Tamte dni, tamte noce

Ta książka jest esencją lata i uczuć jakie nadchodzą kiedy dobiega końca. Przesycona mocnym słońcem północnych Włoch, cykad i zapachu drzew morelowych. W narracji prowadzonej przez Elio autor zawarł bardzo dużo przemyśleń tego jak działa umysł zakochanej osoby. To właśnie one stanowią bardzo dużą część książki, ale dzięki pięknemu językowi autora spijałam te refleksje i z przyjemnością dawałam sobie czas, by w pełni go zrozumieć. Niektóre fragmenty były moim zdaniem zbyt dosadne, ale w tym tkwi właśnie urok tej książki - obnaża wszystkie uczucia i nie ukrywa przed nami niczego.

•

Moim zdaniem książka jest idealnym dopełnieniem filmu, bo zawiera to, czego nie mogłam dostrzec w adaptacji. Jeśli zastanawialiście się, czy po nią sięgnąć teraz jest na to idealny moment.

Ta książka jest czymś niesamowitym. W subtelny i miękki sposób wyłania nam się obraz Elio, głównego bohatera i nastolatka. Od początku poznajemy zainteresowanie, jaki wzbudza w nim Olivier – wakacyjny gość jego ojca. Mężczyzna jest od niego starszy, ale to nie przeszkadza im wykonywać w stosunku do siebie coraz odważniejsze gesty. Oboje są biseksualni, więc w ich życiu pojawiają się kobiety.

Poznając świat oczami Elio czujemy bolesną, wręcz namacalną niepewność, pragnienie zainteresowania. Obserwujemy dojrzewanie i stawanie się mężczyzną, podróżujemy w głąb jego uczuć i poznanie siebie prawdziwego. Autor elektryzuje nas erotyzmem, poetycko opisuje cierpienie. Słowem nakreśla uczucia, nie potrzebując używać „miłości”, by o niej pisać.

Dialogi to majstersztyk, często trochę absurdalne, często to gra słów, która jest ucztą dla czytelnika. Nawiązania, cytaty i wątki z historii sztuki i literatury dodają patosu. Bardzo dobra budowa postaci zadowala.

Książka ta jest o romansie między młodym chłopcem a gościem jego rodziców. Jako że nie jestem homofobem postanowiłam po nią sięgnąć. Bardzo zaciekawił mnie opis. Na początku książka bardzo mnie męczyła. W kółko działo się to samo. Dodatkowo język jakim posługuje się autor był dla mnie dość ciężki. Jednak jestem uparta i postanowiłam dotrwać do końca i zostało mi to w końcu wynagrodzone. Zaczęło się dziać coś nowego: śmiech, ból, łzy. Bardzo wczułam się w to co przeżywają i bohaterowie. Coraz bardziej pragnęłam dowiedzieć się jak rozwinie się ten romans… czy to tylko wakacyjne zauroczenie czy prawdziwa miłość która przetrwa lata. Uważam że książka nie jest odpowiednia dla osób które nie tolerują osób odmiennej orientacji.

Z początku ciężko mi się ją czytało, bo język, jakim posługuje się autor, jest dość trudny. Dopiero po 80 stronach, zaczęłam się mocno wczuwać w to, co chce nam przekazać autor, a temat książki jest dość współczesnym problemem dzisiejszych czasów. Mamy tutaj przedstawiony romans między dorastającym nastolatkiem a gościem jego rodziców w letnim domu we Włoszech. Mimo że w życiu obojgu mężczyzn pojawiają się kobiety, zaczynają czuć coś do siebie, Oboje są bardzo zaskoczeni uczuciem, jakie się między nimi rodzi, jest to dla nich trudne i z początkowo każdy z nich udaję obojętność. Mijają kolejne tygodnie gorącego lata, które przynoszą coraz większe emocje: strach, obsesje, pożądanie oraz fascynacje a namiętność między nimi jest coraz silniejsza. Akcja książki toczy się bardzo wolno, a śladowe ilości dialogów sprawiają, że dość ciężko się ją czyta. Zdecydowanie nie jest to książka dla osób, które uwielbiają dużo akcji goniącej na łeb i szyje. Mimo wszytko jeśli już zaczynamy ją czytać, ciężko się rozstać z bohaterami. Mamy ochotę wchłaniać ich emocję wraz z książką. Jesteśmy świadkami rodzącego się uczucia i jest to opisane pięknym językiem ze szczęgółami i analizą wszystkich aspektów pożądania. Mimo że książka porusza trudny temat i zdecydowanie nie jest dla wszystkich, a w szczęgólności nie jest dla ludzi, którzy mają problem z akceptacją odmiennej orientacji, to czyta się ją jednym tchem i zdecydowanie mogę polecić ją wielu osobom. Ode mnie zyskuje mocną 8.

