Retrospekcja

Gdy sięgałam po Retrospekcje nie wiedziałam czego się spodziewać. Okładka sugeruje że to mroczna książka i z tą myślą zaczynałam ją czytać. Tymczasowe to historia bardzo złożona, trudna, psychologiczna. Zaglądamy w duszę z pozoru idealnej rodziny, bogatej, słynnej, miłej dla siebie i innych ale tylko na pozór.

Kiedy młoda dziewczyna, będąca opiekunką, poznaje rodzinkę Temple, jest nimi zafascynowana. Poznając ich bliżej, wie że skrywają jakaś tajemnice. Czy uda jej się ją rozwiązać, czy jeśli dowie się prawdy, będzie jej coś grozić?

Nie była to aż tak bardzo mroczna historia. Nie mniej była bardzo wciągająca a z każdą kolejną stroną zastanawiałam się co będzie dalej. Historia wymagająca skupienia, na początku duży natłok informacjo, kto jest kim jednak jest warta przeczytania.

Ulubiony cytat : Śmierć jest dla ludzi niezrozumiała. Pomimo całego dorobku cywilizacyjnego i ogromnej zgromadzonej wiedzy nigdy nie zdołali pojąć swojej skończoności, nie pogodzili się z nieuchronnością śmierci i z niezmiennym zdumieniem przyjmują jej kaprysy.

Retrospekcja zdecydowanie nie należy do lekkich książek. Pełna intryg i nieścisłości wodzi nas za nos przez większość czasu. Historie opowiadane są przez różne osoby, perspektywy oraz przestrzenie czasowe. Osobiście bardzo się gubiłam na początku, ponieważ było tego zbyt wiele i zbyt poplątane.

Poznajemy zawiłe relacje rodzinne. Przerażające fakty z przeszłości wychodzą na światło dzienne, które mrożą krew w żyłach. Kłamstwa i gra pozorów to dla nich codzienność. Przysłowie : Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu, idealnie tutaj pasuje.

W połowie książki powoli wszystko zaczyna się już wyjaśniać. Jest to niczym układanie puzzli z milionem różnych motywów. Denerwujemy się, ale każdy kolejny element zbliża nas do finału. A zakończenie jest bardzo emocjonujące.

Książka porusza najbardziej toksyczne czyny jakich można się dopuścić nie tylko w stosunku do rodziny, ale do drugiego człowieka.

Polecam, chociaż miej na uwadze, że łatwo nie będzie 👍

„Teoria spiskowa pozwala zachować autonomię. Przekonuje nas, że też jesteśmy ekspertami, że nie musimy słuchać tego, co nam się mówi, i że do poprawnej odpowiedzi można dotrzeć tylko rzadziej uczęszczaną drogą.”

***

Wakacje w nadmorskiej wilii położonej w malowniczym zakątku Portugalii, mroczna atmosfera, intrygi, liczne manipulacje, sekrety skrzętnie skrywane przez lata oraz arcygenialne zakończenie.

Podczas imprezy kończącej wspólne rodzinne wczasy, ginie mała Niamh. Każdy staje się potencjalnym podejrzanym. A jak wiadomo podejrzenia to bardzo niebezpieczna rzecz - w tym przypadku stają się one głównym czynnikiem, stojącym na drodze relacji pomiędzy krewnymi.

16 lat później wszyscy spotykają się ponownie w tym samym miejscu, by upamiętnić śmierć ojca. Jednak czy czas zdołał zatrzeć ślady dawnych wydarzeń? I co najważniejsze, czy pojawienie się osoby z zewnątrz wpłynie na ujawnienie nowych informacji? Za fasadą idealnego obrazu, może kryć się wiele mrocznych emocji.

Nie mogłam się od niej oderwać. Autor świetnie skonstruował portrety psychologiczne bohaterów, spójną i misternie poprowadzoną historię, do której wisienką na torcie jest finał na najwyższym poziomie. Jednak to nie wszystko co nam serwuje. Znajdziemy tu również ważne tematy, na które warto zwrócić uwagę - wpływ toksycznych i narcystycznych rodziców na dzieci i ich relacje osobiste, a także naturalną podatność ludzkiego umysłu na teorie spiskowe.

