Szukając nadziei

"Szukając nadziei" jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki i bardzo udanym. Znalazłam w tej powieści w zasadzie wszystko to, czego zwykle po tego typu książkach oczekuję. 

Adriannie Klarze Kłosińskiej cudownie wyszła kreacja pary głównych bohaterów. Ich po prostu nie sposób nie polubić. Basia to kobieta stale uśmiechnięta, służąca pomocą, ciepłym słowem i oparciem dla innych. Ale pod tym optymistycznym brnięciem przez życie skrywa się bolesna prawda. Z kolei Konrad również nie odmawia innym troskliwości i pomocnej rady. To facet do rany przyłóż, ale i on nie ma łatwo...

Zauroczyła mnie relacja Konrada i Basi, która rozwija się stopniowo i subtelnie. Drobne nieśmiałe gesty, muśnięcia, uśmiechy, czułość, bliskość (i wcale nie chodzi tu o sprawy łóżkowe), bycie obok siebie. Tak pięknej więzi można tylko pozazdrościć.

W tym miejscu pojawia się motyw straty i jej wpływu na człowieka. Każdy z nas w którymś momencie życia doświadczenia uczuciowego zawodu. Wówczas ważne jest, by mieć obok siebie wspierających, rozumiejących nasz ból ludzi. By nie zamykać się w skorupie, bo pokochać można wiele razy, a może jeszcze bardziej niż poprzednio. Wszak każdy zasługuje na szczęście, prawda?

Emocje zawsze są tym decydującym elementem, które biorę pod uwagę oceniając daną książkę. A tych tu zdecydowanie nie brakowało. Pojawiły się ból, cierpienie, żal, zagubienie, obawy przed otworzeniem się na drugą osobę. Lubię też relacje z punktu widzenia obojga głównych bohaterów, dzięki czemu mogę lepiej przyjrzeć się temu, co siedzi w ich głowach, co czują i myślą.

Nie mogę nie pominąć postaci drugoplanowych, które również odgrywają w tej historii znaczącą rolę. Gdyby nie oni, z pewnością nie byłoby tak odczuwalnej ciepłej, rodzinnej atmosfery.

Widzimy jak istotna jest moc szczerej rozmowy, nie chowanie w sobie tajemnic, które prędzej czy później i tak wyjdą na jaw. Nie należy też pochopnie oceniać drugiego człowieka, bo nigdy nie wiemy, co mogł przeżyć.

Książka okazała się dla mnie moją własną podróżą w głąb duszy. Takie historie pozwalają mi lepiej zrozumieć siebie, to co wydarzyło się kiedyś, spróbować zawalczyć o to, na czym mi zależy. To powieść przepełniona romantyzmem, wrażliwością, pięknymi myślami i słowami. Może czasami wdziera się tu zbyt wiele cliwości, ale mi to nie przeszkadzało.

"Szukając nadziei" to ciepła, życiowa, wzruszająca, pełna rodzinnej atmosfery powieść o dwóch złamanych sercach. Czy znajdą do siebie drogę? Czy pokochają na nowo? Sprawdźcie, bo warto!

"- Teraz wiem, dlaczego tak dobrze się dogadywaliśmy od samego początku.

- Dlaczego? (...)

- Bo oboje zaznaliśmy bólu, którego nie uśmierzają żadne tabletki."

Bo tak naprawdę tylko osoba, która przeżyła coś bolesnego zrozumie drugą skrzywdzoną osobę... Można zapewniać, że "rozumiem cię, domyślam jak się czujesz"... Ale dopóki na własnej skórze człowiek nie doświadczy bólu, nie jest w stanie wejść w uczucia drugiego człowieka.

"Szukając nadziei" to historia o dwójce ludzi z bolesną przeszłością. Każde z nich coś przeżyło co odcisnęło piętno na duszy. I choć nie szukają pocieszenia czy miłości, spotykają się przypadkiem. Lecz czy dwoje zranionych bohaterów jest w stanie otworzyć się na siebie i zaznać szczęścia?

