Utopce

Mroczny klimat, z wątkiem fantastycznym.

🌾 Dobrze skonstruowana fabuła trzymająca w napięciu aż do ostatniego rozdziału.

🌾 Do ostatnich stron nie byłam przekonana, kto jest sprawcą, autorka w świetny sposób wyprowadzała mnie w na manowce. Gdy już byłam prawie pewna kto jest sprawcą, pojawiały się nagle nowe wątki, które potrafiły naprawdę namieszać.

🌾 Czytelnik ma poczucie, że jest obok głównych bohaterów, pomaga im rozwiązać zagadkę sprzed lat.

Książka przesiąknięta zbrodnią, czarnym mistycznym klimatem, aż ciarki przechodzą.

Jednak troszkę nie przypadli mi do gustu bohaterowie, nie wiem czemu ale momentami czułam, że ich zachowania są po prostu irracjonalne.

W 1984 roku ofiarami krwiożerczego Wampira padają ojciec i syn. Daniel, Emilka i Klementyna usiłują rozwiązać tajemniczą sprawę sprzed lat. Czy uda im się odkryć co lub kto stoi za tymi okropnymi zabójstwami?

Mimo że nie czytałam wszystkich poprzednich tomów, bardzo szybko się odlazłam. Z pewnością nadrobie czytelnicze zaległości i chętnie dowiem się co wydarzyło się w poprzednich częściach.

To już piąty tom przygód policjantów z Lipowa. Puzyńska skupia się tu nie tylko na wątku kryminalnym, ale również daje czytelnikom ciekawie i sprawnie poprowadzoną rozgrywkę psychologiczną. Umiejętnie łączy wątki z przeszłości z teraźniejszością. Wszystko to prezentuje się na wysokim poziomie, co satysfakcjonuje czytelnika.

W pamięci mieszkańców małej wsi Utopce na zawsze pozostanie 1984 rok. W tym właśnie czasie podczas upalnego lata znikają dwie osoby. Mieszkańcy zabobonnie wierzą, że w ich wsi grasuje wampir i to on stoi za morderstwem. Kilkanaście lat później Klementyna Kopp, Daniel Podgórski i Emilia Strzałkowska z polecenia swojego szefa Komendy Powiatowej w Brodnicy rozpoczynają nieformalne śledztwo. Ich zadaniem jest dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się w Utopcach 30 lat wcześniej, czyli we wspomnianym 1984 roku. Sytuacja jest na tyle ważna, że ofiarami wampira padli członkowie rodziny komendanta. Mieszkańcy wsi nie mają ochoty do pomocy w tej delikatnej sprawie. Boją się, że śledztwo policjantów zbudzi i rozgniewa wampira. Dochodzenie staje się skomplikowane ze względu na udzielającą się atmosferę Utopców oraz problemy w życiu prywatnym policjantów.

Czytelnik przeżywa prawdziwą ucztę literacką. Niezmiernie cieszy fakt, że dodatkowym atutem stała się tu dwutorowa akcja. Mamy okazję uczestniczyć w śledztwie policjantów z Lipowa oraz zagłębiamy się w wydarzenia, które miały miejsce 30 lat temu. W finale książki wszystko układa nam się w całość. Oba plany przeplatają zeznania Emilii Strzałkowskiej.

Fabuła jest bardzo ciekawa. Autorka stworzyła tutaj rozbudowaną warstwę psychologiczną. Rozwiązanie tej zagadki nie jest takie proste. Mimo tego, iż czytelnik znajduje się o rok za prowadzącymi śledztwo policjantami, to nie jest w stanie wskazać mordercy. Podejrzewamy tu wszystkich, nie tylko mieszkańców wsi.

"Utopce" to dobry kryminał. Mamy morderstwo, podejrzanych i śledztwo. Wszystko jest bardzo dobrze przemyślane, zakończenie udane za co należą się brawa autorce. Mam nadzieję, że w dalszych jej książkach również będą fajerwerki tak jak tutaj. "Utopce" polecam z czystym sumieniem fanom kryminału.

Na wschodzie Polski, wśród bujnych lasów I bogactwa przyrody znajduje się mała miejscowość zwana Utopce. Miejsce, gdzie wszyscy się znają i to kilka pokoleń wstecz, a wszelkie tajemnice, choć na pozór głęboko ukryte, to jednak po części znane przez wszystkich. Miejsce, gdzie czas poniekąd się zatrzymał i może właśnie to tworzy niepowtarzalną atmosferę pełną tajemniczości i wierzeń, które, wydawałoby się, nie mają racji bytu w XXI wieku.

