Uczniowie Hippokratesa. Doktor Zosia

Polecam

Powieści Ałbeny Grabowskiej już od kilku lat stale goszczą na mojej liście “do przeczytania”. Co jakiś czas tylko dopisuję kolejne tytuły, choć czasu, by zabrać się za lekturę, jest niewiele. Kiedy więc otrzymałam możliwość przeczytania i zrecenzowania trzeciego tomu cyklu Uczniowie Hipokratesa – nawet przez chwilę się nie zawahałam. Czy Doktor Zosia to tytuł, który mnie zachwycił? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w tej recenzji.

Zofia Nibużanka marzy o karierze lekarskiej i kiedy dostaje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie – nawet przez sekundę się nie waha. Tak oto rozpoczyna się jej największa życiowa misja. Zofia poznaje kolejne specjalizacje i techniki m.in. radiologii, a ponadto zostaje pediatrą, chociaż jej marzeniem jest chirurgia. Spełnianie zawodowych marzeń brutalnie przerywa wybuch wojny. Czy w nowej rzeczywistości wciąż będzie miejsce dla realizowanie swoich marzeń?

Tak naprawdę już sam początek książki sprawił, że tytułowa pani doktor zyskała moją sympatię. Zofia nie jest kolejną książkową młodą kobietką, która tylko szuka męża (oczywiście księcia na białym koniu), a ma jasno określony cel w życiu - studia medyczne i zostanie lekarzem, to jest właśnie to, czego pragnie najmocniej. Nie będę kłamać, Zofia bardzo mi tym zaimponowała, a fakt, że jest to postać, która żyła naprawdę tylko ten fakt mocniej podkreśliła.

Ałbena Grabowska ma bardzo dobre pióro, a lektura tej pozycji była dla mnie ogromną przyjemnością. Poznawanie losów Zofii oraz jej najbliższych było nie tylko wciągające, ale i wzruszające, i chwytające za serce - nagły wybuch wojny zniszczył wiele planów i marzeń, jednak autorka pokazuje, jak ludzie starali się żyć w miarę normalnie mimo tego wszystkiego.

Pozycję tę mogłabym określić jako powieść biograficzną. Autorka łączy rzeczywistość z pewną dozą wyobraźni, co sprawia, że historię Zofii Nibużanki, a później Gorazdowskiej pochłania się nawet nie wiadomo do końca, kiedy – a przynajmniej tak było w moim przypadku. Nie można również zapomnieć o tym, że pomiędzy kolejnymi rozdziałami znajdują się krótkie historie z życia poszczególnych wynalazców/uczonych - a w ten oto sposób poznałam m.in. sylwetki osób odpowiedzialnych za powstanie insuliny czy penicyliny.

Sama powieść okazała się dla mnie czymś nowym, ale i ekscytującym. Cieszę się, że miałam szansę poznać bliżej postać Zofii i choć wcześniej nie słyszałam o niej za wiele, to teraz z ciekawością będę śledzić kolejne informacje na jej temat. Ponadto z ogromną ciekawością sięgnę po poprzednie dwa tomy Uczniów Hipokratesa, ponieważ czuję, że może być to niezapomniana lektura – po raz kolejny.

Jeśli szukacie pozycji, która łączy w sobie odrobinę fikcji literacki wraz z literaturą faktu, to z całą stanowczością mogę polecić Wam właśnie ten tytuł. Bierzcie i czytajcie o Doktor Zosi, a myślę, że się nie zawiedziecie.

To ostatnia z serii Uczniowie Hipokratesa tej autorki. Historia lekarki, a w tle Powstanie Warszawskie. Czyta się bardzo szybko, dobra proza. Dwie pierwsze części tj. Doktor Bogumił i Doktor Anna są jeszcze ciekawsze, bo opisują czasy bardziej nam odległe i jak wtedy obchodzono się z leczeniem ludzi:) a obchodzono się nie do uwierzenia jak:) Przeczytajcie wszystkie trzy.

