Kroniki Jaaru. Megapolis

Strażnicy znowu w akcji! Jaar dalej potrzebuje pomocy, świat się zmienia i wcale nie zapowiada się, że na lepsze. Do młodych bohaterów pojawia się gość z nie z tego świata, który ma dla nich kolejną misję. Strażnicy ponownie muszą się rozdzielić, a niebezpieczeństwo czai się za rogiem. Kate, Diane i Jonathan wyruszają w przyszłość, by być może zmienić przeszłość i przyszłość. Zaś Lilian, Tom i Darrien załatwiają sprawy na miejscu. Czy ich misje się powiodą? Kto pomógł im przenieść się do przyszłości?

Nareszcie to przeczytałam! Tak długo z tym zwlekałam i tak bardzo tego żałuję. To, co wydarzyło się w tym tomie to po prostu kosmos i to dosłownie. Losy Jaaru zależą od decyzji bohaterów i sił wyższych. Wrogów przybywa, większość pragnie nieograniczonej magii i władzy, zrobią wszystko by osiągnąć swój cel. Zawsze trudno opowiada mi się o kontynuacjach, ponieważ boję się, że mogę coś przez przypadek zdradzić. Ogólnie w tej części mamy przedstawione perspektywy naprawdę dużej ilości osób. Poznajemy historię z praktycznie każdej strony tej dobrej, jak i złej. Każda z nich ma inne pobudki, zamiary i cele. Na początku trochę trudno jest się w tym połapać, ale im dalej tym wszystko staje się łatwiejsze do ogarnięcia.

Co do bohaterów to wiele zmian w nich nie odczułam, może odrobinę w Kate i Jonathanie. To co im się przytrafiło sprawiło, że dziewczyna stała się bardziej zdecydowana, chamska i władcza. Niby miała przewodzić grupie, ale w moim odczuciu za bardzo władza uderzyła jej do głowy. Może pod koniec książki opanowała się na tyle, by stała się znośna. Jonathan zachowywał się zaś tak, jakby chciał robić Kate cały czas na złość. Ciągle podważał jej zdanie i pozycję przywódcy. Czasami miał rację do obaw, ale nie musiał się tak zachowywać. Za to polubiłam dwie nowe postacie, które się pojawiły, ale o nich lepiej nie będę wspominać, bo ich trzeba poznać, by zrozumieć.

Akcji w książce jest pełno. Co chwila coś się dzieje, różni bohaterowie muszą zmierzyć się z różnymi przeciwnościami i podjąć trudne decyzje. Ta część jest naprawdę gruba i wcale się nie dziwię, bo autor zawarł w niej tyle nowych faktów i kolejnych niewiadomych, że po prostu głowa mała. Jestem pełna podziwu dla autora za jego pomysłowość i to w jaki sposób poprowadził akcje. Teraz tym bardziej zastanawia mnie jak zakończą się losy Jaaru.

Dlatego jeśli nie czytaliście tej serii to koniecznie musicie ją nadrobić. Mimo mojej początkowej niechęci po pierwszym tomie, to teraz bardzo się cieszę, że nie przerwałam tej przygody tylko poznaje jej kolejne tomy. Z każdym kolejnym ten świat się rozwija, bohaterowie dorastają, decyzje stają się coraz trudniejsze,a świat wisi na włosku. Jeśli to Wam nie przekonuje, to już nie wiem 😀

Sięgając po piaty tom cyklu o fantastycznej krainie Jaaru nie zawiodłam się. Wszystkie wątki i niejasności, które pojawiły się w części czwartej i sprawiły, że czułam pewien niedosyt zostały jeszcze bardziej rozbudowane (wątek Meg) i wyjaśnione. Dzięki obszernym opisom, których do tej pory brakowało akcja nie pędzi już jak szalona i w spokojnym nieco tempie możemy pokonać te 600 stron.

Nad kraina Jaaru zawisło widmo rychłego zniszczenia świata, a królowa Tir-Na-Nog zachowuje się tak, jakby niewiele interesowały ją losy poddanych. Przyszłość stoi pod znakiem zapytania. Na pomoc krainie ruszają Strażnicy Żywiołów.

Kate czeka jeszcze więcej przygód, a przede wszystkim na jej barkach spocznie niezwykle odpowiedzialna misja ratowania świata. Czy to aby nie za dużo jak na jedną czarownicę?

