Sd Kfz 234 ADGZ (8-Rad). Tank Power vol. CLXIX 428

`Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente). Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 były całkowicie opancerzonymi pojazdami pancernymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd bojowy był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142, niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach, dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia, pełniły taką rolę na polu bitwy.`

Niniejsza monografia opisuje mniej znany samolot Luftwaffe – Heinkel He 70, który nie uczestniczył w działaniach bojowych w czasie II wojny światowej w barwach lotnictwa niemieckiego, a jedynie w lotnictwie węgierskim (Legion Condor i lotnictwo nacjonalistyczne, w jednostce 7-G-14). Rozwiązania techniczne zastosowane w konstrukcji He 70 (m.in. konstrukcja płata, usterzenia, kadłuba) zostały potem powielone, chyba w najsłynniejszym samolocie Heinkla, bombowym He 111.

Runy słowiańskie skrywa zasłona milczenia. W nauce wciąż pokutują tezy narzucone przez niemieckich uczonych w XIX i XX wieku, że Słowianie jako jedyna wielka grupa etniczna we wczesnośredniowiecznej Europie nie znali pisma, co miało potwierdzać ich niższość cywilizacyjną. Tomasz Kosiński, autor bestsellerowego „Rodowodu Słowian” oraz „Słowiańskich skarbów”, uważa, że prawda była inna. Dawni Słowianie używali własnego pisma runicznego, podobnie jak Skandynawowie. Świadczą o tym liczne zabytki pokryte runami odnalezione na terenie Polski, Niemiec, Rosji, Ukrainy i innych państw. Autor na podstawie ich analizy rekonstruuje słowiański alfabet runiczny. Twierdzi, że „Słowianie lubowali się w zabawach słownych, często ukrywali prawdziwe znaczenia, st...

Austro-Węgry nie posiadały zamorskiego imperium; Cesarstwo znajdowało się na kontynencie, a do początku XX wieku głównym zadaniem jego marynarki wojennej była obrona linii wybrzeża. Jako że jego flota handlowa ogromnie się rozrosła, admirałowie uznali, że marynarka powinna zastosować bardziej aktywną politykę obronną. Lata 90. XIX wieku były świadkiem rozpoczęcia szeregu programów okrętownictwa, które miały stworzyć dobrze zbalansowaną, nowoczesną flotę. W celu ochrony handlu dalekomorskiego i prezentowania obecności Austro-Węgier na morzach budowano krążowniki, ale najważniejszym przejawem dążeń Cesarstwa do panowania na Adriatyku była budowa zgrupowania nowoczesnych pancerników. Pomimo że w Europie trwał wówczas wyścig zbrojeń morskich, marynar...

W tomiku przedstawiono historię powstania, zmiany konstrukcyjne, uzbrojenie i losy Hermesa pierwszego na świecie lotniskowca zaprojektowanego od podstaw i zbudowanego jako okręt tej klasy. Hermes zaczął powstawać w okresie, gdy Wielka Wojna dobiegała końca, a ukończono go kilka lat po jej zakończeniu. W tym czasie wielokrotnie zmieniano koncepcje jego uzbrojenia i wyposażenia, co powodowało opóźnienia w budowie i wejściu do służby czynnej. Dwa lata przed II wojną światową odstawiono go do rezerwy, ale zaostrzająca się sytuacja polityczna spowodowała przywrócenie okrętu do służby czynnej. Jego los dopełnił się na wodach odległego Oceanu Indyjskiego. Tekst jest zilustrowany 90 zdjęciami, 2 przekrojami okrętu, rzutem z boku i z góry oraz 3 barwnymi przykladam...

Chazarowie byli jednym z ważniejszych ludów tureckich w dziejach Europy, które zdominowały rozległe południowo-wschodnie obszary Europy i zachodnie krańce stepów Azji Środkowej między IV a XI wiekiem. Wyjątkowość Chazarów polegała na tym, że ich elity arystokratyczne i wojskowe przeszły na judaizm, tworząc największe pod względem terytorialnym państwo rządzone przez żydów w dziejach. Byli ważnym sojusznikiem Cesarstwa Bizantyjskiego, blokując na kilka stuleci ekspansję islamu na północ od Kaukazu. Dodatkowo osiągnęli też niebywały kunszt w metalurgii, a ich elity wojskowe nosiły płytowe formy uzbrojenia ochronnego, które w Europie Zachodniej zaczęły się pojawiać dopiero w XIV wieku. Kaganat Chazarski położył fundamenty, na których później wyro...

