Morderstwo w pociągu

Wydawnictwo Harper Collins wydało niedawno książkę, której okładka od razu rzuciła mi się w oczy. Granatowe tło, pośrodku lokomotywa w starym stylu, a wszystko otoczone złotymi zawijasami, niczym staroświecka ramka. „Morderstwo w pociągu” Jessici Fellowes – bo o tej książce mowa – to książka posiadająca przepiękną okładkę, której z pewnością wielu osobom ciężko się będzie oprzeć. Mnie się nie udało. I nie żałuję!

Fabuła w telegraficznym skrócie!

Akcja powieści toczy się w XX-wiecznej Anglii, kiedy to ginie Florence Nightingale Shore… rzecz jasna w pociągu. Louise oraz Nancy to osoby, które pragną poznać prawdę – prowadzą własne śledztwo. Jest jednak pewien problem – im bardzie poszukują mordercy, tym bardziej on przygląda się im. Prawdę pragnie poznać również pewien policjant, który łączy swe siły z Louise oraz Nancy. Czy mimo wielu przeszkód uda im się poznać tożsamość sprawcy?

Na samym początku warto wspomnieć, iż w tej książce fikcja przeplata się z prawdą. Florence Nightingale Shore naprawdę istniała i naprawdę straciła życie w pociągu. Prawdziwi są również inni bohaterowie, co dodaje tej historii smaku. O morderstwie pielęgniarki było niegdyś głośno, ale nie rzucajcie się w poszukiwania jakichś informacji, bo nic Wam to nie da, a poza tym zepsujecie sobie frajdę z czytania. A tego byście chyba nie chcieli.

Co do samego śledztwa, to było ono specyficzne. Zwłaszcza z perspektywy dwóch pań, gdzie jedna była opiekunką, a druga u progu dorosłości. Żadna nie dysponowała kompleksowymi informacjami, ale jakimś cudem, czasami wręcz przypadkowo, zbliżały się do prawdy coraz bardziej. Ich śledztwo było trochę nieporadne, co trochę mnie irytowało. Spodziewałam się zaangażowania w 100%, ale jakoś tego nie czułam. Zależało im, fakt, ale jakoś tak… ciężko mi to opisać.

Na duży plus z pewnością mogę zaliczyć klimat. Autorka w przyjemny sposób opisuje życie w XX-wiecznej Anglii, skupiając się na detalach, a jednocześnie nie zanudzając czytelnika. Są maniery, odpowiednie słownictwo czy ubrania. To dla mnie ważne, bo nie potrafię się przekonać do klasy wyższej, która używa współczesnego języka, a czasem zdarza mi się na takie przypadki trafić… oczywiście w książkach 😉

Książka miała wzloty i upadki. W pierwszej chwili byłam zachwycona, że dałam się skusić okładce. Nieco później na chwilę zwątpiłam, ale tylko na chwilę, bo zdecydowaną większość przeczytałam bardzo szybko. Dosłownie przestałam zerkać na strony, bo tak skupiona byłam na fabule. Niby ciągle gdzieś tam uwierał mnie ten brak profesjonalnego śledztwa, ale czego można oczekiwać od opiekunki i jej podopiecznej? Nie miały przecież wielkiego pola do popisu. To trochę tak, jakby poprosić przechodnia o odtworzenie melodii granej tuż obok na gitarze, jednocześnie nie udostępniając gitary. Przechodzień odegra melodię, ale najpierw będzie musiał zorganizować sobie jakiś „instrument” – być może skusiłby się na wybijanie rytmu dłonią. Tak samo było z głównymi bohaterkami, które musiały radzić sobie same, często improwizując.

„Morderstwo w pociągu” Jessici Fellowes to wciągająca i klimatyczna powieść, która potrafi skłonić do główkowania, ale przede wszystkim zaskoczyć – skrywane sekrety okazały się zaskakujące. Były one na tyle dobre, a bohaterowie na tyle przyjemni, że chętnie sięgnęłabym po drugą część, gdyby tylko takowa została wydana. „Morderstwo w pociągu” udowadnia, iż nie trzeba mieć rozległej bazy danych czy nowoczesnego sprzętu, bo często wystarcza jedynie dedukcja. Bo tak naprawdę wystarczy połączyć kilka pozornie nieistotnych faktów, by poznać przebieg zdarzeń, a być może nawet mordercę.