Na takie thrillery psychologiczne warto czekać.

RETROSPEKCJA - jedno z moich ulubionych słów, a ile może się za nim kryć historii 😉

Amanda rozpoczyna pracę jako niania i poznaje pewną rodzinę, która z pozorów mogłaby się wydawać idealna. To tylko złudzenie… w środku pełna jest tajemnic i przerażających historii. Na wakacjach w słonecznej Portugalii wszystko ujrzy światło dzienne, czy tragedia sprzed lat, kiedy to zginęła Niamh Temple ma z tym coś wspólnego?

To bardzo dobry thriller, w którym wszystko pomału zostaje ujawnione, przez co na brak emocji czytelnik nie może narzekać. Finał niewątpliwie zaskakuje!

Czytałam tę książkę i zastanawiałam się w jaki sposób niektórzy ludzie potrafią ukrywać przed światem tyle nieszczęść, jak łatwo można innymi manipulować, co najgorsze manipulować najbliższymi. Poznajesz człowieka, inteligentnego, takiego którego inni podziwiają, osobę odnoszącą sukcesy w życiu zawodowym, a w środku to zwyczajny potwór. Kłamstwo ma krótkie nogi, tak samo jak ukrywanie czegoś. Nie da się tego robić na dłuższą metę, przez całe życie, brudy kiedyś wypłyną…a nawet jeśli mroczne sekrety pozostaną z nami do śmierci, jak bardzo wpłyną na naszą psychikę.

Fabuła przedstawiona jest oczami wielu bohaterów, przez co możemy jeszcze dogłębniej wejść w całą sprawę i zobaczyć, czym postacie kierowały się w swoich poczynaniach. Najbardziej zaintrygowała mnie Ivy, jest chłód, brak skrupułów. Kiedy przeczytanie książkę z pewnością zrozumiecie dlatego stała się właśnie takim człowiekiem…

Poznając rodzinę Temple stwierdzam definitywnie, że nie pieniądze, sława i to jak postrzegają nas inni są ważne, ale szczerość, miłość i zaufanie w rodzinie. Choć wydaje się to oczywiste niestety nie zawsze tak jest…Tych trzech najważniejszych wartości nie zamienię nigdy na lepszy komfort życia.

Historia owiana mrokiem i tajemniczością, na te duszne i pare dni idealnie wpasowuje się klimatycznie 😛

Max Temple, znany psycholog, zasłynął z obalania teorii spiskowych. Czy to nie zakrawa na chichot losu, że i jego rodzina padła ofiarą spekulacji? Jednak nie powinno to nikogo dziwić, skoro tajemnica zaginięcia przed szesnastoma laty niespełna dwuletniej Niamh Temple nadal pozostaje niewyjaśniona.

Po śmierci Maxa, cała rodzina spotyka się w pięknej portugalskiej wilii, w której przed laty doszło do tragedii. Tylko czy tak mocno nadszarpnięte relacje da się odbudować? I czy komukolwiek naprawdę na tym zależy?

Wakacyjny klimat i beztroska kontrastują z brudem i hipokryzją wyzierającymi z każdego kolejnego rozdziału, każdego wspomnienia bohaterów. Mamy możliwość przyjrzeć się wydarzeniom sprzed lat z różnych perspektyw, co stopniowo tworzy obraz pełen rodzinnych tajemnic, manipulacji i zgnilizny. Współcześnie możemy spojrzeć na rodzinę nieco z boku, oczami Amandy, opiekunki do dziecka zamieszkującej w sąsiedniej wilii, zafascynowanej tajemnicą rodziny Temple’ów.

Dwie przestrzenie czasowe i przeskoki pomiędzy bohaterami początkowo są przyczyną pewnej dezorientacji, chaosu, który stopniowo przeradza się w fascynującą, mroczną intrygę. Kolejne puzzle wskakują na swoje miejsce obnażając obraz chorych relacji rodziny, której podstawę stanowią kłamstwa i gra pozorów. W której lepiej jest przemilczeć, udawać, że się nie wie, nie widzi…W której kłamliwe frazesy więcej są warte, niż prawda.