Lata osiemdziesiąte XX wieku. Siedemnastoletni Elio wraz z rodziną spędza leniwe wakacje we Włoszech. Czas upływa mu na flirtowaniu z koleżanką, graniu na pianinie i czytaniu książek. Do czasu, gdy do posiadłości przyjeżdża stypendysta jego ojca. Elio staje się przewodnikiem młodego mężczyzny po okolicy. Pierwsze kontakty z Oliverem nie nastrajają chłopaka zbyt optymistycznie. Jednak z upływem czasu wcześniejsza niechęć przeobraża się w fascynację i zauroczenie.

Akcja książki jest bardzo powolna, a tempo wręcz ślamazarne. Dużo introspekcji i śladowe ilości dialogów sprawiają, że Tamte dni, tamte noce czyta się wolno. Zdecydowanie książka nie nadaje się dla osób, które lubią gdy akcja goni na łeb na szyję. Mimo tego nie ma się ochoty rozstawać z bohaterami tej opowieści.

Tamte dni, tamte noce to opis romansu między nastoletnim chłopcem a młodym mężczyzną. Jednak nie odbiera się go jak historii homoseksualnej lecz całkiem uniwersalną opowieścią miłosną. Elio i Oliver jawią się czytelnikowi jako całkiem przypadkowe osoby, którym przydarzyło się coś cudownego, co będzie miało wpływ na ich dalsze życie. Taka letnia przygoda może wszak przydarzyć się każdemu z nas. Marzycielski i nostalgiczny styl Acimana sprawia, że obserwujemy rosnące się uczucie z zapartym tchem.

Elio jest poszukującym swojej tożsamości nastolatkiem, który doświadcza pierwszych kontaktów seksualnych z osobami obu płci. Targanym uczuciami młodym człowiekiem przeżywającym pierwsze uniesienia i romanse. Jesteśmy świadkami jak rodzi się uczucie i jest to cudowne, a do tego opisane bardzo pięknym językiem ze szczegółową analizą wszelkich aspektów pożądania, niespieszną narracją i świetnymi portretami psychologicznym bohaterów.

Wokół posiadłości Perlmanów rosną sady morelowe, które zostały niejako przedstawione jak rajski ogród, a same brzoskwinie jawią się jak owoce zakazane. Ogród rozkoszy i ów tajemniczy owoc (brzoskwinia) znajdują w książce bardzo ważne miejsce. Niedozwolona, bardzo kusząca rzecz, nakłaniająca do zrobienia czegoś złego. Tylko czy ten letni romans dwóch młodych, zdrowych mężczyzn jest naprawdę czymś zakazanym? Czytając nie odnosi się takiego wrażenia.

Tamte dni, tamte noce to gra zmysłowa z erotyczną aurą, w którą zostaje wciągnięty czytelnik. Mamy do czynienia z bardzo oczytanymi ludźmi, dla których główną zabawą wydają się słowne gierki. Jednak ma się wrażenie, że najważniejsze rzeczy zostają przekazane bez słów lub między słowami.

André Aciman napisał przepiękną powieść o dojrzewaniu, o pożądaniu, o seksualności. Historię wielkiej pasji, ogromnej obsesji i niesamowitej miłości. Historia ta porwała mnóstwo czytelników na całym świecie. Powieść została przeniesiona na ekran w 2017 roku. Reżyserii podjął się Luca Guadagnino, a w rolach głównych obsadzeni zostali: Armie Hammer (Oliver) i Timothée Chalamet (Elio). Piszę o tym, bo naprawdę warto obejrzeć ten obraz.

Tamte dni, tamte noce polecam z czystym sumieniem, choć zdaję sobie sprawę, że nie każdemu ta książka się spodoba. Uważam jednak, że warto spróbować.

"Tamte dni, tamte noce" to jedna z pierwszych książek skupiających się na tematyce LGBT, które przeczytałam.

Nie obeznawszy się wcześniej z gatunkiem, całkiem miło wspominam tę powieść, chociaż myślę, że przez upływ czasu, trochę ją przeceniam.

"Tamte dni, tamte noce" jest uroczą książką. Opisami krajobrazu, można zachwycać się godzinami wyobrażając sobie, iż samem znajduje się w takim miejscu.

Bohaterowie byli w odpowiedni sposób sportretowani- byli autentyczni, dało się ich polubić.

Akcja jest wolnawa, jednkaże po pewnym czasie się do niej przyzwyczaiłam.

Niestety minusem książki były zbyt długie opisy. Autor przesadził i raczył nas przydługimi i nudnawymi opisami przyrody, bohaterów i czego jeszcze się dało.

Kolejną wadą, w zasadzie najważniejszą, był wątek miłości. Przez to książka straciła w pewnym stopniu moje uznanie. Główny bohater dostaje obsesji na punkcie drugiego bohatera. Jest o niego bardzo zazdrosny, pomimo że nic ich wtedy nie łączy. Sam romans jest bardziej jak podchody, nie wydaje się być autentyczny. Niektóre sceny niestety mnie obrzydziły, co sprawiało, iż nie miałam ochoty czytać książki.

