Ślad po złamanych skrzydłach

Czasem trafiam na książkę, o której trudno coś napisać. Na książkę, która jest tak ważna, że nie potrafię znaleźć słów, które mogą wyrazić to, jak mnie ona poruszyła. Dzisiaj właśnie o takiej książce, o książce, po którą sięgnąć musicie.

Sonya, Trisha i Marin to trzy siostry, których drogi ponownie przecinają się nad łóżkiem nieprzytomnego ojca. Każda z nich ukształtowała swoje życie w inny sposób, Sonya szukała swojego miejsca na świecie, uciekając przed demonami przeszłości, Trisha odnalazła się w perfekcyjnym domu, a Marin założyła rodzinę i skupiła się na karierze zawodowej. Obserwując ojca, muszą zmierzyć się z mrocznymi wspomnieniami, ale co jeśli to właśnie najbliższy im mężczyzna był sprawcą ich koszmaru?

"Kiedy twoje życie jest mroczną dziurą, wierzysz, że wszystko mija bez żadnego wpływu na ciebie. To, że rozpacz mojej siostry sprawia, że chcę się położyć i płakać, daje mi do zrozumienia, że nie jestem tak bezwartościowa, jak myślałam. Może ojciec nie zabrał mi wszystkiego."

Czytając opis na okładce, umknęły mi słowa "sprawca okrutnej przemocy". Kiedy zaczęłam czytać, myślałam, że będzie to lekka i niewymagająca historia. Jak bardzo myliłam się odnośnie tej powieści. Przemoc domowa to temat bardzo trudny. Jak opisać ten problem, aby nie przekroczyć granicy dobrego smaku, zrobić to dosadnie, ale nadal subtelnie?

Sejal Bandi przedstawia nam 4 bardzo silne bohaterki, każda z nich z mocnym odrębnym charakterem. Nie da się nie podziwiać kobiet przedstawionych w tej książce, ale moją uwagę szczególnie przykuła postać Marin, perfekcjonistki, która w pracy odnajduje sposób na zapomnienie, a przez to jej relacje z nastoletnią córką pozostawiają wiele do życzenia. Ze wszystkich kobiet to ona najskrzętniej ukrywa swoje emocje i sprawia wrażenie najsilniejszej, chociaż wewnętrznie również toczy walkę z przeszłością.

"Zrobiła to dlatego, że nie wierzyła, by córka pokochała ją taką, jaką jest, bez maski, którą stworzyła. Marin nie kochała swojego prawdziwego ja wystarczająco mocno, aby uwierzyć, że ktoś inny ją pokocha."

Mam bardzo duży problem z napisaniem czegoś o tej książce. Rozmiary problemu opisanego w powieści są wielkie, a mówienie o nim nadal jest trudne. Autorka genialnie opisuje uczucia, które kotłują się w głowach ofiar przemocy domowej i chociaż nikt, kogo ten problem nie dotknął, nie może zrozumieć tych kobiet, to i tak Sejal Bandi nas do tego przybliża. Budzi empatię, wstrząsa nie przekraczając granicy oraz ukazuje problem takim, jakim jest.

"Ślad po złamanych skrzydłach" to tak poruszająca książka, że nawet teraz, pisząc to, nie mogę się otrząsnąć. Jestem pewna, że historia wykreowana przez tę pisarkę zostanie w mojej głowie na długo i nie da o sobie zapomnieć. To książka, którą będę polecać każdemu, książka, którą każdy przeczytać powinien. Mam nadzieję, że i na Waszych półkach niedługo się pojawi, ponieważ dawno żadna książka nie wzruszyła mnie w ten sposób.

Ocena:9/10

To nie jest lektura łatwa i przyjemna. To książka dotykająca człowieka, poruszająca struny bardzo wrażliwe, czasami takie, o których lepiej sobie nie przypominać. Ale jest to książka ważna z kilku powodów. Dlaczego?

Historia Hinduskiej rodzi mieszkającej w Stanach Zjednoczonych mogłaby na pozór wydawać się spełnionym snem o lepszym życiu. Warunki życia niesamowicie się poprawiły, są nieporównywalne do tych w jakich żyli w Indiach, ale nad wszystkim niestety wisi cień.

