Księżycowe miasto. Dom Ziemi i Krwi. Tom 2

Po lekturze pierwszej części Domu ziemi i krwi, który okazał się całkiem dobry, lecz nie do końca satysfakcjonujący, przyszła pora na część drugą. Przyznaję, podchodziłam do niej z niemałym strachem. Z jednej strony miałam nadzieję na coś lepszego i zdecydowanie bardziej wciągającego, jednak z drugiej wolałam trzymać swoje oczekiwania na wodzy ? wiecie, żeby uniknąć ewentualnego rozczarowania. Czy w ostateczności książka okazała się dobra? Czy jej zakończenie zachęciło mnie do szybszego poznania tomu drugiego serii? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w tej opinii.

Bryce jest mieszańcem. W jej żyłach płynie krew zarówno fae, jak i człowieka. Dziewczyna kocha swoje życie: za dnia pracuje w antykwariacie i sprzedaje nie do końca legalne przedmioty (magiczne oczywiście), a nocami podbija miasto wraz z grupką przyjaciół. Pewnego razu dochodzi do brutalnej zbrodni, która wstrząsa całym miastem i życiem Bryce. Czy dziewczynie uda się odkryć prawdę o tym, co wydarzyło się tamtego dnia?

Pozwólcie, że tym razem znów rozpocznę swoją opinię od swoich oczekiwań. Jeśli czytaliście moją opinię na temat poprzedniej części, to wiecie już, że od połowy zrobiła się ona dość nużąca. Dlatego też marzyłam o tym, by ta część dostarczyła mi więcej rozrywki i wciągnęła. Czy to dostałam? No cóż, pierwsza połowa tej pozycji okazała się po raz kolejny niezbyt fascynująca, choć już od pierwszej strony dało się wyczuć, że akcja zaczyna ciut przyspieszać i obiecywać coś wielkiego. Nie można było oczekiwać tego wszystkiego już od razu, bo przecież pozycja ma ponad sześćset stron. Przyznaję, druga połowa książki okazała się dość sporym zaskoczeniem - oczywiście pozytywnym.

Główna bohaterka nie zmieniła się wcale, no ale na to dam jej jeszcze szansę w kolejnym tomie serii. Nadal odgrywała rolę tej nieustraszonej, upartej i chcącej zbawić cały świat, no, a to nie dość, że w pewnym momencie zrobiło się nudne, to jeszcze wzbudzało tylko moją irytację. Mam szczerą nadzieję na to, że w końcu postać ta pójdzie po rozum do głowy i w drugim tomie okaże się, że jestem w stanie ją tak po prostu polubić.

Druga część Domu ziemi i krwi ostatecznie przypadła mi do gustu bardziej niż pierwsza. Tutaj, mimo wszystko, bawiłam się o wiele lepiej i byłam po prostu ciekawa tego, w jaki sposób rozwiąże się główna sprawa. Bardzo spodobała mi się Sarah J. Maas w wydaniu bardziej kryminalnym, bo tego jeszcze u niej nie było. No, a że ja za kryminałami wszelakimi przepadam, to i mój zachwyt wydaje się chyba całkiem uzasadniony.

Cieszę się, że mogłam poznać Bryce, Hunta i innych bohaterów tej historii. Może nie jest to powieść i świat wykreowany idealny, ale ma w sobie pewną magię, którą bez wątpienia będę poznawać dalej. Czy tom drugi przypadnie mi do gustu? No cóż, mam na to ogromne nadzieje i liczę, że się nie rozczaruję.

Jeżeli szukacie czegoś z gatunku fantastyki, co pomoże Wam oderwać myśli od codzienności, to myślę, że ta książka przypadnie Wam do gustu. Nie obiecujcie sobie jednak nic wielkiego, bo tak jak ja, możecie się rozczarować.