Powieść jest bardzo uczuciowa. W niektórych sytuacjach może się zakręcić łezka. Jest tu wiele bólu ale też światełko nadziei. I choć książka mi się podobała, to jednak czegoś mi zabrakło. Jakoś tak nie do końca mnie porwała... Nie umiem jasno powiedzieć co było nie tak z historią, ale czasem mi się dłużyła 🙈

Jednak, jeżeli szukacie spokojnej książki. Bez nagłych zwrotów akcji. Bez gorących romansów i tego typu rzeczy, za to cenicie sobie historie z życia wzięte. To zachęcam gorąco do lektury 💋

Ps. Świetna oprawa graficzna książki wewnątrz ❤️

" - Gdzie to twoje wygadanie, kruszynko? - Dziadek szturchnął ją delikatnie. - Kiedyś nie dawałaś mi dojść do słowa, a teraz siedzisz cicho jak mysz pod miotłą.

Kochała jego porównania. Chociaż w tym przypadku było absolutnie trafne.

- Po prostu zastanawiałam się ostatnio, ile razy trzeba się zakochać...

- Żeby samemu być kochanym?

  Spojrzała na dziadka zmieszana, że naprawdę odgadł jej słowa, które zakotwiczyły się tak głęboko w umyśle, że wydawało się, że nie są do wydobycia."

" Każdy człowiek jest jak Księżyc....

Ma swoją drugą stronę, której nie pokazuje nikomu. "

"- Nauczyłem się kamuflować.

- Czasami każdy z nas zakłada maskę. W końcu ludzie są jak Księżyc, prawda?"

Dwoje przypadkowych ludzi...

Dwie spragnione bliskości dusze...

Przeszłość, która nie pozwala o sobie zapomnieć...

Rany, które ciągle krwawią...

Basia przyjeżdża w rodzinne strony na wyczekiwany urlop. Na wsi poznaje Konrada, który odziedziczył dom po ciotce.  Przypadkowe spotkanie staje się początkiem czegoś nowego, pojawia się iskierka, dzięki której Ci dwoje być może znajdą siłę by zmierzyć się z tym, co dawno ukryli głęboko w sobie...

W tej książce urzekło mnie absolutnie wszystko! Fabuła, która wzrusza i napawa nadzieją. Bohaterowie, którzy nosząc swój krzyż zamknęli się na miłość. Akcja, która toczy się nieśpiesznie, tworząc nieco sentymentalną aurę. Jak również to, że w tej historii skupiamy się na duszy, zranionej i pogrążonej w permanentnym smutku, często skutecznie maskowanym. Możemy zobaczyć jak ważne są małe kroczki, zrozumienie bez oceniania i budowanie zaufania. Piękne jest to w jaki sposób autorka pokazuje życie, bez ubarwiania go, bez pokazywania tylko w superlatywach, ale takim jakie jest. Nie tylko radosne, przepełnione szczęściem, ale także smutne, pełne przeciwności i skaz, a czasami nawet brutalne. Opisana historia chwyta za serce i skłania do refleksji, osiada głęboko w nas tworząc leczniczy plaster. Jestem zakochana w jej cieple i delikatności, polecam ją każdemu!

„Szukając nadziei” Adrianny Klary Kłosińskiej, to historia Basi i Konrada, których drogi splotą się ze sobą nieoczekiwanie. Oboje mają za sobą niełatwą przeszłość, a ich życie choć nie jest złe, to bywa samotne i pozbawione tego, za czym w głębi serca tęsknią – prawdziwej miłości.

Czy przypadkowe spotkanie podczas pobytu na wsi będzie dla nich nadzieją na nowy rozdział w życiu?

„Szukając nadziei” to ciepła i lekka opowieść o miłości, w sam raz na chłodne jesienne wieczory. Znajdziecie tu dwoje ludzi z „przeszłością” starających się odnaleźć swoje miejsce w świecie i miłość w życiu, dodatkowo poznacie kilkoro bohaterów drugoplanowych. Będzie tu i romans i kilka tajemnic do odkrycia. Będą zwroty akcji i klasyczne „kłody pod nogi” w związku Basi i Konrada. Ale jak to w takich książkach bywa, choćby nie wiadomo co się działo, finał może być tylko jeden.