"Doktor Zosia" to ostatni tom trylogii Uczniowie Hippokratesa, która w sposób rewelacyjny łączy przedstawienie rozwoju medycyny na ziemiach polskich i świecie ze świetnie oddanym tłem społecznym opisywanych lat. Fabuła tego tomu skupia się na okresie międzywojennym (pierwsza połowa książki) i czasie II wojny światowej (druga połowa). Od razu w oczy rzuca się ogromna różnica pomiędzy nimi - pierwszy jest spokojny, skupiony na codzienności, drugi - no cóż, to czas, kiedy w każdym momencie bohaterowie mogą stracić życie, czas niepewności, trwogi, ale i czynów heroicznych. Pomiędzy tym oczywiście jest cały czas medycyna - i opisy odkryć medycznych, które okazały się przełomowe dla leczenia nie tylko ciała, ale i duszy (Zygmunt Freud!), i portret funkcji kobiet w hierarchii lekarskiej, tak dobrze oddany, gdy porównać go do historii z tomu drugiego ("Doktor Anna"). Tu postacie fikcyjne mieszają się z postaciami historycznymi, a tło społeczne, niepokoje, jakie zaprzątają społeczeństwo oddane są naprawdę doskonale. Postacie są pełne, żywe, dają wrażenie, że są z krwi i kości. Niesamowita seria, niesamowity finał, który pewnie tak w 1/3 przepłakałam z nadmiaru emocji! Gorąco polecam! A ja idę dalej cierpieć przez to, że jest to już koniec tej serii ;)

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o poprzednich powieściach Pani Ałbeny, jednak nie miałam okazji się z nimi zapoznać. "Doktor Zosia" jest trzecim tomem cyklu #uczniowiehippokratesa, historię tą można jednak czytać bez znajomości poprzednich książek tej serii. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę mimo iż należy do "grubasków" czyta się nadzwyczaj szybko, ja rozłożyłam sobie losy doktor Zosi na dwa dni, bo jakby nie było lektura jest dosyć wymagająca i czytając ją należy się skupić. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, zaś bohaterowie świetnie wykreowani, to niezwykle autentyczne, wręcz ożywające na kartach powieści postaci, z którymi w wielu kwestiach moglibyśmy się utożsamić. Główna bohaterkę - Zosię polubiłam już od pierwszych stron, wspierałam ją mentalnie we wszystkich poczynaniach i mocno jej kibicowałam. Ogromnie podobało mi się to, że autorka przeplatała tutaj losy postaci fikcyjnych i autentycznych, które żyły w tamtych czasach i miały znaczący wpływ na dzieje ludzkości, są to m.in. Korczak, Zofia Kossak - Szczucka i wiele innych. Autorka w świetny sposób pokazała to co działo się w Polsce w tamtych czasach, wielokrotnie czułam jakbym również uczestniczyła w różnych wydarzeniach. Z pewnością wykazała się również dużą wiedzą jeśli chodzi o aspekty medyczne. Naprawdę miło spędziłam czas z tą książką i jej bohaterami, chętnie w przyszłości sięgnę po kolejne powieści autorki. Polecam! Moja ocena 8/10.

Przyznam się wam, że ja bardzo szanuję pióro autorki, gdyż nikt tak jak ona nie potrafi wpleść w fikcyjnych bohaterów tych prawdziwych, aby razem stanowili jedną wielką całość. Czytałam już książki autorki i przyznaję, że każda kolejna jest coraz lepsza, bardziej emocjonalna. Pisarka ma szeroką wiedzę medyczną, dlatego tak chętnie wkłada ją w karty opowieści. Jej bohaterowie z reguły są inteligentnymi osobami lubiącymi pomagać innym. Nie przejmują się tym, co sądzą o nich inni, gdyż to ich własne przekonania są tymi najbardziej dla nich istotnymi. Książka napisana z prawdziwą pasją i sercem, dlatego niektórzy mogą odebrać ją bardzo osobiście. Akcja powieści została umieszczona w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Opisany szpital już nie istnieje, gdyż został zbombardowany przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego. Autorka zaznacza, że niektóre postacie są tutaj prawdziwe i posługuje się ich prawdziwymi danymi.

