Półprzewodnik. Tydzień na Malcie

Ilekroć wysiadam z pociągu w Krakowie, czuje się jak Thomas Hutter u wrót zamku hrabiego Orloka. Duchy wyzierają z każdego kata, tyle ze mniej groźne niż u Murnaua. Nie żywią się krwią, a jedynie bezgłośnie towarzysza przyjezdnym. Zaczęłam regularnie przyjeżdżać do Krakowa jako nastolatka...

• Dlaczego Maltańczycy zaproponowali Napoleonowi lody? • Gdzie jest jedna z największych kopuł na świecie? • Po co Bush przyszedł na łódź Gorbaczowa? • W którym roku zalegalizowano na Malcie rozwody? Malta i Gozo, czyli nowe spojrzenie na wyspy. Po wyjeździe z Pascalem odkryjesz kraj mieszczący się w kieszeni i na zawsze pozostający w pamięci! „Valletta pozostaje architektoniczną perłą Morza Śródziemnego, Mdina ma więcej uroku niż Taormina, a przy Golden Bay, jak w plażowym domku czuliby się nawet Brazylijczycy. Siła i urok Malty nie tkwią też w tysiącletnich kamieniach, nadludzkim wysiłkiem ułożonych w megalityczne świątynie, czy w wielkiej historii zerkającej zza każdego zakrętu niczym słynne maltańskie koty. Malta uwodzi światłem i przest...

Wyspy maltańskie to intrygująca mieszanka śródziemnomorskiej atmosfery, brytyjskiego sznytu i dziedzictwa Orientu. Po kalorycznym english breakfast można ruszyć – oczywiście podróżując lewą stroną drogi – do najważniejszych atrakcji: hypogeum Hal Saflieni, megalitycznych świątyń Hagar Qim i Ggantija, fenomenalnych klifów Dingli czy podwodnych jaskiń w zatoce Dwejra. A wieczorem pospacerować zaułkami fascynujących miast, zwłaszcza Valletty, podziwiając charakterystyczne kolorowe balkony – spuściznę kultury arabskiej. Po drodze warto stopniowo zgłębiać tajemnice wysp: kim były „maltańskie grubaski”? Kto lub co wyżłobiło w skałach zagadkowe koleiny? Czy fenek na talerzu ma coś wspólnego z uroczym pustynnym lisem? Odkryj Maltę z nową, wyjątkow�...

Ten koci chód i spojrzenie z ukosa Kławdii Chauchat oraz jej aura egzotyczności wynikająca z rosyjskiego pochodzenia sprawiły, że Hans Castorp pozostał na Czarodziejskiej Górze. Samo jej oczekiwanie, bez jakiejkolwiek nadziei na nagrodę czy premię, wystarczyło, by nadać sens czasowi. [fragment książki]

Rewelacyjna powieść Lecha Majewskiego. „Minęło tyle lat, ale wciąż się boję. Gdy wszedłem dzisiaj na Ponte Accademia, serce ścisnęło mi się tak mocno, że o mało nie zemdlałem. Zapadł zmierzch i wszędzie rozpalały się światła. Wszędzie tylko nie w palazzo. Jego mroczna bryła wznosiła się nad Canale Grande jak ogromna czaszka z martwymi oczodołami; wszystkie okiennice były zatrzaśnięte. Patrzyłem długo, dłużej niż zazwyczaj, chociaż lęk nie dawał mi spokoju. Złamałem przecież pieczęć i opisuję to, czego mi nie dozwolono.” Dziejąca się w Wenecji niezwykła opowieść, pełna grozy i tajemnicy, utrzymana w duchu literatury masońskiej i osiemnastowiecznych traktatów symbolicznych.

Buntujmy się! Frédéric Gros wzywa nas do nieposłuszeństwa. Autor zagłębia się w myśl filozoficzną Foucaulta, Montaigne’a, Kartezjusza czy Kanta, cytuje Dostojewskiego, św. Łukasza i św. Mateusza. Sięga głęboko w historię, do antyku i omawia postać Antygony, która jest zarazem symbolem nieposłuszeństwa wobec Kreona i posłuszeństwa wobec podstawowego porządku rodziny. Pisze o Thoreau, który odmawiał płacenia podatków. Frédéric Gros omawia także aktualne wydarzenia, które jego zdaniem wskazują na rodzenie się nowych form nieposłuszeństwa: demaskatorzy (sprawa Snowdena), zbiorowe protesty (Okupuj Wall Street, parasolowa rewolucja w Hongkongu). „Potwory istnieją, ale jest ich niewiele, choć spośród nich sporo jest naprawdę niebezpiecznych; te, któr...