Pani Kłosińska pisze lekko i bardzo opisowo. Otaczający bohaterów świat opisuje szczegółowo, tak samo jak to, co się w danej chwili z nimi dzieje. Skupia się nie tylko na otoczeniu, ale i na wnętrzu naszych postaci i dzięki temu doskonale wiemy co przeżywają, co myślą i czują.

Nie jest to wada, choć w tej książce były momenty, gdy było już tego ciut za wiele. Tak samo jak ckliwości, której w „Szukając nadziei” jest naprawdę dużo.

Początkowo mi to nie przeszkadzało, choć nie lubię bardzo ckliwych opowieści, ale tutaj w pewnej chwili miałam przesyt, bo równowaga pomiędzy romantyzmem a ckliwością została zachwiana. Do tego dołożył się chyba też zbyt wyidealizowany obraz pary głównych bohaterów i ich relacji, co razem dało mi zbyt dużo słodyczy.

Sama opowieść nie jest może zbyt zaskakująca, ale czytało się ją przyjemnie, bo autorka potrafi zgrabnie ubierać w słowa swoją opowieść, do tego ma całkiem przyjemny styl. Książkę czyta się szybko i jeśli człowiek się wciągnie, to powieść można przeczytać w jeden dzień, tym bardziej, że nie jest ona zbyt opasła.

Mimo, że lubię romanse i powieści obyczajowe, to w tym przypadku chyba nie do końca trafiła ona w moje preferencje. I nie mówię tu, że książka jest zła. To zgrabnie i dobrze napisana opowieść przesiąknięta nostalgią i romantyzmem, okraszona jak dla mnie zbyt wyidealizowanym obrazem miłości i związku. Ale dla osób, które lubią takie ciepłe i trochę słodkie opowieści, to „Szukając nadziei” będzie strzałem w dziesiątkę.

„Szukając nadziei” to książka ciepła, rozczulająca, w sam raz na jesienne wieczory. Sprawi, że na chwilę przeniesiecie się do świata gdzie wszystko musi się udać, każde zawirowanie życiowe i potknięcie będzie szansą na szczęście, a finał może być tylko szczęśliwy. To opowieść o więzach rodzinnych, przyjaźni i miłości, która spada na człowieka w najmniej oczekiwanym momencie.

Jeśli lubicie takie historie, to śmiało sięgnijcie po powieść Adrianny Klary Kłosińskiej, a jestem pewna, że się nie rozczarujecie.

Delikatna, romantyczna, ale też pełna bólu i niepewności. Wzruszająca, momentami trudna, ale bardzo prawdziwa. Taka jest historia Basi i Konrada. Ta napisana prostymi słowami powieść, trafi do serca każdej uczuciowej osoby!

Moje pierwsze spotkanie z autorką, która stworzyła opowieść bardzo emocjonalną. Bohaterowie muszą mierzyć się z wieloma problemami, dziejącymi się aktualnie, ale też tymi z przeszłości. Nie obejdzie się bez dramatów, ale nie zabraknie również chwil pełnych szczęścia. Książka podobała mi się, chociaż nie była porywająca. Raczej to historia, która skupia się na uczuciach, a nie na wydarzeniach, które były potraktowane po macoszemu. Za mankament uważam również wprowadzenie wielu wątków dotyczących pobocznych bohaterów, które były powierzchowne i niedopracowane. Zakończenie mogło być bardziej dobitne i zdecydowane, a raczej należy to tych otwartych.

Gdy za oknem ulewny deszcz a ostatnie dni lata nie zachęcają na wyjście z domu, najlepszym rozwiązaniem jest dobra książka, która umili czas. Zauroczona przepiękną okładką sięgnęłam po tę powieść i pozwoliłam się porwać świetnemu stylowi autorki, jej romantyzmowi oraz przenieść się w miejsca, które opisuje na łamach książki.

Nie musiałam długo czytać, by moje serce zaczęło szybciej bić i jak w transie pochłaniałam każde słowo. Przedstawiona historia mnie oczarowała, jest delikatna jak skrzydełka motyla, najprawdziwsza, nieprzesłodzona, przesycona bólem, cierpieniem i różnymi odcieniami miłości. Emocje jakich doświadczyłam podczas lektury aż dławią i powodują uścisk w piersi. Myśli galopują i nie dają się uspokoić a wzruszenie ciężko opanować.