Ojciec rodziny, Brent zapada w śpiączkę. Jego żona mieszka z dwiema córkami, trzecia dawno temu wyjechała z domu zrywając kontakty z rodziną. Kiedy dowiaduje się o chorobie ojca postanawia odwiedzić miejsce z którego wyruszyła w świat. I tutaj zaczynamy poznawać opowieść o rodzinie.

W Indiach ślub oznacza dla kobiety, że przeprowadza się z domu jednego mężczyzny do domu drugiego. Obaj byli dla niej wybrani, pierwszy przez Boga, a drugi przez ojca. Jak mówi hinduski system wierzeń, ci mężczyźni, ojciec i mąż, są dwiema stronami tej samej monety. Jesteś własnością jednego i drugiego, mogą robić z tobą, co tylko sobie życzą. s. 157

Nagle okazuje się, że nie wszystko było takie jak się wydawało. Pod pozorem normalności krył się ojciec, który bił matkę i dwie córki. Jedna z nich była "bezpieczna", ale tylko dlatego, że miały miejsce pewne zdarzenia wiele lat temu. Teraz kobiety chcąc zacząć żyć z nową kartą muszą rozliczyć się z ciążącej nad nimi przeszłości i wybaczyć sobie to co przez wiele lat bolało.

Czy uda się siostrom znów zbliżyć się do siebie? Czy piętno przemocy nie zagrozi kolejnym pokoleniom. Jak poradzą sobie dorosłe już kobiety z tym co je spotkało w późniejszym życiu? i wreszcie, czy matka będzie miała w sobie siłę, by zjednoczyć rodzinę? Tego dowiecie się czytając książkę Sejala Badaniego "Ślad po złamanych skrzydłach".

Chcę go poprosić o to, żeby przestał walczyć o życie mężczyzny, przez którego to wszystko się stało. Tego, który pozostawił po sobie ślad po złamanych skrzydłach. Żeby dał umrzeć ojcu, abyśmy mogły żyć dalej. Zamiast tego kręcę głową, odsuwam zasłonę i wchodzę do tego piekła, które jest nam przeznaczone. s. 270

Opowieść tej rodziny to przejmujący obraz wielokulturowego świata, gdzie tradycje przenikają się, a czasem ze sobą kolidują. Tutaj mamy do czynienia z hindusami mieszkającymi w Ameryce. To zestawienie już samo przez siebie wywołuje komplikacje. Ogromna tradycja Indyjska i liberalizm Stanów to ciężko na pierwszy rzut oka połączyć. Ale pozornie ta rodzina całkiem nieźle sobie radzi z aklimatyzacją. Niestety płaci za to bardzo wysoką cenę. Przemoc jakiej doświadczają z ręki ojca boli nie tylko fizycznie, ale zostawia tytułowy ślad na bardzo długo. Każda z kobiet inaczej to odreagowuje. Jedna zakłada rodzinę, ale nie razi sobie z dorastającą córką. Druga nie chce mieć dzieci, a trzecia ucieka jak najdalej od domu. Matka traci poczucie wartości i pewności siebie, jest bezsilna. Co takiego się wydarzyło, że kobiety znów jednoczą siły? Na to pytanie odpowiedź znajdziecie w książce.

Szkło nigdy nie rozbija się na dwie części. Roztrzaskuje się na miliony kawałeczków i nie da się go złożyć. s.290

Polecam wszystkim, którzy nie boją się trudnych tematów. To bardzo bolesne i przejmujące studium dotyczące przemocy, współuzależnienia, problemu akceptacji, niereagowania na pewne sytuacje, a także konsekwencji jakie nieświadomie determinują dalsze życie. Pomimo pozytywnego zakończenia, książka ma smutny wydźwięk i pozostawia gorzki posmak.

Spełnienie Amerykańskiego Snu. Pewna hinduska rodzina opuściła swoje dotychczasowe życie w Indiach i wyemigrowała do Stanów, żeby podnieść swój standard życia.