PS Uważajcie na złocenia na okładce, które niestety należą do tych znikających. Szkoda by było je stracić, bo wyglądają naprawdę świetnie.

Lekka, prosta, przystępna, prowadzona w spokojnych rytmach lektura, na wypełnienie wolnego wieczoru, nie wprowadza w ekscytujący dreszczyk, ale też nie naprzykrza się nudną fabułą. Przyjemne zaczytanie w kryminalnych i obyczajowych rytmach. Ciekawie zaplecione wątki, choć wkrada się sporo przewidywalności. Atutem książki jest osadzenie akcji w klimacie retro, rok dziewiętnasty, dwudziesty i dwudziesty pierwszy ubiegłego wieku. Anglia dochodzi do siebie po wojennych zmaganiach, społeczeństwo stara się z nadzieją patrzeć w przyszłość, jednak wciąż pozostaje w klasowych podziałach. Mimo, że książka nie należy do mocno ambitnych, sympatycznie spędza się z nią czas. Dobrze sprawdzi się podczas odciągania myśli od problemów codzienności, tak aby na chwilę przenieść się w fikcyjną przeszłość bazującą na kilku prawdziwych wydarzeniach.

Podczas podróży pociągiem zamordowana zostaje Florence Shore, dyplomowana pielęgniarka, która niedawno skończyła służbę wojskową, a teraz postanowiła odwiedzić przyjaciółkę. Brakuje narzędzia zbrodni, świadków, motywu, śledztwo utyka w martwym punkcie, nikt nie zostaje aresztowany. Skradziono trochę pieniędzy i biżuterii, ale to nie usprawiedliwia tak brutalnego ataku, którego celem była śmierć ofiary. Przyglądamy się dociekaniu prawdy z dwóch perspektyw, jedną reprezentuje Guy Sullivan, funkcjonariusz policji kolejowej, a drugą Louisa Cannon, osiemnastolatka pracująca jako niania w bogatej arystokratycznej rodzinie. Poznajemy też młodziutką Nancy Mitford, rezolutną, dociekliwą i pełną temperamentu osóbkę. W miarę nasilania dociekań, przeprowadzania rozmów, poznawania zawartości listów, pojawia się coraz więcej zagadkowych wątków zapewniających zajmujące układanie detektywistycznych puzzli.

bookendorfina.pl

Pierwszą rzeczą jaka skusiła mnie do sięgnięcie po tę książkę to przede wszystkim cudowna okładka. Idealnie wpasowuje się w czasy, w których akcja toczy się właśnie w środku. Jako osoba o delikatnym skrzywieniu na punkcie symetrii i estetyki okładka sprawia, że czuję się najedzona pod tymi względami. Wiem, że przez długi czas będę się jej jeszcze przyglądać.

Jednak moim zdaniem świetnym zabiegiem byłoby by klimat z okładki choć delikatnie przenieść też do środka małymi ozdobnikami przy rozdziałach lub inną czcionką do ich nazw. Ale to szczegół, czepiam się.

Jeżeli chodzi o fabułę to jest ona trochę inna niż na początku się spodziewałam. Z reguły nie czytam opisów książek zbyt wnikliwie, zazwyczaj robię to mimochodem, by nie psuć sobie zabawy w późniejszych perypetiach z bohaterami. Tak też było w tym przypadku. Wiedziałam tylko, że będą dwie dziewczyny rozwiązujące śledztwo, zamordowana kobieta i Anglia w latach dwudziestych poprzedniego wieku. Byłam zaskoczona, gdy czytając czułam się jakbym śledziła losy bohaterów powieści obyczajowej. Autorka przez większość czasu opowiada nam o losach głównych bohaterek, jak wygląda ich życie, jakie panują zasady w arystokratycznym domu z perspektywy służącej. Dowiadujemy się także co nieco o pracy policjanta. I tak jest przez połowę książki. Śledztwo jest prowadzone, jednak gubi się pośród opisów właśnie scen rodzajowych bohaterów. Jednak nie odbierało mi to przyjemności z czytania, co to to nie! Druga połowa książki o wiele dogłębniej już wnikała w sprawę śledztwa zabitej pielęgniarki. Autorka wspomina na końcu "Mam jednak nadzieję, że mieszając fakty z fikcją, pomagam lepiej zrozumieć ludzi z minionej epoki, a także zachować ich we wdzięcznej pamięci". Dobrze, ze to zdanie zostało napisane, ponieważ pomogło mi zrozumieć, że opisy życia codziennego bohaterów są celowym zabiegiem mającym nam przybliżyć życie ówczesnych ludzi. Czyli ta książka nie tylko bawi ale i uczy. W dodatku rodzina Mitford oraz sama zamordowana Florence Shore są postaciami prawdziwie żyjącymi w tamtych czasach.