Dzieje wojny Dwóch Róż – krwawego i przeciągającego się konfliktu dynastycznego między rodami Yorków i Lancastrów – są owiane mnóstwem mitów i zmyśleń. Fascynująca publikacja autorstwa Terence’a Wise’a ujawnia całą prawdę o tym, jak wyglądała ich prawdziwa historia, a także analizuje skład armii, stroje uczestników wojny oraz herby i godła używane podczas niej. Jego opis, którego lektura jest przyjemnością, zapewnia wyczerpujące informacje o tym, kto walczył z kim, kiedy, gdzie, dlaczego i za co, obejmując okres od początków wojny po tak sławne bitwy jak Tewkesbury czy Bosworth. Załączone zdjęcia, ilustracje oraz barwne plansze wykonane przez Gerry’ego Embletona w jasny sposób szczegółowo przedstawiają broń, uzbrojenie ochronne oraz sztan...

Janczarzy tworzyli elitarny korpus w służbie Imperium Osmańskiego. Składał się on z jeńców wojennych i młodych chłopców chrześcijańskich zmuszonych do służby, przy czym wszyscy dokonali konwersji na islam i zostali wyszkoleni w duchu ścisłej dyscypliny. Pod wieloma względami janczarzy odzwierciedlali specyfikę społeczeństwa osmańskiego, które samo w sobie było zdominowane przez elitę wojskową i charakteryzowało się większą mobilnością niż społeczności europejskie. Wreszcie, Turcy widzieli w Europie to samo, co Amerykanie w tzw. Dzikim Zachodzie ziemie dla poszukiwaczy przygód, prowadzenia misji szerzenia religii i zdobycia fortuny. David Nicolle analizuje historię, organizację, broń i ubiór tych elitarnych tureckich żołnierzy.

Zmilitaryzowany zakon krzyżacki był jedną z najsławniejszych kongregacji braci-rycerzy, dorównując nawet szpitalnikom i templariuszom. Z początku zadanie rycerzy skupiało się na utrzymaniu państw łacinników na Bliskim Wschodzie, lecz utrata posiadłości ziemskich w tym rejonie w XIII wieku skłoniła zakon do wzięcia udziału w krucjatach nad Morzem Bałtyckim, wymierzonych w pogańskich Prusów, prawosławnych Rusinów oraz swego katolickiego sąsiada, Królestwo Polskie. Niniejsza praca omawia tę ciekawą grupę zmilitaryzowanych zakonników, przybliżając przy pomocy szczegółowych ilustracji oraz licznych fotografii wygląd, wierzenia oraz doświadczenia wojenne krzyżaków.

Wojny z Zakonem Krzyżackim odegrały istotną rolę w dziejach Polski Piastowskiej i Jagiellońskiej od XIV aż do początków XVI stulecia. Rezultatami tych wojen stały się nie tylko traktaty pokojowe, lecz także doświadczenia polityczno-militarne oraz poniesione straty materialne. Poznanie poważnego wysiłku zbrojnego, finansowego i dyplomatycznego, jaki musiał być poniesiony dla złamania przewagi niemieckich rycerzy zakonnych i zapewnienia Polsce i Litwie należnego im miejsca nad dolną Wisłą i Niemnem, pozwala lepiej zrozumieć istotę konfliktu Polski, a od roku 1409 także Litwy z Zakonem Krzyżackim w Prusach i po części w Inflantach.Badania polskie nad tymi problemami mają dosyć dawną metrykę, sięgającą początków XX stulecia. Powstały wówczas poważne stud...

Praca Mariana Biskupa składa się z trzech części. W pierwszej, autor omawia ogólne przyczyny wojny trzynastoletniej, przedstawiając w najogólniejszych tylko zarysach przeobrażenia wewnętrzne zachodzące w państwie zakonnym połowy XV w., opozycję stanów pruskich i ich poddanie się Polsce w lutym 1454 r. Więcej uwagi poświęcono analizie potencjału zbrojnego i wojskowości stron walczących z uwzględnieniem wpływów niemieckiej i czeskiej sztuki wojskowej. W części drugiej i trzeciej ukazano zasadniczy zrąb działań militarnych i polityczno-dyplomatycznych lat 1454-1466 oraz rokowania pokojowe z lat 1464-1466, uwieńczone zawarciem traktatu toruńskiego. W części podsumowującej omówione zostały zagadnienia wojskowości tego okresu. Autor podjął próbę analizy c...