Kalifornia. To właśnie tutaj dotarli Brent wraz z żoną Ranee i dwiema córeczkami, Tishą i Marin. Niedługo po przeprowadzce, na świat przychodzi Sonya, kolejna córka pary. Jednak nie wszystko wszyło tak, jak to sobie zaplanowali. Sfrustrowany niespełnionymi oczekiwaniami i nadziejami Brent, daje temu upust i wyżywa się na rodzinie. Mężczyzna posuwa się do przemocy wobec żony i dwóch córek, łaskawie oszczędzając trzecią od ciężkiej ręki. Ale nie od widoku cierpiących sióstr i matki.

W końcu nadchodzi czas, kiedy siostry postanawiają opuścić dom rodzinny, uciec od bestialskiego zachowania ojca i rozpocząć nowe życie. Bez bólu, cierpienia, udręczenia, poniżenia.

Sonya staje się owianą sławą fotografką, która podróżuje po całym świecie i oddaje się swojej pasji.

Tisha związała się z mężczyzną, który szczerze ją kocha i pragnie ich wspólnego dziecka.

Marian wyszła za mąż i poświecą się wychowaniu córki oraz pracy.

Nieszczęśliwe dzieciństwo odcisnęło się na ich dorosłym życiu i nie są one w stanie założyć prawdziwie szczęśliwej rodziny.

Niespodziewanie ojciec kobiet zapada w śpiączkę. To wydarzenie sprawia, że wszystkie trzy wracają do rodzinnego domu. Wkrótce wychodzą na jaw nieoczekiwane fakty, które wszystko zmieniają.

Sejal Badani stworzyła piękną i boleśnie prawdziwą historię. Autorka swoją powieścią porusza ciężkie tematy, które są jak najbardziej życiowe. Wydarzenia mające miejsce w powieści poruszają do głębi i wywołują intensywne odczucia. Z każdej strony wyziera dosłowny kolaż barw i emocji. Poznajemy również bliżej hinduską kulturę i tradycję, gdzie mężczyzna ma przyzwolenie używania przemocy wobec rodziny. Mamy możliwość szczerszego spojrzenia na sprawę, dzięki czterem różnym perspektywom. Wpływ przemocy na poszczególne kobiety jest zgoła odmienny, a ukazanie tego tematu jest dotkliwe i precyzyjne.

Całość wstrząsa czytelnikiem i daje do myślenia. Obok tej książki nie da się przejść obojętnie.

Ślad po złamanych skrzydłach to powieść wyjątkowo przejmująca, momentami nostalgiczna, głęboka, skłaniająca do refleksji. Historia ukazująca losy hinduskiej rodziny, która zdecydowała się przeprowadzić do Stanów Zjednoczonych, w celu rozpoczęcia nowego lepszego i godnego życia. Poznajemy trzy siostry: Marin, Trisha, Sonya, ich matkę Ranee, oraz ojca Brent'a – tyrana i sadystę. Siostry poznajemy w momencie, kiedy to ich ojciec zapada w śpiączkę i trafia do szpitala. Kobiety odwiedzają go, mimo okrucieństwa, krzywd, bólu jakie im wyrządził. Wydawać by się mogło, iż kobiety zostawiły mroczną przeszłość bardzo daleko za sobą, lecz kiedy spotykają się w szpitalu, fala wspomnień odzywa się ponownie, a one nie są w stanie jej zatrzymać.

Powieść ta ukazuje obraz okrutnej i nieludzkiej przemocy domowej. Bardzo się cieszę, iż Autorka zdecydowała się poruszyć ten temat w swojej publikacji, powiem przekazem tej historii, może uświadomić ofiarom przemocy, wiele istotnych i ważnych kwestii. Często jest tak, iż ofiary przemocy, ukrywają to co się dzieje w ich domach. Boją się o tym mówić głośno. Wolą znosić ból w samotności, nie szukają pomocy. Sądzę, iż mimo wszystko osoby takie powinny zgłaszać się do odpowiednich służb i dążyć do tego, aby wyeliminować to okrutne zjawisko – zjawisko przemocy.