Oprócz tych dwóch wad, książka jest dobra. Ani wybitna, ani okropna. Po prostu dobra.

Jeżeli ktoś interesuje się tematyką związaną z miłością homoseksualną, myślę, że powieść mu się spodoba. W innym przypadku jest to lekka książka, która momentami przynudza i, niestety, obrzydza.

Muszę się wyłamać z grona fanów, ponieważ jak dla mnie książka była zwyczajnie nudna. Jeszcze do połowy było dobrze, natomiast później nie mogłam doczekać się końca. Zaczął mnie drażnić patetyczny ton, w jakim utrzymana jest powieść i to jest jej główna wada. Obrzydził mnie jeden, szczegółowy opis praktyk seksualnych (nie jestem homofobem, taka sama akcja zszokowałaby mnie w parze hetero), ale na szczęście nie było tego więcej, co uważam za duży plus. Książka może spodobać się osobom, które szukają szczegółowego opisu mechanizmu fascynacji i pożądania drugą osobą.

Ta historia jest zupełnie nowym spojrzeniem na miłość między dwojgiem ludzi.

Rodzina Elia każdego roku przyjmuje rezydenta w wakacje. Życie chłopaka całkowicie odmienia dzień, w którym pod swoim dachem gości Olivera. Mężczyzna sprawia, że Elio odkrywa w sobie tajemnice, o których istnieniu nie miał pojęcia. Od tej pory życie chłopca dominuje chęć posiadania Olivera, jego ciała i duszy. Jednak nie wie jeszcze jakie zmagania i rozterki wywoła to w jego dotychczasowym życiu. Czy ulotna chwila szczęścia będzie warta ryzyka?

Podczas czytania zatapiamy się w zawiły świat Elia, współodczuwamy jego rozterki i ból spowodowany pozornym odrzuceniem przez ukochanego mężczyznę. Śledzimy czas, kiedy chłopiec zamienia się w mężczyznę dążącego do realizacji swoich fizycznych potrzeb. Autor w bardzo czytelny sposób przybliża nam rozterki bohatera, który nie jest pewien zarówno swojej orientacji dek dualnej, jak i pragnień. Ta książka to wspaniała podróż po ludzkiej duszy, ukazująca jak bardzo złożony jest ludzki charakter, ale także ludzkie potrzeby. Możemy obserwować, jak Elio cierpi podczas gdy jest ignorowany przez swojego ukochanego oraz jaką cenę płaci za chwile szczęścia.

Książka pełna głębokich przemyśleń oraz rozterek, wspaniale ukazująca miłość pomiędzy mężczyznami, którzy starają się ukrywać przed innymi swoje uczucie z obawy przed brakiem zrozumienia.

Do miasteczka nad morzem przyjeżdża na lato Amerykanin Olivier. Jest rezydentem u włoskiej rodziny. Nastoletni syn gospodarzy Elio oprowadza gościa po domu i okolicy. Sam nie wie, kiedy i gdzie się to zaczęło. Jest zauroczony młodym, przystojnym gościem i zaskoczony tym, co do niego czuje. Udaje obojętność, a tak naprawdę coraz częściej myśli o Olivierze, marzy, śni, projektuje spotkania z nim. Jest nim zafascynowany, ma na jego punkcie obsesję. Narasta jego pożądanie i namiętność. Wchodzi do jego pokoju i pościeli, wącha jego kąpielówki. Ich romans wybucha nagle i gwałtownie. Jest krótki, ale intensywny. Niezapomniany.

Narratorem jest Elio, co umożliwia wczucie się w jego sytuację, poczucie emocji. Postać Elio została dobrze wykreowana z jego nastoletnią burzą hormonów, pewnym wahaniem i strachem, ale też szczerością i otwartością. Powieść podzielona na cztery części, z czego pierwsza jest plątaniną myśli, wspomnień i wydarzeń bieżących Elia i ciężko się ją czyta.

Czytelnik musi być gotowy na sceny fizyczne i erotyczne między dwoma młodymi mężczyznami, których dzieli siedem lat różnicy. Mogą one wywoływać niesmak lub nawet gorszyć, ale nie muszą. Zupełnie inaczej zostanie odebrana scena seksu nastolatka z rówieśniczką. Chłopak zaczyna dorosłe życie erotyczne i szuka swej tożsamości erotycznej. Biseksualizm wydaje się czymś oczywistym, naturalnym.

Autor pisze otwarcie o rodzącej się fascynacji i pożądaniu między nastolatkiem a dorosłym mężczyzną, o powstającej bliskości między nimi i intensywności romansu, o obsesyjnej miłości. Stawia na szczerość w myślach, słowach i czynach oraz uczuciach. Pokazuje, że pierwsza miłość jest ważna niezależnie od płci drugiej osoby i że też jest piękna, że zapada w pamięć na długi czas, na lata.

