Gregor i Kod Pazura. Tom 5

Jak wiadomo jest, czasem zdarza się, że autorzy podczas którejś tam części z rzędu gubią się we własnym świecie i nie potrafią wymyślić już nic nowego, czują się więźniami własnej wyobraźni. Suzanne natomiast świetnie odnajduje się w Podziemiu, które stworzyła i wręcz czuje się tam niebywale swobodnie, jakby żadna z części nie była pisana na siłę, a wręcz była świetnie zaplanowana już od wydania pierwszej z nich.

Gregor jest postacią, której nie da się nie lubić. Postępuje rozważnie, wraz z każdą nową częścią dojrzewa coraz bardziej, widzimy jego przemianę. Humoru jak zawsze dodaje Botka. Kod Pazura był dla mniej najsmutniejszą częścią ze wszystkich. Głównie przez świadomość, że kończę tak świetnie napisaną serię i świat, który wchłonął mnie bez reszty. Mogę obiecać, że właśnie Gregor będzie jedną z postaci, które kiedyś będą inspiracją dla mojego dziecka. Zasłużył sobie na to, skoro ja spędziłam z nim tak dobry czas. Znajomi przychodząc do mnie, by pożyczyć nową lekturę na następne dni zawsze dostają propozycję właśnie Gregora. Może to właśnie dlatego od pół roku nie widziałam na półce pierwszej części...

Wyobraź sobie, że stałeś się wybrańcem. Jesteś wspomniany w przepowiedniach, a na Twoje barki spada przymus ocalenia całego świata. Wszyscy na Ciebie liczą i jednocześnie podziwiają. Ale wiesz, że to wcale nie jest takie łatwe. Ciągle musisz się poświęcać. Nosić blizny będące pamiątkami po ciężkich walkach. Ale tak naprawdę do czego byłbyś zdolny, aby ich wszystkich uratować? Byłbyś w stanie zapłacić najwyższą cenę?

Cała seria już za mną. Patrząc wstecz, gdy dopiero zaczynałam swoją przygodę z Gregorem, nie spodziewałam się, że aż tak mi się spodoba, pomijając fakt, że była przeznaczona dla nieco młodszej grupy wiekowej. Wniosek? Suzanne Collins odnosi sukcesy na każdej linii. Niechętnie rozstałam się z tą niezwykle przyjemną opowieścią.

W książce dominowała akcja. Działo się naprawdę wiele, tak jak to przystało na wielki finał. W Podziemiu panowała bardzo trudna sytuacja i losy jego mieszkańców były niepewne. Podziały się pogłębiały, czas uciekał a wszyscy odliczali do wypełnienia się przepowiedni. Nie zabrakło intryg, zaskakujących sojuszy, a przede wszystkim walki o wolność i godną przyszłość.

Bohaterowie byli mocną stroną tej książki. Tym razem Gregor został ukazany nieco inaczej. Poznał już swój los i to w pewien sposób go zmieniło. Ta świadomość popchnęła go do poczynienia słusznych decyzji i poświęcenia się w imię dobra mieszkańców Regalii. Z pewnością nie można odmówić mu odwagi. Potrafił dzielnie walczyć pomimo swojego młodego wieku. Z każdym tomem moja sympatia do niego coraz bardziej rosła. Gregor był prawdziwym bohaterem, chłopcem gotowym na wszystko.

Emocje także odgrywały kluczową rolę. Każdy coś przeżywał, coś tracił i zyskiwał, niejednokrotnie cierpiąc. Pojawił się nawet wątek romantyczny, którego już od dawna wyczekiwałam. Był zaledwie tłem wydarzeń, ale to takie miłe dopełnienie całej historii. Całość nabrała pewnego uroku i muszę przyznać, że ciekawie to wyszło. Bo gdy wszystko chyli się ku końcowi, nawet najbardziej skrywane uczucia wchodzą na jaw.