Wydarzenia zostały ukazane z czterech perspektyw – z perspektyw każdej siostry oraz z perspektyw ich mamy. Takie przeplatanie narracji, stało się bardzo ciekawym rozwiązaniem, bowiem dzięki tej różnorodności, możemy w pełni zrozumieć każdą z kobiet, zaznajomić się z ich postrzeganiem tego, co doświadczały. Wszystkie siostry, jak i ich mama zostały bardzo wyraziście nakreślone, z naturalnością możemy dopasować się do nich świata i wraz z nimi przeżywać ich smutki, rozterki, niepewność i emocje, których jest bardzo dużo.

Dzięki temu, iż Autorka operuje bardzo lekkim i przyjemnym w odbiorze językiem, mimo tego na wyraz trudnego tematu, całość czyta się bardzo szybko. Nie znajdziemy tutaj również treści, które mogłyby Nas zniechęcić do dlaczego zagłębiania się w bieg kolejnych wydarzeń.

Lektura naprawdę angażuje, nie da się jej czytać obojętnie, a emocje aż biją z kart tej publikacji. Ślad po złamanych skrzydłach, to dzieło głęboko refleksyjne. Mimo iż, książka nie należy do łatwych, przyjemnych to czytanie jej otwiera Nam oczy, pozwala w pełni zrozumieć obraz przemocy domowej, który tak często staje się tematem tabu. Przeczytajcie, gdyż naprawdę warto!

Pierwszą rzeczą na jaką zwróciłam uwagę w tej książce była przepiękna okładka, która skradła moje serce, jak później się okazało ocenienie książki po okładce okazało się trafne, ponieważ jej treść była równie niesamowita i zostanie w mojej pamięci na długo.

Ślad po złamanych skrzydłach to historia mieszkających w Stanach Zjednoczonych, a pochodzących z Indii sióstr: Sonyi, Trishy, Marin oraz ich matki Renee, które po wielu latach spotykają się nad szpitalnym łożkiem ojca.

Sonya wiele lat temu uciekła z domu, gdzie ojciec, który powinien być dla niej jedną z najbliższych osób jest człowiekiem, który dopuścił się przemocy wobec swoich córek. Obecnie Sonya jest cenionym na całym świecie fotografem, decyduje się na zlecenia z najbardziej odległych zakątków kuli ziemskiej, byle by być jak najdalej od domu. Dopiero prośby matki sprawiają, że kobieta decyduje się na powrót i spotkanie w szpitalu z ojcem, który znajduje się w śpiączce.

Marin jest bardzo dobrze wykształcona, rozwija swoją karierę zawodową, i to na tym skupia się przez większość czasu, kiedy w jej życiu zaczynają się problemy to właśnie praca staje się jej odskocznią.

Natomiast trzecia z sióstr Trisha jest perfekcyjną panią domu na amerykańskich przedmieściach, ona jako jedyna uważa, że jej dzieciństwo było szczęśliwe. Muszę przyznać, że Trisha była postacią, która najbardziej mnie denerwowała, było to spowodowane nie tylko jej zachowaniem w przeszłości, o którym dowiadujemy się ze jej wspomnień oraz wspomnień jej sióstr, ale również to jakie decyzje podejmuje w dorosłym życiu było dla mnie nie do zrozumienia. Aż do ostatnich stron nie polubiłam tej postaci.

Książka dzieli się na rozdziały, a w każdym z nich znajdujemy opis historii z punktu widzenia innej bohaterki. Dodatkowo autorka wprowadziła dwa rodzaje narracji, rozdziały Sonyi, Trishy są prowadzone w narracji pierwszoosobowej, natomiast Marin i Renee w trzeciej osobie. Mnie urzekły przede wszystkim rozdziały Sonyi i Trishy, taki sposób narracji bardziej mi odpowiadał.

Ślad po złamanych skrzydłach to przede wszystkim książka o rodzinie, która wydawać by się mogło jest jedną z wielu, jednak to również książka o piętnie jakim naznaczone są w dorosłym życiu osoby doświadczające przemocy w dzieciństwie. Czyta się ją na prawdę świetnie, choć porusza niesamowicie trudny temat. Momentami zachowania bohaterów mogą wydawać się nieracjonalne, jednak sądzę, że osoby które nie doświadczyły przemocy nie powinny oceniać. Nie jest to powieść, w której spotkamy się z niesamowitymi zwrotami akcji, ale mimo wszystko momentami miałam gęsią skórkę czytając wspomnienia naszych bohaterek. Książka trzyma w napięciu , a zarazem wzrusza i skłania do przemyśleń, a zakończenie jest przysłowiową wisienką na torcie, jaką otrzymają czytelnicy od autorki.