Trudno mi polecać powieść Tamte dni, tamte noce komukolwiek. Zainteresowane tematyką osoby same po nią sięgną.

Z książkami poruszającymi tematykę homoseksualizmu zazwyczaj mam tak, że albo je kocham, albo nienawidzę. „Tamte dni, tamte noce” są pierwszą tego typu powieścią, co do której mam mieszane uczucia. Ale od początku.

Siedemnastoletni Elio jak zawsze spędza z rodzicami wakacje we Włoszech. Jak zawsze do ich domu przyjeżdża do jego ojca profesora jeden z jego doktorantów, aby ten mógł dokończyć swoją pracę. Tym razem padło na Olivera, a ten wybór sprawił, że ani dla niego, ani dla Elia te wakacje nie będą już takie jak zawsze.

Pierwsze słowo, które przychodzi na myśl, gdy myślę o tej książce? Dziwna. Czemu taka jest? Przede wszystkim przez to, że momentami bywała obrzydliwa. Na tyle mocno, że w pewnym momencie musiałam odłożyć ją na bok, pójść do pokoju siostry, zrobić zdegustowaną minę i powiedzieć głośne „FUJ”. Później już było lepiej, ale o tym później (później, hehe). Ale to nie jedyny powód, dla którego powieść jest dziwna. Nie grał mi w książce także styl pisania. Nie był on typowy. Przykład? Niektóre rozmowy nie były zapisywane od myślników, a następujących po sobie w jednym akapicie zdaniach. Przez to czasem musiałam się bardziej skupić, by się nie zgubić. Tak samo było z opowieściami, które były wplecione w fabułę w taki sposób, że tam nawet mimo skupienia zgubiłam się i musiałam powtarzać czytanie fragmentu od początku.

W stylu pisania nie grała mi jeszcze jedna rzecz – mieszanie języka „normalnego” z tym baaardzo potocznym. Trochę mnie to drażniło, szczególnie w ładnych opisach, po który wyskakuje nagle taki „k***s” czy Bóg wie co. W tym przypadku nie wiem, czy to celowy zabieg autora, czy to sprawka tłumaczenia. Co do tłumaczenia – moim zdaniem bardziej do książki pasuje oryginalny tytuł. „Tamte dni, tamte noce” nie oddaje sedna powieści tak bardzo jak oryginał.

Przejdźmy już do plusów powieści. Są nimi na pewno piękne opisy. Zazwyczaj nie jestem ich fanką, ale w tym przypadku dałam się oczarować. Pięknie został ukazany klimat Włoch i gorących, letnich dni (aż zachciało mi się znowu lata!).

Inny plus? Świetnie zostało ukazane zauroczenie Elia Oliverem, jego obsesje, jego fascynację. Byłam pod wrażeniem tego i z tego powodu bardziej zrozumieć obrzydliwe momenty. Jednak bez nich chyba nie dałoby się zrozumieć zauroczenia, które przeżywał Elio. Łatwiej było mi też zrozumieć mieszanie stylów pisania, bo na swój sposób pokazywało to młody wiek bohatera (już jestem w tym wieku, że bohaterowie książek młodzieżowych są ode mnie młodsi, zaczęłam czuć się staro). Nie był jeszcze całkowicie dojrzały, miał jednak to swoje siedemnaście lat. Osoby w tym wieku jednak nie mówią niesamowicie elokwentnym językiem, nie?

I po raz kolejny trafiłam na książkę, w której podobało mi się zakończenie. Jeju, jakie ono było cudowne! Jestem nim oczarowana tak samo jak opisami. A ostatnie zdanie – majstersztyk! Po prostu uwielbiam zakończenia takie jak te.

A teraz najtrudniejsza dla mnie część – czy polecam? Raczej tak. „Tamte dni, tamte noce” świetnie pokazują siłę zauroczenia i to, do czego może ono doprowadzić.

Tamte dni, tamte noce to nie jest kolejny banalny romans, to studium nad ludzkim pożądaniem i wyborem między sercem a rozumem napisane przepięknym językiem. Nie sposób przejść obojętnie obok tej książki.

Włochy. Lata 80-te. Do domu nastoletniego Elio, jak co roku na wakacje, wprowadza się stypendysta jego ojca. W tym roku jest to Amerykanin, 24-letni Oliver. Z każdym kolejnym dniem chłopak jest coraz bardziej zafascynowany mężczyzną. Napięcie między nimi niebezpiecznie wzrasta i wydaje się być tylko kwestią czasu, kiedy wybuchnie. Lecz wakacje kiedyś się zakończą i Olivier będzie musiał wrócić do swojego kraju.

