Veronica i pingwiny

Ostatnio sięgnęłam po tytuł, który wołał mnie i wołał, a ja byłam głucha na te jego nawoływania. Jak się okazuje także głupia i oczywiście żałuję, że nie przeczytałam go wcześniej! I powiem Wam, że nie sądziłam, ze ta powieść obyczajowa o pingwinach tak mnie oczaruje.

"Veronica i pingwiny" to bowiem powieść niezwykle pozytywna i podnosząca na duchu. Powieść o tym, że nie powinniśmy bać się życia, ale korzystać z niego, wycisnąć ile się da bo przecież sami doskonale wiemy jak szybko płynie czas i że za chwilę może być za późno...

W powieści poznajemy Veronicę, kobietę silną, dumną i odważną. To życie i tragiczne wydarzenia nauczyły ją, że trzeba być twardym. W dziewiątej dekadzie życia postanawia jednak, że z życiem trzeba się jakoś rozliczyć, a ona jeszcze nie składa broni! Veronica pod wpływem impulsu wyrusza więc na Antarktydę na stację badawczą aby zobaczyć pingwiny Adeli. Może to im przekaże swój majątek? ? Na drodze jednak stanie jej dopiero co odnaleziony wnuk. Czy to jednak będzie miłe spotkanie?

Autorka w powieści pokazuje nam więź jaka może się wytworzyć między człowiekiem, a zwierzęciem i jest to mocna i bardzo wzruszająca relacja.

Muszę Wam powiedzieć, że z przyjemnością czytałam fragmenty dotyczące pingwinów Adeli. Podziwiałam radość ich życia mimo tych trudnych warunków. Zakochałam się w nich prawie tak samo jak główna bohaterka ?

"Veronica i pingwiny" to też powieść a może przede wszystkim o przekraczaniu własnych granic. Zawsze bowiem możemy sięgać po więcej. Niezależnie od wieku, płci i innych przyjętych norm i stereotypów! ?

Może nie powinniśmy się tak wiecznie zamartwiać co życie może nam jeszcze przynieść, jakie kłody rzucić pod nogi, ale wyjść mu naprzeciw i pokazać sobie, że możemy podnieść jego wartość? Od kogo ono zależy? Od nas!?

Otulająca niezwykle urokliwą osnową, która rozgrzeje nawet najbardziej oziębłe serce. Z pasją podkreślająca istotę dbania o planetę, inspirując do zmian wokół siebie. Napawająca optymizmem, który pozwala dostrzec światło nadziei na tle ponurej codzienności.

„Veronica i pingwiny” to pozbawiona infantylnej materii komedia obyczajowa, która fragmentarycznie zatraca się w ramionach literatury pięknej. Z finezją nakreślona dwugłosowa narracja, wzbogacona wpisami z bloga, stanowi niebywałą ucztę dla zmysłów! Z pewnością wprawi w literacki zachwyt wielbicieli językowego piękna. Zachowując przy tym lekkie niczym pingwini puch pióro, Hazel Prior portretuje panoramę barwnych osobowości, których przeszłość mieni się odcieniami ciemnego upierzenia nielotów z Antarktyki. Tym samym to powieść wyzbyta z przesłodzonego posmaku. Szalenie refleksyjna, nasączona kroplami goryczy, podszyta bolesnymi doświadczeniami.

I to właśnie one stają się wymownym impulsem, determinującym zwariowaną podróż staruszki w czeluść mroźnej scenerii Antarktydy – surowej, nieokiełznanej, ale swoim obliczem zachwycającej dech w piersiach. Wpisane w krajobraz figlarne, ale zarazem pełne mądrości pingwinie ciałka, urzeczywistniają eksplorację dojmujących traum, których pokrycie powłoką z miłości, zupełnie zmienia podejście do życia. To kompozycja naznaczona poszukiwaniem spokoju i szczęścia w objęciach rodzinnej bliskości, tak naturalnie potrzebnej bez względu na gatunek. Intencjonalnie zobrazowanej na pingwinim środowisku, rozczulająco uświadamiając egzystencjonalne wartości. Zabarwiona humorystycznym sznytem, ale i równoważącym go smutkiem jawnie raniących wspomnień, tworzy kreację subtelnie przerysowaną, nawet granicznie nieprawdopodobną, ale absolutnie ujmującą i skłaniającą ze śmiałością do głębszych rozmyślań. Zbudowano bowiem fabularną przestrzeń kompilującą dwie samotności, babci i wnuczka, które z rezygnacją osiadają na filarze doskwierającej straty. I z niosącym się wyraźnie emocjonalnym wydźwiękiem, krzyżują swe drogi, zmierzając ku familijnej trosce. To niewątpliwie powieść przesiąknięta niebanalnością, wręcz spowita całunem osobliwości, ale przy tym szalenie motywująca, ciepła oraz emanująca ludzką życzliwością i szacunkiem do istot mniejszych, czym z czułością akcentuje newralgiczną dla ekologii inicjatywę. Wizualna eksploracja nasłonecznionej optymizmem teraźniejszości i nakrytej mrokiem przeszłości, sięgającej osnutej w tajemniczych pamiętnikach wojny, odczuwalnie przenika przyjemnie sycącymi, jaskrawymi uczuciami. „Veronica i pingwiny” to błyskotliwy spektakl zabawy i meandrującej z sugestią nostalgii, rozgrywany z liryzmem i doniosłością przekazu. Wypełniający afirmacją prozy dnia dno serca odbiorcy. To istna pingwinia rozkosz!