Pierwszą część czytało mi się dość opornie. Z drugą było już lepiej. Znałam już bohaterów, trochę kojarzyłam, kto jest skąd, więc czytanie było przyjemniejsze. Niemniej przez większość czasu za dużo akcji to tu nie ma. Pod koniec owszem, dzieje się, nawet sporo i dzięki temu moja uwaga skupiła się na nowo na fabule. Autorka bardzo powoli prowadziła nas do finału, stopniowo dokładając drobne elementy, które na końcu ułożyły się w całość. Najbardziej z całej książki podobał mi się rodzący się wątek miłosny, aż czekałam na rozdziały z tym motywem.

Przede mną kolejne książki z tej serii i po cichu liczę na więcej akcji i napięcia.

W końcu skończyłam "Księżycowe miasto", a dokładniej "Dom ziemi i krwi" Sary J. Maas. Ostatnie 200 stron zdecydowanie wbiło mnie w fotel.

Hunt oraz Bryce nadal próbują się dowiedzieć kto zamordował Danikę i całą Watahę Diabłów. Dodatkowo starają się odnaleźć Róg. Ktoś ewidentnie nie chce by odkryli prawdę, a Narada na szycie coraz bliżej. Wychodzą na jaw fakty które kompletnie kłócą się z tym co Bryce wiedziała o swojej przyjaciółce. Jak to się skończy?

Druga część według mnie dała radę. Rodzące się uczucie między Huntem a Bryce elektryzowało. A zakończenie było mega, tyle sekretów wyszło na jaw i wszystko stało się jasne. Już przy okazji recenzji pierwszego tomu pisałam, że autorka pozwoliła sobie tutaj na swobodny język. Bardziej prosty, a chwilami nawet wulgarny. I jak dla mnie świetnie to się wpasowało. Co prawda czasami Bryce działała mi na nerwy, ale finalnie to co zrobiła na końcu sprawiło, że zyskała szacunek w moich oczach. Mogę napisać, że wszystkie książki Maas mam przeczytane. Niestety, ta seria jest najsłabsza z całej twórczości autorki, ale i tak potrafiła mnie wciągnąć. Za chwilę się biorę za drugi tom Dworów i tutaj wiem, że na pewno się nie zawiodę.

Brace wraz z Huntem szukają winnego śmierci Daniki i przywołaniu demona. Poszlak jest coraz mniej, a podejrzanych zaskakująco coraz więcej. Bohaterowie będą musieli podejmować coraz trudniejsze decyzje, które mogą mieć dramatyczne konsekwencje. Nikomu już nie można ufać, a niebezpieczeństwo wisi w powietrzu. Komu zaufa dziewczyna? Kto okaże się winnym? Kto może zdradzić?

Naprawdę trudno będzie mi napisać tą recenzję, ponieważ jest to bezpośrednia kontynuacja losów bohaterów, ale będę się starać. Samo zakończenie pierwszej części stawia bohaterów w osłupienie. Nie wiedzą gdzie dalej szukać zaczepienia. Ich relacja staje się coraz bardziej napięta, ale dla Bryce najważniejsze jest znalezienie sprawcy. Wszystko zaczyna się jeszcze bardziej komplikować, bohaterowie muszą używać niekonwencjonalnych sposobów poszukiwań, by ruszyć dalej.

Ogólnie powiem tak, ta część jest jeszcze nudniejsza niż pierwsza! Po setnej stronie utknęłam i kontynuowanie tego to była droga przez mękę. Ja musiałam się do tego zmuszać. Bohaterowie aby chodzą po mieście, mają miliony bezsensownych przemyśleń i rozkmin miłosnych. Takiej prawdziwej akcji i ciekawszych wątków to mogłabym na palcach jednej ręki przytoczyć. Trudno było się w nią wciągnąć i z ciekawością śledzić poczynania, skoro było więcej lania wody niż akcji.

O bohaterach też trudno zmienić zdanie, bo nic się dalej nie zmieniło. Bryce to rozkapryszona dziewczyna, która zachowuje się jakby miała 15 lat. Najpierw robi potem myśli. Ciągle ukrywa się za maską arogancji i ślepo dąży do celu. Może jej docinki były śmieszne, a na końcu wykazywała się dużą pomysłowością, jednak dalej trudno ją polubić. Hunt tak samo, niby chce pomóc ale nie pomaga tym, że ciągle coś ukrywa. Niby chce pomóc, ale jakoś nie widać tego już w czynach. Robił to, co jemu tylko przynosiło profity. Pod koniec było mi go trochę żal, ale z drugiej strony zasługiwał na to.