'Tamte dni, tamte noce' wydają się być typowym, banalnym romansem, i nawet obecność wątku homoseksualnego nie sprawia, że opis brzmi oryginalnej. Lecz zdecydowanie tak nie jest. Za sprawą nietypowego stylu, autor sprawił, że powieść nabiera całkowicie innego klimatu. Dzieło Acimana to słodko - gorzka historia, niezwykle subtelna i zmysłowa, aczkolwiek nie pozbawiona też mocniejszych momentów. Od pierwszych stron widzimy, że nie doświadczymy tutaj typowej akcji, bowiem 'Tamte dni, tamte noce' mają charakter wspomnień, a czytanie ich można porównać z lekturą pamiętnika. Ten leniwy styl świetnie komponuje się z małym, nadmorskim miasteczkiem, gdzie atmosferę upalnego i dusznego lata poczujemy na własnej skórze.

Wszystko kręci się tutaj wokół osoby Elio, jego przemyśleń, wyobrażeń i skrywanych pragnień. Powieść Acimana to swoisty wewnętrzny monolog głównego bohatera, przepełniony jego uczuciami i emocjami. 17-letni chłopak musi zmierzyć się żarliwym zauroczeniem, niepohamowaną namiętnością i odkrywaniem własnego 'ja'. Targają nim szczere dylematy. Czytelnik bez problemu może poczuć autentyczność bijącą z jego postaci. Wszystko wokół Elio, w tym obiekt jego fascynacji, jest tylko lekko nakreślone. Olivier, tak jak dla głównego bohatera, tak i dla nas stanowi zagadkę. Jego punkt widzenia, intencje i myśli są nieznane. Podczas lektury nie natrafimy na wiele dialogów, co tylko pogłębia jej refleksyjny i duchowy charakter.

'Tamte dni, tamte noce' to powieść na pewno inna niż wszystkie, ale z tego powodu też nie dla każdego. Autor skupia się na przeżyciach głównego bohatera, szczędząc na pędzącej akcji czy złożonych dialogach. Dzieło Acimana to przejmująca historia rodzącej się namiętności, pierwszej miłości i ich następstw. Pełna jest wątpliwości, marzeń, lęków oraz poszukiwań siebie. Pisarzowi udało się z oklepanego motywu stworzyć coś zgoła odmiennego niż typowy romans, więc jeśli ktoś poszukuje czegoś innego w miłosnych historiach, to Tamte dni, tamte noce powinny nadać się idealnie.

“Jeśli jest ból, pielęgnuj go, a jeśli jest płomień, nie zdmuchuj go, nie obchodź się z nim brutalnie.”

Zauroczenie może Cię dopaść w każdej chwili. W chwili, kiedy najmniej się tego spodziewasz. Wparuje do Twojego serca i umysłu, rozgości się na dobre nie pytając o pozwolenie. Elio podczas wakacji w rodzinnym domku letniskowym we Włoszech poznaje Olivera, śmiałego i charyzmatycznego mężczyznę. Początkowa obojętność do nowego lokatora ustępuje miejsca pożądaniu i pasji. Czy ich romans skończy się happy endem?

Książka jest piękną historią o “zakazanej” miłości, o rosnącym uczuciu i więzi między bohaterami. Elio to inteligentny chłopak, w sposób niebywale dojrzały podchodzi do tematu seksualności. Przekracza własne granice, obala stereotypy i daje się ponieść namiętności i pożądaniu. To historia na pozór banalna, ale w swej pospolitości jakże wyjątkowa. Dostajemy homoseksualną miłość, wakacyjny romans i gorące uczucie. Strony ociekają wyczuciem i tkliwością. Nie sposób przejść obok niej obojętnie. Autor stworzył niesamowity klimat śródziemnomorskich Włoch. Otacza nas jego piękno i wydźwięk, pozwala porwać się emocjom i przeżywać żądze razem z bohaterami. Jest to subtelna opowieść o uniesieniu i pasji, wyrafinowana i doskonała.

Andre Aciman stworzył wyjątkową powieść o sile zauroczenia, fascynacji i niepohamowanym pragnieniu. Porusza temat tabu i postawił go w zupełnie innym świetle, pełnym miłości i obsesji. W świecie delikatnym, a zarazem szaleńczym. To historia o wielkiej sile i mocy, jakie posiada nasze serce.

Ta książka to prawdziwy majstersztyk! Nigdy nie czytałam podobnej historii, ponieważ raczej nie interesuję się takiego rodzaju tematyką, ale w tym przypadku akurat warto.

Niesamowity w tej historii jest bohater - nastolatek, który na swój wiek potrafi być tak niezwykle inteligentny, mądry, uczuciowy, pomysłowy, że to aż szokuje.

Ponadto Andre podsuwa nam fantastyczną historią wypełnioną ogromną ilością emocji, pełnych, wartościowych zdań, przemyśleń bohaterów.