Gdy w roku 1984 ginie tam dwóch mężczyzn, pozostawiając po sobie jedynie stertę ubrań i tajemnicze ślady, mieszkańcy wierzą, że była to intrwencja sił nadprzyrodzonych. Co więcej, wszyscy obawiają się tajemniczej klątwy, co nie tylko znacznie utrudnia ówczesne śledztwo, ale też sieje panikę i nie prowadzi do niczego co mogłoby wyjaśnić tamte zdarzenia.

Trzydzieści lat później nowa załoga odświeża śledztwo, aby tym razem ostatecznie dowiedzieć się co stało się tamtego pamiętnego lata. Nie spodziewa się, że wciąż żywa historia, urazy czy rytualne wierzenia mogą namieszać już nie tylko w wyjaśnieniu tamtej sytuacji, ale też zagrozić ich karierze.

Poprzednia część tej serii była niezła. Naprawdę świetnie się ją czytało i tego samego oczekiwałam po tej książce. Jednak to co dostałam w swoje ręce przerosło moje wszelkie oczekiwania! To jest genialne! Tak świetnie napisana, że co chwilę łapałam się na tym, że sama rozważam działanie sił nadprzyrodzonych czy istnienie wymyślnych kreatur, chociaż doskonale wiem, ze nie ma takiej opcji. :) Rewelacyjna fabuła, umiejętnie poprowadzona przez autorkę daje wrażenie, jakbyśmy dosłownie zanurzyli się w tamtym świecie i tamtych zdarzeniach. Autentyczni bohaterowie, nieprzerysowani – tacy jak my, z prostymi, codziennymi problemami.

Cała ta seria zrobiła na mnie wrażenie i jestem naprawdę dumna, że w Polsce też mamy autorów kryminałów na naprawdę wysokim poziomie. Książki Kasi Puzyńskiej są porównywane do Agathy Christie czy Camilii Lackberg, co jest sporym wyróżnieniem. Z czystym sumieniem polecam.

Bardzo dobrze skonstruowany i zaprezentowany kryminał. Wciąga interesującą fabułą, poziom adrenaliny mocno się podnosi, świetnie relaksujemy się przy nim. Podoba mi się tło społeczne, osadzenie w polskich realiach, nadaje to książce dodatkowej wartości. Autorka z ogromnym wyczuciem i wyjątkową sugestywnością buduje napięcie grozy i niepewności. Uwielbiam w kryminałach taki złowieszczy i mroczny nastrój, momentami posępny i przerażający. Świetny thrillerowski pazur, wątek wampira, tajemnych mocy i nadprzyrodzonych sił. Jesteśmy w naturalny sposób trzymani w stanie nieustannego oczekiwania na to co wydarzy się za chwilę, z czym przyjdzie się zmierzyć. Chcemy za wszelką cenę rozwiązać detektywistyczną zagadkę, próbujemy odnaleźć się w tej mnogości motywów i możliwości popełnienia zbrodni.

Do żaru czytelniczej ciekawości podrzucane są intrygujące informacje, znaczące detale i istotne niedopowiedzenia. Czujemy się zaskakiwani na każdym kroku, momentami mocno skołowani wydarzeniami, zaczynamy budować nasze przypuszczenia, ale okazują się one bardzo nietrafione i zmuszeni jesteśmy do redefinicji wyobrażeń o prawdzie. Pojawiają się kolejne ważne tropy do zbadania. Postaci ukazują nam swoje drugie oblicze. Poznane fragmenty z przeszłych wydarzeń zwiastują przełom w naszych przypuszczeniach, jednakże kolejny raz okazują się fałszywe i prowadzą nas do ślepych zaułków. Trzeba przyznać, że autorka świetnie prowadzi tę grę z czytelnikiem, proponując niezwykle intrygujące tło dla zbrodni i oblicza towarzyszącego jej zła. Z wielkim wyczuciem i pomysłowością wplata w powieść wątki obyczajowe, przez co nabiera ona większej perspektywy, a co za tym idzie głębszego czytelniczego przeżywania.