Nie spodziewałam się, że powieść, aż tak bardzo chwyci mnie za serce - to już nie tylko fantastyka, z którą mieliśmy do czynienia w poprzednich częściach , Adam Faber idzie o krok dalej i wplata w tę historię problemy współczesnego świata. "Świat jest czasem inny, niżbyśmy chcieli, ale ciągle mamy możliwość, aby go zmieniać." Widząc jak ewoluuje cała seria i dojrzewa warsztat pisarski "Megalopolis" jest tym bardziej miłym zaskoczeniem i przykładem dojrzałej i przemyślanej literatury młodzieżowej z nieco głębszym przesłaniem. Z niecierpliwością będę wyczekiwała kolejnej części - chcę trwać w tej magii nadal!

Adam Faber powoli zmierza do zakończenia przygód Kate Hallnander. W Megapolis nie zabraknie tego co było w poprzednich tomach. Ba! Będzie tego jeszcze więcej a czytelnik podczas lektury na pewno nie będzie się nudził. Polecam!

Megapolis

Kolejne przygody Strażników Żywiołów! W tym tomie wyruszają oni w przyszłość, aby zapobiec zniszczeniu świata. Czy im się to uda?

Nie chcę zdradzać więcej szczegółów, dlatego że tą książkę warto poznać samemu. Jednak bardzo spodobało posłowie autora: „Nie każda historia kończy się dobrze. Ta- moim zdaniem nie ma jednoznacznego zakończenia. Świat czasem jest inny, niżbyśmy chcieli, ale ciągle mamy możliwość, aby go zmieniać. Byłoby wspaniale, gdyby ktoś z Was zechciał wesprzeć jakąś instytucję charytatywną zajmującą sprawami ekologii, praw człowieka, pomocą uchodźcom czy ofiarom wojen albo przemocy, lub też w jakikolwiek inny sposób zaczął działać na rzecz rozwiązania ważnych, a nie zawsze widocznych problemów. Nie podaję konkretnych nazw instytucji ani przykładów działań, bo moja propozycja to tylko sugestia. Wierzę, że każdy z nas znajdzie własny sposób na to, jak przysłużyć się szerszemu światu.” Te słowa mocno zapadły mi w pamięć, a w czasie ich czytania poczułam, że Adam Faber napisał je od serca.

Co do samej historii to uważam, że jest to najlepszy tom ze wszystkich (jak na razie). Na plus są wszelkiego rodzaju zagadki i tajemnice. Książkę czyta się bardzo szybko i momentami tak się wciągałam w akcję, że nie mogłam odejść od lektury. Cieszę się, że książka ma takie wymiary (ponad 600 stron), ponieważ możemy dokładnie wszystko prześledzić, a nie pędzić. Autor zamieścił obszerne opisy miejsc, w których przebywali bohaterowie i jest co coś czego najbardziej mi brakowało w poprzednich tomach.

Jedynym minusem jaki wyłapałam były jakieś dziwne przeskoki między bohaterami. Jeden rozdział był z perspektywy osoby x, a drugi y, które nie miały żadnego sensownego połączenia. Początkowo bardzo mi to przeszkadzało i nie wiedziałam kto jest kim, co teraz robi itd., ale potem już się mniej więcej rozeznałam i czytanie było jedynie przyjemnością.

Także podsumowując: uważam, że warto przeczytać tą książkę. Z perspektywy czasu wydaje mi się jednak, że czytanie poprzednich tomów tylko dla jednej czy dwóch dobrych książek jest troszkę bezsensowne, aczkolwiek jeśli za Wami już np. 3 tomy, to jak najbardziej kontynuujcie!

Kate przeżyła już wiele niebezpiecznych przygód. Dużo się nauczyła i ciężko jest ją czymś zadziwić. Jednak w to, co się dzieje nie sposób uwierzyć. W jej pokoju zjawia się nagle obcy chłopak, który twierdzi, że pochodzi z przyszłości. Co więcej, prosi ją o pomoc w ratowaniu świata ponad 1000 lat starszego niż ten, w którym dziewczyna żyje. Czy powinna uwierzyć nieznajomemu? Jej przyjaciele mają co do tego duże wątpliwości. W międzyczasie Fione ma swoją własną misję. Nie może pogodzić się ze śmiercią ukochanego i robi wszystko, by znów się z nim spotkać.

