Miło było cię porwać

W debiutanckiej powieści Elizy Dąbrowieckiej poznajemy dwie mieszkanki Warszawy. Karolinę, czyli niespełnioną zawodowo i czującą się samotnie kobietę oraz Magdę, która cierpi na depresje poporodową i nie potrafi poradzić sobie z jej obecnym życiem. Nasze bohaterki, choć są tak różne to łączy je uczucie wyobcowania i niezrozumienia przez innych. Ciągle szukają i błądzą.

Nie ukrywam, że zaczynając książkę czułam lekkie zagubienie. Rzeczywistość przedstawiona w książce miesza się ze światem nierealnym. Sen i jawa dzieli cienka granica, często zaciera przez autorkę. Nie wiemy, czy to, co przydarza się naszym bohaterkom jest prawdziwe, czy może one tylko śnią? Zagubienie, które czułam nie było jednak złym uczuciem, wręcz przeciwnie. Zaciekawiło mnie to jeszcze bardziej, ponieważ w ogóle nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać w dalszej części książki.

Przedstawiona wyżej literatura piękna, była dla mnie miłym zaskoczeniem. Pióro autorki było zdecydowanie wyjątkowe, pełno tam metafor i ukrytych znaczeń. Choć książkę czyta się bardzo szybko i wystarczy kilka godzin, by poznać całą tą zawiłą historię, to jednak zrozumienie jej zabiera o wiele więcej czasu. Warto zastanowić się nad tą pozycją i zrozumieć jej ukryty sens. To książka o poszukiwaniu zagubionego sensu, o śmierci i życiu, o samotności i trudności relacji rodzinnych.

Niektóre wątki były dla mnie naprawdę wzruszające i w pełni zrozumiałe, choć niezwykle trudne i druzgocące. „Miło było cię porwać” to książka przede wszystkim o sile kobiet. Wspaniałe czytało się o historii dwóch kobiet, które szukają i w końcu znajdują to, czego tak pragną.

To wciągająca i mocno angażująca powieść, którą polecam wszystkim fanom literatury pięknej. Książka zmuszająca do refleksji i zdecydowanie warta waszego czasu

Są takie książki, które opowiedzieć mają zwyczajną historię, a mają w sobie coś magicznego. Tak jest w tym przypadku. Tutaj jawa miesza się ze snem, codzienność z fikcją i marzeniem, a wielkie miasto pokazuje swoje mroczne oblicze.

Dwie zagubione kobiety, każda na innym etapie swojego życia, z innymi pragnieniami i potrzebami, a mimo to tak bliskie sobie. Książka nieoczywista, pewna niedomówień, metafor i pięknych, wyjątkowych cytatów, które chciałoby się zapamiętać na dłużej. Filozoficzno-egzystencjonalna podróż do naszego wnętrza i mimo tego, że wydawać by się mogła ciężka, to czyta się ją naprawdę szybko i lekko. Warto jednak posiedzieć z nią trochę dłużej, przemyśleć i zastanowić się. Ma w sobie coś wyjątkowego!

Mnie dodatkowo urzekło to, że całość dzieje się w Warszawie i wszystko w tej książce, miejsca i wydarzenia, które tutaj mamy są dla mnie dzięki temu bardziej namacalne i bliższe.

„Szklane domy charakterystyczne dla centrum Warszawy wodziły wzrokiem za dwiema kobietami. Bóg posadził drzewa, a człowiek szklane pudełka. W tych pudełkach hoduje się ambicje, uprawia lęk przed porażką. W wielkich oranżeriach oddychają ludzkie rośliny, rozkwitają próby opisania świata.”

Kolejny debiut na moim koncie. I do tego kolejny dobry debiut. To daje nadzieję, że będzie coraz więcej dobrych i bardzo dobrych książek do czytania.

“Miło było cię porwać” to nie gruba pozycja (194 strony), ale nie znaczy wcale, że do zaliczenia w trzy godzinki, tak jak sugeruje serwis czytelniczy Lubimy czytać. To książka, nad którą powinno się zastanowić, przemyśleć i czasem nawet wrócić do niektórych fragmentów.

Karolina i Magda. Dwie różne kobiety. Różne, ale jednak podobne. Każdej czegoś brakuje. Jedna ma męża i dziecko, ale ma też coś czego by nie chciała - depresję poporodową, z którą sobie nie radzi. Druga wytrwale szuka swojego miejsca na ziemi i człowieka, z którym mogłaby dzielić życie, śmiać się i milczeć.

Jest jeszcze trzecia bohaterka, nie mniej ważna. A jest nią Warszawa.

Książka napisana przez kobietę, o kobietach, dla kobiet (może niekoniecznie, choć uważam, że właśnie kobiety będą potrafiły najlepiej wejść w skórę bohaterek tej książki). Zaznaczam jednak, że nie jest to pozycja feministyczna, jak mogłoby się niektórym wydawać.

Dąbrowiecka porusza kilka ważnych kwestii, choć w kilku dostępnych opiniach nie zauważyłam nawet wzmianki na ten temat. Mamy tutaj więc odniesienia do macierzyństwa, wykorzystywania, patriarchatu. A wszystko ubrane w piękne słowa, utkane w zdania, z których sporo można wykorzystać jako cytaty.

Na blurbie napisano, że przygody tych kobiet przenoszą czytelnika do świata, który jest jak lustro, w którym można się przejrzeć. Można. Byle tylko ten bagaż doświadczeń za bardzo nas nie przygniótł. Chyba wolę swoje, trochę nudne i przewidywalne życie, od tego, które na chwilę stało się odbiciem lustrzanym po lekturze powieści “Miło było cię porwać”.

Jestem pewna, że książka, a może powinnam napisać marzenie senne, Elizy Dąbrowieckiej nie każdemu przypadnie do gustu, ale spróbujcie się zmierzyć z tą opowieścią, bo jest warta waszej uwagi.

Według mnie jest to naprawdę świetny debiut. Dałam się porwać i nie żałuję.