Księżniczka i książęta, czyli polowanie na tego jedynego

Rozgoryczenia i boleści związane z nieudanymi związkami z mężczyznami, zburzone marzenia i oczekiwania młodej, pięknej dziewczyny o Księciu, tym, który pokocha i zabierze z dysfunkcyjnego domu rodzinnego, zawstydzające epizody seksualnych poniżeń i, mężczyźni alkoholicy, seksoholicy, życiowo niezaradni, dzieci. Ale także blaski nowego życia – wsparcie psychoterapeutyczne, autobiograficzna głęboka refleksja, duchowa przemiana, mądrość płynąca ze zrozumienia, akceptacji i internalizacji arcytrudnych przeżyć. To wszystko jest treścią książki „Księżniczka i książęta, czyli polowanie na tego jedynego”, mieszkającej w Warszawie autorki Joanny Plasoty. Jest to nie tylko opowieść z życia wzięta, lecz nade wszystko inspirująca i empatyczna wypowiedź i rada.

Spójrzmy na krótki fragment, który z powodzeniem może posłużyć jako abstrakt i esencja tej publikacji:

„Rozwiane marzenia, nadzieje... jednak i tym razem nie pokonał wielkiego, groźnego smoka. Dlaczego? Nie wiem. Nie wiedziałam też co zrobić z tym rozstaniem. Walczyłam w sobie, szarpiąc się i płacząc na przemian. Nie brakowało mi pomysłów na działanie, a każda sekunda przynosiła nowy, z całą pewnością skuteczny. Chodziło jednak o to, by nie robić nic. Bezsilność – tyle o niej słyszałam, wiedziałam, ale ciągle była czymś nowym i nieznanym. Zostałam więc z moim smutkiem, rozczarowaniem, tęsknotą i wspomnieniem... Jak ja to lubiłam – wspominać, rozczulać się, tęsknić, kręcić film w mojej głowie, smutny film o niespełnionej miłości. To takie ckliwe i wzruszające, to melodramat. Coś mi jednak cichutko szeptało: bezsilność. Fizycznie miałam ochotę paść na kolana i prosić o ulgę. Nie chciałam tych uczuć: bólu, odrzucenia, rozpaczy, samotności. Nie chciałam też walki. Czas uciekał, pędził, a ja miałam poczucie jakby uciekał mi pociąg, jakbym traciła coś ważnego, coś o wielkim znaczeniu.”

Autorka, Polka, Joanna Plasota, za pomocą własnej, druzgocącej historii, ale również dzisiejszej swojej wiedzy i świadomości psychologicznej, staje się wojowniczką o dobre życie dla innych kobiet. W książce „Księżniczka i książęta, czyli polowanie na tego jedynego” ukazuje dysonans pomiędzy naiwnymi i infantylnymi oczekiwaniami dziewczyn i młodych kobiet, a realnymi odpowiedziami, jakich udziela codzienne życie. Wierzyła, że jako ponętna i seksowna Księżniczka upoluje swojego Księcia, który otoczy miłością i opieką. Wielu tych książąt przetoczyło się przez biografię autorki, a każdy kolejny z nich to cięższy kaliber dysfunkcji i dewiacji, alkoholicy, seksoholicy. Ale nie mogło być inaczej, skoro marzenia i westchnienia to awers, a niedojrzałość psychologiczna i społeczna to rewers tej samej osoby. Jak sama dzisiaj pisze:

„Mam nadzieję, że lektura tej książki będzie dla Ciebie maleńkim światełkiem wskazującym drogę, a może będzie światłem latarni morskiej - jakże upragnionym dla zbłąkanych na bezkresach morza. Może stanie się dla ciebie lustrem, w którym znajdziesz swoje odbicie. Zainspirowana niekończącą się wiarą w człowieczeństwo, w moc akceptacji i zrozumienia, napisałam te kilka słów o sobie do Was. Można by rzec: po co to wszystko, cała ta pisanina? Po to, bym nie zapomniała, jak się upada, po to, by głośno powiedzieć to, co od dawna chciało być wypowiedziane, i najważniejsze – po to, bym nie zapomniała kim jestem. Dziś moim pragnieniem jest dawać wiarę w siebie. Zachęcam do poszukiwania własnej drogi, do poznawania, odkrywania siebie - swoich potrzeb, uczuć, myśli, ograniczeń, ale też i swoich możliwości, talentów, potencjału. Fascynującej wędrówki w głąb siebie.”

Wielu autorów próbuje na podstawie własnych życiowych doświadczeń napisać książkę. Jednak nieliczni tylko są zdolni do napisania takiej opowieści, której w żaden sposób nie można odłożyć do szafki, nie przeczytawszy do końca – po prostu włącza się przeogromna siła empatii. Autorka, Joanna Plasota, mieszkająca w Warszawie, poznała niemal wszystkie możliwe doświadczenia emocjonalne, zwłaszcza te ciemne, nieprzyjemne, tragiczne, przerażające, czasem wręcz niewiarygodne. Była zdradzona przez przyjaciół, odgrywała rolę seksualnego pogotowia, użerała się z partnerami alkoholikami, seksoholikami. Ba, sama wpadła w pułapkę uzależnień. Te wydarzenia i nazbierane doświadczenia były tylko tłem dla jej, bardziej lub mniej uświadamianego, ówczesnego, głównego życiowego celu – jako „Księżniczka” szukała dla siebie „Księcia”, który się nią zaopiekuje, bezgranicznie pokocha i wprowadzi w inny wymiar relacji. Takiego księcia nie znalazła, a w wyniku niedojrzałych wyborów sama pogrążyła się w jeszcze boleśniejszym wirze cierpienia, chorej miłości i odrzucenia. W końcu po wielu latach trafiła w dobre ręce – specjalistów psychoterapeutów, dzięki którym zaczęła na wszystko spoglądać inaczej – z perspektywy wiedzy, mądrości i głębszej świadomości. To trzeba przeczytać.