Jednak nie będą tu aby narzekać, ponieważ jest coś wartego pochwały. Ostatnie 200 stron książki stało się coś niesamowitego! Książka stała się naprawdę ciekawa. Wreszcie akcja nabrała tempa, wydarzenia sprawiły, że trudno było mi się od niej oderwać i wszystko przeżywałam z wielkimi emocjami! Wreszcie te wszystkie domysły i poszlaki nabrały logicznego sensu i zakończenie było w punkt! Jednak to nie sprawiło, że 800 stron nudy zniknęło z mojej świadomości, co to to nie, ale dało lekką rekompensatę.

Chyba dalej nie będę się wywodzić na tą historią. Podsumowując te obydwa tomy to tak, dla mnie niepotrzebnie została tak rozciągnięta. Równie dobrze mogła być ona o połowę krótsza i byłaby o wiele lepsza. Autorka niepotrzebnie stworzyła w niej tak wiele ras i krain, ponieważ nie miały one większego znaczenia, można było ograć to inaczej. Też bohaterowie nie zachwycali, ponieważ nie zachowywali się konsekwentnie, najciekawszą postacią była denatka, co dobrze o tym nie świadczy. Jednak zakończenie sprawiło, że nie skreślam jeszcze autorki i naprawdę zabiorę się kiedyś za Szklany tron. Jednak jeśli chodzi o Księżycowe Miasto to jednoznacznie nie powiem Wam czy ją polecam czy nie. Podejrzewam że fanom autorki ona się spodoba, ale dla nowych osób, które nie znają jej twórczości może to być trochę męka i zniechęcenie się też objętością tej historii. W sumie ja nie żałuję, że po nią sięgnęłam, ale raczej do niej już nie wrócę.

Odwlekałam w czasie sięgnięcie po drugą część 'Księżycowego miasta'. Nie chciałam, aby historia już się zakończyła, a jednocześnie chciałam poznać jej finał. Czy spełniła moje oczekiwania, a całość ostatecznie okazała się warta uwagi?

'Dobrze się z Tobą bawię, Quinlan. Mimo że pracujemy nad paskudną sprawą, naprawdę mimo tego wszystkiego, od dawna się tak dobrze nie bawiłem.'

Wydawnictwo, podejmując decyzję o podzieleniu powieści na dwie części, wiedziało doskonale co robi. Otrzymujemy niejaki wstęp w postaci pierwszego tomu i rozwinięcie wraz z zakończeniem w postaci drugiego. Bryce wraz z Huntem podejmują dalsze kroki w odnalezieniu mordercy Daniki i jej Watahy.

Początkowe rozdziały mi się dłużyły, jednak to było tylko kilkadziesiąt pierwszych stron. Następnie było już tylko lepiej. Z rozdziału na rozdział akcja przyspieszała, aż dobiegła do punktu kulminacyjnego. Emocje, które towarzyszyły mi podczas lektury są nie do opisania. Jednocześnie śmiech i łzy. I właśnie takie emocje sprawiają, że polecę książkę każdemu. Jej objętość sprawia momentami, że historia się dłuży, ale to nic w porównaniu z całością, którą otrzymujemy.

Autorka daje nam postaci, które da się lubić, ale i takie, do których od początku nie mamy ani odrobiny sympatii. Nie chodzi tutaj wyłącznie o głównych bohaterów, bo sama mam faworytów wśród tych pobocznych. I to kolejny plus całości. Nie skupiamy się wyłącznie na czołówce, każda postać wnosi coś swojego do historii i każda jest mniej lub bardziej istotna.

'Mam na myśli to - wyjaśniła Bryce - że jeśli ktoś jest w czymś dobry, to wcale nie oznacza, że chce taki być. Są talenty, których można by się pozbyć w kilka sekund.'

