Myślne Miraże

Zbiór wierszy tworzących spójną opowieść o współczesnym człowieku i jego problemach. Kobiecy podmiot liryczny, boleśnie doświadczony przez bliską osobę, zwierza się czytelnikom ze swoich największych traum. Samotna kobieta balansuje na granicy życia i egzystencji – czuje się nikomu niepotrzebna, zepchnięta na margines życia. Powoli jednak rodzi się w niej nadzieja i nabiera siły, by – po raz pierwszy i być może ostatni – zrobić coś dla siebie. Wybiera podróże, co oczywiście jest również swoistą metaforą samopoznania (wędrówka w głąb siebie). W lirycznych pocztówkach Eliza Segiet oddaje zarówno piękno, egzotykę i niebanalne historie opisywanych zakątków, jak i snuje gorzką refleksję na temat kondycji współczesnego świata. Poetka śmiało...

"Bez słów" to debiut literacki. Refleksje, przemyślenia w lirycznej oprawie. Myśli osadzone w dozie tajemniczości. Sekret powodzenia i uwodzenia. Kwintesencja kobiecości.

Oczarowani Bieszczadem to praca zbiorowa osób, które łączy wspólna pasja – miłość do gór. Książka poświęcona jest pamięci Małgorzaty Kurzyckiej, współzałożycielki grupy miłośników Bieszczad. Obok poezji Kurzyckiej, czytelnik ma okazję poznać twórczość Lucyny Angermann, Marii Cenar (Kiełt), Krzysztofa Janczyk, Magdaleny Kondracka, Heleny Łuszcz-Rojek, Ewy Nuckowska-Semko. Pięknym uzupełnieniem całości są zdjęcia z obiektywu Tomasza Derleckiego, członka grupy.

Poczułam zapach świec. Lubię świece, był to dla mnie miły akcent na wejście. Zamknełam za sobą dzwi na zamek i szłam dalej. W mieszkaniu panował połmrok. Gdzieś z głośników cicho leciała muzyka. byłoby bardzo romantycznie, grybym nie wiedziała, co mnie zaraz spotka. Nie mogłam się rozluźnić, ani pohamować łomotania serca. Czułam już klimat Wilka i z jednej strony go zapragnełam, ale z drugiej, krępowała mnie obecność Agnieszki. Jeszcze jeje nie widziałam, ale wiedziałam, że tu jest. Stanełam w progu pokoju. Chwila wahania i krotka myśl, żeby stąd uciec.

Kolejny już w tym roku wydany tomik, tej interesującej, trochę romantycznej, trochę sentymentalnej poetki. Wybór liryków, w których jest miejsce na rozpamiętywanie przeszłości, przywoływanie wysyłanych i odbieranych listów, spóźnionych pocałunków czy sennych marzeń. Ale oprócz tych intymnych wyznań, ma się wrażenie, że autobiograficznych, tomik jest nieustającym hymnem na cześć, jak to określa autorka, kolorów życia, jego piękna, ale równocześnie dramatów i upokorzeń. Klasyczna poetyka, zrytmizowana fraza, w wielu utworach ciekawa metaforyka i te wzruszające, nastrojowe erotyki.

"Lubię smak herbaty studzonej wiatremwdycham głęboko świecejak dobrze.."

Czy potrzebne byłoby namalowanie lasu, krajobrazu czy jakiejś twarzy tylko po to, aby wyrwać te przedmioty z tyranii przemijania? Nie, to byłoby nawet grzechem gdybyśmy próbowali konkurować z tworzeniem i za pomocą kolorowych płaszczyzn opierali się o nieuchronność boskiego planu. Zadaniem sztuki jest pokazywanie istoty rzeczy. Jej dążeniem jest rejestrowanie tego, co wyjątkowe w przepływającym nurcie wydarzeń.

Hymny, apostrofy do Miłości, którą autorka traktuje jako istniejący realnie byt. Można z nią prowadzić dialog, jak z przyjacielem do którego ma się zaufanie, nawet wówczas kiedy codzienne życie staje się trudne i skomplikowane, a uczucia dramatyczne. W tym tomiku Miłość przywiera różne maski i postacie. Raz jest spowiednikiem, który udziela rozgrzeszenia, kiedy indziej Absolutem, który jako sprawca dziejących się wydarzeń, powoduje nie tylko drżenie rąk czy szalone bicie serca. Temu wszystkiemu towarzyszy nie ustająca nadzieja na szczęśliwe życie.

Dominuje erotyk, oszczędny, nazywający wprost rzeczy po imieniu. Cały ciąg odniesień do przeżywanych uczuć, które same w sobie, choć autonomiczne, tak naprawdę nabierają znaczeń w zderzeniu z myśleniem i oceną drugiego człowieka. Ta refleksja, to pochylanie się nad miłością, która ma różne twarze i odcienie, jest jednym z najciekawszych motywów tej poezji.

Poezja serca, pejzażowa, wyczulona nie tylko na ukochane, podkarpackie krajobrazy, ale również na porywy i dramaty własnego serca. Są to takie wiersze, które chce się czytać, z racji zaskakującej metafory, w której uczuciowy ładunek jest na tyle silny, że potrafi nas wzruszyć i zaprosić do wspólnej obecności.