To thriller, w którym przebijamy się przez tą wykreowaną na zewnętrzny użytek fasadę warstwa po warstwie, zagłębiamy się w umysły bohaterów poznając ich najmroczniejsze sekrety i lęki. To również thriller dość trudny w odbiorze, wymagający skupienia, ale jeśli lubicie, podobnie jak ja, psychologię postaci, szczególnie tych z psychopatycznym rysem, będziecie usatysfakcjonowani. Równie bardzo jak i zaskakującym zakończeniem.

Przyznam się szczerze, że gdy zaczynałam lekturę Retrospekcji, odczuwałam pewnego rodzaju dezorientację. Niby wiedziałam czego dotyczyć będzie ta historia (i nie mogłam się tego doczekać), ale nic nie poradzę na to, że początek wzbudził we mnie niepewność i takie poczucie narastającego chaosu. Czy mimo tego udało mi się wciągnąć w tę powieść? O tym w dzisiejszej recenzji.

Amanda właśnie zaczęła pracę jako niania. Kiedy podczas wakacji w Portugalii poznaje rodzinę Tample’ów, w której skład wchodzą: była aktorka, wybitny profesor oraz ich dorosłe dzieci, zadziwia ją, jak zżyci są ze sobą. Jednak prawda wygląda zupełnie inaczej: za murami tego spokojnego domu kryje się ból, niewypowiedziane słowa oraz atmosfera wzajemnego oskarżania. Kilkanaście lat wcześniej w tym samym miejscu zginęła najmłodsza członkini rodziny: malutka Niamh. Amanda zaczyna podejrzewać, że za tymi uśmiechami kryje się coś tragicznego. Czy uda jej się dowiedzieć, co naprawdę wydarzyło się z dziewczynką?

Zacznę od wspomnienia o tym, że w tej powieści jest bardzo dużo różnych bohaterów. Jednak, choć zazwyczaj nie przepadam za czymś takim, to tutaj absolutnie mi to nie przeszkadzało (no, może tylko na początku) i uważam wręcz, że taka liczba postaci była tu potrzebna. Najbardziej w oczy rzuciły mi się trzy bohaterki, o których chciałabym właśnie teraz wspomnieć.

Ivy to bohaterka, która chyba najmocniej zapadła mi w pamięci i która mnie w pewien sposób zafascynowała. W jej postaci widać dużo bólu, żalu i takiego rozczarowania tym, jak wyglądało jej życie przed laty. Nie chcę tutaj wypisać za dużo, ponieważ jej historia jest szalenie istotna dla całej powieści i warto poznać ją samemu. Natomiast mogę Wam napisać, że jest to po prostu bardzo dobrze wykreowana bohaterka, która trzyma czytelnika przy sobie, aż do ostatniej strony. Celia, czyli matka Ivy wzbudzała we mnie ogromne pokłady złości. Jej toksyczność, która wylewała się z niej na każdym kroku, była paskudna i cudem nie przeklinałam podczas lektury. Jeśli macie słabsze nerwy - uważajcie na tę postać. No i Amanda, czyli bohaterka właściwie postronna, która mogła tylko przyglądać się życiu Tample’ów. Ją polubiłam bardzo i w pewnym momencie zaczęłam podziwiać jej spryt i taką motywację do działania. Nie jest może idealnie wykreowana, lecz bez wątpienia również zapada w pamięci czytelnika.

Warto wspomnieć i o tym, iż Chris Brookmyre na kartach swojej książki nie skupia głównie na tym aspekcie “z dreszczykiem”, a bardziej kieruje naszą uwagę na warstwę psychologiczną. Pojawia się wątek zaburzeń odżywiania, nachalnych prób zwrócenia na siebie uwagi, molestowania seksualnego oraz nie zabrakło i osobowości narcystycznej. Przyznam szczerze, że te wszystkie aspekty sprawiły, iż ja od Retrospekcji nie potrafiłam się oderwać, a gdy już to robiłam - wciąż wracałam do niej myślami.

Jest to pozycja, która może nie spodobać się wszystkim, jednak i tak polecam ją przeczytać - autor ma świetny styl pisania, a ta wielowątkowość i prowadzenie akcji z kilku różnych perspektyw nadaje tej historii takiego niepowtarzalnego klimatu. No i znów potwierdza się powiedzenie, że z rodziną wychodzi się najlepiej tylko na zdjęciach.