ZAPRASZAM NA MOJEGO BLOGA www.mybooksharmony.blogspot.com

„Ślad po złamanych sercach” opisuje losy czterech kobiet: matki i trzech córek, każda z nich jest inna, ale łączy je jedno: Brent – ojciec i mąż tyran. Sonya nie wytrzymuje nieustannych ciosów oraz wyzwisk ze strony ojca i ucieka. Podróżując po świecie, spełnia się w zawodzie fotografa. Dla Marin całym światem jest jej nastoletnia córka, kiedy zauważa, że ktoś jej sprawia krzywdę, jej wspomnienia wracają z podwójną mocą. Trisha jako jedyna nie zaznała gniewu ojca, mimo że cierpiała, gdy była światkiem złości ojca, nigdy nie zaznała tego, czego jej siostry i matka. Renee obwinia się za to, że nigdy nie stanęła w obronie córek. Wszystkie spotykają się nad szpitalnym łóżkiem, w którym leży w śpiączce ich oprawca. Czy modlą się o to, by się wybudził?

Ofiary przemocy bardzo często doszukują się swojej winy, mimo iż absolutnie nie ponoszą odpowiedzialności za czyjeś czyny. Nawet jeśli rozzłościły drugą osobę, nie ma ona prawa podnieść ręki. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że najczęściej osobą wyrządzającą krzywdę jest ktoś bliski. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego pokrzywdzeni nie szukają pomocy u innych, wstydzą się, próbują zataić przykry sekret, ale po części je rozumiem, sama w okresie nastoletnim, nie przyznałam się rodzicom, że w szkole dzieje się coś złego, choć każdy dzień gimnazjum był dla mnie torturą. Niektórzy nie zdają sobie sprawy, że przemoc psychiczna idzie na równi z przemocą fizyczną.

„Ślad po złamanych skrzydłach” to bardzo ciekawa, ale również wstrząsająca lektura. Wzrusza, daje do myślenia, a nawet przeraża. Rozdziały podzielone zostały czworako, każda z bohaterek ma udział w tworzeniu historii i przedstawieniu złych wspomnień ze swej perspektywy. Nieco dziwnym zabiegiem było dla mnie to, że część rozdziałów miała narrację pierwszoosobową, a pozostała trzecioosobową, ale z czasem się do tego przyzwyczaiłam.

Jeśli miałabym wybrać ulubioną postać, to zdecydowanie byłaby to Sonya, nie dlatego, że tak jak ja pasjonuje się fotografią, ale dlatego, że udało jej się odciąć od domu będącego dla niej piekłem i nareszcie być wolną. Tak naprawdę, mimo iż bohaterki były uległe i zgadzały się na pomiatanie sobą, to wyrosły na silne kobiety czym wzbudziły mój respekt.

Zakończenie mnie zaskoczyło i nawet wycisnęło łzę, teraz na kilka godzin po skończeniu lektury, wciąż o nim myślę. Wiem, że nie była to prawdziwa historia, ale mimo wszystko mam też świadomość, że tak naprawdę nie wiemy, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami i czy uśmiechnięci na co dzień ludzie, nie skrywają takich samych rodzinnych sekretów.

Książka jest ciekawa, ale lekko przegadana, nie czytało mi się jej szybko. Zawiera dużo opisów, co samo w sobie nie jest złe, ale momentami miałam wrażenie, że autorka na siłę między istotne rzeczy, wkomponowała tak zwane zapychacze. Może odniosłam takie wrażenie, gdyż akcja nie jest zbytnio rozbudowana, raczej cały czas toczy się w jednostajnym tempie. Mimo wszystko uważam, że pozycja ta jest interesująca i warta uwagi.

Niektóre książki umilają wieczory i weekendowe popołudnia. Jedne bawią, inne intrygują, część czaruje romantycznym klimatem, reszta absorbuje kryminalnymi zagadkami. Są też takie, które wywołują szczególnie ogromne wrażenie... Jedną z takich lektur jest "Ślad po złamanych skrzydłach" Sejal Badani.

