Suscipe me, Domine... Benedyktyńskie śluby zakonne

Suscipe me, Domine to początek formuły z Reguły św. Benedykta, przeznaczonej na moment składania ślubów monastycznych. W całości brzmi ona następująco: Suscipe me, Domine, secundum eloquium tuum et vivam, et ne confundas me ab expectatione mea – „Przyjmij mnie, Panie, według Twej obietnicy, a żyć będę. I nie zawiedź nadziei mojej” (RB 58, 21).

Są to słowa z Psalmu 118 i w trakcie obrzędu profesji monastycznej wypowiada się je po modlitwie konsekracyjnej. Mnich wyraża nimi oddanie siebie Bogu na służbę, zaufanie, że On przyjmie jego profesję. Ślubujący wierzy, że będzie w stanie je wypełnić tylko z pomocą łaski Bożej, dlatego całą swoją nadzieję pokłada właśnie w Nim. Zarazem uznaje, że śluby, które składa, nie są celem życia człowieka (tym bowiem jest zbawienie); wierzy natomiast, że są środkiem, dzięki któremu dojdzie do Boga.

Wszystkie polskie klasztory benedyktyńskie należą do Benedyktyńskiej Kongregacji Zwiastowania. Zgodnie z jej Konstytucjami formuła profesji monastycznej brzmi następująco:

„Dzisiaj, dnia... roku..., ja, brat N.N. z diecezji... ślubuję na trzy lata (lub: rok, bądź uroczyście) stałość, obyczaje monastyczne i posłuszeństwo według Reguły świętego Benedykta i Konstytucji Kongregacji Zwiastowania, w klasztorze /opactwie... przed Bogiem i Jego Świętymi, w obecności Przewielebnego Ojca..., Opata tego klasztoru i jego mnichów”.

Złożenie tej profesji pociąga za sobą prawa i obowiązki dotyczące czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i życia wspólnego. Artykuły zawarte w niniejszym zbiorze wyjaśniają znaczenie biblijne i teologiczne ślubów monastycznych. Ukazują ich wielką wartość, która ma przyczynić się do osiągnięcia zbawienia przez tych, którzy zdecydowali się iść ich drogą.

Mamy nadzieję, że książka ta będzie nie tylko pomocą w rozeznaniu powołania, ale również przybliży wszystkim charakter i istotę ślubów benedyktyńskich – Brunon Koniecko OSB.