Bardzo spodobała mi się tutaj postać doktor Zosi, która była kobietą pewną siebie z celem, który obrała sobie w życiu. Ma bardzo dobre serce i jest stworzona do tego, by nieść pomoc. Zdanie innych nie gra dla niej roli, gdyż wie, że każdy jest panem własnego losu. Chirurgia była jej życiowym celem, więc gdy los podesłał jej możliwość leczenia chorych w szpitalu, nawet się nad tym nie zastanawiała. Pokazała wszystkim, że płeć męska czy damska nie stanowi dla niej różnicy. Każdego traktowała jednakowo, gdyż jej zdaniem stworzona została do leczenia, a nie segregacji ludzi na jakiekolwiek podziały. Nadchodzi jednak trudny czas, wojna piętrzy się coraz bardziej, a rannych przybywa. Nie ucieka jak niektórzy, tylko dalej wypełnia swoje powołanie. A powiem wam, że bywa naprawdę bardzo ciężko. Nie jestem pewna, czy byłabym skora do tak wielkich poświęceń, co Zosia. Wydaje mi się, że skoro sama nie miała własnych dzieci, to każdego innego traktowała tak, jakby to oni nimi właśnie byli. Książka pełna wzruszeń, nostalgii i nadziei. Znajdzie się tu wątki poboczne, opisy innych ludzi i ich historie. Każda wyjątkowa i nie do podrobienia. Piękna książka!

Zdecydowałam się na tę książkę z jednego powodu - jestem ogromną fanką Grey's Anatomy, a po opisach serii uznałam, że to coś podobnego, no i faktycznie tak było!

Współpraca barterowa z wydawnictwem Marginesy.

Na początku ważna informacja - opowieść fabularna została tutaj przepleciona prawdziwymi wydarzeniami i postaciami. A dodam, że prawda przeplatająca się z fikcją to moja ulubiona forma! Na dodatek, autorka wzbogaciła książkę o życie znanych postaci historycznym, ważnych dla nauki. Dla przykładu, jak to wygląda? Pierwszy rozdział to skrótowa opowieść o życiu Kazimierza Funka i jego odkryciu witamin, jakie miał trudności w dążeniu do celu, jak wyglądały badania i jak jego wkład w naukę został pominięty. Ale to nie jest książka naukowa, wszystko zostało przedstawione na luzie, w formie opowieści. Później dostajemy już naszą główną historię. Na początku poznajemy Zosię, jej początki jako lekarki, jak musiała się zmagać z uprzedzeniem, to wszystko działo się w okresie międzywojennym. Poza jej życiem zawodowym obserwujemy również to prywatne - związki i przyjaźnie. 

Główna fabuła była naprawdę fajna i przypominała schemat z tak znanego serialu chirurgicznego, o którym wspominałam, ale jednak bardziej skupiała się na relacjach, niż przypadkach medycznych, lecz! Konstrukcja książki wygląda mniej więcej tak, że pomiędzy rozdziałami głównej opowieści dostajemy genialne wstawki dotyczące postępów w danej dziedzinie nauki, konkretnych odkryć medycznych, a wszystko z perspektywy ważnych postaci ( Kazimierz Funk, Rudolf Albert von Kolliker, Frederick Grant Banting, John Highlings Jackson, Alois Alzheimer, Sigmund Freud, Alexander Fleming). Po opowieści o danej postaci historycznej wkraczamy w historię Zosi i przypadek medyczny powiązany z odkryciem osoby, o której czytaliśmy przed chwilą i tak dalej - fenomenalna sprawa, można lepiej zrozumieć poruszany temat! 

Jeszcze z ciekawostek dodam, że akcja książki dzieje się w szpitalu wojskowym w Warszawie, który został zbombardowany podczas Powstania Warszawskiego. 

Na początku ta książka bardzo mi się podobała, nie ukrywam, to była bardzo wciągająca lektura, nie spodziewałam się, że aż tak mnie pochłonie. Jednak ostatecznie mój zapał został boleśnie ostudzony. 