Bardzo ważne jest również przesłanie samej książki, tej historii oraz tego, w jaki sposób została nam ona zaprezentowana i przedstawiona. Uważam, że to nie tylko ogromne emocje, uczucia, ale także ogromne pożądanie, które wyczuwa się już na samym początku tej przepięknej historii. Pojawiają się tutaj wszystkie elementy zakochania jakie znamy, pożądanie, uczucie, motyle w brzuchu, mrowienie... to wszystko sprawia, że aż sami chcemy być w podobnej sytuacji i również czuć w sobie tak silne uczucie, bo przecież jest to piękne.

Interesujący jest już sam w sobie wątek miłości pomiędzy dwojgiem mężczyzn. Fascynujące jest również uczucie jakim darzą siebie nawzajem i to, w jaki sposób ta miłość rośnie, rozwija się pomiędzy głównymi bohaterami.

Początek akcji zawiera się we wspomnieniach 17-letniego chłopca- Elio, który spędza wakacje u rodziców, we Włoszech. Pewnego razu pod progami ich domu staje pewien człowiek, który pragnie zatrzymać się w domku rodzinnym na dłużej, jest on studentem, kończy prace doktorancką i potrzebuje nieco spokoju i ciszy, więc to mu jak najbardziej odpowiada. I tak zaczyna się początek tej historii, bowiem nowo przybyły chłopak - Olivier zaczyna poznawać Elio. Pomimo tego, że ten pierwszy jest starszy od Elio o dziesięć lat, nie widzą w tym nic złego, ponieważ pomiędzy nimi zaczyna pojawiać się uczucie. Z początku to nic wielkiego, jednak potem... staje się coraz silniejsze i mocniejsze. Można powiedzieć, że relacja ta momentami może nas przerażać, podchodzi w obsesję, ponieważ bohaterowie zaczynają uzależniać się od siebie. Widać to szczególnie z perspektywy głównego bohatera - Elio, który opowiada o tym jak silne uczucie i emocje wywołuje u niego Olivier.

,,Jeśli na świecie istnieje prawda, to tkwi w tych chwilach, kiedy jestem z tobą i jeśli któregoś dnia zdobędę się na odwagę, żeby powiedzieć ci moją prawdę, przypomnij mi, żebym na każdym ołtarzu w Rzymie zapalił świecę wotywną."

Całość tej książki jest zbudowana w taki sposób, że ja podzieliłabym ją i wyodrębniła jej cztery części. Pierwsza część to wątek Elio, to początek historii, zapoznanie z Olivierem, ich początek znajomości. Jest to fascynujące, ponieważ ta relacja nie jest od początku usłana różami, rzekłabym, że wręcz przeciwnie. Z początku ich emocje i uczucia przejawiają się w krótkich niedopowiedzeniach, jakiś gestach, insynuacjach, urwanych spojrzeniach. To wszystko napędza pomiędzy nimi stale rosnące pożądanie. Można powiedzieć, że relacja pomiędzy nimi jest specyficzna, ponieważ opiera się właśnie tylko na jakiś przelotnych spojrzeniach, czy gestach, lub na niedomówieniach.

Elio jest jak na swój wiek niemożliwy, to bardzo mądry i przebiegły chłopiec. Bardzo dokładnie bowiem analizuje i stale myśli o sygnałach, jakie wysyła mu Olivier. Ciągle podąża za nim, śledzi go, prześladuje i analizuje w swojej głowie jego każdy najdrobniejszy gest, aby upewnić się, że oboje czują coś do siebie.

,,Ludzie, którzy czytają, są schowani w sobie. Ukrywają to, jacy są. Ludzie schowani w sobie nie zawsze lubią to, jacy są."

W drugiej części już ten wątek pożądania i śledzenia siebie na wzajem przez bohaterów, kończy się. Tutaj mamy do czynienia z nagłym rozwojem akcji, ich relacja zaczyna się rozwijać, dążyć do czegoś, nie są to już tylko przelotne spojrzenia. Następnie już akcja przenosi się do Rzymu, tutaj możemy odczuć chwilowe spowolnienie akcji, chwilowy postój. Jest to dobre, ponieważ czytelnik choć na chwilę może odetchnąć. To celowe zjawisko, ponieważ ostatnia już część to tak zwane zakończenie, które zwali każdego z nóg, zaskoczy i złamie nam serce!

Jedno co przychodzi mi na myśl na sam początek w podsumowaniu - to emocje, emocje i jeszcze raz emocje. Ta książka ma w sobie takie pokłady uczuć, emocji do przekazania nam - czytelnikom, że to aż wydaje się być nieprawdopodobne.