Po raz kolejny duży plus za wprowadzenie nowej postaci, która wprowadza jeszcze więcej akcji do powieści. Już od samego początku dużo się dzieje i nie sposób oderwać się od czytania. Mam wrażenie, że klimat tego tomu jest inny niż ten z poprzednich części. Zawsze czytając Kroniki Jaaru miałam z tyłu głowy fakt, że seria ta skierowana jest przede wszystkim do młodszego czytelnika i oceniałam ją przez ten pryzmat. Jednak w tym wypadku bardzo pozytywnie się zaskoczyłam. Adam Faber niesamowicie rozwinął swój warsztat pisarski. Różnica między pierwszym tomem, a „Megapolis” jest ogromna. Jest to moja ulubiona część między innymi ze względu na wątek podróży w czasie. Nie mogę się doczekać tego, aż zabiorę się za finałowy „Koniec ery”. Ocena 5/5.

Strażnicy Kamieni starają się realizować misję, która została im powierzona przez Eos. Pewnego dnia zjawia się u nich gość z przyszłości i prosi Kate o pomoc w ratowaniu swojego świata. Czy to nie za dużo jak na jedną osobę? Trzeba stawić czoła złu nie tylko obecnie, jak i w przyszłości. Oczywiście strażniczka kamienia Danu nie może wybrać się tam sama, wyrusza się więc w niebezpieczną podróż w towarzystwie Fiona, Jonathana i Diany, natomiast pozostali strażnicy zostają, aby realizować swoje aktualne zadanie. Oprócz znanych nam już bohaterów, w Megapolis pojawiają się nowe postaci, a te dotychczas znane będziemy mieli okazję poznać bliżej.

Czasy dla Jaaru są ciężkie, a obecna królowa Tir-na-Nog zdaje się realizować własne cele, zamiast zadbać o dobro poddanych. Jednak w tej historii nic nie dzieje się przez przypadek. Niektóre zdarzenia muszą się wydarzyć, aby wpłynąć na bohaterów, pozwolić im dojrzeć i spojrzeć na sprawy z innej perspektywy. Za to lubię między innymi całą serię. Jest tutaj wiele wątków, które dają czytelnikowi do myślenia. Również obraz świata w przyszłości, choć tak nierealny ze względu na czary, ukazuje wiele aspektów, które mogą naprawdę nas spotkać. Ludzie szybko zapominają o przeszłości i tym, co człowiek może zgotować drugiemu człowiekowi. Nie jest powiedziane, że historia nie może powtórzyć się w przyszłości. Za to wielkie brawa dla autora!

W tym tomie poznamy w tajemnicę Kaspara, który z początku nie wzbudził zaufania w Strażnikach, a okazał się ważną postacią w opowieści. Z tomu na tom jest coraz mroczniej i momentami brutalnie. Jest to oczywiście związane z Przeklętym, który już rozbudzony i ze swoimi na nowo zrzeszonymi poplecznikami zaczyna coraz śmielej sobie poczynać. Nie brak smutnych momentów, pełnych emocji. W głowie Kate coraz więcej jest chwil zwątpienia i zadumy, coraz częściej myśli jej skierowane są ku śmierci, która czyha na bohaterów za każdym rogiem. To zadziwiające jak ta niewinna opowieść z pierwszego tomu, zamieniła się w tak poważne tematy, które na pewno zostają w głowie dłużej.

Książki Adama Fabera mają w sobie to coś, co za każdym razem każe mi niecierpliwie wyczekiwać ich premiery. Nawet wtedy, gdy znajduję w poprzednim tomie pewne niedociągnięcia, to jednak zawsze szybko o nich zapominam i z nieskrywaną przyjemnością sięgam po kolejną część, by przekonać się jak potoczą się dalsze losy Strażników oraz magicznego Jaaru. W przypadku „Megapolis” wcale nie było inaczej. Po tych wszystkich szumnych zapowiedziach, nie mogłam się wprost doczekać na premierę piątego tomu.

Moje oczekiwania względem tej książki okazały się chyba jednak zbyt wielkie, ponieważ w przeciwieństwie do poprzednich tomów na początku niespecjalnie polubiłam się z „Megapolis”, a jego lektura strasznie mi się dłużyła. Przez pierwsze kilka rozdziałów akcja parła w ślimaczym tempie na przód. Miałam wrażenie, że prawie nic się nie dzieje, choć wbrew temu wrażeniu ciągle pojawiały się nowe wątki, a fabuła nie raz zaskakiwała swoją wielowątkowością. Jednak ciągle coś nie pozwalało mi pozbyć się wrażenia, że tempo akcji zamiast przyśpieszać zwalnia. Na dodatek miałam straszny problem z Kate i Jonathanem. Okropnie irytowała mnie ta ich relacja i o ile zachowanie Jonathana byłam w stanie zrozumieć, tak ciągłe humorki oraz fochy Hallander bardzo działały mi na nerwy. Nie będę tutaj jednak przytaczać żadnych przykładów, aby nikomu nic nie zaspoilerować, ponieważ w przypadku piątego tomu byłoby to nie do uniknięcia.