Podsumowując, Gregor i Kod Pazura to godny finał serii. Nie brak w nim akcji, trudnych decyzji i desperackiej walki o uratowanie Podziemia. Polubiłam tę opowieść i niechętnie żegnałam się z tym światem. Spędziłam przy niej wiele przyjemnych chwil, które z sympatią wspominam. Myślę, że powinna się spodobać zarówno tym młodszym, jak i starszym czytelnikom, bo można wiele z niej wynieść. Każdy może w niej znaleźć coś dla siebie.

Nikt nie ma już najmniejszych złudzeń – niebawem w Regalii wybuchnie wojna. Spragnione władzy szczury chcą położyć kres rządom ludzi i odebrać im zabrane niegdyś terytoria. Czy młody wojownik jest w stanie ochronić swoich przyjaciół, zwłaszcza, że Przepowiednia Czasu zwiastuje jego rychłą śmierć?

„Gregor i Koda Pazura” to ostatnia część heroicznych przygód młodego chłopaka o nieprzeciętnych umiejętnościach. Tym razem naszego bohatera czeka trudne zadanie uratowania swojej rodziny i przyjaciół. Na nastolatku spoczywa ogromna, żeby nie powiedzieć zbyt duża, odpowiedzialność walki w imię Regalii. A pytanie jest jedno – czy i tym razem podoła on wysokim oczekiwaniom? I czy uda mu się ujść z życiem? Kolejny tom swoim poziomem w niczym nie odbiega od poprzednich części. Nadal miło i ciekawie czytelnik może spędzić czas w podziemnej krainie. Jedyne, co może utrudnić lekturę, to znacznie dłuższe rozdziały, które chwilami nużą.

Poza tym w powieści pojawia się delikatny, sensowny i dobrze zaplanowany wątek miłosny, który świetnie wpasowuje się w jej klimat. Nie chcę zdradzać nic więcej, ale znawcy poprzednich części z pewnością domyślą się, o kogo chodzi. Nie mam żadnych zastrzeżeń co do tej książki, poza jedną rzeczą, która troszkę mnie irytowała. Patos. Wyolbrzymienie. Po prostu nie potrafię sobie wyobrazić, że jedenasto- czy też nawet trzynastolatek jest w stanie walczyć o śmierć i życie w obronie (nie) swojej ojczyzny. Wiem, że to książka typowo fantastyczna, gdzie wszystko może i ma prawo się wydarzyć, ale nijak mi to nie pasuje.

„Niech mego miecza wojownik dobywa,

Niechaj wasz los w jego rękach spoczywa.”

Jeśli chodzi o zakończenie całej serii, to mnie bardzo przypadło do gustu. Nie jest naciągane i napisane na siłę, ale tym razem w miarę realne jak na ten gatunek literacki i świetnie pasujące do pozostałych części.

Seria Kroniki Podziemia, jak powtarzam pewnie za każdym razem, została skierowana do młodszych czytelników i to oni najlepiej odnajdą się w jej lekturze. Gdybym była kilka lat młodsza, z pewnością nie zauważyłabym ani jednej jej wady, ale odpłynęłabym do innego świata. Mając jednak 18 lat na karku mogę powiedzieć, że miło jest raz za czasu odstresować się i odpocząć przy tego typu lekturze, gdy nie wymaga się oczywiście zbyt wiele.

www.carolinelivre.pl

Jakbyście się czuli gdyby Wasze najważniejsze osoby w życiu zostały porwane i skazane na życie w Podziemiu?

Gregor po informacjach, że głęboko pod ziemią są jego siostra i matka, postanawia na nowo przybyć tam. Okazuje się, że tamtejsza ludność potrzebuje wojownika takiego, jak on, aby pokonał hordę szczurów, które zbitą grupką chcą zaatakować miasto. Jednak ukrywają przed Gregorem jeden mały szczegół. A właściwie jest on całkiem spory. Znana wszystkim Przepowiednia Wojownika według ludu nie może zostać poznana przez chłopaka. Dlaczego?