Tej książki nie trzeba polecać. Każdy fan autorki, fantastyki czy świetnej historii po prostu powinien ją przeczytać. Razem z pierwszym tomem tworzą świetną całość, którą mimo tysiąca stron można przeczytać w mgnieniu oka. A przy tym otrzymać taką dawkę emocji, po której czekanie na kolejny tom może okazać się problematyczne. Mnie cała historia w dalszym ciągu siedzi w głowie. Polecam!

'Na ich twarzach widniały szerokie, szczere uśmiechy, właściwe tym, którzy żyli bez tatuaży na czołach, bez żałoby w sercach i z dala od tego popieprzonego świata dookoła. Tym, którzy żyli zwykłym życiem.'

Nie tak dawno temu opowiadałam Wam o kolejnej powieści Sarah J. Maas, która ukazała się u nas w dwóch częściach ze względu na to, że polskie tłumaczenie powieści wychodzi bardzo obszernie, jak w przypadku wszystkich powieści autorki. Wydawnictwo postanowiło podzielić pierwszy tom cyklu Księżycowe Miasto na dwie części. Pierwsza część powieści za mną, przyszła pora opowiedzieć Wam nieco o drugiej . „Dom ziemi i krwi. Część 2” znalazła się w mych dłoniach natychmiastowo po przeczytaniu pierwszej, nieco ubolewały nad tym inne powieści, które musze zrecenzować, jednak nie mogłam się powstrzymać. Ciekawość wprost mnie zżerała od środka. Chciałam wiedzieć, co było dalej, jak autorka rozegrała pewne kwestie. Jak całościowo wypada „Dom ziemi i krwi. Część 2”?

Wydarzenia, które miały miejsce coraz bardziej komplikują wszystko, czego dotyka Bryce. Dziewczyna usilnie poszukuje mordercy, całe szczęście nie musi robić tego sama, jest z nią Hunt Athalar. Problem w tym, że nie potrafią znaleźć odpowiedzi a nurtujące ich pytania. Zazwyczaj tak bywa, że w trakcie śledztwa wychodzą coraz to nowe ślady, motywy, co powoduje, że pytań otrzymujemy coraz więcej niż na początku zakładaliśmy. Bohaterowie są nieugięci, ich relacje się zacieśniają i budują wraz z kolejnymi wydarzeniami. Jak to mawiają po nitce do kłębka, a kiedy dochodzi do kulminacji i finału muszę Wam powiedzieć, że będziecie zaskoczeni.

Obie części „Domu ziemi i krwi” są osadzone w nieco bardziej współczesnych czasach, bohaterowie korzystają z wszelkich znanych nam dobrze dobrodziejstw techniki, co jest ciekawym rozwiązaniem porównując poprzednie dzieła autorki. W świecie fae nawet elektronika ma dla siebie miejsce, w Księżycowym Mieście nie tylko technologia barwnie towarzyszy bohaterom. Autorka rozbudowała świat wprowadzając w niego wiele ciekawych postaci i ras.

„Dom ziemi i krwi. Część 2” to przede wszystkim akcja i jej nagły zwrot w chwilach, które już nam się wydają, że zostały opanowane, rozgryzione i przewidziane. Bez zwątpienia mogę powiedzieć, że ta część jest jeszcze lepsza od pierwszej. Autorka potrafi igrać z czytelnikiem, zwodzić go z uśmiechem na twarzy. Widać było, że fabuła jest skrupulatnie dopracowana, punkt po punkcie i posuwana na przód ku uciesze czytelników.

Bohaterowie są doświadczeni przez los, podczas czytania całej powieści da się zauważyć zmianę w głównej bohaterce, która tak naprawdę nie jest lekkoduchem. Jest młodą, pełną pasji kobietą, która stara się rozwiązać ciężką i osobistą sprawę.

„Dom ziemi i krwi. Część 2” to powieść obowiązkowa dla wszystkich fanów autorki, a jestem przekonana, że nie trzeba ich dodatkowo zachęcać, aby po nią sięgnęli.