Samotność i starość mogą mobilizować, ale nie każdego zaprowadzą do lodowej Arktyki. Jednak Veronica nie jest zwyczajną emerytką. Poznajcie historię przy której się uśmiechniecie, ale też poznacie trudy życia, bezradność, miłość. Bawi, ale i zachęca do refleksji.

Veronica ma 86-lat i dużo milionów na koncie. Choć ma w sobie jeszcze pokaźne zasoby życiowej witalności, nadszedł czas, aby zastanowić się co stanie się z jej sporym majątkiem po śmierci. Tak trafia na Arktykę. Intrygujące, prawda?

Zanim jednak wybierze się w podróż na drugi koniec świata, odnajduje swojego wnuka, o którego istnieniu nie miała pojęcia. Nie daje mu zbyt dużo czasu na przygotowanie się do wizyty, a ta wypada wyjątkowo kiepsko.

Wyjazd do Arktyki miał być jedynie testem, okazuje się czymś więcej...

Autorka stworzyła niezwykle barwną postać. Veronica jest osobą niebanalną. Niezwykle rzadko wychodzi z domu, bo nie lubi ludzi (za to kocha przyrodę). Jednak jak już opuszcza dom, to z czerwoną szminką na ustach i stylowo ubrana. Ma szalone pomysły i jest uparta. Równie ciekawie są wykreowane postaci drugoplanowe, a opisy Arktyki zachęcają do podróży.

Powieść czyta się rewelacyjnie. Jest lekka, humorystyczna, choć nie brakuje w niej także ludzkich dramatów. Fabuła jest niezwykle oryginalna i z pewnością jeszcze długo będę ją wspominać.

Sprawdźcie dlaczego na okładce jest czerwona torebka i czy Arktyka zachęci Veronicę do tego, aby zastanowiła się nad przyczyną ludzkich postępowań, a nie jedynie oceniała po pozorach.

„Veronica i pingwiny” to dość zabawna powieść obyczajowa, w której czytelnik odnajdzie znaczące elementy innych gatunków literackich . I to nie tylko za sprawa języka, czy stylu autorki ale przede wszystkim przez poruszone zagadnienia oscylujące wokół nietuzinkowych sytuacji życiowych. Z jednej strony bowiem starsza kobieta, z drugiej zagubiony chłopak, między nimi pingwiny i wycieczka życia na daleką Antarktydę. Wszystko to okraszone niespodziewanym i wydawać by się mogło, że wręcz nieoczekiwanym splotem wydarzeń. Ale gdy zagłębimy się w nią głębiej rozpoznamy, że to historia nasączona nie tylko intensywnością czy wręcz absurdalnością do której odczuwamy niezwykłe przyciąganie. Gdzieś pod powierzchnią sytuacji zakrawających na uśmiech czytelnika odnajdujemy fabularnie obszerniejsze przesłanie. Konkluzję odnoszącą się zarówno do wieku jak i do sytuacji dojrzałej kobiety, jawiącej się w życiowej samotnej egzystencji. I tutaj dla kontrastu pojawia się zupełnie raptownie postać wnuka, mężczyzny reprezentującego zgoła inne podejście do życia i do funkcjonowania w świecie. Czy odnajdą porozumienie?

I w tym miejscu Prior Hazel w niezwykły sposób zbiera czytelnika w podróż ku emocjom. Gdzieś pomiędzy wspomnieniami Veronicy, pomiędzy dotkliwymi traumami, a chwilami osnutymi szczęściem pojawia się niewiarygodne zrządzenie losu.

Ta historia niesie ze sobą niecodzienne ciepło. Uczucie głęboko rozlewające się w sercu, które potrafi poruszyć emocje skrywane roztropnie w czytelniczej duszy. Każda z postaci ma swoje tajemnice, każda z nich strzeże je w swój nietuzinkowy sposób i każda potrzebuje czasu, aby przekonać się o wyjątkowości tej drugiej. Dwa różne pokolenia, dwa odcienie samotności i jedna historia niosąca wyjątkowe przesłanie.

Jaka to była urocza powieść! Podczas lektury czułam się, jakbym była otulona cieplutkim kocykiem. Nie tylko treść sprawiła, że zauroczyłam się w książce, ale również słodkie pingwinki nadrukowane obok numerów stron.

Zabawna oraz wzruszająca powieść o Veronice i pingwinach na długo pozostanie w moim serduszku. Jeśli poszukujesz pełnej uroku obyczajówki, to właśnie ją znalazłeś. Historia o 85-letniej kobiecie, która postanawia przenieść się na Antarktydę, zdecydowanie wyróżnia się na tle innych lektur. Mimo mroźnych krajobrazów, książka przywołuje słońce w sercu czytelnika.