Trzeba jednak przyznać, że Adam Faber niesamowicie rozwinął swój warsztat pisarski. Widać naprawdę wielką różnicę między stylem z „Księgi luster” a „Megapolis”. Co prawda język jakim autor się posługuje pozostał prosty i przyjemny, lecz stał się o wiele barwniejszy i bez problemu pobudza wyobraźnie czytelnika. A fakt, że autor pieczołowicie dba o nawet najdrobniejsze szczegóły dodaje tylko magii jego książką.

Nie byłabym chyba sobą, gdybym nie wspomniała o jedynej rzeczy, która chyba nigdy się nie zmieni i na pewno nie zawiedzie mnie w przypadku „Kronik Jaaru”. Mianowicie mówiąc chodzi o szatę graficzną, która podobnie jak w przypadku poprzednich tomów jest wprost zachwycająca, zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz książki. Dawno nie spotkałam się z drugą taką serią, której okładki za każdym razem byłyby tak oszałamiająco piękne. Będę to powtarzać do znudzenia, ale Czwarta Strona wraz z We need Ya bezsprzecznie tworzą jedne z najpiękniejszych okładek na polskim rynku wydawniczym.

Reasumując, „Megapolis” to całkiem udana kontynuacja przygód Kate Hallander oraz Strażników, która nie raz zaskoczy czytelnika. Książka ta jest kompletnym przeciwieństwie swoich poprzedniczek, przez co wydaje mi się, że nie każdy znajdzie w niej to czego szuka. Sama jednak nie mogę się doczekać co następnym razem wymyśli Adam Faber, dlatego już teraz wyczekuje kolejnych części, a Was gorąco zachęcam do sięgnięcia po „Kroniki Jaaru”. Przekonajcie się na własnej skórze jak magiczny może być świat ferów.

Aleksandra

Więcej na : http://tygrysica.tumblr.com/ oraz https://www.instagram.com/tygrysicaa/

Już myślałam, że nie mogę dostać od Adama Fabera niczego lepszego, przecież pierwsze trzy tomy były fantastyczne, im dalej zagłębiałam się w tę historię, to było tylko i wyłącznie lepiej.

Moim ogromnym zaskoczeniem okazał się jednak tom czwarty, ale tom piąty osiągnął po prostu mistrzostwo. Czytelnicy tej serii mówili mi wiele na temat tego, że im dalej poznajemy historię Kate, tym jest lepiej, nie mylili się, mieli rację. Bo to my jesteśmy świadkami jej dorastania, razem z nią przechodzimy przez to wszystko, widzimy jakie błędy popełnia, na co ją stać. Ta cała wewnętrzna przemiana mnie urzekła, a to już zdecydowanie najmocniej było jednak widać w piątym tomie, ostatnim jak na daną chwilę. Według mnie, wszystkie elementy są bardziej dopracowane, bardziej staranne.

Po pierwsze, bohaterowie. Nie mam na myśli samej Kate, ale wszystkie inne postacie. Najlepiej wyszło zaprezentowanie ich w dialogach. Chyba właśnie moją ulubioną częścią w tych książkach są dialogi i jeszcze jedno - fantastyczny świat! No to jest mistrzostwo pierwszorzędne! Według mnie żaden polski Autor nie dokonał czegoś takiego. Jaką trzeba mieć wyobraźnię i głowę, żeby napisać coś tak niewyobrażalnego. Adam Faber postarał się, dopracował w swoim magicznym świecie niemal każdy najmniejszy element. Nawet jak weźmiemy pod uwagę to, ile on wymyślił postaci fantastycznych, te wszystkie wróżki, wiedźmy, czarownice, ferów, jakiś skrzatów, jednorożców, no coś fenomenalnego.