Intelektualne credo Umberta Eco! Niedościgniona erudycja i zmysł obserwacji czynią z Umberta Eco jednego z największych myślicieli naszych czasów. W tekstach, przygotowywanych w latach 2001-2015 jako wykłady inaugurujące jeden z największych włoskich festiwali kulturalnych, La Milanesiana, powraca ze swoimi ulubionymi tematami: początkami naszej cywilizacji, ewolucją kanonów piękna, różnorodnymi formami ekspresji artystycznej, fałszowaniem historii i obsesją spisku, umiejętnie mieszając ze sobą filozofię, literaturę, historię sztuki i kulturę popularną. Wzbogacona ilustracjami wybranymi przez autora, obrazującymi jego myśli, książka Na ramionach olbrzymów jest kwintesencją intelektualnego świata Umberta Eco – nasyconego celnymi spostrzeżeniami, ale niep...

Publikacja Atomowe nawyki to sprawdzona i poparta naukowymi dowodami metoda kształtowania dobrych przyzwyczajeń i wyzbywania się złych nawyków. Fundamentem książki Atomowe nawyki jest model nawyków składający się z czterech kroków (wskazówki, pragnienia, reakcji i nagrody) oraz czterech praw zmiany zachowania, które z tych kroków wynikają. Przedstawione przez autora założenia stanowią zintegrowany model bazujący na naukach kognitywnych i behawioralnych. Jego zdaniem jest to jeden z pierwszych modeli ludzkiego zachowania, który uwzględnia wpływ na nawyki zarówno bodźców zewnętrznych, jak i wewnętrznych emocji. Choć niektóre terminy mogą być znane, niektóre szczegóły – oraz zastosowanie czterech praw zmiany zachowania – wskażą czytelnikom nowe podejś...

Mistrzyni subtelnych narracji pulsujących intensywną siłą emocjonalną powraca z nową prozą. Kilka miesięcy po premierze amerykańskiej do rąk polskich czytelników trafi zbiór dziewięciu niepublikowanych wcześniej oryginalnych opowiadań pisanych przez Elizabeth Strout równolegle z docenioną w USA i Polsce powieścią Mam na imię Lucy. Poznany dalsze losy bohaterów, którzy byli obecni w życiu powieściowej Lucy Barton. Szykuje się prawdziwa uczta dla fanów „znakomitej prozy uważnych słów i wibrującej ciszy”, jak określił powieść Mam na imię Lucy New York Times Review of Books, umieszczając powieść amerykańskiej pisarki wśród najbardziej znaczących książek 2016 roku.

Doskonała powieść jednej z najważniejszych pisarek ostatnich lat, nagrodzonej Pulitzerem autorki powieści Olive Kitteridge, przeniesionej na ekran w serialu HBO. „Powieść zachwycająco prosta i powściągliwa... Rzeczy, o których trochę wiedzieliśmy, ale nie potrafiliśmy ich wyrazić, zostały nam wreszcie wytłumaczone. Czujemy ulgę, czujemy się zrozumiani. Myślimy sobie wtedy: To właśnie to. Tak wygląda życie”. – „National Public Radio” „Elizabeth Strout dowiodła po raz kolejny, że jest mistrzynią w tworzeniu niezapomnianych postaci. Jej opowieści otwierają się przed czytelnikiem w sposób, który wydaje mu się znajomy i może się z nimi utożsamiać, ale wtedy Strout uderza i można jedynie zachwycić się jej talentem”. – „The Post and Couri...

Autor zabiera czytelników w wyimaginowaną podróż po Cesarstwie Rzymskim w okresie jego największej potęgi i rozwoju terytorialnego, za panowania cesarza Trajana, w latach 115–117 naszej ery. Książka stanowi swego rodzaju kontynuację Jednego dnia w starożytnym Rzymie (wydanie polskie – Czytelnik, Warszawa 2016 r.), poświęconego życiu codziennemu w stolicy cesarstwa. Tym razem Alberto Angela oprowadza nas po największym imperium świata starożytnego, podążając śladem jednej ówczesnej obiegowej monety – sesterca – która przechodzi z rąk do rąk. Wraz ze swymi kolejnymi właścicielami sesterc dociera zarówno do głównych ośrodków cesarstwa, jak i jego prowincjonalnych zakątków – od Brytanii, Hiszpanii i nadreńskiego limesu po Ateny, egipską Aleksandrię...