Polecam "Veronicę i pingwiny" dla czytelników poszukujących rozczulającej, pełnej humoru książki, która pozwoli się zrelaksować i oderwać myśli od codzienności. Lektura potrafi poruszyć czule struny serca - traumatyczne wspomnienia Veronici połączone z samotnością, mogą wpłynąć na czytelnika. Najważniejszym jednak, co emanuje z powieści, jest potrzeba przyjaźni i miłości, o których tak często zapominamy.

Veronica ma 85 lat, dużą posiadłość, jeszcze większy majątek i ani jednego członka rodziny, z którym mogłaby się nim podzielić. Życie upływa jej na spacerowaniu po plaży, zbieraniu z niej śmieci oraz oglądaniu programów przyrodniczych.

Zainspirowana jednym z nich postanawia zaplanować podróż na Antarktydę, by przyjrzeć się z bliska życiu pingwinów.

Przed wyjazdem z zaskoczeniem odkrywa jednak istnienie krewnego, którym jest jej dwudziestosiedmioletni wnuk, Patrick. Ich spotkanie nie przebiega jednak zgodnie z wyobrażeniami kobiety.

Historia opowiedziana jest z dwóch perspektyw - Veroniki i Patricka. Dzięki temu mogłam dobrze poznać te postaci i śledzić ich rozwój, który w obu przypadkach był zaskakujący. Ze wzruszeniem patrzyłam jak z niezręcznej, niosącej zawód relacji, ich więź zmienia się w coś głębszego. Z ogromnym zainteresowaniem czytałam też fragmenty, w których miałam szansę poznać przeszłość Veroniki i dowiedzieć się, jak wydarzenia z jej nastoletnich lat wpłynęły na to, kim jest teraz.

Mimo że klimat antarkrycznej stacji badawczej był bardzo... zimowy, rozdziały, w których pojawiały się pingwinki, rozgrzewały moje serce. Czytając tę książkę, czułam się jakbym sama znajdowała pośród tych intrygujących stworzeń.

Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę powieść. To idealna lektura dla wielbicieli pingwinów, mroźnych klimatów i ciekawie wykreowanych bohaterów!

Veronica jest ekscentryczną starszą panią, która maluje usta na czerwono, zbiera śmieci z plaży, nienawidzi, gdy ktoś zostawia otwarte drzwi i stroni od ludzi. Tak naprawdę utrzymuje kontakt jedynie z Eileen – kobietą, która sprząta w jej domu. Nie ma rodziny, ani przyjaciół… przynajmniej do czasu, aż okazuje się, że ma wnuka: niezbyt rozgarniętego, słabo dbającego o higienę mężczyznę o imieniu Patrick. Gdy kobieta wpadnie na jakiś pomysł, nie ma sposobu, by ją od niego odwieźć. Tym sposobem Veronica wyrusza w drogę do Antarktyki, gdzie ma zamiar ratować pingwiny Adeli, będące na wyginięciu.

Ach, ta książka to miód na moje serce. Veronica zgrywa zgryźliwą, oziębłą, a nawet nieco wredną starszą panią, ale tak naprawdę ma dobre serce i nie sposób jej polubić. Jest urocza i godna podziwu w tym swoim uporze. Wiele w życiu przeszła, a niektóre z tych rzeczy sprawiły, że zachowuje się tak, jak się zachowuje. To nie w porządku, że ktoś jej powiedział, iż łzy są oznaką słabości. To nieprawda, są potrzebne, by dać ujście emocjom i poczuć ulgę w cierpieniu.

Prócz głównej bohaterki, poznajemy Patricka, który jest dzieckiem, które utkwiło w ciele dorosłego, prawie trzydziestoletniego mężczyzny. Pali marihuanę, żyje z zasiłku, pije litry piwa, ale jest to dobry człowiek, tylko nieco się w życiu pogubił. Kiedy okazuje się, że ma babcię, o której nigdy nie słyszał, jego życie diametralnie się zmienia.

Mamy tu również trójkę naukowców zajmujących się pingwinami. Nie miałam pojęcia, że te zwierzęta są tak fascynujące! Możemy dowiedzieć się z książki wielu ciekawych rzeczy na ich temat. Podziwiam zapał pingwinologów, mnie nikt by nie przekonał do życia w ekstremalnych warunkach, nawet te urocze ptaki.

Powieść została napisana z kilku perspektyw. Narratorami jest Veronica oraz Patrick, ale za pomocą pamiętników bohaterki, mamy okazję poznać jej młodość. Retrospekcje z jej życia są pełne dramatu, ale również nadziei na zakończenie wojny, znalezienie miłości, spokojne życie. Były to niewątpliwie trudne czasy.

„Veronica i pingwiny”, to piękna, słodko-gorzka opowieść, która skłoniła mnie do refleksji. Zawiera w sobie nuty dramatu, komedii oraz literatury obyczajowej. Rozczuliła moje serce i żałuję, że mam już za sobą historię tych niezwykłych bohaterów. Wy natomiast koniecznie musicie ją poznać!