Jeżeli lubicie powieści psychologiczne, w których nie brak właśnie tego, co wymieniłam wyżej - Retrospekcja może zdecydowanie przypaść Wam do gustu. No i kto wie? Być może podobnie jak ja, nie będziecie mogli doczekać się lektury innych książek tego autora.

Zastanawiam się do jakiego gatunku przyporządkować tę książkę. Gdyby był to film, nazwałbym go dramatem obyczajowym. I to bardzo dobrym! Zaskakujący, wciągający, pełen rodzinnych tajemnic wychylających głowy z zakamarków ludzkiej duszy niczym hydra. Gęsta atmosfera, toksyczni ludzie i wydarzenia, które nie powinny mieć miejsca. Takie lektury to ja lubię!

Rodzina Temple - sławni rodzice, "przeciętne" dzieci i dokuczliwe wnuki. Poznajemy ich w ciągu dwóch rodzinnych wyjazdów do willi w Portugalii. Wyjazd z 2002 roku zakończył się tragedią - zginęła wówczas najmłodsza uczestniczka wakacji. Wyjazd w 2018 roku jest pierwszym od czasu tych tragicznych zdarzeń i następuje po śmierci seniora rodu. Jest to próba ponownego scalenia rodziny, która po poprzednim wyjeździe rozpadła się niczym domek z kart. Czytając naprzemiennie o wydarzeniach z roku 2002 i 2018 poznajemy nie tylko bohaterów i ich dzieje, ale i motywy ich postępowania i to jak wydarzenia z 2002 roku wpłynęły na ich dalsze życie.

Książka trzyma w niepewności niemal do ostatniej strony, do końca czekamy na wyjaśnienie, które jest naprawdę zaskakujące.

Polecam!

Cóż mogę powiedzieć? 😉 Kocham książki, które potrafią mnie tak zaskakiwać! Przez większość czasu autor utrzymywał moje zaciekawienie na wyrównanym poziomie (i myślałam, że to się już raczej nie zmieni), po to, by pod koniec z nerwów prawie odebrać mi dech! To lubię!😊

"Retrospekcja" to czytelnicza podróż w głąb paskudnych wspomnień, w którą wybieramy się z bohaterami. Odtwarzamy razem z nimi bieg tragicznych wydarzeń sprzed 16-stu lat, kiedy to podczas wspólnych rodzinnych wakacji zaginęła malutka córka Sylvie Temple, Niamh. Wszystko to przeplata się razem z obecną akcją, kiedy to rodzina Temple'ów ponownie spotyka się w miejscu, w którym doszło do tragedii. Tyle, że tym razem pojawia się tam jeszcze ktoś, kto przypadkiem odkrywa, że ta szanowana rodzina może mieć za uszami znacznie więcej, niż można by przypuszczać..😎

Dzięki akcji toczącej się dwutorowo, mamy wrażenie uczestniczenia w dwóch miejscach naraz i możemy spojrzeć na sprawę z różnych perspektyw. Podobało mi się to bardzo! Bohaterów jest sporo i początkowo miałam problem z połapaniem się kto jest kim - na szczęście drzewo genealogiczne umieszczone na początku to strzał w dziesiątkę, pozwoliło mi to sobie wszystko uporządkować i dalej mogłam już tylko czerpać przyjemność z tej sprytnie zagmatwanej historii, w której każdy skrywa swoje własne tajemnice. Autor stworzył fantastyczny thriller psychologiczny o pozorach ważniejszych niż rodzina, o wyrzutach sumienia, strachu i samotności. Wykreował przy tym rewelacyjne postaci, stopniowo podkręcał tempo i temperaturę akcji. Na koniec pozostawił mnie z tyloma emocjami, że nie bardzo wiedziałam, za ogarnięcie których powinnam zabrać się najpierw. Był szok, obrzydzenie, niepokój, ale i lekkie wzruszenia (choć czułam, że TO możliwe). Mimo to przeżyłam ją bardzo i chętnie będę sięgać po kolejne książki autora. Trafia na półeczkę ulubieńców tego roku!😊