Wielu z Was pyta mnie jakie minusy ma ta seria, no ja moi drodzy nie widzę tutaj minusów. Może trochę pierwsze tomy były nieco słabsze, ale to może przez wzgląd na to, że jakoś Autor musiał nas wprowadzić do tego świata, po woli dawkować nam tą fantastykę, te informacje, postacie. Właśnie to mi się podobało, że te pierwsze dwa tomy były takie trochę luźniejsze, a to po to, by wprowadzić nas i otworzyć przed nami drogę do tomu właśnie czwartego i piątego, czyli do moich ulubionych. I wybaczcie, osatnio pisałam, że tom trzeci jest moim ulububionym, ale to właśnie przez wzgląd na to, że nie zapoznałam się jeszcze wtedy z kolejnymi.

I trzeba wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Zazwyczaj tak rozbudowana seria fantastyczna, jest napisana w taki sposób, że czytelnik może się pogubić, w sensie, zbyt duża liczba postaci, za dużo akcji, to wszystko się miesza i staje się zagmatwane ( często Wam o tym tutaj piszę), no ale nie tym razem! To jest kolejny plus dla Adama, właśnie za to, że pisze tak prosto i czytelnie zarazem. I choć jest to proste i czytelne, to wcale nie znaczy, że miejscami niedopracowane czy nudne. O nie! Cała fabuła staje się dzięki temu jeszcze bardziej barwna, pełna wrażeń, emocji...

I co mogę powiedzieć? Wiele razy czytałam, że jest to seria podobna do Harrego Pottera, wiele z Was pisało, że nawet jest to coś na wzór Pottera, tylko jedynie ze zmienionymi faktami i z odtworzeniem nowego świata i faktem, że bohaterem jest dziewczyna - Kate, a nie chłopak. Według mnie nie jest to prawda! Okey, może trochę ta seria jest podobna do Pottera, ale jedynie przez wzgląd na magię i jedynie pewne elementy. Nic tutaj nie jest skopiowane, a raczej wszystko jest oryginalne i jedyne w swoim rodzaju. Mam nadzieję, że ta seria niebawem przejdzie do historii, bo naprawdę jest warto. I jeszcze jedno, lepiej aby chętni na tę serię czytali ją po kolei. Nie zalecam czytania tomów od środka albo od końca, gdyż to nie ma najmniejszego sensu.

Opis fabuły

Tak jak mówią, czwarta część wprowadza jeszcze więcej, odkrywa przed nami jeszcze nowsze elementy, ale głównie z dziedziny magii i fantastycznego świata. Kate Hallander zostaje okrzyknięta Strażniczą Kamienia Danu. Ponownie pojawia się w świecie ferów, w tak zwanej Cienistej Krainie, po to, aby odkrywać coraz to nowsze tajemnice. Można powiedzieć, że w tej części Kate przechodzi mały kryzys. Nasza bohaterka zostaje opuszczona przez przyjaciół. Więc jest to powód dla którego Kate chce zniknąć z ich świata, dlatego postanawia zamieszkać w magicznej krainie Tir-na-Nog. Wszyscy jednak uważają, że ta decyzja była jednak zbyt pochopna i dłuższa obecność w tej krainie nie wróży dla Kate niczego dobrego.

Na dodatek w powietrzu dzieje się coś niedobrego. Zaczyna po woli wybuchać wojna, wielki bunt. Po obu krainach ferzy, zaczynają przygotowywać się do wielkiej bitwy.

Jakby tego było mało, w Londynie pojawia się pewna tajemnicza i niezapowiedziana postać, o której nikt wcześniej nie słyszał, a mianowicie Kaspar.

Wszystko zaczyna robić się coraz bardziej pogmatwane i dziwne, nietypowe. Kate ma zdecydowanie więcej na głowie, musi chronić swój świat ale też i ten magiczny - Jaaru. Pragnie ochraniać swoich najbliższych. Dodatkowo, przed Mel - jej przyjaciółką, czeka pewnego rodzaju wyzwanie. Ona również będzie musiała podjąć się walki. W świecie Jaaru zaczyna pojawiać się zło, dodatkowo w tej części możemy dowiedzieć się więcej na temat żywiołów.

Kolejny tom, już na daną chwilę ostatni, opowiada o losach Kate, które zaczynają się od pewnego spotkania w jej pokoju z tajemniczym chłopakiem z przeszłości, który prosi ją o pomoc.

I ta część no jest cudowna, bo Kate oczywiście podejmuje się wyzwania, pragnie pomóc nieznajomemu, dlatego wraz z przyjaciółmi wyrusza do świata z przyszłości. Wszystko jednak wydaje się być fajne, ale już w przyszłości okazuje się, że niekoniecznie... Tam czeka na nich wiele niespodzianek.