Odnośnie samego śledztwa i morderstwa - przez długi czas nie miałam swojego podejrzanego. Z jednej strony nie było ich specjalnie wielu, ale z drugiej nie każdy pasował mi do zbrodni. Choć nie powiem, autorka nakierowała mnie, bym wierzyła, że wiem kto jest mordercą. W jednej chwili okazało się to błędem i cała sprawa nabrała innego toru podczas jednego dwustronicowego rozdziału. Oczywiście spowodowało to, że czytałam ostatnie strony z zapartym tchem, by tylko szybko dowiedzieć się jak rozwiązana zostanie ta sprawa. Czyli cel książki chyba został osiągnięty, nie uważacie?

Jeśli chodzi o bohaterów tylko jedno mnie gryzie. Nie było tam zbyt wielu opisów dotyczących ich wyglądu. Może właśnie dlatego Nancy przez całą książkę wyobrażałam sobie jako rudowłosą, by później nagle dowiedzieć się, że jednak jest brunetką. Poza tym nie mam zastrzeżeń, Louise nie była bohaterką irytującą, a to ważne. Nie naprzykrza się nieprzemyślanymi decyzjami, spontanicznością, która utrudnia w dojściu do celu, jest spokojna, opanowana, działa przemyślanie i nie robi z siebie ani ofiary losu ani silnej zanadto. Dlatego łatwo jest się z nią utożsamić.

Do tego, choć nie jestem miłośniczką wątków miłosnych w książkach, to jeden w Morderstwie w pociągu sprawiał, że żywo kibicowałam, by skończył się szczęśliwie. To się u mnie nie zdarza! A to wszystko dlatego, że poprowadzony był bardzo naturalnie, a wręcz śmiem powiedzieć, że subtelnie i nie wybijał się chamsko na pierwszy plan.

Dodam także, że nie czytałam, ani nawet nie wiem o czym jest Downton Abbey, dlatego patrzę na tę książkę z perspektywy zwykłego czytelnika, który miał okazję przeczytać kryminał, poznać dwudziestowieczną Anglię, a nie zachwycać się lub nienawidzić treści przez samo nazwisko autorki znanej z czegoś innego.

Podsumowując, książkę czyta się bardzo przyjemnie, jest niezobowiązującą lekturą na czas wolny, akcja toczy się powoli, by w ostatnich momentach dać o sobie znać z mocnym przytupem. Bohaterowie wykreowani są w ciekawy sposób ( zwłaszcza urzekły mnie postacie męskie ), niestety bez wielu opisów wyglądu. Jeżeli jesteście chętni zanurzyć się w czasy nie tak bardzo odległej Anglii i pobyć przez chwilę w arystokratycznym domu, to zdecydowanie polecam Wam Morderstwo w pociągu. Szczególnie osobom, które lubią zaczytywać się w historical fiction.