Ponieważ Wielki Wojownik, czyli w tym wypadku Gregor, w wyniku bitwy ma zostać zgładzony. O to właśnie boją się Podziemni, że chłopak poznając przepowiednię i prawdę tym samym odmówi pomocy i z rodziną ucieknie.

Gregor nie wiedząc jaki czeka go los niestety szybko godzi się na podniesienie miecza i staje w pierwszych szeregach odważnych.

Nastolatek postanawia, że po wygraniu bitwy bierze swoją rodzinę na powierzchnię i raz na zawsze zamyka rozdział z Podziemiem i Podziemnymi.

Czas biegnie nieubłaganie, dni płyną jak woda a los przetrwania i życia setki osobników leży w rękach Gregora.

Czy chłopak w szale bitwy straci życie i wszystko skończy się zanim zdążyło się zacząć?

Ostatni tom przygód Gregora jest chyba najbardziej emocjonujący ze wszystkich pozostałych. Niewątpliwie seria pokazuje nam jak bardzo Gregor się zmienia pod względem nie tylko charakteru, ale także wyglądu.

Na początku poznaliśmy nastoletniego, tchórzliwego chłopca, który szukał przygody i atrakcji w życiu. Kończymy na odpowiedzialnym i mężnym chłopaku, który nie cofnie się choćby przed największym niebezpieczeństwem.

Bardzo lubię czytać tak długie serie i śledzić losy głównych bohaterów. Ale niestety jak się potocznie mówi, wszystko się kiedyś zaczyna i musi skończyć.

Pod pewnym względem bardzo przywiązałam się do Gregora i z jedynej strony jestem trochę smutna z powodu zakończenia serii. Pocieszam się jednak tym, że ten ostatni tom jest chyba najlepszy ze wszystkich.

Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Gregor przypuszczał, że Przepowiednia Czasu nie zawiera zbyt optymistycznej treści, ale nie spodziewał się, że jej scenariusz będzie aż tak straszny. Chłopiec musi zmierzyć się nie tylko z nią, ale także z nadciągającą armią szczurów. Nastały mroczne czasy dla Regalii i jej mieszkańcy będą musieli wiele poświęcić, by uratować swoje rodziny, a także pozostałe rasy zamieszkujące królestwo.

Kiedy po raz pierwszy miałam styczność z tą serią, spodziewałam się, że będzie to przyjemna lektura dla młodszego czytelnika i że przeczytam ją bez większego zapału. Nic bardziej mylnego, historia wciągnęła mnie tak, że nim się obejrzałam, a kończyłam finalny tom. Suzanne Collins stworzyła niezwykle ciekawy świat, który bardzo szybko angażuje czytelnika. Niebanalni bohaterowie, piękne opisy i wartka akcja sprawiają, że czyta się błyskawicznie. Na przestrzeni tych pięciu części możemy dostrzec, jak bardzo zmienił się i dojrzał Gregor. Z zagubionego i zatroskanego chłopca stał się odważnym wojownikiem, który jest w stanie poświęcić własne życie dla większego dobra. Jego heroiczna postawa była godna podziwu, a dodatkowo Gregor ma w sobie coś, co sprawia, że trudno go nie lubić. Pozytywną przemianę przeszła także księżniczka Luksa, która dotąd zachowywała się opryskliwie, a w obliczu wojny stała się prawdziwą królową. Nie zapominajmy także o nietoperzu Aresie, który ma miłe usposobienie, oraz o moim ulubieńcu Ripredzie, który jest dość kontrowersyjnym szczurem. Przyznam, że nie mogłam się doczekać, żeby poznać zakończenie i z jednej strony jestem nim zawiedziona, a z drugiej usatysfakcjonowana. Autorka postanowiła poświęcić niektóre postacie i pokazać, że wojna również zbiera swoje żniwo, a życie nie zawsze jest idealne. Dzięki temu zakończenie było bardziej realne i wzruszające.