Samolot Towarzyszący "LUBLIN R.XIII D" 1/48.Zestaw zawiera model do sklejania.

Historię powstania czołgów lekkich M3 warto poprzedzić wyjaśnieniem dotyczącym nomenklatury używanej w USA. Otóż w okresie przed wybuchem II wojny światowej (do 1940 roku) broń pancerna znajdowała się zarówno w gestii dowództwa piechoty, jak i kawalerii. Pewnym namacalnym dowodem tej dwoistości były metalowe plakietki mocowane do wież czołgów: ze skrzyżowanymi karabinami (piechota) lub szablami (kawaleria) oraz przyjęcie odmiennych nazw, czasami dla tych samych typów wozów bojowych. Określenie "TANK" dotyczyło wozów bojowych piechoty, natomiast kawaleria nazywała swoje czołgi "COMBAT CAR". Był to rezultat przyjęcia ustawy o obronie narodowej (1920), która rozwiązywała istniejący w okresie wojny światowej Tank Corps i kierowała wszystkie czołgi pod sz...

W okresie międzywojennym czechosłowacki przemysł zbrojeniowy należał do przodujących w Europie i w świecie. Szczególnie wysoki poziom techniczny zaprezentowały działa artyleryjskie i sprzęt pancerny. W drugiej połowie lat trzydziestych XX wieku na wyposażeniu armii czechosłowackiej znajdowały się czołgi lekkie LT vz. 35 produkcji zakładów Skoda. Był to czołg lekki odpowiadający parametrom taktyczno-technicznym polskiego 7 TP, sowieckiego T-26, brytyjskiego Vickers 6-ton.

`Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente). Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 były całkowicie opancerzonymi pojazdami pancernymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd bojowy był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142, niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach, dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia, pełniły taką rolę na polu bitwy.`

Można śmiało postawić tezę, że czołgi "Sherman" 17 pdr. lub "Sherman Firefly" uratowały alianckie wojska pancerne przed klęską w Normandii w czerwcu 1944 roku i zepchnięciem z powrotem do morza alianckich wojsk lądowych. Czołg "Firefly" był wówczas jedynym alianckim wozem bojowym mogącym skutecznie zwalczać niemieckie "straszliwe bliźniaki` - czołgi średnie PzKpfw V Sd Kfz 171 "Panther" i czołgi ciężkie PzKpfw IV Sd Kfz 181 "Tiger". Czołgi "Firefly" znajdowały się na uzbrojeniu pułków pancernych PSZ w składzie 1. dywizji pancernej i 2. brygady pancernej walczącej we Włoszech. Ponadto czołgów "Firefly" używały jednostki kanadyjskie i czechosłowackie w Europie Zachodniej oraz nowozelandzkie i południowoafrykańskie we Włoszech. Czołgi "Firefly" zosta�...

Niniejsza książka zawiera informacje o konstrukcji niemieckich samobieżnych dział przeciwpancernych (Jagdpanzer), strukturze organizacyjnej jednostek, ponadto przedstawia dane na temat ich działania bojowego w latach 1944-1945, a także o wzorach malowania i oznakowania oraz pojazdach muzealnych.

W latach 1918–1939 Wojsko Polskie dysponowało tylko prototypowymi działami samobieżnymi, wykonanymi na podwoziu tankietki TK (TK-D) i ciągnika gąsiennicowego C2P (niezbyt precyzyjnie nazywane TKS-D, bardziej poprawnie C2P-D, lub ostatecznie TK-SD). Obie konstrukcje należały do pionierskich rozwiązań, bowiem w latach trzydziestych XX wieku był to zupełnie nowatorski typ uzbrojenia. Pierwsze działa samobieżne powstały w Wielkiej Brytanii, Niemczech i USA, lecz były to pojazdy doświadczalne. Tylko w ZSRS wykonano niewielką serie dział samobieżnych na podwoziu czołgu lekkiego T-26.