Sonya dawno temu postanowiła opuścić dom rodzinny i poszukać własnego miejsca na świecie, z dala od wszelkich zobowiązań. O powrocie nie było mowy - bolesne doświadczenia wywarły na niej swoje piętno. Kiedy okazuje się, że ojciec zapadł w śpiączkę, Sonya postanawia jednak zmienić zdanie i przyjechać w rodzinne strony. Wraz z matką i siostrami czuwa przy szpitalnym łóżku. Kobiety wspominają szczęśliwe życie w Indiach, ale i dramatyczne i pełne bólu wydarzenia, które rozpoczęły się po przyjeździe do USA. Nagle na jaw wychodzą pogrzebane przed laty tajemnice. Stan ojca, ofiary rasizmu i jednocześnie sprawcy domowej przemocy, dla kobiet zmagających się z demonami przeszłości jest w pewnym sensie korzystny. Wciąż niezagojone rany sprawiają, że matka i siostry nie chcą, aby ojciec kiedykolwiek wyzdrowiał.

"Ślad po złamanych skrzydłach" nie jest lekką opowieścią na niedzielne popołudnie przy kawce i ciasteczku. To historia, dzięki której człowiek może zrozumieć, jak oczyszczający wpływ na życie może mieć po prostu prawda. Autorka porusza ciężki temat przemocy domowej, pisze o tym, jak traumatyczne wydarzenia z młodości mogą odbić się na przyszłości. Agresja w rodzinie nie jest zbyt często poruszaną kwestią, być może ze względu na to, że ofiary niechętnie uskarżają się na bolesne doświadczenia. Życie z takimi bliznami nie jest łatwe, przyczynia się to także do wielu nieporozumień, a także rodzi poczucie wstydu, który tak naprawdę powinien ogarnąć nie osobę poszkodowaną, a oprawcę.

Sejal Badani stworzyła bardzo dobrą książkę. Kultura hinduska, demony przeszłości, tajemnice, trudny temat przemocy domowej - wszystko to sprawiło, że nie mogłam oderwać się od tej powieści. Niektóre fragmenty wywoływały ogrom emocji, momentami miałam wrażenie, że przeżywam pewne wydarzenia równie mocno, co bohaterki. "Ślad po złamanych skrzydłach" to powieść zmuszająca do głębokich refleksji. Jedynym jej minusem była jak na mój gust nieco pokręcona narracja czterech kobiet. Trzeba się dobrze skupić, bo łatwo jest zgubić się po chwili rozproszenia uwagi.

Na sam koniec muszę dać ogromnego plusa za oprawę wizualną. Zdecydowanie ma w sobie to coś, prosta i elegancka, dla takiej sroki okładkowej, jaką jestem, to naprawdę rarytas :).

„Wyobrażam sobie, że jestem silniejsza niż kiedyś, odporniejsza. Że jestem panią swojego losu, a reszta ludzi to tylko pionki w mojej grze – nigdy odwrotnie. Bo jeśli jestem żetonem do pokera, muszę czekać na swoją kolej.”

Każda rodzina ma swoją historię, mniejsze lub większe tajemnice. I nie zawsze w rodzinie jest tak, jak nam, postronnym obserwatorom, się wydaje. A co jeśli to, co widzimy jest tylko pozorem, dobrze zagraną grą, która ma nam zamydlić oczy?

Historia opowiada losy hinduskiej rodziny, która postanowiła przeprowadzić się do Stanów Zjednoczonych. Poznajemy ich w trudnych okolicznościach: Brent – ojciec, głowa rodziny, trafia do szpitala i dłuższy już czas pozostaje w śpiączce. Ranee, matka trzech sióstr, decyduje się na telefon do Sonyi, najmłodszej z nich, by powiadomić ją o zaistniałej sytuacji. Dwie pozostałe córki, Trisha i Marin, mieszkają w mieście.

