Kociarz został przeczytany na stronach „New Yorkera” rekordowe dwa miliony razy, stając się najpopularniejszą opowieścią zamieszczoną w tym prestiżowym magazynie. Opowiadanie dało początek zbiorowi, który uznano za najważniejsze amerykańskie wydarzenie literackie roku.
To prawdziwa proza XXI wieku, która w ciągu zaledwie jednej nocy została największym wiralowym fenomenem literackim w historii. To realizm magiczny w dobie mediów społecznościowych. To portret pokolenia w skondensowanej formie.
Kociarz to dwanaście opowiadań składających się w panoramę naszych czasów. To opowieści o pożądaniu i wstręcie, seksie i samotności, zagubieniu i poczuciu winy w erze Instagrama, Tindera i #MeToo. To literatura minimalistyczna, choć – paradoksalnie – napisana z rozmachem. Właśnie dlatego stała się najpopularniejszym wiralowym tekstem literackim XXI wieku i zdobyła dwa miliony czytelników w internecie. Teksty wywołują wiele emocji: fascynują i odstręczają, oburzają i podniecają, przerażają i zachwycają, nie pozostawiając miejsca na obojętność.
„Przenikliwa i perfekcyjnie minimalistyczna” – „The New York Times”.
„Idealna do książkowych dyskusji przy winie” – „Vogue”.
„Magiczny realizm ociera się o pełną fantazję” – „The Independent”.
Autor | Kristen Roupenian |
Wydawnictwo | Muza |
Rok wydania | 2019 |
Oprawa | miękka ze skrzydełkami |
Liczba stron | 320 |
Format | 13.0 x 20.0 cm |
Numer ISBN | 978-83-287-0759-7 |
Kod paskowy (EAN) | 9788328707597 |
Waga | 322 g |
Wymiary | 130 x 200 x 20 mm |
Data premiery | 2019.04.24 |
Data pojawienia się | 2019.03.19 |
Produkt niedostępny!
Ten produkt jest niedostępny. Sprawdź koszty dostawy innych produktów.
"Kociarz" to zbiór opowiadań, które niewątpliwie wciągają. I nieważne jest to, że planowałam przeczytać tylko jedno. Zaczęłam i musiałam skończyć.
Brudna prawda o naszych czasach, aż wylewa się z tej książki. Opowiadania przerażają i budzą wstręt. Autorka trochę zabija wiarę w człowieka, ale zmusza też do popatrzenia z boku na życie innych.
Nie ocenia. Opowiada.
Ocenia czytelnik. Przynajmniej ja tak miałam.
W myślach krytykowałam i oceniałam zachowanie bohaterów. W każdym z opowiadań znalalazła się postać, która wzbudzała we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony było mi jej żal, a z drugiej nie, przecież sama sobie była winna.
Kristen Roupenian w tych krótkich opowiadaniach poruszyła wiele tematów. Od przyjaźni i miłości zaczynając, na seksie i samotności kończąc.
Książka pozostawiła mnie z wieloma pytaniami i innym spojrzeniem na niektóre sytuacje i ludzi.
Czy naprawdę żyjemy, aż w takich strasznych czasach, pozbawionych empatii? Czy nonkonformiści to wymarły "gatunek"? Ile złego potrafi wyrządzić brak zainteresowania i wszechogarniająca nas znieczulica?
Moje ulubione to " Nocny biegacz", "Lustro, wiadro i stara kość", "Miły facet" i tytułowy "Kociarz".
Poznając opowiadania, będące ponurym obrazem współczesnych trendów w relacjach społecznych młodego pokolenia, naprawdę cieszę się, że nie musiałam budować kluczowych powiązań z ludźmi w oparciu o zaprezentowane w książce wzorce. Przygnębiające, jak ludzie wzajemnie mijają się, nie dostrzegają siebie, oferują jedynie powierzchowne znajomości, pozwalają, aby media społecznościowe prały im mózgi, pozbawiając otoczki emocjonalnej, w zamian dając namiastkę umiejętności czucia i współodczuwania. Fałszywość i pozerstwo, bardziej niż kiedykolwiek, zakradły się do masowej kultury, stylu życia, komunikacji między jednostkami i między grupami.
Przykro się patrzy, jak ludzie sami obdzierają się z tego, co tak naprawdę w życiu najważniejsze, niszcząc miłość, przyjaźń, dobrze zapowiadające się znajomości, a nawet nadzieję, pragnienia i marzenia. I co dziwne, przychodzi im to bardzo łatwo. Innym aspektem jest kwestia ponoszonych kosztów, nie tylko w ujęciu inteligencji emocjonalnej, ale też analfabetyzmu bliskich relacji. A to już pierwszy krok ku dojmującej samotności, nakręcającej się spirali kompleksów, paraliżu w szczerym otwarciu się do innych, sprzedania się w imię fałszywych ideałów. Szpetota przebija się w portrecie pokolenia wychowanego i żyjącego w dobie internetu i social mediów, nie znającego innych realiów komunikacji, a jedynie nakładające się dwie perspektywy postrzegania siebie i otaczającego środowiska, realną i wirtualną. Daleko mi do takiego modelu życia, natychmiast wywołuje irytację i sprzeciw. Mam nadzieję, że zaprezentowane zachowania bohaterów książki to reprezentacja grupy, która nie nosi cech masowości. Potrzebne są publikacje uświadamiające szkodliwość i destrukcyjność pewnych postaw, konieczności podchodzenia z dystansem do social mediów. Jak wiele można stracić zatracając się czymś, co na początku wydaje się tylko zabawą i sympatycznym sposobem spędzenia wolnego czasu, a potem stopniowo mocno wciąga, chwyta w pułapkę fikcyjności? Jak wiele można stracić oddając się temu bez refleksji i kontroli?