W roku 1919, Louise Cannon miała jedno marzenie, pragnęła uciec z Londynu, gdzie, jak wielu innych mieszkańców miasta, klepała biedę. Przede wszystkim jednak chciała zniknąć z oczu wuja, bardzo niebezpiecznego człowieka, który miał wobec niej wyjątkowo niecne plany. Historia młodej dziewczyny, której udało się otrzymać pracę w siedzibie dobrze znanej arystokratycznej rodziny Mitfordów, została zgrabnie wpleciona w opowieść o pielęgniarce Florence Nightingale Shore, która została napadnięta 12 stycznia 1920 roku w pociągu linii Londyn - Brighton, a kilka dni później zmarła w szpitalu. Autorka powieści kryminalnej "Zabójstwo w pociągu" - Jessica Fellowes - zainspirowana prawdziwym zabójstwem z 1920 roku, postanowiła opowiedzieć nam - współczesnym - o ludziach epoki, która wprawdzie minęła, ale wciąż zachwyca nas klimatem i obyczajowością.

Powieść kryminalna autorki znanej z książek towarzyszących powstaniu serialowi "Downton Abbey", czytając "Morderstwo w pociągu", z pewnością poczują się jak w domu. Oto bowiem, kolejny raz będą mieli okazję zajrzeć do arystokratycznej, pięknie położonej, wiejskiej posiadłości. A w niej poznać mieszkańców z ich doskonałymi manierami, strojami, błyszczącymi klejnotami i przywilejami, które pozwalały im zachować ważne miejsce w społeczeństwie pierwszej połowy XX wieku.

"Morderstwo w pociągu" zapowiada serię powieści o prawdziwych siostrach Mitford – Nancy, Pameli, Dianie, Unity, Jessice i Deborah – które dzięki swym niewiarygodnym życiorysom stały się postaciami kultowymi, a ich często skrajne poglądy i pasje doskonale oddawały polityczne i społeczne nieporozumienia okresu międzywojennego. Biorąc pod uwagę historię życia sióstr, wypełnionego po brzegi skandalami, można spodziewać się naprawdę pasjonującej serii powieściowej autorstwa Jessici Fellowes. Moim zdaniem, warto będzie sięgnąć po kolejne tomy. "Morderstwo w pociągu" czyta się świetnie, przede wszystkim za sprawą dobrego, lekkiego stylu pisania autorki, odpowiedniej dozy angielskiego humoru oraz dobrze skrojonym postaciom, zarówno tym prawdziwym, jak i fikcyjnym. Włączenie historii prawdziwego morderstwa, dokonanego na wyjątkowo znanej i cenionej postaci, która stała się bohaterką wojenną, uważam za ciekawy pomysł. Prawdziwe śledztwo nigdy nie przyniosło rozwiązania, nie pozwoliło również poznać tożsamości sprawcy lub sprawców. Natomiast Jessica Fellowes pozwoliła sobie na własną interpretację śledztwa i jego wyników.

W związku z tym ważnymi postaciami w powieści stał się duet a właściwie trójkąt złożony z Nancy Mitford - najstarszej spośród znanych sióstr, następnie Louise Cannon, która stała się powiernicą Nancy oraz Guya Sullivana, policjanta kolejowego, który pomimo skromnego charakteru swoich obowiązków chce zaskarbić sobie szacunek rodziny i znajomych, ponieważ nie mógł walczyć w Wielkiej Wojnie, jak jego bracia.

Troje bohaterów prowadzi śledztwo, łącząc ze sobą kolejne wątki i prowadząc wiele rozmów z mniej lub bardziej podejrzanymi w sprawie morderstwa słynnej Florence. Ich działania prowadzą nas w różne miejsca, nie tylko w Londynie. Przysłuchując się prowadzonym przez bohaterów dialogom, warto przysiąść z nimi na jednej z ławek, skosztować najlepszych frytek w mieście, podziwiać wczesną, londyńską wiosnę, a nawet zajrzeć do kilku balowych sal.

Jessica Fellowes napisała powieść w bardzo dobrym stylu, świetnie oddała klimat epoki, zadbała o wiele szczegółów z życia codziennego, nie tylko ówczesnych arystokratów. Poza tym "Morderstwo w pociągu" to klasyczna powieść kryminalna, nawiązująca do twórczości najbardziej znanej pisarki kryminałów - Agaty Christie.

Powieść, która świetnie łączy klasyczny i współczesny sposób prowadzenia kryminalnego śledztwa, czyta się dobrze. Jeśli macie ochotę przenieść się w czasy emancypacji kobiet, zadać nieco szyku modą retro, i rozwiązać zagadkę kryminalną, przeczytajcie, proszę, "Morderstwo w pociągu".