Drobny minusik w ocenie ląduje wyłącznie za wstawki na temat nużących mnie teorii spiskowych Maxa - przyznaję, że później już zwyczajnie pomijałam te fragmenty. Całościowo jednak dla mnie rewelacja!😊 Kawał świetnie opowiedzianej historii! I szczerze? Nie wyobrażam sobie, abyście po nią nie sięgnęli ;)

Chris Brookmyre naszkicował wyjątkowo mglisty, obezwładniający thriller, który w mistrzowski sposób ukazuje konsekwencje idealnego życia na pokaz. Autor udowadnia, że perfekcyjne rodziny nie istnieją, a im bliżej familii do tego obrazu, tym zwykle gorsze grzechy i sekrety ukrywają. I choć podejrzliwość czytelnika rośnie z każdą kolejną pochłoniętą stroną, to jednak zakończenie sprawia, że praktycznie zbiera się szczękę z podłogi, a jak doskonale wiadomo, zaskakujące finały to prawdziwa gratka dla fanów mocnych wrażeń!

Akcja powieści toczy się pomału, pisarz prowadzi z czytelnikiem swoistą grę pozorów i złudzeń, kolejno przedstawia niebanalne postacie, rozbudza niepokój i brak zaufania, wplątuje go w skomplikowaną sieć kłamstw i niedomówień. Zdawać się może, że każdy ma coś na sumieniu, nosi starannie dopracowaną maskę, nikt w tej rodzinie nie jest w porządku, nic nie jest prawdziwe. Pośród tego wachlarza fałszu i pozorów pojawia się młoda, obca dziewczyna, która stopniowo zaczyna analizować dziwne zachowanie obecnych. Czy uda jej się odkryć mroczne sekrety? Jak wiele ofiar jeszcze czeka państwa "idealnych"? I jak wiele zła może kryć się w narcystycznej osobowości?

Bezsprzecznie, dopracowane, złożone i niebanalne postacie stanowią fundament tej hipnotyzującej powieści. Każdemu bohaterowi autor poświęcił wiele czasu i uwagi, poznajemy ich dokładnie, a jednak, w stopniu zamierzonym przez pisarza, tak, by samodzielne rozwiązanie zagadki było zadaniem niemożliwym. Im dalej zabrniemy, tym robi się niespokojniej, idealny obrazek stopniowo rozpada się na naszych oczach, a kolejne przewinienia licznych postaci przyprawiają o zawrót głowy, doprowadzając niemal do paranoi. Każdy, kogo poznamy na kartach tej hipnotyzującej powieści, wywoła lawinę skrajnych emocji, nikt nie pozostanie obojętny, a to tylko dodatkowo absorbuje. Gwarantuję, że nie będziecie mogli oderwać się od tak mrocznej historii nawet na chwilę, ta opowieść pochłonie was żywcem.

"Retrospekcja" to nieprzewidywalna, misternie skonstruowana, dopieszczona fenomenalnym, tajemniczym, niespokojnym klimatem, historia dysfunkcyjnej rodziny, która ma na sumieniu o wiele więcej, niż to się mogło zdawać na pierwszy rzut oka. Mistrzowsko stopniowane, obezwładniające napięcie, rewelacyjne kreacje nadzwyczaj złożonych bohaterów, rodzinny dramat ukazany z wielu perspektyw, toksyczne relacje, wywołujące wachlarz emocji i zakończenie, dosłownie wbijające w fotel . Jeśli cenicie wyjątkowo mocne, wciągające, niejasne historie o mrocznych dramatach i destrukcyjnych relacjach międzyludzkich, z pewnością będziecie zachwyceni! Polecam gorąco!

W „Retrospekcji” fabuła przedstawiana nam jest z perspektywy kilku postaci i w dwóch liniach czasowych. Sam początek miałem dość trudny z racji tego, że fabularnie mało się dzieję, a do tego występuje sporo postaci. Dużym ułatwieniem okazało się zamieszczone na początku książki drzewo genealogiczne rodziny Temple’ów, które pozwala to wszystko jakoś uporządkować.