Opowiadania skontrastowane są lekkością i zwinnością narracji z dusznością i dosadnością zawartych w nich przesłań. I jak to zwykle bywa ze zbiorami krótkich form, jedne do mnie przemówiły, skłoniły do frapujących przemyśleń, inne nie wstrzeliły się w zainteresowania i własne spostrzeżenia. Duże uznanie wzbudził "Fatalny nawyk", rewelacyjna groteska o osobliwym uzależnieniu, ujarzmieniu dzikiego instynktu czynienia krzywdy, wpasowania go w obowiązujące reguły, a nawet więcej, odwrócenia jego wymowy tak, aby ze złej i brutalnej, stała się czystą i usprawiedliwioną. Natomiast w "Kociarzu" ciekawie oddano zaprzeczenie bliskości w relacjach, zastąpienie tych opartych nie tylko na przyciąganiu ciał, ale również na intelektualnej więzi, tymi z czystym seksem i wydźwiękiem gwałtu, swoiste rozmijanie się z własnym oczekiwaniami i z potrzebami innych. Kristen Roupenian porusza też inne ujęcia międzyludzkich relacji, choćby małżeństwo, macierzyństwo, przyjaźń, a także zagadnienia manipulacji, nieprzystosowania, błędnych decyzji, depresji, skłonności samobójczych, dokuczania sobie i wykorzystywania innych. Z przedstawionych obrazów społeczeństwa wynika, że wielu młodych ludzi powinno wsłuchać się w głos rozsądku, wyciągnąć właściwe wnioski i nadać prawdziwe barwy życiu.
bookendorfina.pl
Dwanaście krótkich opowiadań stanowi o pełni powieści Kociarz Kristen Roupenian. Zachwycają swoją różnorodnością i innością. Każde z nich dotyka ważnego problemu, z którym zmagają się ludzie żyjący w dzisiejszych czasach. Świat wyimaginowany i wirtualny, pełen skrajnych emocji i wrażeń. Czy taki świat dzisiaj istnieje? Czy jest on tylko wytworem naszej wyobraźni? A może ludzie pozbawieni wrażliwości uciekają celowo w ten nieistniejący świat? Tam jesteśmy anonimowi, to tak jak byśmy nie istnieli …
Te opowiadania niosą przekaz stanowiący o dzisiejszym świecie, trochę brutalnym i zepsutym, często pozbawionym wartości godnych naśladowania. Ale ukazują one drugą twarz ludzi. Jaką? Ludzi niezdolnych do głębszych uczuć, myślących tylko o sobie i zaspokojeniu swoich potrzeb, często wyimaginowanych i zbędnych. Skłaniają ludzi do zachowań niegodnych ludzi, upokarzają, a często uzależniają ofiary od siebie. Kim są ofiary? To ludzie pogubieni i samotni, będący na życiowym zakręcie, łatwi do manipulacji. Tak jak w opowiadaniu Niedobry chłopiec. Para uzależnia od siebie przyjaciela, tłumiącego ból po rozstaniu z dziewczyną. Początkowo stają się jego przyjaciółmi, a z czasem wciągają w swoją niewinną grę. Gdy wszelkie bariery przyzwoitości zostaną przekroczone, przyjaciel jest już ich, robi to, na co oni mają ochotę, zaspokaja ich wymyślne fantazje erotyczne, jest narzędziem w ich rękach. Od nich nie można się wyzwolić …
Opowiadania są do granic możliwości minimalistyczne, zarówno pod względem liczby bohaterów, jak i akcji. W każdym występuję dosłownie kilku bohaterów, zdecydowanie ważniejsze są ich emocje i wewnętrzne rozterki. One nas osaczają, beznamiętnie oplatają, zmieniają nasze spojrzenie na istotne problemy poruszane w tej książce.
Bohaterka tytułowego opowiadania Kociarz doznaje rozczarowania, gdy w rzeczywistości spotyka się z mężczyzną, którego poznała w wirtualnym świecie. Jaki ten świat okazał się złudny i nieprawdziwy. Spotkanie w realnym świecie sprowadza ją na ziemię. Noc spędzoną z nieznajomym podsumowuje w jednym zdaniu:
„To była chyba moja najgorsza decyzja w życiu”.
Powieść szokuje i wzrusza, powoduje obrzydzenie i niesmak, żal i gorycz wstrząsa nami. Egoizm, pycha i przekonanie bohaterów o swojej nieomylności i wyższości nad innymi przeraża. Czy takie dzisiaj jest nasze pokolenie? Ta doskonała próba zmierzenia się z problemami dzisiejszego świata pokazuje panoramę problemów i rozterek targających ludźmi.
Z uwagi na to, iż opowiadania są krótkie, czyta się je bardzo szybko. Czy są lekkie? Nie do końca, gdyż poruszają istotne zagadnienia egzystencjalne. Wymagają refleksji i przemyśleń, stoczenia wewnętrznej walki.
Czy polecam tę powieść? Zdecydowanie tak. Otwiera oczy na problemy dzisiejszego świata, przestrzega przed egoizmem i pychą, przypomina, że obok nas jest drugi człowiek, na którego warto zwrócić uwagę i pomóc mu, gdy wymaga tego dana sytuacja. Nie można myśleć tylko o sobie i zaspokajaniu swoich potrzeb, trzeba być choć odrobinę wrażliwym na problemy innych.
Jednym zdaniem: minimum słów, bogactwo i wielość przeżyć!