Swobodne i trafne operowanie słowem. Czyta się bardzo lekko, zwinnie przebiegamy przez siatkę wydarzeń i sytuacji, dajemy się zaskoczyć w najmniej spodziewanych momentach. Wrażenie robi mocna dynamika akcji, perfekcyjnie zazębiający się podwójny plan czasowy, szczególna dbałość o wszelkie detale, psychologiczne rozpracowanie osobowości bohaterów, sympatyczny humor, a także klimat ludowych zabobonów, przesądów i wierzeń. Zakończenie powieści zaskakuje i wzbudza uczucie wielkiej satysfakcji czytelniczej. Książka wywiera mocne wrażenie, uwolniona zostaje bestia, którą wyjątkowo trudno ujarzmić. Czy uda się ta niełatwa sztuka policjantom z Lipowa? Każdy tom tej kryminalnej serii można czytać niezależnie od wcześniejszego, szybko odnajdziemy się wśród bohaterów i poprzednich wydarzeń.

bookendorfina.blogspot.com

Moi drodzy, próżno szukać lepszej autorki kryminałów naszych czasów - Katarzyna Puzyńska jest niekwestionowaną królową. Doskonale zachowana proporcja pomiędzy wątkiem kryminalnym, obyczajowym i psychologicznym, stawiają przed czytelnikiem powieść, której czytanie jest niepowtarzalnym przeżyciem. Charakterystyczny styl pisania, plastyczne dialogi, kreatywnie poprowadzona akcja, pieczołowicie nakreślona fabuła, bohaterowie, którzy szybko stają się nam bliscy i dla nas ważni, tajemniczy i mroczny klimat oraz poruszenie wierzeń słowiańskich dają mieszankę wybuchową. Lektura tej powieści na długo zapadnie wszystkim w pamięć, wywoła całą gamę emocji i pozostawi niedosyt - bez sięgnięcia po kolejne tomy czytelnik nie wytrzyma. Katarzyna Puzyńska to autorka wielka, podziwiajcie ją, bo jej proza kiedyś całkowicie zmieni spojrzenie na literaturę polską w innych krajach. Gorąco polecam!

Cała recenzja: http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2015/12/wgab-najmroczniejszych-historii.html

Każdy z nas skrywa jakieś tajemnice. Niektóre lepiej żeby nigdy nie ujrzały światła dziennego. Zło nigdy nie śpi. Tylko czeka przyczajone w ukryciu. I czasem nikt, ani nic, nie jest w stanie go powstrzymać...

Rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty czwarty na zawsze pozostanie w pamięci mieszkańców małej wsi Utopce. To właśnie wtedy, podczas upalnego lata, w tajemniczych okolicznościach znikają dwie osoby. Mieszkańcy Utopców wierzą, że w ich okolicach grasuje wampir i to on dokonał morderstwa. Trzydzieści lat później Daniel Podgórski, Emilia Strzałkowska i Klementyna Kopp z polecenia szefa Komendy Powiatowej w Brodnicy rozpoczynają nieformalne śledztwo. Ich zadaniem jest odkryć co wydarzyło się w Utopcach w osiemdziesiątym czwartym, zwłaszcza że ofiarami rzekomego wampira padli członkowie najbliższej rodziny komendanta. Sprawa jest delikatna, a mieszkańcy wsi nie zamierzają pomóc. Boją się że ich śledztwo zbudzi demony i rozgniewa wampira, który wróci by znów zebrać krwawe żniwo. Dochodzenie utrudniają problemy w życiu prywatnym policjantów, a atmosfera mrocznych Utopców zaczyna coraz bardziej im się udzielać. Co tak naprawdę wydarzyło się trzydzieści lat temu? Czy odnajdą mordercę? Czy może zbudzą wampira? Jaką tajemnicę skrywają Utopce?

Katarzyna Puzyńska to jedna z moich ulubionych polskich autorek powieści kryminalnych. Z niecierpliwością wypatruję kolejnych części sagi o Lipowie, licząc na wielkie emocje i wrażenia które wbiją mnie w fotel. „Utopce” to piąta książka z serii opowiadająca o policjantach z Lipowa i zapewne nie pomylę się mówiąc, że jest to najmroczniejsza część ze wszystkich. Akcja książki rozgrywa się w małej wsi, o nazwie Utopce. W miejscu niezwykłym, pełne magii, tajemnic i leśnych duchów. Mieszkańcy tego zakątka to dość nietypowi ludzie. Ewidentnie coś ukrywają i zrobią wszystko by ich sekrety nigdy nie wyszły na jaw. Jest również wampir, który trzydzieści lat temu ponoć zamordował dwoje ludzi. Zadaniem policjantów z Lipowa, jest rozwikłać zagadkę z przeszłości. Jednak mieszkańcy Utopców nie lubią obcych, a strach przed powrotem wampira skutecznie zasznurowuje im usta. Odkrycie prawdy nie będzie takie proste...