Ponadto w dużej mierze wrażenie zrobiła na mnie historia samego Elia, kiedy to przedstawiona są nam jego przemyślenia, pogląd na świat. Są one na tyle poważne i tak mądrze zebrane, że mamy wrażenie, iż nie przedstawia nam tego nastolatek, tylko osoba dorosła, która bardzo wiele w swoim życiu przeszła. Możemy również obeznać się z jego sposobem bycia, przez co momentami mamy wrażenie, że bohatera znamy już tak dobrze, jakby żył obok nas w świecie realnym.

Fascynujące jest to, że bohaterowie nie są idealni, każdy z nich posiada jakieś wady, zalety. Wśród nich stale pojawiają się jakieś niedomówienia, niejasności, nieporozumie

Ostatnimi czasy, zarówno wśród krytyków filmowych, jak i zwyczajnych widzów, triumfy święci sensualny film w reżyserii Luca Guadagnino, opowiadający o uczuciu łączącym młodego, uzdolnionego i dopiero co poznającego własną seksualność Elio oraz starszego, bardziej już przez życie doświadczonego Olivera. Dzieło to otrzymało wiele statuetek, a także nominacji do najważniejszych nagród jakimi poszczycić się mogą filmy oraz aktorzy w nim grający, czyli m. in. do Oscarów, BAFTA oraz Złotych Globów. Zresztą, wedle mojej skromnej opinii, osoby nagminnie oglądającej filmy, nie bez powodu... Historia, którą snuje reżyser zabiera nas do Włoch, drugiej połowy minionego wieku, wrzuca nas w otuloną piękną oprawą muzyczną, kontrowersyjną, w opinii publicznej, historię miłosną, która swój początek odnalazła jednak w głowie innego twórcy. Tym człowiekiem był André Aciman, spod którego pióra wyszło Call me by your name (tłumaczenie polskie – Tamte dni, tamte noce). Czy książka jednak równać się może genialnemu w nieomal każdym aspekcie filmowi?

Wywodzący się z inteligenckiej rodziny, siedemnastoletni Elio spędza wraz z rodzicami lato w jednym z włoskich miasteczek. Pływa w pobliskim jeziorze wraz z przyjaciółmi, gra na pianinie, oddaje się lekturze niezliczonej ilości książek znajdujących się w domu; rzec również można, że próbuje odkryć samego siebie pośród szelestu tego właśnie papieru, tych nut oraz tejże aury beztroski włoskiego lata. Jego rutynę burzy jednak pojawienie się stypendysty ojca – dość nonszalanckiego w obyciu Amerykanina Olivera. Starszy od nastolatka mężczyzna zajmuje jego pokój, lecz z czasem wdziera się również do jego myśli, z których Elio nie jest już w stanie go wyrzucić. Coś co z początku wydawać by się mogło wzajemną niechęcią oraz obojętnością, przeradza się w płomienne uczucie, które zmieni życie obojga mężczyzn na kolejne, długie lata.

Ta powieść to studium ludzkiego pożądania – traktuje o łączącej ludzi elektryczności, która zniewala zmysły oraz ubezwłasnowolnia umysł. To opowiadanie o miłości, pięknie, rozpaczy, stracie, szczęściu, ograniczeniach, odkrywaniu własnej seksualności, o graniach oraz szaleństwach miłości. To sensualna powieść, która zabiera w podróż w głąb umysłu ogarniętego żądzą namiętności, młodego mężczyzny, który dopiero poznaje swoje pragnienia. Który odkrywa swoją fizyczność. I wraz z portretem Elio, zestawiony jakby w kontraście pozostaje Oliver; obiekt jego odwzajemnionego pożądania. Starszy, jakby bardziej przez życie doświadczony, zna konsekwencje swoich pragnień, jest bardziej opanowany, skorszy do zapomnienia, czy też pozornego jednak w ostateczności wyrzeczenia uczucia, względem innego bardziej akceptowalnego przez świat życia.

Przez powieść się płynie. Płynie wraz z strumieniem ogarniętych żądzą, nie tylko jednak ciała, myśli młodego, uzdolnionego w wielu dziedzinach Elio. Lektura dzieła André Acimana jest zresztą w samej formie aktem niezwykle szybkim, jednocześnie jednak obdarowanym licznymi wrażeniami estetycznymi. Książka ta bowiem jest napisana pięknie; lekką ręką, która bez problemu rysuje przed oczami czytelnika tak wiarygodny beztroski, owiany powietrzem gorących letnich popołudni klimat. Czytając historię Elio i Olivera, człowiek od razu przenosi się do tego włoskiego miasteczka, nad te pełne młodych jeziora, na te rozliczne wycieczki rowerowe, na ogródek rodziców nastolatka, chowając się w cieniu przed zbyt intensywnymi promieniami słońca, z książką oraz lemoniadą w dłoni, na wieczorne, rodzinne kolacje odbywające się na zewnątrz domu.