W okolicach połowy książki wybucha Wojna, akcja skupia się głównie na wydarzeniach wojennych, na tym jak funkcjonuje szpital, jak wygląda niesienie pomocy, co dzieje się z poszczególnymi bohaterami, których znamy - czy przeżyli? To wszystko brzmi ciekawie i myślałam, że takie będzie, ale wszystko przyspieszyło (a akcja i tak już była wystarczająco szybka wcześniej), relacje rozwijały się przez pstryknięcie palcem, z jednej strony można to odnosić do rzeczywistości wojennej, ale było to dla mnie nienaturalne i najprościej w świecie po prostu mi się nie podobało, zakończenie kompletnie nie wpisało się w mój gust, ale koniec końców, ta pierwsza połowa była super. Ostatecznie nie było tak idealnie jak na początku, ale była to fajna odskocznia, mimo tematyki lekka w odbiorze.

Mimo że twórczość autorki jest dość dobrze rozpowszechniona, ja do tej pory przeczytałam tylko jedną Jej powieść. Seria "Uczniowie Hipokratesa" składa się z trzech części, a "Doktor Zosia" jest ostatnią z nich. Są to jednak osobne opowieści i brak znajomości poprzednich części zupełnie nie przeszkadza w lekturze.

Zosię Nibużankę poznajemy w 1924 roku, gdy jako początkująca lekarka ginekolog, wychowanka słynnej doktor Garlickiej, pracuje w warszawskim szpitalu Św. Zofii. Nie są to łatwe czasy dla kobiet chcących wykonywać ten zawód. Życia nie ułatwia uprzedzony dyrektor szpitala i rodzina, u której Zosia jest na "łaskawym chlebie". Na szczęście bohaterka otrzymuje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie ma szansę zdobyć specjalizację pediatry, choć nadal skrycie marzy o karierze chirurga. Zosia doskonale odnajduje się w nowym miejscu, poznaje wielu wspaniałych lekarzy, od których dużo się uczy, zdobywa przyjaciół. Jej kariera rozwija się świetnie, a do tego wkrótce znajduje miłość i zakłada rodzinę. Szczęście przerywa wybuch wojny. Mąż Zosi wraz z dziećmi wyjeżdża za wieś, ale lekarka nie wyobraża sobie zostawienia szpitala i coraz większej liczby rannych. Często wykonuje swoją pracę i przeprowadza akcje z narażeniem życia. Czasom wojennym poświęcona jest większa część książki.

Wśród bohaterów książki znajdźcie wiele sław - znanych lekarzy, przedsiębiorców np. Jana Wedla, pomagającego wielokrotnie w wykupowaniu więźniów, czy artystów - Lodę Halamę, Zulę Pogorzelską czy Władysława Szpilmana. Rozdziały poświęcone doktor Zosi przeplatane są historiami o lekarzach i naukowcach, których odkrycia przyczyniły się do zrozumienia i leczenia wielu chorób.

Kolejna świetna książka. Już wiem, że koniecznie muszę przeczytać wcześniejsze części.

„Doktor Zosia” to trzecia (niestety ostatnia) część cyklu „Uczniowie Hippokratesa”. Ałbena Grabowska ponownie ukazuje nam historię medycyny – ważne momenty jej rozwoju. Również poznajemy losy lekarzy, dla których podstawą było hasło primum non nocere. Zwłaszcza w trudnych dziejach naszej historii. Na kartach tej książki (jak i również dwóch pozostałych) Pani Ałbena ukazuje lekarzy, którzy mieli kluczowe znaczenie w rozwoju medycyny.

„Doktor Zosia” to powieść, w której fabuła przeplatana jest prawdziwą historią medycyny. Autorka przybliża nam sylwetki lekarzy, którzy mieli ogromny wkład w rozwój światowej medycyny - Zygmunta Freuda, Kazimierza Funka, Aloisa Alzheimera. Również poznamy wkład polskich lekarek w rozwój tej dziedziny nauki – doktor Maria Werkenthin (pierwsza kobieta radiolog) oraz doktor Zofia Garlicka (pierwsza kobieta ginekolog). To pierwsze lekarki, które zostały ordynatorkami.