Moja przygoda z książkami Katarzyny Puzyńskiej, zaczęła się dość nietypowo. Kuszona dobrymi opiniami i ocenami postanowiłam sama przekonać się na własnej skórze, czy książki pisarki są rzeczywiście tak dobre jak wszyscy mówią. Wszystko zaczęło się od „Trzydziestej pierwszej”, trzeciej części sagi o Lipowie, która całkowicie skradła moje serce. Gdy zaczęłam czytać, wiedziałam że przepadłam. Tak jest z resztą do teraz. Sięgając po książki Puzyńskiej, biorę je w ciemno. Jestem pewna że będzie to strzał w dziesiątkę i za każdym razem moje oczekiwania zostają jak najbardziej spełnione. Liczyłam na ogromne emocje, a dostałam dużo, dużo więcej. „Utopce” to książka, która posiada w sobie niesamowity klimat. Autorka od samego początku buduje napięcie i za każdym razem zaskakuje czytelnika. Podsuwa mylne tropy i wręcz podkłada nam rozwiązanie zagadki pod nos, by za chwilę pójść w zupełnie innym kierunku i zostawić nas z wyrazem niedowierzania i zaskoczenia na twarzy. Tutaj nic nie jest takie jak się wydaje, a Utopce skrywają więcej tajemnic niż moglibyśmy przypuszczać.

Czytając książkę wielokrotnie czułam ciarki na plecach. Wszystko za sprawą nietuzinkowej atmosfery którą stworzyła autorka. Czasami aż wątpiłam, aby w sprawę byli zamieszani tylko ludzie. Sytuacje z którymi spotykali się bohaterowie, oraz dziwne wydarzenia którym musieli sprostać sprawiały, że moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach. Do tego ten mroczny i posępny las, pełen leśnych duchów i tajemnic, który sprawiał że za każdym razem czułam niepokój i dreszcz emocji. Fabuła jest przemyślana i dopracowana w każdym szczególe i do samego końca trzyma w napięciu. Finał historii, tak jak w poprzednich częściach, bardzo mnie zaskoczył i na pewno jest to jeden z głównych atutów książek Katarzyny Puzyńskiej. Niczego nie można być pewnym, a rozwiązanie zagadki to naprawdę ciężki orzech do zgryzienia.

Warto również wspomnieć o bohaterach, którzy zostali wykreowani w świetny i ciekawy sposób. Właściwie nie sposób ich nie polubić, nawet kontrowersyjną Klementynę Kopp, która ma tendencje do tego, by każdemu zajść za skórę. Ważną rolę odgrywają tutaj również bohaterowie drugoplanowi, dzięki którym „Utopce” stają się jeszcze bardziej mroczną i tajemniczą książką. Akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. Oprócz obecnych wydarzeń, możemy również przyglądać się temu co działo się w osiemdziesiątym czwartym roku. To daje nam dokładny obraz sytuacji i wydarzeń. Świetnie się to ze sobą przeplata i idealnie komponuje, tworząc spójną i genialną całość.

„Utopce” to kolejna świetnie napisana książka Katarzyny Puzyńskiej, która was zaskoczy, a jednocześnie zachwyci. To fenomenalny kryminał z wyrazistym i ciekawym tłem obyczajowym. Macie ochotę na mocne wrażenia? Jeśli tak, to koniecznie przeczytajcie najnowszą książkę Puzyńskiej. Jestem pewna że nie będziecie rozczarowani.

Katarzyna Puzyńska to, jak się dowiedziałem autorka niezwykle poczytnych kryminałów.Na swoje koncie ma takie powieści, jak Motylek, czy Więcej Czerwieni.

Utopce to piąty tom cyklu, jednak mam wrażenie, że każda z tych książek tworzy oddzielną całość.

Tym razem sprawa jest nietypowa i to bardzo.

Gdy kilkadziesiąt lat temu zamordowano kilku mężczyzn, mieszkańcy wioski uznali, że we wsi grasuje krwiożerczy potwór, krótko mówiąc - wampir.

Kiedy więc, bohaterowie, postanawiają wznowić sprawę, mieszkańcy, delikatnie mówiąc nie są zadowoleni.Obawiają się, że śledztwo przywróci do życia wąpierza, który, jak wierzą czyha, gdzieś uśpiony...

Jak było na prawdę, kto stoi, za makabrycznymi zbrodniami, a może to, rzeczywisty upiór z najgorszego koszmaru?

Tego musicie się dowiedzieć sami.

Autorka, ma jakąś niesamowitą umiejętność wciągania czytelnika, w swoje opowieści.Ani się obejrzałem, a byłem przy ostatnich stronicach.Aż szkoda, że powieść już za mną.Jakieś pocieszenie, to to, że kolejne tomy czekają na mnie.Być może zacznę, tym razem, jak Bóg przykazał od pierwszego tomu, ale kto wie.Podsumowując, książka na pewno godna polecenia, a co za tym idzie, do przeczytania, także.