Bryce Qiunlan i Hunt Athalar kontynuują poszukiwania zabójcy Daniki i Watahy Diabłów. W międzyczasie popadają w kolejne kłopoty, a zabójca znów daje o sobie znać i w Księżycowym Mieście znów pojawiają się ofiary. W ich śledztwie tak naprawdę pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi. Mimo udanej współpracy, bohaterowie mają przed sobą sekrety, które mogą przysporzyć wielu nieporozumień.

Ta część to nic innego, jak kontynuacja części pierwszej, która składa się na jedną obszerną powieść. Dlatego w tym przypadku zdradzanie dalszej fabuły nie ma sensu, gdyż byłby to spojler. Mogę Wam tylko zdradzić moje odczucia po przeczytaniu tej książki. Odniosłam wrażenie, że Sarah J. Maas się przebudziła. Sam początek tej historii nie był tak porywający, jak się tego spodziewałam. Niektóre aspekty mnie drażniły i narzekałam, a teraz wreszcie poczułam, że czytam powieść Maas. Autorka sprawnie rozwinęła swoich bohaterów, Athalar zdecydowanie jest moim ulubieńcem. Jest to silna i heroiczna postać, która mimo mrocznej przeszłości stara się być dobrym człowiekiem (aniołem). Hunt jest skomplikowany i niebezpieczny, ale jego ludzkie odruchy i przyzwyczajenia były urocze. Pamiętam, że w pierwszej części Bryce mnie irytowała postawą beztroskiej imprezowiczki, która była zapatrzona w siebie. Również w tym przypadku zaszła ogromna zmiana i dziewczyna stała się żywiołową bohaterką, której czytelnik kibicuje do samego końca. Wątek miłosny został ciekawie poprowadzony, nie był przesłodzony, lecz intrygujący. Kryminalna zagadka ostatecznie odegrała decydującą rolę i wiele razy zostałam zaskoczona. Niepewność, strach o ulubione postaci, napięcie, a nawet frustracja towarzyszyły mi do ostatnich rozdziałów.

"Księżycowe miasto" to niesamowita powieść fantastyczna, która zabiera czytelnika do świata, w którym wszystko może się zdarzyć. Razem z Bryce i Athalarem można przeżyć ekscytującą przygodę, której nie ma się dosyć. Uważam, że ta seria została rozpoczęta z przytupem i jestem pewna, że kontynuacja w niczym nie będzie jej ustępować.

Już po pierwszej części tej historii wiedziałam, że może się skończyć ponowną fazą na twórczość Maas. Zgaduję, że przez kilka następnych dni będę myśleć tylko o wydarzeniach z "Księżycowego Miasta". Być może pojawi się kac książkowy. Jednak powiem szczerze. Nie żałuję ani jednej chwili spędzonej przy tej opowieści. Za to kocham autorkę. Za tworzenie czegoś, czego nie zapomnę szybko i w czym zakocham się bez opamiętania.

Po wydarzeniach z pierwszej części śledztwo zaczyna się komplikować. Okazuje się, że zmarła przyjaciółka Bryce - Danika - miała z całą sprawą coś wspólnego. Los zdaje się nie sprzyjać Bryce ani Huntowi. Coraz więcej osób zaczyna interesować się Rogiem - pradawnym artefaktem o potężnej mocy. Dodatkowo na ulicach Księżycowego Miasta grasuje kolejny demon. Czas ucieka, Gubernator się niecierpliwi, a rozwiązanie wciąż znajduje się daleko od nich. Przeszłość nie zamierza odpuścić i tylko dodaje nowe niewiadome...

