki i horroru zna i ceni utwory młodego mistrza. A „Gaz do dechy” to po prostu kawał świetnej antologii, w której różne odmiany grozy – także tej absolutnie przyziemnej, odartej z paranormalnego pierwiastka – spotykają się ze znakomitą stroną obyczajową, bawiąc się konwencją, klasycznymi tematami i stricte współczesnymi elementami.

Wybierzcie się w szaloną jazdę z motocyklistami ściganymi przez cysternę. Udajcie się do wesołego miasteczka, gdzie czeka na Was nie koniecznie to, co myślicie. Przekonajcie się, ile social media mają wspólnego z zombie. Zagubcie się w wysokiej trawie. I udajcie na lot, który mknąc pomiędzy smugami kondensacyjnymi pozostawionymi przez ładunki nuklearne może być Waszym ostatnim! A to jedynie część tego, co czeka Was w tej szalonej jeździe bez trzymanki!

Co prawda Joe Hill próbował odciąć się od sławy i nazwiska ojca, wydając swoje książki pod pseudonimem, jednakże wszystko co stworzył jest bliskie prozie Stephena Kinga – zarówno pod względem pomysłów, bardzo silnego przywiązania do obyczajowej strony i losów własnych bohaterów, skrupulatnego zanurzania się w pozornie nieistotne detale, które budują niesamowity nastrój, jak i wreszcie samego stylu. Tak bliskie, że nawet fani mogą się pomylić. Ale to dobrze, bo mimo wydawania kolejnych udanych powieści King nie jest już tym autorem, którym był kiedyś. Jego proza stała się prostsza, jeszcze bardziej komercyjna, brak jej tego literackiego rozbuchania. A Hill to ma. I jest jednocześnie powiewem świeżości, jak i powrotem do tradycji, którą kochaliśmy u jego ojca. Zbiór „Gaz do dechy” zaś to doskonały na to przykład – tak, jak każda z poprzednich książek Joego od niewprawnych, acz ujmujących początków, przez epickie „NOS4A2” i „Strażaka” (Hillowską wersję „Bastionu”), na „Dziwnej pogodzie” gdzie niczym objecie w zbiorach swych nowel zebrał dokładnie cztery teksty skończywszy.

Wracając jednak do najnowszego dzieła pisarza, mamy tu kompilację tekstów z różnych okresów, jego kariery, które pokazują nie tylko drogę jaką przebył, ale i zakres tematów, w których porusza się wręcz po mistrzowsku. Są tu teksty znane już polskim czytelnikom – tytułowe opowiadanie ukazało się w antologii „Jest legendą”, „W wysokiej trawie” było dotąd dostępne tylko jako e-book i audiobook, a „Jesteście wolni” w antologii „17 podniebnych koszmarów” – większość jednak jest zupełnie nowa i… Cóż, równie znakomita. Hill bawi się tu i formą (choćby tekst „Diabeł na schodach”, którego poszczególne akapity są schodkami), i treścią. Czy zawsze wychodzi mu to wyśmienicie? Nie do końca, bo „W wysokiej trawie”, napisana wspólnie z ojcem wariacja na jego „Dzieci kukurydzy” nie powaliła mnie kiedyś na kolana i nie zrobiła też tego teraz, ale nawet słabsze teksty są tu udane. Zaskakująco dobrze wyszła nawet „Mroczna karuzela”, która jest swoistym coverem kingowych historii pokroju „Drogowego wirusa” czy „Jazdy na kuli” – historii dość przeciętnych, za to w ujęciu Hilla zyskujących energię, której brakowało pierwowzorom.

Zresztą ten zbiór w znacznym stopniu inspirowany jest właśnie tworami innych artystów. „Gaz do dechy” to przecież na nowo napisana wersja „Pojedynku” Mathesona (zekranizowanego przez Spielberga jako „Pojedynek na szosie”), „Faun” powstał natchniony „Grzmotem” Bradbury’ego, a „Nad srebrzystą wodą jeziora Champlin” „Syreną” tego samego pisarza. Nie zmienia to jednak faktu, że Hill z tego wszystkiego czyni teksty własne. Oprawione w ramy autorskiego stylu, jakże podobnego do prac Kinga z lat 70. i 80. XX wieku, przepuszczone przez filtr własnej wrażliwości i zintensyfikowane mocą pasji wyssanej z mlekiem popkulturowej matki. Efekt finalny jak zawsze jest znakomity. Teksty może nie straszą, ale na pewno wywołują napięcie i potrafią zauroczyć. Bywają niemal sielskie, bywają mocne, czasem ocierają się o mroczną baśń z pogranicza dawnych legend i współczesnej fantasy, za każdym razem robią duże wrażenie i dostarczają naprawdę znakomitych przeżyć. Jeśli lubicie dobrą fantastykę, thrillery i horrory, a wszystko to podlane doskonale uchwyconym życiem codziennym, tak bliskim każdemu z nas i sporą nutą sentymentów, „Gaz do dechy” to pozycja dla Was. I dla wszystkich miłośników prozy Hilla i Kinga, ale tego przecież dodawać wcale nie muszę; wiedzą sami i sięgną w ciemno. I nic w tym dziwnego, bo jest tego warta.