Niemal codzienne wizyty kobiet przedstawiają nam obraz zrozpaczonej rodziny, która nie opuszcza chorego, modląc się o szybki powrót do zdrowia. Czy jednak tak jest w rzeczywistości? Jak zareagowałaby hinduska społeczność, gdyby dowiedziała się prawdy o rodzinie Brenta? Dlaczego strach przed jednym mężczyzną budzi pragnienie jego śmierci wśród członków jego własnej rodziny?

„Muskam palcami grzbiety pozostałych książek, zdając sobie sprawę, że każda z nich jest o przetrwaniu. Wszyscy bohaterowie przeżywają problemy nie do pokonania na drodze do tego, by odnaleźć samych siebie.”

Jak już wspomniałam, najmłodsza z dziewcząt, Sonya, wyprowadziła się z domu zaraz po ukończeniu studiów. Od tej chwili podróżuje po świecie jak fotograf, współpracując z ludźmi z dalekich krańców świata. Nigdy nie podejrzewała, że będzie musiała wrócić do miejsca, z którego uciekła, gdy tylko nadarzyła się sposobność. Czy będzie w stanie przełamać swój strach i wszystkie bariery, by miejsce, w którym dorastała, nazwać domem?

Trisha, druga z sióstr, zawsze uważała się za szczęściarę. Teraz, wraz z mężem Erickiem, prowadzi dostatnie życie. Do szczęścia brakuje im tylko dziecka. Czy aby na pewno? Co może się wydarzyć, kiedy jedna strona czegoś bardzo pragnie, a druga przed tym ucieka?

Marin, najstarsza z rodzeństwa, kobieta sukcesu, matka nastoletniej Gii, żona równie dobrze radzącego sobie Raya, musi mieć wszystko pod kontrolą. Gdy coś idzie nie po jej myśli, gdy w jej uporządkowany świat wkrada się choć odrobina chaosu lub po prostu coś niezaplanowanego przez nią, kobieta traci grunt pod nogami. Tak się dzieje, gdy nagle Marin odkrywa, że jej córka jest cała posiniaczona, jednakże nie chce powiedzieć matce prawdy na ten temat. Do czego zdolna jest kobieta, która pragnie jedynie szczęścia i bezpieczeństwa swojej córki?

„Jeśli dorosły doświadczył przemocy jako dziecko, zawsze żyje w przeświadczeniu, że zaraz stanie się coś złego. Bo tak się zawsze działo. Nigdy nie było dobrego dnia, takiego, który nie skończyłby się źle. Smutek zawsze następował po radości, a strach wypierał pewność siebie.”

Muszę przyznać, że "Ślad po złamanych skrzydłach" nie należy do lektury najłatwiejszej. To zdecydowanie nie jest książka na jeden, ba na dwa wieczory! Każde nowe zdanie, rozdział widziany oczami skrzywdzonych kobiet, jest przepełniony bólem i cierpieniem. To, co zdarzyło się w przeszłości ma ogromny wpływ na to, kim te kobiety są teraz, kim będą później, jeśli nadal nie będą potrafiły poradzić sobie z demonami przeszłości…

Zdecydowanie polecam tę powieść! Wiele razy zmusiła mnie ona do refleksji, kazała zatrzymać się i pomyśleć o wielu ludziach, których mijamy na ulicy, a którzy być może potrzebują naszej pomocy, choć sami jeszcze nie zdają sobie z tego sprawy!

Nie jest to słodka opowieść o cudownym życiu hinduskiej rodziny na amerykańskich ziemiach. Lektura jest pełna bólu, strachu i złych wspomnień. Przemoc, która jest ukazana w tej książce jest wynikiem imigracji hinduskiej rodziny do Stanów Zjednoczonych. Ojciec, który w Indiach był "kimś" w Stanach pada ofiarą rasizmu, nie potrafi sobie poradzić z poniżaniem, więc próbuje jakoś to odreagować. Na rodzinie...

Kiedy ojciec Sonyi zapada w śpiączkę, ta młoda amerykanka hinduskiego pochodzenia niechętnie wraca do rodzinnego domu, z którego uciekła lata temu. Odkąd opuściła rodzinę, wiodła życie wolne od zobowiązań, podczas gdy jej siostra Trisha odnalazła się w perfekcyjnym domu na amerykańskich przedmieściach, a ambitna Marin rozwijała z rozmachem karierę zawodową.