Katarzyna Puzyńska tym razem zaprasza nas do niewielkiej wsi Utopce, leżącej gdzieś w bliżej nieokreślonych okolicach Brodnicy. Bohaterowie jej powieści mają niezwykle trudne zadanie do wykonania – muszą uratować przed zamknięciem ich posterunek w Lipowie. A jak to mają zrobić? Rozwiązując tajemnicę sprzed trzydziestu lat. Tajemnicę, w której główne skrzypce gra wampir…

Akcja powieści "Utopce" toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych – współcześnie i w 1984 r., kiedy to popełniona została niezwykle zagadkowa zbrodnia. Zamordowani zostali Tadeusz i Wojciech Czajkowscy – ojciec i syn. Mieszkańcy wsi uparcie wierzą, że z ich śmiercią mają wiele wspólnego wykopane w czasie prac przy budowie altany kości z pochówku wampirycznego. Zbrodnia jest tym bardziej tajemnicza, że na miejscu zdarzenia znaleziono jedynie zakrwawione i zniszczone ubrania mężczyzn oraz ślady kłów na altanie.

Trzydzieści lat później zespół policjantów z Lipowa: Daniel Podgórski, Klementyna Kopp oraz Emilia Strzałkowska, na prośbę komendanta Olafa Czajkowskiego (syna i brata zamordowanych) prowadzą nieoficjalne śledztwo w tej sprawie. Jak się okazuje, mieszkańcy Utopców dalej wierzą, że śmierć Czajkowskich to zemsta wampira za to, że naruszyli jego spokój. A jak jest naprawdę? Czy faktycznie doszło do morderstwa, a jeśli tak to kto zamordował? Przyjaciel z dawnych lat, zazdrosny kochanek żony, zdradzany mąż? A może ktoś całkiem obcy?

"Utopce" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Katarzyny Puzyńskiej i to spotkanie niezwykle udane, wręcz fascynujące. Już od pierwszych kart powieści można się wciągnąć w niesamowitą atmosferę dawno zapomnianej przez świat wsi. Autorka doskonale nakreśliła klimat panujący w takich miejscach. Bardzo ciekawym posunięciem było wykorzystanie wierzeń ludowych i strachu przed śmiercią tak silnie w nas zakorzenionego. Występuje tu nie tylko motyw wampira, ale wspomniane są także utopce (słowiańskie demony wodne) i inne nadprzyrodzone istoty, które zamieszkiwały od dawien dawna lasy. Przez to powieść jest niezwykle mroczna, ale zarazem wciągająca. Odczucie to potęguje jeszcze język – bardzo prosty, dosadny, ogołocony ze wszystkich, niepotrzebnych ozdobników, a mimo to niezwykle plastyczny. Sprawia to również, że "Utopce" czyta się niezwykle lekko i szybko, praktycznie nie można się od nich oderwać. Nie można zapomnieć oczywiście o samej intrydze. Autorka doskonale prowadzi nas przez wszystkie możliwe tropy, podsuwa kolejne fakty. I kiedy myślimy, że już odgadliśmy, co tak naprawdę wydarzyło się w Utopcach pamiętnego lata, dostajemy pstryczka w nos, bo okazuje się, że nasze myślenie było mylne, wręcz infantylne. Powiem Wam szczerze, że czytając możecie rozważać najróżniejsze konfiguracje zbrodni, a zakończenie i tak Was zaskoczy, wręcz wbije w fotel i pomyślicie sobie w pierwszej chwili, ale no jak to?

Oprócz doskonałego wątku kryminalnego autorka w ciekawy sposób wplotła w kanwę powieści motywy obyczajowe. I tak mamy do czynienia z kłopotami w pracy, problemami przyszłych małżonków i byłych kochanków. Również i tu pojawiają się kwestie metafizyczne, ale za dużo nie mogę zdradzić, bo jest to dość ważny element również wątku kryminalnego. Wyraziste postaci, a w szczególności specyficzna Klementyna Kopp to kolejny atut tej powieści.

Pod względem literackim rok 1984 kojarzył mi się do niedawna wyłącznie z Orwellem i jego pamiętną powieścią. Teraz zaszczytne miejsce obok niego zajmą "Utopce" Katarzyny Puzyńskiej.

http://czytajac.pl

„– Chcecie uwolnić bestię – powiedział Jankowski złowieszczo, przerywając ciszę. Słowa tańczyły przez chwilę w powietrzu wypełnionym zapachem stearyny ze zniczy. – Czy nie rozumiecie, że jeżeli to zrobicie, znowu ktoś zginie?! Nie będę już w stanie powstrzymać wampira. Nadejdzie Śmierć!”