Podsumowując, Kroniki Podziemia to fantastyczna seria i bardzo się cieszę, że dałam jej szansę. Przeżyłam z nią prawdziwą przygodę, a wspaniałe pióro Suzanne Collins sprawiało, że czytanie było przyjemnością. Troszkę żałuję, że to już koniec losów mieszkańców Regalii, ale każda historia ma kiedyś swój koniec. Polecam te książki gorąco wszystkim czytelnikom, są one lekkie i wciągające, czyli idealne na długie jesienne wieczory.

Podziemie- miejsce do którego ciągle uwielbiałam wracać. Bardzo przywiązałam się do jego mieszkańców, historii z nimi związanych. Dlatego, gdy tylko otrzymywałam najnowszą opowieść z Gregorem od razu zatapiałam się w niezwykłym świecie, który od samego początku zdobył moje serce. Tajemnice, zagadki, niekończąca się przygoda to tylko wisienka na torcie, tego, co zaoferowała mi cała seria z opowieścią o Gregorze i jego przyjaciołach. Niestety to, co piękne musi się kiedyś skończyć.

Bardzo czekałam na ostatnią część historii, więc, gdy tylko ukazała się w zapowiedziach wydawnictwa musiałam ją zdobyć. Na nowo wstąpiłam do niesamowitego miejsca, spotkałam się z tymi, którzy wnieśli do mojego życia wiele ciepła, a także niezapomnianych przygód z nimi związane. Adrenalina nie odstępowała na krok, a strach o bohaterów nie pozwalał racjonalnie myśleć.

Do tej pory wszyscy w Podziemiu ukrywali przed Gregorem prawdziwe znaczenie przepowiedni jaką pozostawił założyciel miasta. Chłopiec domyśla się, że może skrywać coś niebezpiecznego, ale nie spodziewa się tego, że mówi o śmierci wojownika. Niestety Gregor nie ma zbytniego pola manewru, jego najbliżsi wciąż przebywają w Regalii, a przyjaciele potrzebują pomocy, by pokonać armię szczurów, która dobija się do bram miasta. Lada moment rozpocznie się wojna, a on będzie musiał spełnić swoje przeznaczenie. Czy mu się uda?

To już koniec? Dlaczego? Nie chce rozstawać się z tą przepiękną historią, z jej bohaterami i ich opowieścią. Chciałabym trwać w ich świecie jeszcze przez długi czas, czytać o ich zmaganiach, wędrówkach, by zrozumieć przepowiednię. Więc nim zabrałam się za finalną recenzję powieści musiałam ostudzić emocje, które jeszcze buzują w moim organizmie. Do teraz czuje ogromny smutek, że na dobre pożegnałam się z Podziemiem i jego mieszkańcami. Z tym fantastycznym miejscem, któremu oddałam cząstkę siebie. Gdy otrzymywałam kolejną przygodę z Gregorem czułam się jak dziecko, które otrzymało upragnioną czekoladę. Ale zamiast się nią delektować, pochłaniałam ją zachłannie.

Suzanne Collins stworzyła oryginalną opowieść z interesującym wątkiem w tle, akcją i przygodą. Otwiera przed nami świat, który musimy sami odkryć. Wlewa w nasze serca niepewność o bohaterów, jak ich wspólna historia się zakończy. Pobudza wyobraźnię, zmusza do intensywnego myślenia. Od początku do końca trzyma czytelnika w napięciu. Nie ma czasu na nudę, czy odpoczynek. W tej jak i w innych powieściach tej serii ciągle coś się dzieje, akcja nie zwalnia, lecz wciąż nabiera niebezpiecznego tępa.

Kolejny raz autorka rzuca czytelnika na głęboką wodę, do chaosu jaki sama rozpętała. Podziemie to labirynt do którego trafia każdy z nas, musimy pobudzić szare komórki do myślenia, by się z niego wydostać i nie dać się zabić. To przyjemna zabawa, przygoda o której się nie zapomina. Na pewno jeszcze nie raz powrócę do historii Gregora, za bardzo się z nim zżyłam, nie prędko o nim zapomnę. Gorąco polecam!