Ta wielowątkowa historia, opowiada w stonowanym tempie historię dwojga ludzi, skrywających pod maską uśmiechu i radosnego usposobienia traumatyczne przeżycia, które zaważyły na ich życiu. Przez to co ich spotkało mają uraz do zaufania i otwarcia się przed drugą osobą. Ciągle mają obawy, są zagubieni i niestety naginają prawdę, co może doprowadzić do jeszcze większych problemów. Mieszkają i pracują w Poznaniu, gdzie przypadkowo spotykają się w restauracji. Oboje przewrotny los rzuca na wieś a sielski klimat sprzyja kiełkującemu ziarenku uczucia.

Jednak czy Basi i Konradowi będzie dane wypielęgnowanie tej relacji na trwały związek? Czy ciepło i wzajemne zrozumienie skruszy lodowy mur, którym się otoczyli? Czy zaufają sobie na tyle by odkryć skrywane tajemnice, które dręczą i zżerają ich od środka?

Zapewniam, że nie odłożyłam książki dopóki nie poznałam zakończenia. Nostalgiczny nastrój podtrzymywał napięcie, a sposób w jaki autorka przedstawiła opowieść zachwycał i zaciekawiał. Wreszcie, gdy dotarłam do finałowej stronicy nie dowierzałam, że to już koniec, nie zauważyłam nawet, iż moje oczy zamglone są od łez.

Ta książka niesie oczyszczenie i nadzieję, podkreśla znaczenie szczerej rozmowy i wręcz magicznej mocy prawdziwego uczucia.

Jestem pewna, że ta lektura wpasuje się w wasze czytelnicze gusta, zaskarbi sobie serca i wprowadzi wręcz w magiczny nastrój. Polecam.

Czasem książka "podejdzie" mi wyjątkowo. Zależy to od czasu, humoru, aury za oknem, ale i okoliczności. Właśnie dziś potrzebowałam takiej historii i Adrianna Kłosińska przyszła mi z pomocą.

Basia ma dobrą pracę, kochającą rodzinę i przeszłość, która nie daje o sobie zapomnieć. Konrad natomiast, niesie na swoich barkach potężne poczucie winy i historię, o której trudno mu zapomnieć. Jest to opowieść o zranionych duszach, które w najmniej spodziewanym momencie trafiają na siebie i ciągnięte przez jakąś tajemną siłę ciągną wzajemnie za sznurki przeznaczenia i zbliżają się do siebie krok po kroku.

Nieprawdopodobną przyjemność sprawiła mi ta historia. Napisana została tak plastycznie i elegancko, że każde przeczytane zdanie było wspaniałym doznaniem. Cudowne, nieprzeładowane opisy, wspaniałe postaci, które mają cały wachlarz wad i zalet, a także inteligentne dialogi, pełne poczucia humoru, emocji i mądrości.

Adrianna Kłosińska utkała swoją opowieść niczym pajęczą sieć. Wiązała pętelki w miejscach, w których nie miały prawa się trzymać, a jednak po czasie okazywało się, że mimo wcześniejszych obaw, trzymają się całkiem dobrze i odchodzą od nich całkiem nowe, solidne nici, stanowiące podwaliny szczęścia.

Wbrew pozorom nie mamy tu lukrowanego i przesłodzonego romansu, który skupia się na powierzchownych sprawach. Tu mamy głęboką analizę przypadku. Upadki, wzloty, poznawanie swoich charakterów, niewinne muśnięcia, podchody i powolne poznawanie swoich charakterów, budowanie zaufania i solidnej, nierozerwalnej więzi, która skończyć się może tylko wielką miłością.

Ta powieść to też historia rodzin. Silnych emocji związanych z dorastaniem, zaszłości, które nie zostały wyjaśnione wcześniej i urosły niczym góra, ale też czystej, nieskażonej rodzicielskiej i siostrzanej miłości, która potrawfi przetrwać wszystkie burze.

Bardzo polecam tę powieść. Jest zaskakująco piękna i złożona, a przy tym oryginalna i cudownie napisana. Nie pożałujecie. Uczucia, które będą Wam towarzyszyć podczas lektury zostaną z Wami na dłużej. Obiecuję!