Lecz nie tylko historia medycyny ukazana w tej powieści jest jej mocnym punktem. To przede wszystkim historia, która porusza nasze emocje. Determinacja lekarzy, w tak trudnych czasach, w których pracowali, zasługuje na ogromne słowa uznania i podziwu.

Główną bohaterką książki jest doktor Zofia Nibużanka. Już w dzieciństwie marzyła, aby zostać lekarką. Chirurgiem. Po skończeniu studiów rozpoczęła pracę w jednym z warszawskich szpitali. Niestety doktor Zosia nie potrafiła odnaleźć się w gronie lekarzy, którzy z pesymizmem spoglądali na kobiety lekarki. Dlatego też propozycja przejścia do wojskowego szpitala była dla niej szansą na rozwój i równe traktowanie. Tutaj w Szpitalu Ujazdowskim płeć nie grała roli. Najważniejsza była wiedza, chęć rozwoju i serce w niesieniu pomocy chorym. Doktor Zosia mogła szkolić się w gronie najlepszych lekarzy – bez oceniania, tylko dlatego, że jest kobietą. W tamtych czasach takie postrzeganie kobiet było w medycynie rzadko spotykane.

Doktor Zosia marzyła o chirurgii. Pracujący z nią lekarze namawiali ją na pediatrię, upatrując w tym kierunku jej największy potencjał. Niestety wybuch II wojny światowej niszczy wszystko. Lekarze ze szpitala wojskowego pracują w fatalnych warunkach. Doktor Zosia z całych sił stara się pomóc ludziom w cierpieniu. Jest świadkiem wywózki wielu lekarzy do obozów koncentracyjnych. Sama również cierpi, mając świadomość, że jej mąż walczy na froncie.

Nie ukrywam, że Ałbena Grabowska swą twórczością już dawno skradła moje czytelnicze serce. Autorka należy do grona wyjątkowo ambitnych pisarek. Jej historie są ważne, głębokie. Uświadamiają nam wiele podstawowych życiowych wartości. Uczą również historii. „Doktor Zosia” to trzecia część cyklu „Uczniowie Hippokratesa”. To kolejna książka (seria) autorki, która śladem cyklu „Stulecie Winnych” zasługuje na ekranizację.

Książka „Doktor Zosia” ukazała się nakładem Wydawnictwa Marginesy

Doktor Zofia pracuje w jednym ze szpitali, gdy nadchodzi propozycja przeniesienia się do Szpitala Ujazdowskiego. Lekarze nie spoglądają na nią już z lekkim rozbawieniem, jakby tylko mężczyźni mogli leczyć. Rozwija swoją pracę i umiejętności. Zdobywa wiedzę z wielu dziedzin medycyny. A także spotyka swoją miłość - mimo, że nie w głowie były jej romanse, a przedwszystkim praca.

Wybucha wojna - wszystko się zmienia. Szpital nadal pracuje, ale nie omija go ręką okupanta. Doktor Zofia nie zaprzestaje ratować ludzkiego życia. Ale najgorsze ma dopiero nadejść.

Książki Ałbeny Grabowskiej od zawsze były dla mnie ciekawą podróżą wgłąb historii Polski - chociażby znajdowała się ona w tle. To kolejny tytuł, który obrazuje losy zwykłej lekarki dążącej do upragnionego marzenia, której wszystko przerywa wojna. Doktor Zofia nadal nie przestaje pracy w pocie czoła - pokazało to jak praca determinuje by jednak nie opuścić tych wszystkich ludzi.

Na kartach możemy spotkać wybitnych lekarzy min.: Aloisa Alzheimera - jego wątek było dla mnie jednym z najciekawszych.

Można ująć te obszerną książkę jako walkę o marzenia, wysokiej determinacji, braku poddania się, wiary w lepsze jutro. Jednak, gdy nadchodzi wojna w książce wpłata się niepewność, chwila zwątpienia, strach o bliskich. Wojna nie omija otoczenia Doktor Zosi.

Czy uda jej się jak najdłużej walczyć poprzez leczenie w tym okrutnym czasie? Czy nie nadjedzie moment w którym strach o bliskich przewyższy rolę którą pełni?

Sami zobaczcie!