Suzanne Collins – amerykańska pisarka, autorka bestsellerowej serii „Igrzyska Śmierci”, przygodę z pisaniem rozpoczęła od scenariuszy programów i seriali telewizyjnych dla dzieci, a napisane przez nią historie Małego Misia i Oswalda były nominowane do nagrody Emmy. Stworzyła również przygody małego, czerwonego psiaka z serialu Szczenięce lata Clifforda. Tom Gregor i Niedokończona Przepowiednia, otwierający serię „Kroniki Podziemia”, był jej debiutem książkowym, i to bardzo udanym. W kolejnych latach powstawały następne części pięcioksięgu o przygodach Gregora i jego przyjaciół w tajemniczym Podziemiu znajdującym się pod współczesnym Nowym Jorkiem. Autorka mieszka obecnie w Connecticut z rodziną i trzema dzikimi kotami.*

Mieszkańcy Regalii nie chcą, aby Gregor poznał Przepowiednię Czasu. Przeczuwa on, że nie wróżą one nic dobrego, ale nie spodziewał się, że będzie to aż tak straszny scenariusz. Zbliża się wojna. Szczury stoją pod murami miasta. W Podziemiu są siostry oraz mama Gregora. Musi wybrać, co jest dla niego ważniejsze. Czy stawi czoła wyzwaniom? Czy Przepowiednia Czasu się spełni?

Po czwartym tomie, który skończył się w ciekawym momencie, gdyż miał on fragment pierwszego rozdziału piątej części, nie mogłem się doczekać, aż sięgnę po Gregora i kod pazura. Czy opłacało się tyle czekać?

Tak jak w poprzednich utworach składających się na ten pięcioksiąg, w tym również autorka posługuje się lekkim piórem. Dzieło to czyta się bardzo szybko, a duże nagromadzenie wątków i trzymająca w napięciu akcja sprawiają, iż ciężko jest się oderwać choć na moment. Bohaterowie są ci sami, których poznaliśmy wcześniej.

Spodobało mi się to, iż autorka zamknęła wszystkie wątki. I te z poprzednich tomów, i te, które poznaliśmy w tym. Oczywiście jest kilka niedopowiedzeń, otwartych dróg, dzięki którym sami możemy wyobrazić sobie, co może zdarzyć się dalej.

„Czas ucieka, ucieka, tik-tak,

Pędzi, pędzi, nie zwleka, tik-tak.”

Uwielbiam świat, który stworzyła Suzanne Collins. Jest on bardzo duży, oryginalny, dopracowany w nawet najmniejszym szczególne, tajemniczy i mroczny. Pokazała nam ona jego sporą część, niemniej nadal jest on trochę nieodkryty. Te wszystkie wymyślone stworzenia, ich relacje między sobą oraz przeszłość Podziemia to istny majstersztyk literacki.

Gregor to nastolatek, który bardzo szybko musiał dorosnąć. Momentalnie jego życie zostało odwrócone do góry nogami. Jest odważny, przyjacielski, szlachetny, inteligentny, mężny i lojalny.

To dobry moment, aby podsumować całą serię. Z wielkim bólem rozstaję się z bohaterami tegoż cyklu i wracam do naszego świata. Dziękuję autorce za to, że przeniosła mnie w miejsce, które mimo iż jest straszne, bardzo chcę poznać naprawdę. Przypomniała mi o wielu ważnych rzeczach, o których często zapominałem. „Kroniki podziemia” to jeden z lepszych cykli, jakie miałem okazję poznać. Na pewno nigdy o nim nie zapomnę. Całej serii daję ocenę 10/10. Uważam, że każdy nastolatek powinien ją poznać.

Humor w tej powieści towarzyszy nam przez większą jej część.

Chcę napisać tak dużo o tym utworze, ale z drugiej strony nie chcę przypadkiem czegoś ważnego zdradzić, dlatego skończę w tym momencie. Koniecznie zapoznajcie się z tym cyklem, bo poleci ogromny FOOOOOCH!!! Gwarantuję, że nie powinniście się zawieść, a jeśli tak się stanie, to koniecznie napiszcie, co się wam nie podobało.