Trend na wampiry zagościł ostatnio w wielu powieściach dla młodzieży czy też cieszących się uznaniem serialach telewizyjnych. Przystojni bohaterowie gatunku paranormal romance mają jednak niewiele wspólnego z dzikością wampirzych pierwowzorów. No bo zadając się z ludźmi urzekają ich i rozkochują - zamiast straszyć. Co zatem powiecie na powrót prawdziwego krwiopijcy i to nie w młodzieżowym romansie czy książce fantasy, a w kryminale i to autorstwa nie byle kogo. Czy mielibyście ochotę na śledztwo prowadzone w klimacie zabobonnej wsi, w której doszło kiedyś do niewyjaśnionego wydarzenia? Zapraszam w progi miejscowości i książki „Utopce”, gdzie w głąb dawnej, policyjnej sprawy zabiera nas Katarzyna Puzyńska.

Rok 1984. Utopce. Na terenie posesji państwa Czajkowskich właśnie trwają przygotowania do budowy altany – prezentu dla czterdziestoletniej Glorii. Podczas wykopywania dziury, zaangażowany w pracę Wojtek wraz ze znajomymi natykają się na czyjeś kości. Na reakcję ze strony mieszkańców nie trzeba czekać długo. Jedna z kobiet rozpoznaje w wykopalisku szczątki wampira i przepowiada nieszczęście, które uwalniając siły zła już wkrótce zbierze swoje żniwo. Powątpiewająca w poczytalność sąsiadki rodzina bagatelizuje jej słowa. A jednak już wkrótce okazuje się, że Wojtek wraz ze swoim ojcem znikają. Pozostaje po nich tylko jeden ślad – poszarpane i zakrwawione ubrania leżące w nowopowstałej altanie. Na miejscu prawdopodobnego popełnienia przestępstwa policja znajduje coś jeszcze – dziwnie wyglądające, wąskie kły. Brak ciał, krew i wierzenia mieszkańców… Z powodu braku twardych i naprowadzających na właściwy trop dowodów śledztwo wygasa, by powrócić teraz, po upływie trzydziestu lat.

Rok 2014. Lipowo. Młodszy aspirant Daniel Podgórski ma przed sobą niełatwy orzech do zgryzienia. Właśnie zostało przywrócone do życia stare, zastygłe śledztwo, które nierozwiązane kiedyś, tym bardziej będzie trudne do sfinalizowania teraz. Rozgrzebując sprawę zaginięcia Wojtka i Tadeusza Czajkowskich, którzy zdaniem mieszkańców padli ofiarą łowów wampira, zdaje sobie sprawę z tego, że nie ma rzeczy niemożliwych, a prawdziwe upiory z długimi, śmiercionośnymi kłami są wynikiem wytworów ludzkiej wyobraźni. Co zatem rozegrało się w Utopcach trzydzieści lat temu? Już wkrótce okazuje się, że sprawa nabiera tempa, a w kręgu podejrzanych pojawiają się czterej dotąd beztrosko żyjący ludzie.

Komisariat z Podgórskim na czele musi zmierzyć się z kolejnym wyzwaniem. Policjanci, spośród których prym wiedzie specyficzna Klementyna Kopp, ruszają naprzeciw starej sprawie, która postawiona nowym świetle zyska nie tylko wybrakowane elementy układanki, ale nabierze zdecydowanie prężniejszego tempa, aniżeli trzydzieści lat temu. Nieszczęśliwie wykopane kości, od których wszystko się zaczęło, wkrótce doprowadziły do zaginięcia dwóch mężczyzn. Ale przecież w przyrodzie nic nie ginie. Zatem gdzie znajdują się ofiary wampira, tak bardzo zastraszającego zahukaną wioskę? Reaktywujący śledztwo policjanci docierają do kolejnych istotnych szczegółów. Już wkrótce okazuje się, że nawiedzeni sąsiedzi niejednokrotnie chowali względem Czajkowskich liczne urazy. Pretensje ze względu nieudzielenia pomocy lekarskiej, nieudane romanse… Czy zatem aby na pewno potrzebny jest wampir, by w spokojnej dotąd okolicy mogła rozegrać się krwawa masakra? Oj będzie się działo, bo stara historia ożywa. Powraca niosąc grozę, tajemnicę, ale i … rozwiązanie. A takiego z pewnością nikt z nas się nie spodziewa.