Temat przewodni to ukazanie jak wydarzenia z przeszłości mają wpływ na życie obecne i jak jest on odczuwalny pomimo upływu wielu lat. Tłem do tych wydarzeń są relacje rodzinne, które często pod fasadą pozornego szczęścia kryją zadry czy nawet patologie, a z czasem okazuje się, że rodzina Temple’ów ma liczne trupy pochowane w szafach (z resztą każdy z nas takowe posiada).
Cała powieść jest jakąś hybrydą kryminału i thrillera psychologicznego i wyszło z tego przyjemne połączenie. Jeśli mam się czegoś czepiać to tempa akcji, domyślam się, że to celowy zabieg aby to napięcie budować stopniowo i równomiernie jednak dla mnie jest to zbyt wolne i momentami brakowało ostrej jazdy. Wywody naukowe seniora rodu Temple’ów powodowały, że to napięcie jeszcze bardziej siadało, ponieważ były zwyczajnie nudne takie wywody dziada borowego z ego wielkości Pałacu Kultury.


Samo zakończenie mnie zaskoczyło i przyznam, że nawet nie wpadłem, że to wszystko może się tak rozwiązać. Finał dodatkowo wypada efektownie dzięki budowanemu napięciu i często przekazywanych czytelnikowi szczątkowym informacjom by ostatecznie wszystkie trybiki wskoczyły na swoje miejsce i okazały się bardzo solidnym zwieńczeniem historii. Książkę warto przeczytać, zwłaszcza jeśli lubicie tego typu potyczki psychologiczne.

W gatunku kryminałów i thrillerów trudno wymyślić coś, co niosłoby za sobą powiew świeżości i nie odgrywałoby schematów fabularnych znanych z innych powieści. Oczywiście można próbować jak najmocniej szokować czytelnika, w co celują niektórzy polscy autorzy, lecz zabieg ten zazwyczaj nie straszy, a budzi obrzydzenie. Retrospecja skłania się ku pierwszej z wymienionych opcji, lecz nie martwcie się - ogrywa znane schematy w taki sposób, by trzymać uwagę czytelnika do samego końca.

Na planszy jest, z pozoru idealna, rodzina Temple'ów, 'główny bohater' wydarzeń i ich wakacyjni sąsiedzi, ludzie, z którymi dzielą nie tylko basen pomiędzy willami, ale i brudne sekrety. Nikt z nich bowiem nie zapomniał o tragicznym wydarzeniu sprzed szesnastu lat - śmierci niespełna dwuletniego dziecka rodziny Temple'ów. Czy to rzeczywiście był wypadek? A może w teoriach spiskowych jest ziarno prawdy i każdy z członków rodziny ma coś na sumieniu?

W powieści mamy do czynienia z dwoma rodzajami narracji - pierwszoosobą, z perspektywy młodej niani Amandy, i trzecioosobową, gdy opowieść skupia się na innych postaciach. Mamy tu również dwie perspektywy czasowe - współczesność, tj. rok 2018, i przeszłość - 2002, moment, gdy dokonała się tragedia.

Przedzieranie się przez pierwsze strony Retrospekcji jest nieco żmudne - fabuła zawiązuje się niezwykle powoli, karty - z pozoru nienawiązujące do siebie - odsłaniane nieśpiesznie. Czy zatem czytelnik się nudzi? Ależ nie. Temple'owie to rodzina tak barwna, że trudno wytrzymać w oczekiwaniu, aż dowiemy się co nieco o ich przeszłości i wydarzeniach tragicznego dnia. Każdy z nich, bez wyjątku, nosi maskę, pod którą ukrywa się rozgoryczenie i żal, niepasujące do obrazu szczęśliwej, idealnej rodziny. Fakt, że łatwo domyślić się pewnych rozwiązań fabularnych (co się stało), niemniej zdecydowanie trudniej odkryć, kto za tym wszystkim stoi. A uwierzcie, że niemal każdy dołożył swoją cegiełkę do nieszczęśliwych wydarzeń...

„Kłamstwo można długotrwale podtrzymywać, dlatego że gdy ludzie już się w nie zaangażują, to potem sami będą się w nim utwierdzać, odrzucając liczne dowody podważające jego sens”.