Tytuł: „Gregor i kod pazura”

Tytuł oryginału: „Gregor and the Cole of Claw”

Autor: Suzanne Collins

Wydawnictwo: IUVI

Cykl: Kroniki Podziemia (tom V)

Projekt okładki: Tomasz Maroński

Korekta: Ewa Cebo, Katarzyna Kolowca-Chmura

Wydanie: I

Oprawa: miękka (ze skrzydełkami)

Liczba stron: 440

Data wydania: 28.09.2016

ISBN: 978-83-7966-024-7

* Źródło – skrzydło książki.

Suzanne Collins, to pisarka, znana na całym świecie przede wszystkim z cyklu"Igrzyska śmierci", który niepojętnie dla mnie zyskał olbrzymie uznanie.Dla mnie ta seria nie ma żadnych wartości, nad którymi warto się pochylić, ale gusta są różne i to właśnie jest piękne.Każdemu podoba się coś innego.Przed powstaniem tego cyklu, pisarka napisała 5 tomową sagę dla młodszych czytelników, o nastoletnim Gregorze i jego misji w tajemniczym Podziemiu.

"Gregor i Kod Pazura", to właśnie ostatnie tom wspomnianej serii dla młodszych czytelników.Tym razem Gregor dowiaduje się, że przepowiednia jest bardziej złożona, niż mógłby przypuszczać, a sprawa Podziemi może być jeszcze bardziej warta poznania.Przepowiednia niestety wymaga spełnienia, a jej przesłanie jest pesymistyczne i brakuje w niej nadziei.Co dalej?

Gregor dojrzał, a jego działania są bardziej przemyślane, nie takie chaotyczne, jak w częściach poprzednich.To żadne arcydzieło, jak niektórzy twierdzą, jednak ta część podobała mi się znacznie bardziej niż poprzednie perypetie chłopaka.Pozostaje mi polecić.To ostatnie spotkanie z Gregorem i jego niezwykłą misją.

To naprawdę dobry finał tej serii, dorównuje poprzednim częściom i jest mi dość smutno, że nie cieszy się on tak wielką popularnością jak pierwsza seria autorki. Naprawdę seria Kronik Podziemia zasługuje na to, by być przeczytaną, niezależnie od wieku czytelnika. Jak widać, ja już zaliczam się do osób, którym bliżej do trzydziestki niż do młodzieńczych lat, a jednak ta seria mi się podobała i teraz nie wyobrażam sobie tego, bym jej nie znała.

Po tym tomie pozostaje tylko niedosyt, że ta historia tak szybko się skończyła.

Gregora czeka ostatnie wyzwanie, najgorsze ze wszystkich i najstraszniejsze, musi spełnić Przepowiednię Czasu. Jednak jest ona najbardziej tajemnicza i pesymistyczna. Jednak nie samo to jest straszne, mieszkańcy Regalii stają przeciwko sobie i nikt nie myśli o późniejszych konsekwencjach. Tylko kto z tej ostatniej bitwy wyjdzie cało? Co zawiera przepowiednia Sandwicha? I jak zakończy się cała przygoda Gregora?

Po IV tomie, a dokładniej po dodatku, który był fragmentem tego tomu, wiedziałam że będzie to coś nieziemskiego! Nie zawiodłam się. Ta część rozpiernicza system, a Suzanne Collins w epicki sposób zakończyła serię, chociaż chciałam się dowiedzieć jak rozwinie się jeden wątek.

Ta część opiera się przede wszystkim na wojnie, rozszyfrowaniu kodu szczurów i przepowiedni. Z każdym rozdziałem dzieje się coraz więcej, coraz to straszniejsze rzeczy i co chwila denerwujemy się na kogoś.