Ostatnie lato II wojny światowej, wieści z frontu wschodniego są coraz bardziej niepokojące. Młody żołnierz, Walter Proska pochodzący z Ełku, zostaje przydzielony do małego oddziału, którego zadaniem jest zabezpieczenie linii kolejowej. Wyczerpani upałem i atakami sił partyzanckich żołnierze są zmuszeni wykonywać rozkazy, które stopniowo stają się coraz bardziej nieludzkie. Spora część z nich popada w rezultacie w szaleństwo i jest prześladowana myślami o śmierci. Proska próbuje odnaleźć wśród tego chaosu odpowiedzi na dręczące go pytania: czy służba jest ważniejsza od sumienia? Kim w istocie jest wróg? Czy można uniknąć winy? I wreszcie – gdzie podziała się Wanda, Polka z oddziału partyzanckiego, o której nie może zapomnieć?

Bogata covidowa twórczość minionego roku od trzeźwych fachowych analiz i statystyk, po idiotyczne przepowiednie i kretyńskie rady, od wzruszających pamiętników ozdrowieńców i ostańców po mniej lub bardziej śmieszne memy wszystko to są chyba próby oswajania tego strachu na użytek własny i na pożytek innych. Tylko tragedie, które już się dokonały, lub które się rozgrywają na naszych oczach w naszej osłupiałej świadomości, te zostają poza konkursem. O nich się nie pisze z grafomańską egzaltacją, ani się ich nie wyśmiewa w demotywatorach.

Żeby uporządkować myślenie o pisaniu, musiałam pomyśleć o tytule, więc wymyśliłam: ?Zapiski dla zabicia czasu?. Piękny tytuł, ale nie mogę go użyć z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że już go wymyślił japonista i tłumacz Henryk Lipszyc dla swojego tłumaczenia na język polski japońskich notatek Kenko ? buddyjskiego mnicha z końca XIII wieku. Po drugie bo, mimo że podobno podczas pandemii ma się więcej czasu, ja go nie zabijam, lecz gonię, bo mi go ciągle brakuje. Wreszcie po trzecie dlatego, że ten tytuł brzmi żartobliwie, a ja nie chcę pisać ani dla zabawy, ani o zabawnych rzeczach. Pamięć podsuwa wprawdzie drobne winietki, które bywają zabawne, ale to dlatego, że tylko dzięki takim obrazkom można delikatnie dotknąć rzeczy tak straszliwych i t...

„To już twój drugi tomik haiku, Elżbieto, nauczycielko nurkowania w głąb słowa, unoszenia się na jego falach. Łagodnie pozwalasz, aby same tworzyły relacje i wiązały mowę. Po nie­pełnej pustce przyszedł nowy czas, kiedy w dłoni znajdujesz malutką łupkę pistacji. Jeszcze zatrzaśniętą, ale to nie młotek ją otwiera, tylko haiku. W każdej twojej strofie ze zdziwieniem odkrywam inną pestkę, która zaraz wypuszcza kiełek – w moim wnętrzu. Pokazujesz ważną rzecz: od formy, którą kształtuje rodzima kultura, ważniejszy jest duch. Duch haiku, mimo że zamknięty w łupince formy, pozostaje całkowicie wolny, a jego piękno – ponadkulturowe. Mówiły mi o tym zawsze japońskie wartości estetyczne, którymi na Archipelagu mierzy się piękno różnych przejaw�...

sumie-e: Lidia Rozmus Tylko poeta, filozof i uczony może pochylać się z taką delikatnością i pokorą nad każdym, najmniejszym Słowem Podnosić je z wielkim szacunkiem wobec kształtu i dźwięku i treści, a jednocześnie z czułością. Rodzi się ona z głębin wrażliwości. Widzę Słowa Elżbiety jak szkiełka - każde przepuszcza światło. A czułość, jest spoiwem, dzięki któremu powstają witraże. Więc każda strofa haiku staje się witrażem - przepuszcza światło krajobrazu duszy. Może przez nagłą nieobecność na nowo można zobaczyć świat? Przetrzeć oczy. Oko wewnętrzne Elżbiety widzi więcej. Agnieszka Żuławska-Umeda

Praca stanowi jedną z pierwszych prób systematycznego zastosowania modelu wypracowanego przez językoznawstwo kognitywne do badań translatologicznych. Po krótkim przeglądzie istniejących teorii przekładu – zarówno językoznawczych, jak i teoretycznoliterackich – autorka omawia podstawowe założenia językoznawstwa kognitywnego, wykorzystując je następnie do analizy wybranych tekstów literackich (współczesna proza i poezja polsko- oraz anglojęzyczna), przeprowadzonej z perspektywy nie tylko językoznawcy, ale także teoretyka i krytyka przekładu. Pracę zamyka rozdział poświęcony wynikom analiz oraz płynącej z nich teoretycznej refleksji.