Nie jest to zwyczajna pozycja. Nie jest to do końca romans, ani książka młodzieżowa. Każe z tych określeń, najzwyczajniej w świecie jej w pewien sposób ujmuje. To przede wszystkim powieść o odkrywaniu samego siebie, o walce człowieka z własnymi pragnieniami, o wyborach, które koniec końców pozostawiają jedynie żal oraz wciąż tlący się w piersi ból. Nie jest to opowieść dla każdego – również przez występujące w niej sceny erotyczne, nie zalecałabym jej młodszemu czytelnikowi. To historia dla dojrzałego człowieka, oddziałująca na niego tym bardziej, im mocniej on przez życie w wymiarze, w książce poruszanym, został doświadczony. To poniekąd powieść drogi, lecz tej przemierzanej we własnym wnętrzu.

Nie mogłabym przy własnej opinii na temat tej książki, nie poruszyć kwestii jej znakomitej ekranizacji. Zdarzyć się zdarzyło, że pierw obejrzałam film. Powiem jednak, że w żaden sposób nie ujęło to lekturze powieści André Acimana. Rzekłabym, że było to idealnym uzupełnieniem papierowej wersji tej historii. Film i książka, książka i film, obojętnie w jakiej kolejności, powinny być rozumiane jako ukazana za pomocą dwóch różnych mediów całość. Pięknie współgrają, zabierają głos w momencie, w którym drugie milczy, pogłębiając zrozumienie zrodzonej w głowie pana Acimana historii. Również użyta w filmie muzyka jest przepięknym dopełnieniem lektury. Jest wręcz utkana z emocji na kartach powieści zawartych. Klimat, tak charakterystyczny dla książki, oddany jest w ekranizacji pierwszorzędnie. Nie wyobrażam sobie poznania jednego, bez możliwości ujrzenia drugiego. To po prostu piękna całość, która mogłaby ucierpieć bez jednego ze swych dwóch elementów.

Sama książka jest powieścią refleksyjną. Wraz z bohaterem próbujemy przemierzyć meandry jego zagubionego umysłu. Odnaleźć jego istotę, jego pragnienia, jego prawdziwe ja, sami jednocześnie zastanawiając się nad tym, czym jesteśmy my. Czego tak naprawdę chcemy? Mimo, iż pozycja do wybitnych nie należy, na pewno określić ją można jako nadzwyczajną. Nadzwyczajną w swym gatunku, nadzwyczajną w narracji, w pięknie opowieści oraz klimacie, który otula czytelnika już od pierwszych stron. To bardzo sensualna powieść, która momentami wydaje się stać kontrastem. Autor książki (jak i reżyser, scenarzyści filmu) zestawiają piękno z brzydotą, antyczną boskość z niedoskonałościami ludzkiego życia, podniosłość uczucia z wulgarnością ciała, ograniczenia wypowiadanych słów z krzykiem duszy walczącej z rozumem, Oliver w zestawieniu z Elio.

Podsumowując, choć uważam, iż film jest dziełem doskonalszym od książki, to powieść Acimana i tak warta jest uwagi, szczególnie, że co niezwykłe i rzadkie, oba te dzieła, idealnie się uzupełniają. I mimo drobnych wad, takich jak zbyt nużący niekiedy styl, czy też niedociągnięcia w tłumaczeniu (takie jak sam tytuł powieści, czy też przetłumaczenie angielskiego Later, na polskie Później, które w moim odczuciu nijak nie oddaje nonszalanckiego stylu Olivera, ponadto brzmi bardzo nienaturalnie) to powieść nadal jest znakomita. Nadzwyczaj dobrze napisana, piękna, bolesna, refleksyjna, sensualna. To nie jest książka dla każdego, nie każdy przy jej odbiorze skupi się na tym, co naprawdę w niej istotne.

Przetrwałam męczącą narrację, przetrwałam lepką atmosferę rodem z "Lolity" Nabokova (wiem, że to klasyka, ale i tak jej nie lubię) i stwierdzam, że było warto. Dopiero ostatnie kilkadziesiąt stron nadaje sens tej powieści. Ostatnie strony sprawiły, że przy ich czytaniu zrobiło mi się jakoś smutno i nostalgicznie, i przestało dla mnie mieć znaczenie, czy głównych bohaterów łączy prawdziwie uczucie, czy tylko jego ułuda.

"Tamte dni, tamte noce" nie każdemu przypadną do gustu. Jeśli jednak zdecydujcie się na lekturę i w jej trakcie stwierdzicie, że to nie dla Was – dajcie jej szansę i doczytajcie do końca. Być może i Wy dojdziecie do wniosku, że ta powieść nie jest tym, czym początkowo się wydaje.

Czytałam już w języku angielskim. Ciągle do niej wracam. Miłość to miłość. Bliskość to bliskość. Czyste serce to czyste serce. Proste. Wspaniała historia o miłości, tej prawdziwej.