Naprawdę ten tom jest świetny. Pani Collins w świetny i pomysłowy sposób poprowadziła akcje, wszystkie wątki wyjaśniła, choć nie podobała mi się strata niektórych postaci ;-; Oni na to nie zasłużyli! Dlatego jest mi z tego powodu bardzo smutno. No i przyznam się Wam, że łezka mi popłynęła jak o tym czytałam i aby co chwile mówiłam "to się nie stało naprawdę, on zaraz w cudowny sposób się obudzi!".

Podsumowując, bo ja już znowu zaczynam się emocjonować, naprawdę polecam Wam ten, jak i całą serię Gregora. Nie zrażajcie się pierwszym tomem, bo mi też średnio się podobał, ale z każdą kolejną częścią jest coraz lepiej, a piąty tom to idealne zwieńczenie całej historii. I mogę Wam z ręką na sercu powiedzieć, że właśnie "Gregor i Kod Pazura" to najlepszy tom ze wszystkich i dla niego warto przeczytać wszystkie poprzednie. Idealna seria dla młodzieży, zwłaszcza na jesień. Serio odwiedźcie Regallię, spełnijcie przepowiednie razem z Gregorem i Botką i przeżyjcie niesamowitą przygodę, której nigdy nie zapomnicie! <3

Wszystko ma swój koniec, a ten właśnie nadszedł dla bardzo udanej serii o przygodach Gregora, chłopca-wybrańca. Czy jednak finał jego zmagań z przepowiedniami i wrogami podziemnego świata będzie oznaczał także finał jego… życia?

Problemy nie opuszczają Gregora nawet na chwilę. Po tym, jak był świadkiem myszobójstwa, od kilku dni nie może zasnąć, ale w najbliższym czasie raczej nie będzie mu dane wypocząć. Przez długi czas mieszkańcy Podziemia, krainy rozciągającej się pod naszymi stopami, nie chcieli dopuścić chłopca do poznania ostatniej z przepowiedni dotyczących jego osoby. Wszystko sugerowało, że przyszłość przyniesie coś osobiście dla niego strasznego. Teraz jednak staje w obliczu owej wizji Sandwicha, przepowiedni Pazura, jak brzmi jej prawidłowa nazwa, a ta wyraźnie mówi o śmierci wojownika. Śmierci Gregora! Chłopiec nie zamierza jednak uciekać wraz z bliskimi i zostawić przyjaciół na niemal pewną zgubę. Chce im pomóc, chce stanąć z nimi ramię w ramię do wielkiej wojny o Regalię. Gdy wielka armia szczurów zbliża się nieubłaganie, a jego mama i siostra są zagrożone, Gregor po raz kolejny – i być może ostatni – musi pokazać swoją wartość, jako wojownika…

Piąty, finałowy tom „Kronik podziemia” to nie tylko pożegnanie z serią, ale przede wszystkim dojrzalsze niż dotychczas podejście do tematu. Zresztą sam wątek tego właśnie wymagał, a że przy okazji powieść zachowała swój dziecięcy charakter i lekkość, tak fabularną, jak i stylistyczną, miłośnicy poprzednich części dostaną dokładnie to, czego oczekiwali.

A czego można oczekiwać? Dużo przygód, niebezpieczeństw, niezwykłych istot, przyjaźni, braterstwa i odważnych dzieci, które stawić musza czoła zagrożeniu, z jakim nie poradziłby sobie niejeden dorosły. W skrócie dziecięco-młodzieżowe urban fantasy w pełnej krasie. Tutaj bowiem magiczny świat z legend i baśni (czerpiący zarówno z kultowych książek, jak i wyobraźni autorki) egzystuje tuż obok naszego. A właściwie pod naszym. Dzięki temu w świat przedstawiony łatwiej jest uwierzyć, a bohaterowie stają się bliżsi odbiorcy.

Całość natomiast jest lekka, prosta i przyjemna. Spodoba się więc młodym czytelnikom spragnionym fantastycznych, prostych opowieści. Należycie do tej grupy? Sięgnijcie.