Anglia 1919 - 1921. Louisa Cannon od śmierci ojca mieszka wraz z matką oraz stryjem, który ma wobec niej coraz podlejsze zamiary. Dziewczyna, aby wyrwać się z jego szponów, przyjmuje pracę w Asthall Manor, siedzibie arystokratycznej rodziny Mitfordów, którą dostaje dzięki protekcji przyjaciółki. Louisa ma zajmować się opieką nad szóstką dzieci Lady Redesdale, jednak jej praca koncentruje się głównie na doglądaniu najstarszej córki, uwielbiającej tajemnice Nancy. Obie dziewczyny są zaintrygowane zagadkowym morderstwem znanej i szanowanej pielęgniarki wojennej Florence Nightingale Shore – czy był to napad rabunkowy, czy też zemsta mająca powiązanie z wydarzeniami na froncie? Louisa i Nancy coraz bardziej angażują się w śledztwo, gromadząc fakty i rozmawiając z osobami, które mogły mieć coś wspólnego z zabójstwem. Są zdeterminowane, aby dotrzeć do prawdy, jednak morderca z taką samą determinacją będzie próbował im przeszkodzić.

W czytaniu książek zawsze zachwycało mnie jedno uczucie, powiedziałabym, że lepsze nawet od tego, towarzyszącego nam, gdy skończymy fantastyczną książkę: jest to pełne podziwu zaskoczenie, gdy niepozorna powieść, po której nie spodziewaliście się niczego konkretnego, okazuje się prawdziwie zachwycającą historią. Można powiedzieć, że u mnie to uczucie pojawia się najczęściej przy książkach wydawnictwa Harper Collins, które rzadko wydaje pozycje popularne i powszechnie znane, a raczej koncentruje się na tych, o których mało kto słyszał. Oczywiście nie zdarza się to zawsze, ale kilkukrotnie, sięgając po książki Harper Collins, spotkało mnie już cudowne zaskoczenie, które sprawia, że daną historię zapamiętuję na zawsze. Tak też było z Morderstwem w pociągu.

Historię poznajemy z dwóch punktów widzenia, które występują naprzemiennie w kolejnych rozdziałach: pierwszym jest perspektywa Louisy przebywającej w domu rodziny Mitfordów, powiązanej swoją drogą w pewien sposób z zaistniałą zbrodnią, a drugim perspektywa Guya, policjanta, który – jak można się domyślić – wkrótce zaczyna na własną rękę podejmować próby rozwiązania zagadki morderstwa. Losy Louisy i Guya splatają się ze sobą i po pewnym czasie bohaterowie działają wspólnie, a są oni parą, która współgra razem doskonale.

Powieść Jessiki Fellowes na pierwszy rzut oka może nie różni się od innych kryminałów – przecież istnieje ograniczona ilość motywów morderstwa, możliwości usytuowania akcji, kreacji bohaterów i tak dalej. Jeśli przeczytało się już całkiem sporą ilość książek tego gatunku coraz trudniej jest zostać zaskoczonym czymś nowym. Tymczasem Morderstwo w pociągu odznacza się na tle swoich kryminalnych konkurentów pod wieloma aspektami. Po pierwsze, za każdym razem, gdy otwieramy książkę, przenosimy się do czasów, które opisuje. Nie zawsze tak bywa, prawda? Czasem wprawdzie błądzimy podczas czytania myślami gdzieś w okolicach fabuły, wyobrażając sobie, jak by to było żyć w czasach średniowiecznych, wiktoriańskich czy też wojennych. Jednak niewiele książek sprawia, że momentalnie stajecie się częścią danej epoki, żywo czując panujący w niej klimat. Powojenna Anglia miała bardzo specyficzny charakter i autorka doskonale zdołała go oddać.

Jessica Fellowes specjalizuje się w opisach: czy to miejsc, czy też wydarzeń lub postaci. Są one barwne, zdecydowanie nienudne i pełne życia oraz klimatu, który pojawia się nawet w tych nie-dialogowych partiach. Dodatkowo w książce ukazany jest podział społeczeństwa – zarówno życie ledwie wiążących koniec z końcem mieszczan, jak i bogatych arystokratów mieszkających na przedmieściach. Jestem pewna, że każdy, kto choć w minimalnym stopniu jest zainteresowany historią Anglii, będzie zadowolony, mogąc porównać oba style życia i zachowanie.