Pojawia się tutaj postać Liliany, która ma mroczne i tajemnicze wizje. Jedna z nich dotyczy Kaspra, nie bez powodu poznajemy go w poprzedniej części, bo tutaj okazuje się on Strażnikiem! Jednak i tak wszyscy żyją w niepewności, bo każdy boi się mu zaufać. Pojawił się w sumie znikąd i niewiadomo jaki cel ma osiągnąć.

Wiele jest w tej części związanego też z kamieniami, magicznymi symbolami. Nie każdy przyjął ten dar, dlatego teraz te osoby muszą pomóc w zjednoczeniu się.

I najlepsze, w Krainie Jaaru zaczynają pojawiać się duchy, które wiele wnoszą, wiele zwiastują... No zobaczcie sami, zapraszam do czytania!

Cykl Kroniki Jaaru jest mi znany ze słyszenie, bo choć lubię magię w literaturze jakoś wcześniej nie miałam w planach zapoznanie się z nim...Tak się złożyło, że "Megapolis" trafiło do moich rąk, więc los sam zachęcił mnie do poznania tej opowieści.

Na chwile obecną muszę powiedzieć, że po części żałuje iż nie czytałam wcześniejszych tomów, gdyż pewne pytania zostały bez odpowiedzi...pomimo nieznajomości poprzednich części nie miałam problemu z odnalezieniem się w historii.

A więc co was czeka w tej części?

W pokoju Kate pojawia się chłopak, który przybywa do niej z przyszłości i prosi o pomoc. Nastolatka wraz z dwojgiem przyjaciół wyrusza do przyszłości, aby pomóc w uratowaniu świata przybysza. Jak się okazuje przyszłość nie mieni się w barwnych kolorach...

W czasie teraźniejszym też nie brakuje zajęć - Liliana ma wizje, które prowadzą ją do Kaspara - jak się okazuje kolejnego Strażnika. Czy można mu zaufać?

Dorośli, którzy w przeszłości nie przyjęli mocy kamieni niestety muszą się zjednoczyć, gdyż na światło dzienne wychodzą pewne fakty, które mogą zaszkodzić magii.

W Jaarze pojawiają się duchy i przemawiają...Czy ich słuchać czy zignorować?

Jak widać z krótkiego streszczenia, które utworzyłam fabuła jest wielowątkowa, jest bardzo rozbudowana. Wydarzenia toczą się w zwolnionym tempie. Wszystko jest dobrze dopracowane, przemyślane i zaopatrzone w szczegóły.

Jeśli chodzi o miejsce wydarzeń - jest ich klika. Trzeba czytać w skupieniu - zatracić się w historii. Nie jest to trudna powieść, ale ze względu na liczbę bohaterów, ilość miejsc wydarzeń - można się zagubić, stracić orientację.

Bohaterowie są barwni, zróżnicowani pod względem charakterów i poglądów, czasem zabawni, ale najbardziej podobał mi się klimat opowieści. Choć nie brakuje w nim smutku, komplikacji i śmierci jest magiczny, baśniowy - taki trochę pozwalający oderwać się od realizmu.

Fabuła nie należy do przewidywalnych, nie jest też wzorowana na popularnych powieściach. Choć magia nie jest nowością, to całość jest odświeżająca.

Adam Feber pisze prostym, a zarazem barwnym stylem. Fabułę dopieszcza szczegółami, wydarzenia rozbudowuje i dzięki stylowi w jakim tworzy pozwala czytelnikowi pobudzić wodzę fantazji.

"Megapolis" czytało mi się bardzo dobrze, choć początkowo przeraziłam się jej objętością (ponad 600 stron). Nie jest to książka dla wszystkich - przede wszystkim osoba po nią sięgająca (jak i zapewne po cały cykl) musi choć w minimalnym stopniu lubić magię, przemykać oko na naciąganie fabuły i po prostu się zrelaksować.

Minusem dla mnie jest tempo...gdyż ja wolę bardziej dynamicznie rozgrywające się wydarzenia, a w powieści " żółwie" określenie najbardziej pasuje.

Pomimo że nie znam wcześniejszych tomów cyklu, nie odczułam ich wielkiego braku. Powieść jest napisana w taki sposób, że szybko można się w niej odnaleźć.

Cóż mi pozostało... osoby, które znają cykl zachęcam do kontynuowana, a tym co jeszcze nie poznali... zainteresowanie się nim, gdyż jest on pełen czarów, magii i przygód.