Kolejny w dorobku Elizy Segiet tomik wierszy, który stawia człowieka w centrum poetyckiego Wszechświata. Od spraw globalnych, jak wojna, troska i pokój, poetka przechodzi do spraw intymnych jednostki, jak samotność, umieszczając wiersze we współczesnym kontekście – świecie ogarniętym pandemią. W Przebudzeniu Eliza Segiet jeszcze silniej zaakcentowała wartości, o które warto nie tylko dbać, ale także walczyć „mocą mądrości”. Dlaczego na świecie istnieje zło (choć „jest zbędne”)? W idealnym świecie to miłość powinna jednoczyć ludzi, bo „miłość do bliźnich / pozwala przetrwać”. I o tym też jest ten tom – o rozmaitych sposobach przetrwania, zapisania śladu, wyrycia się w zbiorowej pamięci. By budować ład świata warto zacząć od swojej...

Zbiór opowiadań, w których Eliza Segiet przygląda się ludziom i współczesnemu światu. W krótkich formach przedstawione zostały rozmaite formy wykluczenia – od samo odrzucenia poprzez społeczną alienację. Autorka portretuje współczesnych ludzi, którzy muszą nieustannie zmagać się ze sobą. Każdy z bohaterów opowiadań jest na swój sposób nieszczęśliwy, niespełniony. Wszyscy odczuwają potrzeby i pragnienia, które nawet ich samych zaskakują. Nie mogą poradzić sobie z zaakceptowaniem własnej tożsamości, z modelem życia jaki wiodą czy z relacji, w jakie zostali uwikłani. Tu nikt nie czuje się dobrze, nikt nie jest do końca sobą. Segiet w dość swobodnym stylu zwraca uwagę na palące problemy dzisiejszego świata – przede wszystkim na kwestię nietol...

Zbiór wierszy tworzących spójną opowieść o współczesnym człowieku i jego problemach. Kobiecy podmiot liryczny, boleśnie doświadczony przez bliską osobę, zwierza się czytelnikom ze swoich największych traum. Samotna kobieta balansuje na granicy życia i egzystencji – czuje się nikomu niepotrzebna, zepchnięta na margines życia. Powoli jednak rodzi się w niej nadzieja i nabiera siły, by – po raz pierwszy i być może ostatni – zrobić coś dla siebie. Wybiera podróże, co oczywiście jest również swoistą metaforą samopoznania (wędrówka w głąb siebie). W lirycznych pocztówkach Eliza Segiet oddaje zarówno piękno, egzotykę i niebanalne historie opisywanych zakątków, jak i snuje gorzką refleksję na temat kondycji współczesnego świata. Poetka śmiało...

Czy można wyobrazić sobie, co czuje człowiek, który musi ukrywać się pod podłogą? Który dla zachowania życia musi pilnować oddechu, żeby nie usłyszeli go niemieccy żandarmi, sprawdzający, czy w jego domu nie ukrywa się jakiś „parszywy Żyd”?! Jeszua chce żyć, więc chrzci się i zmienia imię, ukrywa się w wielu miejscach, ale głód, dojmująca samotność i smród wiadra z fekaliami doprowadzają go do takiego stanu, że robi rzeczy z naszego punktu widzenia niezrozumiałe. Bezgłośni to mini powieść w formie listu głównego bohatera do matki. W tym wzruszającym wyznaniu mężczyzna opowiada o swoim życiu, od momentu, w którym opuścił dom rodzinny, poprzez wybuch II wojny światowej, aż do czasów jej zakończenia. List Józefa to zapis jego wspomnień,...

Nieparzyści to hołd oddany ofiarom Holocaustu oraz liryczny apel o pokój na świecie. Poezja pytań o istotę życia i śmierci, o źródło zła. Eliza Segiet bada to, co w ludziach najlepsze, przygląda się uczuciom, które mają ogromną siłę. Dostrzega potrzebę bliskości, nadzieję i miłość potrafiące zdziałać cuda. Jako wnikliwa obserwatorka poetka dociera także do wnętrza kata i odkrywa wszelkie skazy na jego duszy, choć nie potrafi dociec ich przyczyn. Utwory są przejmującym poetyckim studium życia i śmierci w nieludzkich warunkach. Za pomocą liryki poszukuje odpowiedzi na odwieczne pytania o naturę zła, istotę egzystencji, sens umierania. Pisze o cienkiej granicy między katem a ofiarą. O nieludzkim bestialstwie oraz sile woli przetrwania. Poświęca uwag...

Poezja Elizy Segiet daję nadzieję i utrwala fabułę jej życia, rozkłada się na płaszczyźnie rozpostartej między fascynacją a rozczarowaniem. I to jest największa siła jej wierszy, bowiem nadzieja ma kolor szminki na szklance, a rozczarowanie pozbawione jest poczucia rzeczywistości. Poezja dla niej jest tą cudowną możliwością mówienia prawdy o momentach bycia, wędrowania i przechodzenia stopniowo na drugą stronę życia tam, gdzie każdy z nas ma swoje miejsce i gdzie odrodzimy się, przechodząc przez wąską szczelinę ciemności. Andrzej Dębkowski