Chociaż pozornie siostry zostawiły mroczną przeszłość daleko za sobą, kiedy spotykają się ponownie, nie mogą już zatrzymać fali okrutnych wspomnień. Stojąc nad łóżkiem nieprzytomnego ojca, pozwalają, aby niewygodna prawda ujrzała światło dzienne. Najbliższy im mężczyzna okazał się nie tylko ofiarą rasizmu, ale był też sprawcą okrutnej przemocy.

Wraz z pogorszeniem stanu zdrowia ojca, kobiety muszą stawić czoła zarówno osobistym nadziejom na jego życie lub śmierć, jak i dawno pogrzebanym demonom przeszłości.

Historia rodziny opowiedziana jest z perspektywy trzech córek - najstarszej Marin, Trishy i najmłodszej Sonyi oraz ich matki Ranee. Każda z nich oprócz Trishy była bita i poniżana przez Brenta, chociaż średnia córka również została bardzo skrzywdzona przez swojego ojca. Wszystkie z nich próbują sobie jakoś radzić w dorosłym życiu lecz piekło, które zasponsorował im mężczyzna nie daje o sobie sobie zapomnieć.

Książka jest napisana bardzo prostym i zrozumiałym językiem. Dialogi jak i bohaterowie są bardzo naturalne. Lekturę bardzo szybko się czyta, mimo, że niektóre sceny można było skrócić do minimum. Czytając wspomnienia kobiet nie czułam się niekomfortowo. Jednak każda przemoc fizyczna czy psychiczna jest nie do zaakceptowania. Wiele osób może się zastanawiać nad tym dlaczego Ranee nie zostawiła Brenta po pierwszym sygnale? W kulturze hinduskiej kobiety nie mają prawa do przeciwstawienia się swojemu mężowi. Muszą akceptować każdą jego decyzję i zawsze stać u jego boku. Dlatego też pewnie ani matka ani żadna z córek nie szukały pomocy u specjalistów czy najbliższej rodziny. Każda indywidualnie próbowała sobie pomóc jednak niestety żadnej się to nie udało. Dzieciństwo, które zafundował im Brent odbija się teraz na ich dorosłym życiu i nie potrafią same stawić im czoła. Ale w rodzinie jest siła i razem zawsze można więcej.

Podsumowując, książka jest bardzo ciekawa i moim zdaniem niesie ogromne przesłanie dla każdego. Aby nie przechodzić obojętnie, kiedy widzi się czyjąś krzywdę. Ponieważ każdy może jej doświadczyć, a także może kryć się tuż za naszą ścianą.

Więcej na mamawswiecieksiazek.blogspot.com

Każdy z nas ma swoją rodzinę. Każda odczuwa dumę ze swojej historii. Każda też posiada też swoje sekrety, które trzymane są za zamkniętymi drzwiami czterech ścian. Co jeżeli niektóre prawdy nigdy nie powinny wyjść na jaw? Co jeżeli tylko prawda jest w stanie uwolnić? Wszystkiego tego dowiecie się czytając "Ślad po złamanych skrzydłach".

Książka na samym początku przedstawiam nam hinduską rodzinę. Ojciec, matka i trzy córki, jedna z dziewcząt przebywa daleko od rodziny. Nigdy nie zamierzała wracać do domu. Jeden telefon i tylko kilka słów, sprowadza Sonyę, najmłodszą z rodzeństwa z powrotem do domu. Jednak wraz z jej powrotem, otwierają się wszyscy członkowie rodziny.

Głowa rodziny - Brent, zapadł w śpiączkę. Lekarze nie poddają się łatwo. Jego ciało podłączone jest do aparatury, która pomaga mu oddychać. Nic nie wskazuje na to, że kiedykolwiek z tego wyjdzie. Żona wraz z córkami odwiedza go codziennie, modląc się i prosząc wszystkich Bogów o łaskę nad biednym człowiekiem. Tak tą sytuację widzą ludzie, którzy patrzą z boku. Co jeżeli rodzina wcale nie chce żeby żył? Co jeżeli przez wszystkich chwalony ojciec rodziny nigdy nie był tym, za kogo wszyscy go mieli?