Amanda, młoda dziewczyna marząca o pracy dziennikarki, podczas wakacji postanawia nie marnować czasu i podjąć pracę jako niania. Chce poznawać ciekawych ludzi i nowe miejsca. Ekscytuje ją podróż do Portugalii, gdzie rodzina dziecka, którym ma się opiekować zamierza spędzić wakacje w nadmorskiej willi położonej w niezwykle malowniczym zakątku tego kraju.

To właśnie w Portugalii poznaje legendarną rodzinę Temple’ów: byłą sławną aktorkę – żonę popularnego profesora oraz twoje ich dorosłych dzieci i ich rodziny. Klan, z pozoru idealny i bez skazy.

Cztery pokolenia Temple’ów również spędzały wakacje w tym samym miejscu co Amanda, choć dla nich nie miały one mieć wymiaru przyjemności.

Dziewczyna szybko orientuje się, że coś tu jest nie tak.

W tej rodzinie liczyło się przede wszystkim odgrywanie ról. Dynamika mikrokosmosu Temple’ów była niczym taniec, rytuał, zbiór wzajemnych zobowiązań i strategii. Każdy miał coś na sumieniu, pilnie strzeżony sekret. A to, co wydarzyło się w tym miejscu 16 lat temu, nadal stanowiło niezatartą i głęboką rysę na nieskazitelnej skorupie pozorów.

Narcystyczni rodzice wywierający wpływ na swoje dzieci, dawkujący im kroplówkę obrzydliwej hipokryzji i fundujący zastrzyki krytyki i rozczarowania – to tylko wierzchołek góry lodowej. Kreowanie rzeczywistości zgodnej ze swoimi oczekiwaniami stanowiło życiowy cel wszystkich Temple’ów.

Czy domorosła dziennikarka z ambicjami odkryje prawdę o wydarzeniach sprzed 16 lat i nie tylko?

Czy rodzinne wakacje okażą się katharsis?

Retrospekcja czyli przywoływanie przeszłości, by sobie przypomnieć wcześniejsze wydarzenia, zrozumieć okoliczności następstw akcji.

Już sam tytuł książki ją zatem definiuje. Autor w ciekawy sposób porusza wiele tematów: teorie spiskowe, mechanizm wyparcia i mit idealnej rodziny.

Ta książka jest świetnie pomyślana, znakomicie napisana. Zakończenie wgniata w fotel.

Polecam.

„Retrospekcja” to pierwsza książka szkockiego pisarza Chrisa Brookmyre, która ukazała się w Polsce! Gatunkowo określiłabym ją jako pograniczem thrillera psychologicznego i kryminału. Historia kręci się wokół dwóch rodzin, które spędzają w swoim sąsiedztwie wakacje w Portugalii. Główna uwaga skierowana jest jednak na rodzinę Temple’ów, popularną i bogatą, gdzie zarówno matka jak i ojciec znani są na cały kraj, a może i świat. Na pierwszy rzut oka jest to rodzina pełna i szczęśliwa, jednak pozory mogą mylić, prawda? Tu okazuje się, że relacje rodzinne są mocno destrukcyjne, a szesnaście lat temu stało się coś, co spowodowało, że już nigdy w komplecie się w tym miejscu nie spotkali. Wydarzenia przedstawione są z punktu widzenia kilku członków rodziny oraz w dwóch planach czasowych – w 2002, kiedy doszło do wspomnianej tragedii i w 2018, kiedy to zmarła głowa rodziny, a wszyscy pozostali członkowie spotkali się po raz pierwszy od szesnastu lat w jednym miejscu. Ta tajemnica przez całą lekturę wzbudza w czytelniku ciekawość i niepokój, przez co ciężko książkę odłożyć, jednak wydaje się też tylko pretekstem, by pogadać o destrukcyjnych relacjach rodzinnych, o tym jak naznaczają na całe życie, o manipulacji, spiskach i innych trudnych, wyniszczających tematach. Dzięki temu, że wydarzenia przedstawione są przez kilka postaci daje nam to pełny, rzetelny obraz takiej rodziny, przyglądamy się jak wpłynęło to na poszczególnych członków rodziny. To dobry przedstawiciel swojego gatunku i dobry początek do wprowadzenia tego autora na polski rynek. Mam nadzieję, że niedługo doczekamy się kolejnych tłumaczeń jego książek!