Morderstwo w pociągu nieustannie przywodzi mi na myśl powieści Agaty Christie. Książka Jessiki Fellowes nie jest bowiem podobna do tych „nowoczesnych” kryminałów, w stylu chociażby Jo Nesbo lub Roberta Galbraitha, lecz przypomina kryminały z ubiegłego wieku. Można powiedzieć, że jest połączeniem staromodnego gatunku Agaty Christie z nieco bardziej aktualną formą przekazu. Jeśli zastanawiacie się, jak autorce wyszło wykonanie takiej mieszanki, nie musicie się obawiać – zrobiła to ona znakomicie.

Może kryjąca się w książce zbrodnia sama w sobie nie mrozi krwi w żyłach, nie przeraża i nie szokuje, ale dochodzenie do niej jest wystarczająco wciągające i ciekawe. Pewne z moich przypuszczeń co do tożsamości mordercy, które wysnułam na samym początku powieści, okazały się słuszne, więc widać, że nie jest to najbardziej skomplikowana zagadka na świecie. Ale właściwie to nie o nią tu chodzi – znacznie ważniejsza jest atmosfera, jaką roztacza książka i moc, z jaką pochłania czytelnika, wciągając go do swojego świata.

Morderstwo w pociągu to książka, której świetności absolutnie się nie spodziewałam, była więc tym lepsza dzięki elementowi zaskoczenia. Jest to kryminał, który przenosi czytelnika wprost do XX-wiecznej Anglii, oczarowując go klimatycznością przestrzeni. Dodatkowo towarzyszy nam intrygująca zagadka z wojennym motywem w tle. Czegóż chcieć więcej? Gorąco polecam Wam powieść Jessiki Fellowes!

booksofsouls.blogspot.com

Zapewne na wstępie chcesz wiedzieć, czy warto po nią sięgać. Czy świetna? Tak.

Zaczynając od pierwszych stron, autorka wprowadza nas w scenę morderstwa, która jest kluczowa dla całej fabuły, bo to w okół niej będą kręcić się losy bohaterów. Louisa ucieka z domu przed stryjem, na swojej drodze napotyka policjanta Guya, który pomaga jej trafić do rodziny Mitfordów. Louisa została skierowana tam do pracy jako pomoc dla niani. Od samego początku łapie świetny kontakt z najstarszą córką – Nancy i obie zafascynowane śmiercią Florence Shore, próbując rozgryźć zagadkę.

Na tej samej płaszczyźnie czasowej rozgrywa się także wątek policjanta Guya, który uparcie chce prowadzić śledztwo Florence Shore, chociaż szef kazał mu odpuścić. Na dodatek jego dobry przyjaciel Harry zabawnie stwierdza, że wszystkie drogi prowadzą do Louisy i to od niej Guy dostaje różne wskazówki. Losy Guya i Louisy to wątek poboczny, ale równie ciekawy.

Sami bohaterowie są wspaniali, ich nie da się nie lubić. No chyba, że takiego stryja Stephana... Jego wszyscy nie cierpią. Autorka wprowadziła nas w 1919 rok w Anglii i nadała całej historii odpowiedni klimat. Na dodatek wzbogaciła dialogi o humor i sprawiła, że można się uśmiechnąć przy niektórych rozmowach. Jestem tą książką zachwycona od początku do końca, bo nie był to suchy, standardowy kryminał, ale wartka powieść z pobocznymi wątkami i wspaniałym klimatem lat 20. Nie mogłam się od niej oderwać i naprawdę, naprawdę polecam. Zżyłam się z postaciami i mimo, że Harry występował rzadko, to jego również uwielbiam.

Mam nadzieję, że ta książka nie będzie zapomniana, ale właśnie czytelnicy odważa się sięgnąć po powieść mniej znanej autorki. To taka perełka, która zasługuję na duże grono odbiorców, bo jest świetnie napisana od początku do końca.