Muszę przyznać, że się nie zawiodłam. Maas utrzymała poziom, choć z ręką na sercu mogę przyznać, że w pewnych momentach go nawet przebiła. Nawet nie wiem, kiedy książka pochłonęła mnie całkowicie. Na początku było ciężko, pojawiło się sporo nowych informacji. To jednak plus, udowadnia, że autorka nie poszła na łatwiznę i stworzyła porządne uniwersum od A do Z. Przez większość czasu akcja nie pędzi. Zdecydowanie przeważył tutaj wątek kryminalny. Każdy rozdział przynosi nowy element układanki. Śmiało mogę stwierdzić, że wytworzył się pewien schemat. Wskazówka - badanie poszlak - ślepy zaułek/strzał w dziesiątkę. Jednak końcówka, brakuje mi słów, aby ją opisać. Akcja pędziła, było mnóstwo zwrotów. Wywołała wiele emocji. Strach, smutek, złość, radość, istna wybuchowa mieszanka. Maas wydobyła z bohaterów to, co najlepsze, ale również odsłoniła ich drugą, mroczą stronę. Krew lała się strumieniami, autorka nie szczędziła brutalnych scen.

Jeśli chodzi o bohaterów, to tutaj również nie mam o co się czepiać. Bryce pozostała tak samo odważna, szalona, zadziorna, prostu pozostała sobą. Hunt się zmienił. Przebudziły się w nim uczucia, przestał być zimną i pustą skorupą. Nie mówię oczywiście, że chłód i obojętność nie zniknęły. Zostały, co widać szczególnie pod koniec. Szczerze? Nie wyobrażam sobie Hunta bez tego. Właśnie za stanowczość, bezwzględną lojalność, bezuczuciowość w pewnych sytuacjach go pokochałam. Na pierwszy plan wysuwa się również Ruhn. Względem niego mam mieszane uczucia. Z jednej strony go polubiłam, ale z drugiej często się na niego wkurzałam. Opiekował się Bryce, był przy niej, kiedy go potrzebowała, pomagał przy śledztwie. Jednak nie zrobił nic jeśli chodzi o stosunki rodzinne. To mnie denerwowało. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach coś z tym zrobi, zwłaszcza po pewnych tajemnicach, które ujrzały światło dzienne.

Na zakończenie dodam, że Maas nie oszczędziła jednego. Źle napisanych scen łóżkowych. Podobnie jak w "Dworach" ja po prostu nie potrafię określić ich inaczej. Poza tym jest jeszcze jedna podobna rzecz między tymi seriami i w tym temacie. Idealne wyczucie czasu. Wzywasz demona? To ja pomyślę o tym, jak dobrze byłoby nam razem w łóżku. Albo jeszcze lepszy przykład. Ledwo żywy Hunt, ale na seks zawsze gotowy. Czyż to nie brzmi znajomo? Feyra i Rhys w samym środku bitwy, w namiocie...

Wciąż nie mogę otrząsnąć się po zakończeniu. Tyle emocji, zwrotów akcji. W pewnych momentach chciało mi się płakać. Tak, moje serce zostało złamane. Nie mogę doczekać się kolejnych tomów. Jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się losy Bryce, Hunta, Ruhna i reszty bohaterów. Polecam wszystkim fanom twórczości autorki i wielbicielom fantastyki. Jestem pewna, że Lunathion, tak samo jak mnie, porwie Was w wir przygody i długo nie puści.

Druga część „Domu ziemi i krwi” całkowicie przerosła moje najśmielsze oczekiwania. Porywająca fabuła, fantastyczne i unikalne postacie oraz doskonale wykreowany świat nie tylko mnie zachwyciły, ale też skradły moje serce. – serce, które podczas lektury zostało wielokrotnie złamane i posklejane tylko po to, aby ponowie mogło rozpaść się na kawałki w kolejnych rozdziałach. Ilość zwrotów akcji, w jakie obfituje „Dom ziemi i krwi” nie pozwala na złapanie oddechu i sprawia, że od książki ciężko jest się oderwać. Ilość sekretów, jaka zostaje ujawniona przyprawia o ból głowy lub sprawia, że trzeba zbierać szczęk podłogi. „Księżycowe miasto” zdecydowanie zasługuję na miano najlepszej książki jaka wyszła spod pióra Maas. Bardzo mocno polecam nie zwlekać i przeczytać, jak najszybciej.