Katarzyna Puzyńska to autorka, która podbiła moje serce doskonałym debiutem –powieścią zatytułowaną „Motylek”. To właśnie od tej książki rozpoczyna się cała kryminalna seria z bystrym, ale i mającym swoje własne rozterki bohaterem - komisarzem Danielem Podgórskim. Tym razem w świetle dnia staje nieaktualna z pozoru sprawa, której efekty są jednak przecież cały czas odczuwalne – rodzina Czajkowskich funkcjonuje bez dwóch istotnych członków, a prawdopodobny morderca cieszy się beztroską wolnością i tym, że udało mu się przechytrzyć stróżów polskiego prawa. Klimat powieści, nasączony dziwnymi wierzeniami potwierdzającymi to, że nie tylko dzieci potrafią mieć wybujałą wyobraźnię, momentami naprawdę daje poczucie powątpiewania, czy aby na pewno w tę sprawę ingerowała wyłącznie ludzka istota. Niepasujące do człowieka elementy uzębienia, brak czaszki wśród znalezionych kości i mieszkańcy, którzy z wyraźną obawą traktują prawdopodobny powrót wampira. Na szczęście do tych zdeterminowanych i trzeźwo myślących zaliczają się główni bohaterowie, komisarze, którzy dotrą tam, gdzie nie udało się dotrzeć w przeszłości. Chociaż i w komisariacie pojawi się nuta mrocznej niepewności…

Akcja powieści rozgrywana jest na dwóch płaszczyznach czasowych. Prócz prezentacji toczącego się obecnie śledztwa, od czasu do czasu pojawiają się fragmenty sięgające roku 1984, kiedy to doszło do tragicznych i zagadkowych wydarzeń. Czytelnik nie tylko obserwuje poczynania komisarzy, ale także poznaje przeszłość, w której jednak kolejne wątki odkrywane są niespiesznie i zgodnie z tempem prowadzonej przez policję sprawy. Jak dla mnie – rewelacja.

„Utopce” to kolejny dowód na to, jak wielki potencjał twórczy drzemie w głowie Katarzyny Puzyńskiej. Ciekawy i nieoklepany pomysł na poprowadzenie fabuły, momentami groźny klimat nadający akcji właściwej barwy i to, co uwielbiam najbardziej – niespodziewany finał. Tej historii naprawdę dałam się ponieść i śmiem stwierdzić, że autorka wpisuje się na moją listę ulubionych twórców kryminałów – i to nie tylko w obrębie naszego kraju, ale i skali światowej. Odpowiada mi jej styl, niepewność, ale zarazem i klarowność prezentowanej w książce sytuacji. Niezbyt przepadam za chaotycznymi początkami wymagającymi intensywnej pracy umysłu, by móc wpaść w rytm książki i dowiedzieć się, o co tak naprawdę w niej chodzi. Tutaj od początku wiadomo, jakie śledztwo brane jest pod uwagę, a jednak jego rozwiązanie jest tak niebanalne, że składam wielki ukłon w stronę tych czytelników, którzy sami na nie wpadną.

Książkę polecam bez dwóch zdań tym, którzy z komisarzem Podgórskim mieli już do czynienia. Zaufajcie mi – Katarzyna Puzyńska trzyma się wypracowanego niegdyś poziomu. To także moja propozycja dla wszystkich wielbicieli ciekawych kryminałów. Nie ma tutaj nieustannego rozlewu krwi, upływających nerwowo cennych minut czy seryjnego mordercy, który przez cały czas daje o sobie znać. Momentami widać, że autorką powieści jest kobieta, stawiająca nie na obrazowe, makabryczne sceny, ale na niezwykłą aurę niepewności. Jest wiejski klimat, mroczna tajemnica i ludzkie rozterki, bo takowe mogą doprowadzić do o wiele bardziej zagadkowej sytuacji, aniżeli niejeden Kuba Rozpruwacz. Ja zaś z wielkim apetytem wyczekuję kolejnej powieści tej autorki i oby każda kolejna była tak dobra, jak ta.

Lubię czytać kryminały, ponieważ nigdy nie wiadomo czego się spodziewać. Można snuć domysły odnośnie tego, co się wydarzyło, sprawcy, a później okazuje się, że autor/autorka tak wyprowadza czytelnika w pole, że wcześniejsze domysły są nic nie warte. To moje pierwsze spotkanie z twórczością Katarzyny Puzyńskiej, ale mam lekki problem z ocenieniem tej książki, bo z jednej strony działo się dużo, ale z drugiej nie odczuwałam jakichś większych emocji.

Daniel Podgórski zrobi wszystko, aby jego komisariat nie stał się ofiarą cięcia kosztów i nie został zamknięty. Zgadza się na nowo poprowadzić sprawę sprzed trzydziestu lat, w której zamordowano dwóch mężczyzn - Tadeusza i Wojtka Czjakowskich. Sprawa nie jest łatwa, gdyż nigdy nie odnaleziono ciał, a pozostałe po nich zakrwawione ubrania nie zostały zbadane, co gorsza miejscowi nawet po trzydziestu latach uważają, że mężczyzn zabił wampir, którego szczątki znaleziono, gdy Tadeusz Czajkowski zlecił swojemu synowi i jego kolegom wybudowanie altany w ogrodzie.

Akcja opisywana przez autorkę miała miejsce zarówno w 1984 roku, jak i 2014. Wydarzenia z roku, w którym zginęli Czajkowscy miały przybliżyć czytelnikowi Utopce (wieś, w której wszystko miało miejsce) oraz jej mieszkańców i to, co się wtedy działo. Natomiast akcja z roku 2014 to już całe śledztwo podczas, którego na jaw wychodziło coraz więcej tajemnic, a było ich naprawdę wiele. Okazało się, że wielu mieszkańców wsi nie darzyło rodziny Czajkowskich sympatią i nagle wszyscy stali się podejrzanymi. Choćbym nie wiem jak się wysilała to za nic nie mogłam wydedukować kto jest sprawcą, bo każdy z mieszkańców opisanych w książce miał motyw, może oprócz księdza. Nawet kiedy wydawało mi się, że już wiem kto jest mordercą, okazywało się, że tak naprawdę nic nie wiem.

Oprócz Klementyny Kopp, jednej z policjantek prowadzących śledztwo, miałam wrażenie, że bohaterowie nie mają charakteru. Owszem każdy się czymś odznaczał, ale raczej niczym konkretnym, co by sprawiało, że postać zapada w pamięć. Za to Klementyna Kopp nadrabiała charakterem za wszystkich. Okazuje się, że policjantka po sześćdziesiątce, zbliżająca się do emerytury, wciąż tęskniąca za zmarłą dziewczyną jest tak irytująca, że ma się ochotę stworzyć oddzielny kryminał, w którym to ona jest ofiarą zabójstwa. Autorka tak ją stworzyła, że same jej dialogi mnie denerwowały, nie wspominając o tym, że z jej psychiką było coś ewidentnie nie tak. Dobrze, że taka postać pojawiła się w książce, ponieważ dzięki niej nie miałam wrażenia, że pozostali funkcjonariusze zagłaskają przesłuchiwane osoby na śmierć.

Jeżeli chodzi o zakończenie to już wiadomo, że nie odgadłam kto był mordercą i szczerze mówiąc nigdy bym się nie domyśliła. Jednak kiedy wszystko już wyszło na jaw zabrakło mi trochę jakichś mroczniejszych motywów, nagle wszystko stało się zagmatwane, ale banalne. Zabrakło mi większej ilości emocji i takiego zaskoczenia powiązanego ze zbieraniem szczęki z podłogi.

Dużym plusem jest to, że nie trzeba znać poprzednich książek z serii żeby przeczytać tę, a przynajmniej tak mi się wydaje. Sama nie przeczytałam żadnej i trochę obawiałam się, że nie ma sensu zaczynać Utopców, bo pewnie nie odnajdę się w tym wszystkim. Okazało się, że nie było żadnych odniesień do wcześniejszych tomów, bo ani razu nie odczuwałam dezorientacji.

Katarzyna Puzyńska z pewnością napisała dobry kryminał z zagmatwaną ilością wątków, z wieloma motywami, które mogły popchnąć do zbrodni, ale jednak czegoś mi zabrakło. Momentami miałam wrażenie jakbym czytała książkę na autopilocie. Niemniej jednak doceniam to, co podobało mi się w Utopcach, a w szczególności to, że aż do samego końca nie można odgadnąć, kto zabił.

Po raz kolejny przekonuję się, że pomysłowość Katarzyny Puzyńskiej w kwestii kolejnego tematu przewodniego na potrzeby sprawy kryminalnej, nie zna granic. Z każdym kolejnym tomem autorka zaskakuje mnie ciekawym motywem i tematem przewodnim zbrodni. Stara się, by ceniony przez czytelników format nie stracił na wartości i wciąż okazywał się intrygujący dla czytającego.

Tym razem główną osią wokół, której kręci się cała intryga jest kwestia wiary w wampiry oraz prawdopodobieństwo ich istnienia. Po raz kolejny policjanci z lipowskiego komisariatu mają za zadanie rozwiązać sprawę kryminalną z przeszłości. Nie będzie to takie proste, ponieważ sprawcą jest…wampir.

Lipowscy policjanci po raz kolejny badają tropy, odkrywają tajemnice z przeszłości, uparcie dążąc do prawdy. Intryga jest zawikłana i jak to u Katarzyny Puzyńskiej bywa ma swoje drugie dno.